Vrijheid voor Amalia en haar vriendinnen

Amalia:

Ik zit hier nu al zo lang in deze ren, ik word het een beetje zat. 

alle 5 de A-s weer samen in de ren

Begrijp me niet verkeerd, het is hier goed van eten en drinken en frisse lucht, maar de andere kippen en het haantje scharrelen zo lekker door de hele tuin, dat wil ik ook. Ik vind het gewoon niet fijn om minder vrij te zijn dan de anderen. Ja, Annemarie, Angelique, Alexia en Ariane zitten hier ook, dat is waar en drie van hen hebben zelfs een hele poos in een veel kleiner hok gezeten in het mensenhuis, dus ik mag eigenlijk niet klagen. 

met z'n vijven op stok in het Loo

Ja, u begrijpt het goed, Alexia en Ariane zijn ook weer in de tuin. 

Ze zijn genezen verklaard door ma Tok en mochten ook weer in de ren van het Loo. Dat is erg fijn voor hen en ook lekker gezellig 's nachts als we met ons vijven op stok gaan. Dat past net en dat maakt het extra knus. 

Maar die tuin ziet er zo aanlokkelijk uit! Wij moeten nog een week wachten en dan mogen we los, heeft ma Tok gezegd. Ik vind het onzin dat we nog zeven dagen vast moeten zitten, maar ik heb hier niet zoveel te zeggen heb ik gemerkt.

de tuin lokt...

Het is voor onze veiligheid en vooral voor die van de rest van de familie Tok. Natuurlijk wil ik niet dat er nog meer kippen ziek worden, ik ben juist zo blij dat iedereen weer beter is. Maar die tuin hè, die roept bijna naar ons en naar mij in het bijzonder. 

En tsaar Nikolaas kijkt vaak zo verliefd naar mij, ik wil graag naar hem toe maar er zit nog steeds gaas tussen ons. Dat wordt wel een koninklijke bruiloft straks, een tsaar met een prinses. 

is de tsaar verliefd op Amalia?

Ja, ik zie het al helemaal zitten. Natuurlijk zal ik niet zijn enige hen zijn, maar toch vast wel een favoriet. 

Ma Tok wil eerst het Tok-huis helemaal schoonmaken voordat wij erin gaan, dat vind ik een beetje overdreven, zoveel moeite hoeft zij niet te doen voor ons, wij zijn al tevreden met een lekkere scharreltuin en een droog plekje om te slapen. Ze zegt dat alle veren van de rui eruit moeten en ook de eventueel nog aanwezige luizen. Die gaan nu wel dood als ze ons bloed opzuigen, maar ma Tok heeft liever dat ze al weg zijn voordat ze

Xandra kijkt boos als ze denkt aan luizen

ons hebben geprikt. Ik ook, want die beestjes kriebelen vreselijk zeggen ze. Ik heb ze niet, nooit gehad ook, maar één van die heel grote hennen, Xandra heet ze, kakelde dat het geen pretje was. Tja, als je dan ook nog zo'n enorm lijf hebt lijkt het me wel lastig als het overal jeukt. 

Ik hoorde dat mevrouw Wies wel wilde komen helpen met poetsen; dat is erg lief van haar, maar ik vind dat ma Tok zoiets toch alleen moet kunnen. Had ze maar niet zoveel kippen moeten nemen. 

Of wij aan de leg zijn vraagt u? 

Nee, we zijn nog in de rui en daarna gaan we vast naadloos over op onze winterstop. 

Amalia staart door het gaas naar haar geliefde

Er wordt nog wel gelegd in het Tok-huis, ik zie ma Tok soms voorzichtig lopen met een paar eitjes in haar hand, die brengt ze naar de schuur. Wat er daarna mee gebeurt weet ik niet en dat vind ik ook niet belangrijk, het is nu toch geen tijd om te broeden, dat komt pas weer in het voorjaar en dat duurt nog best lang. Dan zitten wij allang bij de anderen in de tuin en in het Tok-huis.

Ik kan bijna niet wachten, misschien krijgen de tsaar en ik dan wel kuikens!

Dat moeten dan wel prachtige prinsjes en prinsesjes worden. 

Ik word helemaal warm van binnen als ik daaraan denk, u ook?

