LazaRus als psycholoog

LazaRus:

Ik maakte me een beetje zorgen om Anne C.
Hij heeft u toch verteld over zijn avontuur met Mickey, die ondeugende poes?

Anne C is in mineur

Sinds hij dat had meegemaakt was hij een beetje in mineur.
Hij liep de hele tijd met zijn kop naar beneden en hij kraaide bijna niet meer. En als hij het deed klonk het halfhartig. Het leek wel alsof hij zich schaamde.
Ik ging hem dus onder vier ogen spreken, want zo kon het niet langer. Hij was helemaal niet gelukkig en ik had zo niets aan hem als hulp-haan.
"Anne C', begon ik, "ik wil even met je kakelen."
Ik zag dat hij heel erg schrok, ik had gewoon medelijden met hem, het leek wel alsof hij zijn doodvonnis voelde aankomen. Dat bevestigde mij in mijn voornemen hem te helpen.
"Ik geloof dat je niet erg gelukkig bent op het ogenblik, klopt dat?" "Ja," zei hij benepen, "dat komt omdat ik me zo schaam."

LazaRus spreekt Anne C toe

"En waarover schaam jij je dan?"
"Ik vind dat ik een waardeloze haan ben."
"Zo zo, dat is niet niks. Hoe komt dat zo ineens?"
"Ik ben weggelopen, nou ja, weggevlogen eigenlijk, voor het gevaar, waartegen ik de hennen had moeten beschermen."
Tja, dat was waar, daar kon ik geen veer tussen krijgen.
Ik vroeg hem of hij een idee had wat hij eigenlijk had moeten doen toen Mickey op hem af kwam.
"Ik had keihard moeten kraaien en naar haar toe moeten rennen om haar aan te vallen," zei Anne C.
"Dat zou inderdaad heel erg moedig van je geweest zijn," zei ik, "maar ik begrijp best dat je dat de eerste keer dat er iets gevaarlijks in de tuin voorkwam niet meteen hebt gedaan. Daar moet je van tevoren over nadenken en die kans had jij nog niet gehad, omdat je nog nooit

Mickey, het grote gevaar

een gevaarlijke situatie hebt meegemaakt in je leven.
Hoe denk je dat je een volgende keer gaat reageren, als die Mickey ons weer eens komt pesten?"
"Ik weet het niet zeker," zei Anne C eerlijk, "maar ik ben van plan om haar dan aan te vallen."
"Kijk, nu heb je een plan, omdat je erover hebt kunnen denken.
En dat plan is erg heldhaftig.
Ik vind het ook heel goed dat je erbij zegt dat je niet zeker weet of je zo moedig zult reageren, want dat weet je pas op het moment dat het gevaar er is.
Ik ben ervan overtuigd dat je je dapper zult gedragen, anders zou

Anne C is weer heerlijk aan het rondbanjeren tussen de hennen

je nu niet zo depri rondlopen in de tuin.
Je hebt iets meegemaakt en je hebt ervan geleerd, zo gaat dat in het leven."
Ik zag Anne C's kop omhoog komen en hij keek me dankbaar aan.
"Heb jij het ook zo moeten leren, Laza?" vroeg hij.
En natuurlijk beaamde ik dat volsnavelig.
En nu loopt Anne C weer vrolijk kraaiend door de Tok-tuin te banjeren.
Gelukkig!
Dat heb ik toch maar weer goed opgelost, vindt u ook niet?

Waardigheid

Anne C:

Ik heb iets heel erg engs meegemaakt.
Het gebeurde op woensdag.

de ondeugende poes

Eigenlijk begon de hele geschiedenis al een paar dagen eerder. Ik denk dat het op maandag voor het eerst voorkwam.
Er kwam een poes onze tuin in springen, een mooi beestje, daar niet van, met verschillende kleuren, maar ik begreep niet wat zij bij ons kwam doen.
Dat ontdekte ik even later, toen ze achter ons aan begon te rennen, dat rare dier.
Wij houden er helemaal niet van als iemand achter ons aan komt en al helemaal niet als dat een vreemde is. En ik had deze poes nog nooit gezien. Later hoorde ik van Laza dat zij Mickey heet en

