Annemarie's verhaal

Annemarie:

U hebt al een heleboel gehoord over mij, ma Tok vertelde dat Wendy over mij heeft gekakeld in het vorige verhaaltje. 

zieke Annemarie in het konijnenhok in het mensenhuis

Omdat zij niet in het mensenhuis is geweest weet zij niet hoe het daar ging met mij, dus dat zal ik zelf vertellen. Ik ben erg ziek geweest, ik zag bijna niets meer en mijn keel zat nogal dicht. Eten was dus niet mogelijk, allereerst omdat ik het niet kon vinden met mijn dichte ogen en verder was doorslikken ook niet echt gemakkelijk. Ma Tok nam mij mee naar binnen, het mensenhuis in en daar werd ik eerst in een heel klein hokje gezet. Ik kreeg een pilletje in mijn snavel geduwd en daarna wat drinken met een spuitje om het door te slikken. Dat was erg vervelend maar ma Tok zei dat ik het prima had gedaan.

Annemarie met haar dichte oogjes

Toen ging ze mijn ogen schoonmaken met een soort thee en daarna smeerde ze er zalf in, ook geen pretje. Ze ging beneden uit de schuur een groot hok halen voor mij, ze deed er bodembedekking in en er kwamen een etensbak met voer en een drinkbak met vitamine-water in te staan. En daarna mocht ik er in. Het was wel fijn om rustig te zitten in een kamer waar geen koude wind woei, maar verder was er niet veel aan. Ik hoorde dat ik niet in de woonkamer kon zitten omdat twee jonge katjes daar de boel onveilig maakten. Ik was blij dat ik daar niet bij hoefde te zijn, ik hoorde ze nu en dan langs mijn kamer rennen en de trap op en af, wat een drukteschoppertjes! 

Ma Tok kwam vier keer per dag mijn ogen schoonmaken en er zalf in doen, elke dag kreeg ik een

nog maar 1 korstje te zien

pilletje en omdat ik niet zelf kon eten had ze een soort soepje gemaakt van eivoer, vitamines en water, dat spul deed ze met een spuitje heel langzaam, druppel voor druppel, in mijn snavel. Dat gebeurde elke keer als ze mijn ogen had behandeld. Het was naar, maar ik begon me na een paar dagen wel wat beter te voelen. En op een dag was mijn ene oog helemaal beter en na een tijdje mijn andere ook. En mijn keel werd ook steeds doorgankelijker. Ma Tok juichte toen ik zelf wormpjes begon te eten en ik was ook blij, nu zou ik vast snel weer bij de andere kippen mogen wonen. Maar dat viel een beetje tegen, ma Tok wilde mij nog een week apart houden omdat ik misschien nog besmettelijk zou zijn

Ariane is ook ziek

en dan zouden de anderen door mij dezelfde narigheid krijgen. Nee, hoe graag ik ook naar buiten wilde, ik zou het niet op mijn geweten willen hebben dat er nog iemand ziek zou worden door mij. Ik heb alleen nog een korstje op mijn kop, in mijn kammetje; dat kan ik zelf niet zien, maar ma Tok wel. Zij zei dat ik weer naar de anderen zou mogen als dat korstje ook was verdwenen. 

Maar opeens veranderde alles. 

Ariane werd ziek en zij werd in een apart hok vlak bij mij neergezet. Het is jammer voor haar dat zij ook ziek is, maar voor mij was het gezellig. 

Ariane zat steeds te hoesten en zij kreeg elke dag een pilletje in haar

Willeke (links) en Ariane in de ziekenboeg

snavel en zalf in haar oogjes. Haar snavel is ook verstopt, ma Tok heeft er met een nat wattenstaafje rommel uitgehaald, daarna ging Ariane meteen eten en drinken. 

En gisterenochtend kwam ma Tok alweer met een kipje naar boven, deze keer was het Willeke. Omdat de hokjes op waren en ik eigenlijk wel beter was mocht ik toen naar de tuin terug zodat Willeke in mijn hok zou kunnen. 

Annemarie schudt haar veren in de ren buiten

Natuurlijk moest dat eerst grondig schoongemaakt worden, maar dat heb ik niet meer gezien omdat ik toen alweer in de ren scharrelde met Amalia, Alexia en Angelique. 

Zij moesten eerst weer even aan mij wennen, maar dat duurde niet lang gelukkig. Ik schudde mijn veren eens lekker bij de trap naar het nachthok, hè, heerlijk, weer buiten! 

En nu krijgen alle leden van de familie Tok spul in het drinkwater, om te voorkomen dat er nog meer slachtoffers vallen. Ma Tok zei dat ze haar hart vasthield, maar dat ze er alles aan zou doen om ons hier allemaal doorheen te slepen.