Grote blijdschap in de Tok-tuin

Yneke:

Ik ben hier nu al een poosje en het bevalt me hier prima, vooral omdat mijn vriendin Yolanthe bij mij is. 

Yneke en Yolanthe op de voerton

Wij doen bijna alles samen, zo zitten we in de nacht niet op de stok bij de anderen, nee, we prefereren ons eigen plekje op de voerton. Ik moet er niet aan denken dat zij er niet zou zijn. Twee hartsvriendinnen of zusjes die uit elkaar gehaald worden is vreselijk. Dat gebeurde met Daantje en Dirkje en nu ook met Wendy en Willeke, Willeke verdween zomaar opeens uit de tuin. Ma Tok had haar meegenomen het mensenhuis in omdat ze ziek was, ze had longontsteking kakelde Wendy. 

Willeke (links) en Wendy herenigd in de tuin

Zij voelde zich erg alleen toen haar beste vriendin er niet was, ze droomde zelfs van haar. 

Maar er is iets heel moois gebeurd: Willeke is terug! Op een morgen kwam ma Tok met haar de tuin in en zette haar neer vlakbij Wendy. Die begon meteen hard te kakelen, zodat iedereen eraan kwam hollen, Zaza voorop natuurlijk, die kan zó hard lopen, ze kan wel meedoen met de Olympische Spelen. Dat laatste heb ik van ma Tok, die haar lachend zag komen aanrennen.

Nadine is weer beter

Wendy en Willeke hadden een boel te bekakelen, dat begrijpt u. 

En de vreugde was nog niet afgelopen, nee, er werd nog een kipje weer bij ons gezet. 

Wie dat was? 

Nee, Ariane en Alexia niet, die zijn nog niet helemaal beter. 

Weet u nog dat Nadine niet meer op haar ene poot kon staan? En dat ma Tok haar in een apart hokje had gezet om rust te houden? Er is daar in dat hokje een wonder gebeurd: Nadine kan weer lopen! Ma tok heeft een blauw verbandje om haar slappe poot gedaan en nu loopt ze weer heerlijk door de tuin. 

Wie op haar afkwam? 

Odette. 

Zij is net zo oud als Nadine, ze zijn allebei twaalf jaar, dat schept ook een band. 

Wat een geweldige ochtend was dat! We kregen extra veel groentjes en meelwormen van ma Tok en de tsaar kakelde dat hij trots was op de genezen

Ariane en Alexia in de ziekenboeg

hennen, die zo lang hun best hadden moeten doen om weer beter te worden.

Nu zitten alleen Alexia en Ariane nog boven in het mensenhuis. Gelukkig gaat het elke dag een beetje beter met hen, ma Tok denkt dat ze misschien volgende week wel weer naar de tuin kunnen. 

Wat een feest zal dat zijn, dan is er niemand meer ziek! 

Dat is best lang geleden.

Waar we hier nog wel last van hebben is gekriebel van die vervelende luizen. 

Wij hebben nu iets nieuws in ons drinkwater gekregen,

het anti-luis spul

dat helpt heel goed zeggen ze. Als wij dat spul hebben gedronken en een luis prikt ons gaat hij dood. 

Zou dit eindelijk de oplossing zijn? Ma Tok hoopt het wel, want het spul is schreeuwend duur. Als het niet werkt wil ma Tok haar geld terug, hahaha. Volgende week moeten we het nog een keer een dag drinken en dan zou het klaar moeten zijn. Dat zou toch wel erg fijn zijn, voor ons en ook voor ma Tok, die maar blijft poetsen en sprayen in onze hokken.

Gezonden en zieken

Daantje:

Ik vond err niks meerr aan in de tuin nadat Dirrkje was weggegaan. 

Daantje zonder Dirkje in de tuin

Natuurrlijk weet ik dat zij err niets aan kon doen en dat ze lieverr was gebleven, maarr daarr heb ik niet echt veel aan. 

Ik ben maarr begonnen mijn Leidse sprraak te verrgeten, in je eentje is dat ook niet leuk meerr. De "rr" laat ik nog wel rrollen, dat gaat zo vanzelf, dat leerr ik nooit meerr af denk ik. 