Mickey

dat zij een erg ondeugend beestje is.
Zij was een paar jaar geleden ook regelmatig in onze tuin te vinden geweest en in die tijd had zij hetzelfde uitgehaald als nu. Maar dat verhaal hoorde ik pas toen alles achter de rug was en we weer allemaal veilig in ons huis zaten, met de deur dicht voor de nacht.
Maar ik ben nu alles door elkaar aan het vertellen.
Dat komt omdat ik nog steeds een beetje zit te bibberen van mijn avontuur.
Ik zal nu verder gaan waar ik was, namelijk dat de stoute Mickey bij ons in de tuin was begonnen met achter ons aanrennen.

de poort naar de straat, tussen de beide muren in

Iedereen stoof opzij als zij eraan kwam, en die ondeugd had reuze pret.
Toen kwam ze plotseling achter mij aan, terwijl ik net in de buurt van de poort naar de straat stond. Ik kon geen kant op, alleen maar omhoog en dat deed ik dus. Ik vloog zo hoog als ik nog nooit had gevlogen en daarbij ging ik vanzelf een stukje naar voren. En zo kwam ik óver de poort heen op de straat!
Ik wist even helemaal niet meer waar ik was en ik kakelde verschrikt, ik leek wel een kip! Gelukkig kwam Pa Tok net naar buiten om boodschappen te gaan doen. Hij zag mij ontdaan zitten en hij deed de deur van de poort open, waarna hij Ma Tok ging

Anne C is weer veilig in de Tok-tuin

roepen.
Zij kwam naar beneden rennen, maar dat was al niet meer nodig, want toen ik door die deur onze eigen Tok-tuin zag wist ik wat ik moest doen: ik rende zo hard als ik kon naar binnen door de poort en toen was ik gelukkig weer bij de familie Tok terug.
Wat was ik opgelucht!
Maar toch ook een beetje beschaamd.
Want al ben ik maar een hulp-haan, ik ben tóch een haan en die hoort zijn hennen te beschermen tegen gevaar in plaats van ervoor weg te vluchten.
Ben ik het nu nog wel waard om Laza's hulphaan te zijn?

Het raadsel

Maria:

Het is iets minder koud geworden en dat heeft voor iets bijzonders gezorgd.

het schraapmes (de krabber) voor het schoonmaken
van de mestplanken

Ik had het allang zien liggen, dat bijzondere, maar ik geloof dat er verder niemand zo opmerkzaam was geweest.
Toen Ma Tok onze deur open deed keek ze ook niet op de juiste plaats, dus zij zag het ook niet.
Ze ging eerst onze poepjes scheppen, daarna liep ze met de schep en de krabber, die ze daarvoor gebruikt, naar het hok van Yvonne en Yvette.
Daar maakte ze ook het nachthok weer op orde, zodat de witte dames vanavond weer lekker droog en schoon zouden kunnen gaan slapen.
Toen werd het drinkwater ververst, bij ons en in de ren, en daarna ging Ma Tok ons voer controleren. In het huis was de voersilo nog bijna vol, want die was gisteren helemaal tot de nok toe bijgevuld.

het bruine "lekkere" bord

En wij eten wel veel in de winter, maar zóveel nou ook weer niet. Bij de grote meiden kon er nog wel een schepje voer bovenop in de silo, dus dat deed Ma Tok.
En daarna werd het, zoals elke dag, feest in de tuin.
Ma Tok ging ons lekkers geven. Eerst eivoer op ons "lekkere bord", toen strooivoer, door de hele tuin overal een beetje.
Ze vergat Yvonne en Yvette niet, die kregen hetzelfde lekkers in hun ren.
En toen, toen ze ons ook nog wat vlokreeftjes wilde geven, toen eindelijk zag ze het.
"Wat?" vraagt u?
Het bijzondere, natuurlijk.
Daar gaat het toch de hele tijd

