Verder zonder Odette

Yneke:

Zo jammer dat Odette er niet meer is, nu moet Angelique de lessen leiden. 

Angelique als leider van de filosofen

Ze was best een beetje zenuwachtig de eerste keer, dat zag ik aan haar trillende snaveltje toen ze het woord nam. 

Ze kakelde dat zij voorstelde om de bijeenkomsten geen colleges meer te noemen maar gespreksgroepen, omdat zij zich helemaal niet beter voelde dan wij. Dat idee werd met algemene stemmen aangenomen, al kakelde Ariane dat zij Angelique erg wijs vond. 

Daarop vroeg Angelique of er iemand een onderwerp wilde bespreken op deze eerste vergadering. 

Ariane kakelde dat zij een groot probleem had, waar ze maar niet uit kon komen. "Voor de draad ermee, meisje," kakelde Angelique, "daar zijn we juist voor bij elkaar omdat drie meer weten dan één." Ariane durfde haar moeilijkheid bijna niet te noemen, maar ze begon toch, een beetje aarzelend, te vertellen dat zij

Ariane en Angelique

altijd onder de plak had gezeten bij Amalia, die haar en Alexia bevelen gaf. En dat zij het erg vond dat Amalia dood was maar dat ze zich wel veel vrijer en gelukkiger voelde nu zij zelf kon bepalen wat ze wilde doen en laten. Over die laatste gedachte schaamde ze zich nogal, maar ze kon er niets aan doen, het was gewoon de waarheid. Ze vroeg zich af of ze wel zo mocht denken. Angelique vroeg aan mij wat ik ervan vond, maar ik moest er even over nadenken, dit was echt een moeilijk probleem, ik begreep best dat Ariane er niet alleen uitkwam. Angelique stelde voor om even pauze te nemen, zodat we er allemaal op konden broeden. We gingen een hapje eten en wat drinken, dat helpt bij het denken. 

Alexia, Amalia en Ariane

Wist u dat niet? Dan moet u het maar eens proberen, met een volle krop heb je meer rust om je gedachten te laten gaan. 

Na de pauze kwamen we weer bij elkaar en nu had Angelique wat te vertellen. Ze kakelde dat zij het ook erg vond dat Amalia zo wreed was vermoord, maar dat de meeste zaken twee kanten hebben, een goede en een slechte. "Dat Amalia er niet meer is is aan de ene kant heel jammer, maar aan de andere kant is het een bevrijding voor jou, Ariane en daar mag je best blij om zijn." 

Ariane vlak voor ze gaat kraaien

Ik kakelde dat ik het zo grappig vond dat Ariane elke morgen aan het kraaien was in de tuin als wij nog in het huis opgesloten zaten; dat had zij nooit gedurfd als Amalia er nog was geweest. 

"Hoe weet jij dat ík het ben die kraait, het kan toch net zo goed Angelique of Wendy zijn?" vroeg Ariane. Ik gniffelde dat ik haar stem had herkend, waarop Ariane me verschrikt aankeek. "Zou de tsaar nu ook weten dat ik het ben?" vroeg ze angstig. "Natuurlijk niet, ik heb je stem ook niet herkend, dat was een grapje, ik kon me gewoon niet voorstellen dat Angelique of Wendy zoiets zouden doen," kakelde ik grinnikend. 

Dat stelde Ariane gerust en toen ik meedeelde dat ik het volkomen met Angelique eens was dat zij best blij mocht zijn met haar vrijheid zuchtte ze opgelucht. Dat was de eerste vergadering zonder Odette en ik moet kakelen dat Angelique het er prima vanaf heeft gebracht, al missen we de oude wijze hen nog steeds heel erg.