Toen ik de vijf nieuwe kipjes zag die ma Tok had gehaald werrd ik toch een beetje blij. Een aanwinst voorr de familie is altijd goed. Wel jammerr dat err ééntje ziek was en nog errgerr dat zij nog meerr hennetjes ziek maakte. 

Tenminste, dat denk ik. 

Annemaarrie is helemaal genezen en zij scharrrrelt weerr lekkerr in de rren bij de anderre nieuwe kipjes. 

Daantje met op de achtergrond Annette

Wij krrijgen nu allemaal spul in ons drrinkwaterr, ik prroef geen verrschil maar de volgende dag ziet het err vrreselijk smeerrig uit; gelukkig verrschoont ma Tok het elke dag.

Ik hoorrde dat het met Willeke al best goed gaat en dat Aarriane weerr zelf aan het eten is. 

Ik zag ma Tok wel bezorrgd kijken naarr Alexia, die heeft een paarr rraarre bulten op haarr gezicht. 

Op aanrraden van mevrrouw Angelique heeft ze Alexia nu ook in het mensenhuis gehaald. Het is daarr vast een gezellige boel zo langzamerrhand. 

De tsaarr kwam aan mij vrragen of het een beetje ging met mij. 

Dat vond ik heel zorrgzaam van

de tsaar in gesprek met Daantje

hem, hij is toch wel een goede haan. Eerrst had ik daarr een beetje mijn twijfels bij, maarr hij is err goed ingegrroeid, zal ik maar zeggen. Hij houdt stiekem iederreen in de gaten en grrijpt in als dat nodig is. 

We hebben ook nog iets geks meegemaakt. Wendy zat te slapen in het nachthok toen ze plotseling wakkerr schrrok en heel harrd "Willeke" rriep. Nu moet u weten dat Willeke dat nooit zou kunnen hoorren, want zij zit in de ziekenboeg en die is verr weg. 

Toen ik haarr vrroeg wat err aan de vleugel was kakelde ze dat ze had gedrroomd dat Willeke iets heel gevaarrlijks aan het doen was. 

Ze was heel hoog aan het vliegen en prrobeerrde zo de tuin uit te komen. 

Wendy herinnert zich niets van haar droom

"Maarr dat kan helemaal niet," kakelde ik, err zit toch een net boven de tuin?" Wendy keek beteuterrd rrond en kakelde dat zij daarr niet aan had gedacht in haarr drroom, maar dat ze nu wel weerr rrustig kon gaan slapen, omdat Willeke veilig was. Ik keek om me heen en zag dat err meerr kippen wakkerr waarren geschrrokken van Wendy's gegil. Een paarr hennen grrinnikten om die rraarre drroom en de tsaarr schudde zijn wijze hoofd. 

De volgende morrgen wist Wendy err niets meerr van en ze wilde niet geloven dat ze zo harrd had gerroepen dat err kippen wakkerr van waarren geworrden. Pas toen Nikolaas kakelde dat het echt was gebeurrd moest ze het wel aannemen. 

Ze kakelde dat ze zich schaamde maarr de anderren stelden haarr

Willeke en Wendy voordat Willeke ziek werd

gerrust , iederreen vond het wel grrappig. 

De tsaarr vrroeg of ze haarr vrriendin zo miste dat ze van haarr drroomde en Wendy bekende dat zij het inderrdaad wel een beetje eenzaam vond zo zonderr Willeke. "Maar wij zijn er toch allemaal?" kakelde Nikolaas, "wij kunnen Willeke niet vervangen, maar zij komt vast weer snel terug en tot zolang mag je altijd even bij één van de anderen je verhaal doen." 

Kijk, daarraan herrken je zijn kwaliteiten als leiderr. 

Wij zijn mevrrouw Angelique dankbaarr dat ma Tok hem mocht hebben voorr ons en we hopen dat hij nog lang hierr in de tuin blijft.