de voertonnen

over?
Ze wilde het deksel van de ton met de vlokreeftjes afdoen en toen keek ze heel verbaasd.
Want wat lag er op dat deksel? Kunt u het niet raden?
Juist ja, een heel mooi, klein, perfect gevormd eitje.
Het was een klein eitje, dat is waar, maar het was zó mooi dat het wel voor twee telde.
Ma Tok pakte het kleinood op en ze keek er vol bewondering naar. "Wie heeft dit prachtige eitje hier gelegd?" vroeg ze.
Niemand zei iets.
"Kom op, meiden, jullie hoeven je absoluut niet te schamen, ik heb nog nooit zo'n schitterend

het perfecte eitje

eitje gezien!"
Maar nog steeds gaf niemand antwoord.
Iedereen begreep wel dat het niet van Desiree of Geertrui afkomstig was, die leggen grotere eieren. En de eitjes van ons, de chabo's, zijn ook iets groter dan dit kleintje.
Dus het moest óf van Annette zijn, óf van Barbara of Babette. Maar ook die drie hielden hun snaveltjes dicht.
Ik had niet gezien dat één van hen op de voerton had gezeten, dus ik wist het ook niet.


Als de drie kleintjes hun snavels gesloten blijven houden zullen we er nooit achter komen, dan zal dit voor eeuwig een raadsel blijven in de Tok-geschiedenis.

Nadelen van de winterkou

Yvonne en Yvette:

Wat is het verschrikkelijk koud de laatste tijd, vindt u ook niet?

het deurtje naar de trap in het nachthok van Yvonne en Yvette

Ma Tok vond het zielig voor ons dat wij in ons nachthok vrijwel buiten moesten slapen.
Het deurtje naar de trap staat namelijk altijd open, ook 's nachts, zodat wij 's morgens meteen naar de ren kunnen als wij dat willen.
Maar nu was die deuropening, hoewel hij maar klein is, toch wel een beetje een koud gat.
Dus sinds het zo hard vriest doet Ma Tok het deurtje dicht als zij de grote deur van het Tok-huis komt sluiten. Wij moeten zeggen dat het wel een beetje scheelt. We gingen altijd zo ver mogelijk van het open deurtje af zitten op de stok, maar dat hoeft nu niet

de deuropening van binnenuit gezien

meer.
En de laatste tijd bleven wij toch al boven totdat Ma Tok de andere kippen vrij liet, dus voor ons maakt het niet echt uit dat we 's morgens niet naar beneden kunnen als we wakker zijn geworden. We blijven dan nog lekker even zitten soezen op onze stok, dan kletsen we wat en zo is de tijd snel om.
Ma Tok geeft ons voor de kou ook extra strooivoer, dat bevat wat meer vet dan ons normale eten, dat is goed tegen de kou. Zo komen we de winter wel door. Maar we zouden het wel erg fijn vinden als de lente zou komen. Weet u hoe lang dat nog gaat duren?

Geertrui en Wiske, met Laza in hun midden

En dan de zomer, ons favoriete seizoen. Daar zijn wij ons weer bewust van geworden door de enquête van Wiske.
Eigenlijk leefden wij maar een eindje weg, we namen alles zoals het kwam, maar die slimme Wiske dacht verder dan dat. Iedereen heeft voor de zomer gestemd, behalve Geertrui.
Wat is dat toch een rare vogel! Het maakt haar niets uit of het zomer of winter is. Wij denken dat zij de kou niet voelt. Ze is ook altijd de eerste, die naar buiten komt rennen als de deur van het Tok-huis open gaat,

Geertrui, een rare vogel?

