Het verhaal van Clasien (2)

Clasien:

De tweede keer dat ma Tok mij losliet had ik besloten om gewoon mezelf te zijn.

Wendy en Angelique zijn elke morgen al vroeg in de tuin

Ik ging nu dus heel bescheiden de tuin in en liep niet direct op iets lekkers af. Nee, ik wachtte tot iedereen genoeg had gesnoept en toen bleek dat er nog heel veel lekkers over was voor mij. Wendy en Angelique, die ik wat beter kende omdat zij elke morgen vroeg door de tuin scharrelden als de anderen nog sliepen, kakelden dat ik het nu veel beter deed dan de eerste keer. 

Toen ik hen mijn verhaal vertelde zag ik dat zij het begrepen, vooral Angelique is een erg lief kipje, zij kwam me als troost een lekker wormpje brengen, dat nog in de tuin had gelegen van de vorige dag. Toen iedereen weer buiten was kwam de tsaar, zoals het haantje

de tsaar heeft Clasien geaccepteerd

heet, op mij af en hij maakte een dansje voor me. Ik begreep dat hij mij nu had geaccepteerd als één van zijn hennen en ik bleef de hele dag dicht bij hem in de buurt. 

De enorme kip, die Xena heet, beschermde mij tegen Quinoa, het hennetje dat ik als eerste had aangevallen. Quinoa is geloof ik nog steeds een beetje boos op mij. Toen ik dit aan Angelique vertelde kakelde die dat ik me daar niets van moest aantrekken omdat Quinoa nogal snel op haar teentjes getrapt is; zij denkt dat ze een streepje vóór heeft op iedereen omdat zij een dochter is van de tsaar, maar dat is onzin, iedereen is hier gelijk in de tuin. 

Clasien is een beetje droevig vanwege haar gestotter

Dat was heel fijn om te horen, dat was anders dan ik gewend was. Angelique vroeg of ze een heel onbescheiden vraag aan mij mocht stellen, waarop ik natuurlijk volsnavelig "J-j-ja" antwoordde. Ze wilde graag weten of ik altijd had gestotterd, of dat dat kwam omdat ik een beetje verlegen was. "D-d-dat w-w-weet ik eigenlijk n-n-niet," kakelde ik en ik werd een beetje droevig omdat ik nu begreep dat iedereen mijn gebrek gehoord zou hebben. Ik had nog even gedacht dat ik het me verbeeldde, maar nu wist ik dat het echt zo was. 

"Het geeft niks hoor," kakelde Angelique, "ik vind je even lief, of je nu stottert of niet. En misschien komt het wel door het moeilijke leven dat je hebt gehad, dan zou

Angelique troost Clasien met wijze woorden

het best kunnen dat het hier in de tuin over gaat." 

"Z-z-zou j-j-je d-d-dat echt d-d-denken?" vroeg ik. Angelique kakelde dat zij het niet zeker wist, maar dat het best zou kunnen. 

Als dat toch eens zou gebeuren, wat zou ik dan gelukkig zijn! 

Nadat ik een aantal nachten alleen had geslapen in Soestdijk zei ma Tok tegen me dat ze dat helemaal niet gezellig vond voor mij. Ze pakte me pardoes op en zette me in het Tok-huis tussen de anderen op de stok. 

Ik vond het eerst een beetje eng, maar toen iedereen het gewoon accepteerde alsof het altijd zo was

Clasien (rechts) in het Tok-huis op stok

geweest begon ik ervan te genieten. 

Het was inderdaad veel gezelliger zo met zijn allen bij elkaar te slapen, ik hoorde de geluiden van de andere kippen, dat gaf me een veilig gevoel. 

De volgende avond durfde ik nog niet zelf het huis binnen te gaan, ma Tok pakte me weer op en zette me weer binnen. 

En nu ga ik al uit mezelf mee naar binnen als de anderen dat doen, zodat ik er helemaal bij hoor.