Annemarie's verhaal

Annemarie:

U hebt al een heleboel gehoord over mij, ma Tok vertelde dat Wendy over mij heeft gekakeld in het vorige verhaaltje. 

zieke Annemarie in het konijnenhok in het mensenhuis

Omdat zij niet in het mensenhuis is geweest weet zij niet hoe het daar ging met mij, dus dat zal ik zelf vertellen. Ik ben erg ziek geweest, ik zag bijna niets meer en mijn keel zat nogal dicht. Eten was dus niet mogelijk, allereerst omdat ik het niet kon vinden met mijn dichte ogen en verder was doorslikken ook niet echt gemakkelijk. Ma Tok nam mij mee naar binnen, het mensenhuis in en daar werd ik eerst in een heel klein hokje gezet. Ik kreeg een pilletje in mijn snavel geduwd en daarna wat drinken met een spuitje om het door te slikken. Dat was erg vervelend maar ma Tok zei dat ik het prima had gedaan.

Annemarie met haar dichte oogjes

Toen ging ze mijn ogen schoonmaken met een soort thee en daarna smeerde ze er zalf in, ook geen pretje. Ze ging beneden uit de schuur een groot hok halen voor mij, ze deed er bodembedekking in en er kwamen een etensbak met voer en een drinkbak met vitamine-water in te staan. En daarna mocht ik er in. Het was wel fijn om rustig te zitten in een kamer waar geen koude wind woei, maar verder was er niet veel aan. Ik hoorde dat ik niet in de woonkamer kon zitten omdat twee jonge katjes daar de boel onveilig maakten. Ik was blij dat ik daar niet bij hoefde te zijn, ik hoorde ze nu en dan langs mijn kamer rennen en de trap op en af, wat een drukteschoppertjes! 

Ma Tok kwam vier keer per dag mijn ogen schoonmaken en er zalf in doen, elke dag kreeg ik een

nog maar 1 korstje te zien

pilletje en omdat ik niet zelf kon eten had ze een soort soepje gemaakt van eivoer, vitamines en water, dat spul deed ze met een spuitje heel langzaam, druppel voor druppel, in mijn snavel. Dat gebeurde elke keer als ze mijn ogen had behandeld. Het was naar, maar ik begon me na een paar dagen wel wat beter te voelen. En op een dag was mijn ene oog helemaal beter en na een tijdje mijn andere ook. En mijn keel werd ook steeds doorgankelijker. Ma Tok juichte toen ik zelf wormpjes begon te eten en ik was ook blij, nu zou ik vast snel weer bij de andere kippen mogen wonen. Maar dat viel een beetje tegen, ma Tok wilde mij nog een week apart houden omdat ik misschien nog besmettelijk zou zijn

Ariane is ook ziek

en dan zouden de anderen door mij dezelfde narigheid krijgen. Nee, hoe graag ik ook naar buiten wilde, ik zou het niet op mijn geweten willen hebben dat er nog iemand ziek zou worden door mij. Ik heb alleen nog een korstje op mijn kop, in mijn kammetje; dat kan ik zelf niet zien, maar ma Tok wel. Zij zei dat ik weer naar de anderen zou mogen als dat korstje ook was verdwenen. 

Maar opeens veranderde alles. 

Ariane werd ziek en zij werd in een apart hok vlak bij mij neergezet. Het is jammer voor haar dat zij ook ziek is, maar voor mij was het gezellig. 

Ariane zat steeds te hoesten en zij kreeg elke dag een pilletje in haar

Willeke (links) en Ariane in de ziekenboeg

snavel en zalf in haar oogjes. Haar snavel is ook verstopt, ma Tok heeft er met een nat wattenstaafje rommel uitgehaald, daarna ging Ariane meteen eten en drinken. 

En gisterenochtend kwam ma Tok alweer met een kipje naar boven, deze keer was het Willeke. Omdat de hokjes op waren en ik eigenlijk wel beter was mocht ik toen naar de tuin terug zodat Willeke in mijn hok zou kunnen. 

Annemarie schudt haar veren in de ren buiten

Natuurlijk moest dat eerst grondig schoongemaakt worden, maar dat heb ik niet meer gezien omdat ik toen alweer in de ren scharrelde met Amalia, Alexia en Angelique. 

Zij moesten eerst weer even aan mij wennen, maar dat duurde niet lang gelukkig. Ik schudde mijn veren eens lekker bij de trap naar het nachthok, hè, heerlijk, weer buiten! 

En nu krijgen alle leden van de familie Tok spul in het drinkwater, om te voorkomen dat er nog meer slachtoffers vallen. Ma Tok zei dat ze haar hart vasthield, maar dat ze er alles aan zou doen om ons hier allemaal doorheen te slepen.