terwijl de anderen nog even binnen blijven. Geertrui gaat dan snel de hele tuin door om te kijken of er al wat lekkers ligt. Want soms brengt Ma Tok al iets mee naar beneden als ze de tuin in komt en dan geeft zij eerst ons daar wat van en dan gooit ze de rest op verschillende plekjes in de tuin, zodat de hennen en hanen uit het huis direct kunnen aanvallen als zij de tuin in komen vanuit hun huis.
De ene keer is dat wat paprika, dan weer is er wat nasi overgebleven van Pa en Ma Tok's avondmaaltijd van de vorige dag. Nou, daar zeggen wij geen nee tegen, dat is me toch lekker! Vooral de nasi, die overgebleven

nasi, overgebleven van het restaurant

is van het restaurant, waar Pa en Ma Tok nu en dan naartoe gaan. De laatste tijd komt dat niet zo vaak meer voor, u kunt dat zien aan de foto hiernaast, waar Keetje nog opstaat, terwijl zij inmiddels al een tijdje niet meer onder ons is. Of eigenlijk juist wel, als je even nadenkt.
Wij zullen eens vragen hoe dat komt, dat Pa en Ma Tok al zolang niet meer naar dat restaurant zijn geweest. Misschien vinden zij het wel te koud om nog naar buiten te gaan als de avond valt en eten ze liever thuis.
Ook daarvoor zou het dus fijn zijn als de zomer er weer is, dan krijgen wij vast weer wat vaker die overheerlijke nasi te snoepen. Maar vooralsnog zitten wij er ook in de nacht warmpjes bij met onze kop in de veren en onze poten in ons dons.

Wiske's enquête (2)

Wiske:

We waren gebleven bij mijn vraag aan mama Maria over haar voorkeur voor zomer of winter.

Wiske spreekt broedmoeder Maria aan

Ze zei allereerst tegen mij dat ze het erg knap van me vond dat ik zoiets als een enquête had verzonnen.
En daarna vertelde ze dat zij de zomer fijner vond dan de winter, omdat de dagen dan zo lekker lang duurden, zodat er goed veel gescharreld kon worden.
Zo ging ik alle hennen langs, waarbij eigenlijk iedereen vóór de zomer koos.
Pippa vermeldde er nog bij dat de zomer erg goed was omdat je dan fijn kon broeden. Ja, dat antwoord kon je verwachten bij haar.
Barbara en Babette vonden het erg moeilijk om te kiezen, omdat zij hun eerste zomer in een hok bij Hoogendoorn hadden doorgebracht en hun eerste winter in vrijheid.

Barbara geniet erg van haar vrijheid

De vrijheid vonden ze heerlijk, maar ze konden zich niet echt een voorstelling maken hoe dat in de zomer zou zijn.
Toch kozen ze allebei voor dat laatste, omdat ze erg houden van scharrelen en dat kan in de zomer langer dan in de winter, als het vroeg donker is.

En nu moet ik alleen de hanen nog om hun mening vragen.
Ik ben benieuwd!
Eerst stapte ik op Anne C af.
Hij had mij al met alle hennen een praatje zien maken en hij had zich al afgevraagd wat ik aan

Wiske in gesprek met Anne C (vooraan)

het doen was.
Toen ik hem mijn vraag voorlegde hoefde hij niet lang na te denken.
"Ik kies voor de zomer!" riep hij uit. Hij kraaide er zelfs bij, zo zeker was hij van zijn zaak.
Ik moest er stiekem een beetje om lachen en toen hij dat zag begon hij zelf ook te giechelen. "Ja, sorry hoor, ik kan me niet voorstellen dat er iemand is die voor de winter kiest," zei hij. "Die kou en dat vele donker, die kunnen me gestolen worden." Dat was in elk geval een heel duidelijk antwoord.
Nu Laza nog.
Ik ging naar hem op zoek, want ik zag hem niet in de tuin.
Hij bleek in het huis te zijn om

Laza

een snaveltje uit de voerbak te nemen.
"Papa Laza," vroeg ik, "mag ik u iets vragen?"
Hij at eerst netjes zijn snavel leeg voordat hij antwoordde.
"Natuurlijk, kind, vraag maar raak, hoor, daar ben ik voor, om duidelijkheid te scheppen als jullie hennen iets niet weten."
Ik legde hem mijn enquête-idee uit en hij vond het geweldig, ik was een echte dochter van hem, zei hij, dat kon je wel zien. En op de vraag wat hij fijner vond antwoordde hij, net als vrijwel iedereen, dat hij liever de zomer had.
Zo kwam de uitslag van de enquête niet als een verrassing.
Dertien stemmen vóór de zomer en één stem op geen mening, van Geertrui.
Dus nu weet u het ook: kippen en hanen hebben over het algemeen liever dat het zomer is dan winter.
En met deze conclusie sluit ik mijn enquête af.

Wiske's enquête (1)

Wiske:

Er is nog steeds geen sneeuw geweest in de Tok-tuin.

Wiske en Maria

Wel een keer een klein beetje harde witte korrels, die hagel schijnen te heten.
Ik dacht eerst dat het iets lekkers was, dus ik probeerde zo'n korrel op te pikken, maar dat was geen succes. Het was eerst vreselijk koud in mijn snavel en toen werd het ineens water.
Mama Maria stond naar mij te kijken van een afstandje en toen ze mij raar zag kijken begon ze te lachen. "Hagel is gewoon bevroren water, daar is niets aan, je kunt het niet eten en eigenlijk ook niet drinken," zei ze.

Desiree heeft liever de zomer

"Nou ja zeg, waarom ligt het dan hier in de tuin," dacht ik, en ik probeerde of ik er goed op kon lopen.
Maar dat lukte ook niet zo best, het was nog glad ook. Waardeloos spul dus. Ik vroeg aan Maria of sneeuw ook zo stom was en mijn broedmoeder antwoordde dat sneeuw ook een soort van bevroren water was, alleen in een iets andere vorm dan hagel.
Nu begrijp ik niet meer waarom iedereen hier zo lyrisch doet over sneeuw, als er eigenlijk niets aan is. Dan hoef ik het niet te zien ook. Stomme winter, ik wou dat het lente werd, of zomer, lekker warm en dan kan ik ook weer eieren gaan leggen. Ik voel me nu een beetje nutteloos,
ik kan Ma Tok helemaal niets teruggeven voor al haar goede zorgen.
En nu ben ik een enquête aan het houden onder alle tuinbewoners.

Wiske is druk bezig iedereen te ondervragen

Ik vraag aan iedereen wat ze liever hebben, zomer of winter. Tot nog toe heb ik het alleen aan Desiree gevraagd, zij heeft liever de zomer, omdat ze dan haar oude botten kan laten verwarmen door de zon, zoals ze zelf zei.
Nu ben ik op weg naar Geertrui, ik ben benieuwd wat die te vertellen heeft.
"Geertrui, wat heb jij liever, zomer of winter?"
"Mij maakt het niet zoveel uit, ik vermaak mij altijd wel."
"Ja, maar ik ben een enquête aan het houden, dus je moet "ja" of "nee" zeggen, anders kan ik niet tot een goede conclusie komen." "Bij een enquête kun je vast ook

Wiske loopt van de één naar de ander

wel "geen mening" invullen, doe dat dan maar voor mij," zei de witte krullenbol.
Daar had ik nog niet aan gedacht, dat er ook nog kippen zouden zijn die neutraal tegenover mijn vraag zouden staan.
Ik knoopte Geertui's antwoord goed in mijn oren en ik liep op de volgende hen af.
Dat was mama Maria.
Haar antwoord vertel ik u een volgende keer, anders wordt dit verhaal te lang.

Het métier van haan

LazaRus:

U hebt het al gehoord van Odette, dat er op het ogenblik hennen in het land zijn die de kluts een beetje kwijt zijn.
Die leggen eieren in de winter en sommigen worden zelfs broeds!

Julius met Hilda, de ouders van Keetje

Ik zal mijn dames goed in de gaten houden, want ik wil niet dat dat hier ook gaat gebeuren. In de tijd dat Geertrui in de herfst vijf eieren uitbroedde woonde ik hier nog niet, dat was nog onder het bewind van Julius. Nou, die had de wind er niet goed onder, dat begrijpt u wel. Welke weldenkende haan laat zijn hennen nu broeden als het al tegen de winter loopt?
Die Hannes van mevrouw Ali is nog een erg jong haantje, dat is duidelijk, hij heeft waarschijnlijk niet eens in de gaten dat één van zijn hennen broeds is.
De sukkel!
Tja, dat krijg je als je geen goed voorbeeld hebt om je aan te spiegelen.
Ik heb het hanenvak geleerd van

Hannes bij mevrouw Ali

mijn vader en mijn grote kunde ben ik nu weer aan het doorgeven aan mijn zoon Anne C. Die begint al aardig door te krijgen wat er van hem verlangd wordt.
Natuurlijk heeft hij een prima leermeester, moi, dat scheelt een slok op een snaveltje water.
Ik ben erg tevreden over mijn zoon, hij blijft bescheiden en hij leert snel.
Ik merk wel dat hij bepaalde kipjes leuker vindt dan andere. Zo zie ik hem vaak in de buurt van Babette en ook soms van Barbara.

Anne C, de bescheiden hulphaan van LazaRus

Het is zijn goed recht om een voorkeur te hebben, maar hij moet wel leren dat je alle hennen tevreden moet houden.
Gelukkig ben ik er om de balans in evenwicht te houden, maar ik zal hem er binnenkort eens op aanspreken.
We kunnen de kipjes ook onder elkaar verdelen, maar dat moet geen ruzie en onrust veroorzaken, want dat is niet goed in een toom, daar hoort orde en rust te heersen.
Als er ruzie is gaat het helemaal niet goed, dan leggen de kippen niet meer en ze gaan elkaar pikken, dat moeten we hier niet hebben.
Ik houd van een nette en blije familie en ik zal mijn uiterste best doen om dat zo te houden.

Seizoensverwarring

Odette:

Geertrui is gestopt met het leggen van haar eieren.

Geertrui is weer terug in de winterstand

Ik vroeg haar waarom ze ineens weer in haar winterstand was gegaan, maar daar kon ze geen antwoord op geven.
Ikzelf denk dat het misschien komt omdat mevrouw Katblad truitjes aan het breien is en Geertrui daar niets van moet hebben. Ze geeft over het algemeen niet zoveel om haar uiterlijk, maar ze vertelde me dat ze toch ergens een grens moest trekken en die grens blijkt dus bij gebreide truitjes te liggen.
Bij het vorige verhaal opperde iemand al dat er truien gebreid moeten worden voor vluchtelingen in Griekenland. Misschien kan mevrouw Katblad daar haar huisvlijt op richten, dat lijkt me een goed idee.
Dan kan Geertrui ook weer rustig ademhalen.
Ik heb gehoord dat er meer

Zijtje is broeds midden in de winter

hennen in de war zijn met voorjaar en winter.
Bij mevrouw Wies is er een hen, die elke dag een ei legt en in het verre oosten van het land, bij mevrouw Ali, is er zelfs één van de hennen broeds!
Heb je ooit zo zout gegeten?
Hoe haal je het in je kop om eieren te willen uitbroeden als er sneeuw op komst is?
Dan moet er toch wel iets mis zijn met je bedrading.
Hoe moet het dan met de kuikens als ze net uit hun ei zijn en het is vreselijk koud buiten?
Moeten ze dan dag en nacht in hun moeders dons blijven zitten? Dat is geen leven voor een

sneeuw in de Tok-tuin, alweer een poos geleden

kuiken, zo'n beestje moet flink lopen en leren scharrelen, niet maar altijd "binnen" zitten!
Ik weet niet wat mevrouw Ali gaat doen aan de broedsheid, ze vroeg om raad aan Ma Tok, ze wilde de hen, het gaat hier om Zijtje, al met haar kop in de sneeuw duwen.
Ma Tok heeft geantwoord dat dat weinig zin zou hebben, ze zou het beest beter met haar andere kant in het koude witte goedje kunnen houden, dan zou het wel over gaan. Ik heb gehoord dat het vandaag gaat sneeuwen, vooral in het oosten van het land, dus dan zou dit tot de mogelijkheden behoren.
Maar de beste manier is om gewoon telkens de eieren weg te halen, zodat er niet gebroed kan worden.
En dan maar hopen dat de kip

Desiree broedde in de herfst

snel terug komt van haar rare gedachten.
Hier is er gelukkig niemand zo mal op het moment, maar je weet het nooit.
Desiree heeft het een keer gepresteerd om eind september te gaan broeden, Ma Tok had dat te laat in de gaten en toen de eieren eenmaal bebroed waren kon zij ze niet meer weghalen, vond ze.
De kuikens, die toen uit hun eieren kropen, hebben het alle vijf overleefd, maar ze hebben toen wel maandenlang in een hok in de schuur moeten doorbrengen en dat was niet ideaal.
Sindsdien let Ma Tok beter op en dat is maar goed ook, want de schuur, waar het kuikenhok toen stond, is nu ons Tok-huis geworden, dus dat is niet meer beschikbaar als behuizing voor een broedhok. Ik heb trouwens nog geen sneeuw gezien, u wel?

Schoonheid en spel

deze foto is nog van vóór Yvonne's rui, dit ter vergelijking

Yvonne:

Mensen, ik ben weer helemaal aan het bijkomen van mijn rui.
En ik mag wel zeggen dat ik mooier word dan ooit.

Yvonne met haar nieuwe veertjes

Ja, ik word ook mooier dan Yvette, het spijt me voor haar dat ik het zeggen moet, maar het is gewoon de waarheid.
Zij heeft nog allemaal oude veren, terwijl ik een heleboel prachtige nieuwe spierwitte pluimen krijg. Mijn staart is ook weer mooi aan het worden, die was op een gegeven moment helemaal verdwenen. Ik liep voor gek met mijn kale kont.
Niet dat dat mij erg veel kon schelen, ik kon het zelf toch niet zien, maar Yvette zei dat het erg raar stond, zo'n plotseling afgekapte achterkant.
Gelukkig heeft Ma Tok mij erg verwend toen ik niet zo lekker in mijn veren zat.

Yvonne met haar nieuw groeiende staart

Yvette heeft daarvan mee genoten en zij was mij er bijna dankbaar voor dat ik in de rui was.
Maar dat is nu dus weer over en wij krijgen weer normaal te eten. Er is wel iets bijzonders gebeurd hier in de tuin. Of eigenlijk niet in de tuin, maar er naartoe. Omdat Hoogendoorn gesloten is kunnen Pa en Ma Tok geen nieuw eten voor ons gaan halen in Stolwijk.
Maar daar is het volgende op gevonden: de webshop van Hoogendoorn is wel open, dus heeft Ma Tok spullen besteld en die zijn hier gebracht.

de nieuwe drinkbak met verwarmer eronder

Wat een slimme oplossing!
Wij hebben nu een nieuwe drinkbak met een nieuwe verwarmer gekregen, omdat onze oude een beetje onhandig was voor ons. Die oude verwarmer hing een beetje in de weg, zodat wij er altijd omheen moesten drinken. Nu hebben wij er net zo één als die in het Tok-huis staat, voor de andere kippen en de hanen.
Ik moet zeggen dat wij hier erg blij mee zijn.
Er kwam ook een grote zak voer voor ons de tuin in en twee nieuwe speelballen, ook één voor de loslopende kippen, zodat zij ook kunnen voetballen.
Nu kunnen we met elkaar een potje doen, alleen is het wat moeilijk om te scoren met dat gaas ertussen, maar daar vinden we wel wat op. Misschien heeft één van u hier een idee over? Dan horen wij dat graag snel, want wij staan te popelen om te gaan voetballen tegen die kleintjes in de tuin.

Geertrui's uitleg

Geertrui:

Het moet toch niet gekker worden.

Wiske en Maria in gesprek over Geertrui's eieren

Nu zijn er hennen en zelfs ook mensen, die denken dat ik de boel voor de gek zit te houden door mijn eieren.
Hoe kan dat nou?
Je kunt toch niet zomaar een ei gaan leggen, alleen omdat je dat zelf zo graag wilt?
Ik kan er ook niks aan doen dat ik zo vroeg ben begonnen met mijn leg-periode dit jaar, ik denk dat het gewoon komt omdat ik mij zo goed en gezond voel.
Ik mag dan de op één na oudste zijn van de Tok-familie, dat betekent nog niet dat ik geen eieren meer kan leggen.
Kijk maar naar Desiree, die is nog ouder dan ik en die heeft

Desiree en Geertrui, de beide kuifhoenders

afgelopen zomer nog twee mooie kuikens uitgebroed!
Wij, kuifhoenders, zijn waarschijnlijk gewoon een sterk ras.
En waarom zou ik iemand voor de gek houden door eieren te leggen in een legnest, zoals dat hoort?
Ik begrijp niet waarom iedereen mij zo wantrouwt.
Zou het misschien komen omdat ik weleens een geintje heb uitgehaald? Ik denk dat dat het is. Maar dan kakel ik nu tegen alle kippen en mensen tegelijk dat het deze keer niet om een grapje van mij gaat en dat ik gewoon een beetje vroeg de lente in mijn kop heb. Ja, de winter is nog niet voorbij, dat weet ik ook wel, zaterdag schijnt er zelfs een minimaal laagje sneeuw gelegen te hebben, al was daar in de Tok-tuin niets van te zien. Wij zitten hier te

de 2 kleintjes, Barbara en Babette, knus tegen elkaar aan op stok

beschut, denk ik.
Koud is het nog wel, maar daar heb ik mijn veren en mijn dons voor, dus daar heb ik geen last van. Ik heb wel aan die twee kleintjes, Barbara en Babette, gevraagd of zij het niet koud hadden, omdat hun ras oorspronkelijk niet tegen de winterkou zou kunnen, maar ze kakelden om het hardst dat ze er geen last van hadden. 's Nachts konden ze lekker tussen de andere kippen in kruipen en dan was het best aangenaam om te slapen. En overdag waren ze lekker in beweging en dan ging het ook prima.
Ik was blij om dat te horen, want ik maakte me er een beetje zorgen over. Vooral omdat Ma Tok ook telkens kwam kijken of het wel goed met die twee nieuwelingen ging toen het zo koud was.
En nu moeten we nog een oplossing vinden om samen met Yvonne en Yvette te gaan voetballen met ons nieuwe speelgoed. Heeft er al iemand een goed idee hoe dat zou moeten? Laat het dan alstublieft snel weten, want vooral de jonkies staan te popelen om een wedstrijdje te houden.

Gril van de natuur?

Wiske:

Die gekke Geertrui, midden in de winter een ei te leggen!
En het stopte niet bij één, nee, de volgende dag legde ze er weer één in het legnest.

Geertrui, in de war of ondeugend?

Ma Tok wist niet zeker of het ei weer van Geertrui was, maar ik wel, ik zag haar het nest ingaan en na een tijdje er ook weer uitkomen. Ik vroeg haar of ze nu elke dag weer een ei ging leggen. Ze keek me een beetje wazig aan en zei toen: "Wat, heb ik het nu alweer gedaan?"
Ik dacht eerst dat ze me voor de gek hield, het is tenslotte Geertrui over wie we het hier hebben, maar ze schudde met haar kop en keek toen achterom in het nest. "Warempel!" kakelde ze, "het moet toch niet gekker worden. Mijn lijf denkt zeker dat het zomer is."
Ik ben naar mijn broedmoeder Maria gegaan en ik heb het hele

Wiske en haar broedmoeder Maria

verhaal tegen haar verteld.
"Dat is niks voor Geertrui", zei zij en samen gingen we naar de witte krulveer toe.
"Geertrui", begon Maria, "ik hoorde net van Wiske dat je nu al twee dagen achter elkaar een ei hebt gelegd. Waarom is dat?"
"Ik weet het ook niet, hoor", zei Geertrui, "het was er gewoon ineens en toen moest het eruit." Ja, dat begrepen wij ook wel, als er een ei komt moet je het leggen, anders krijg je de grootste problemen. Maar dat was niet wat Maria bedoelde.
"Je moet je energie nu niet gaan gebruiken om eieren te leggen, maar om goed warm te blijven," kakelde Maria. Geertrui zei dat ze er ook niets van begreep, maar dat Ma Tok er wel blij mee was geweest.
"Je doet het toch niet om in een

Geertrui

goed blaadje te komen bij Ma Tok?" vroeg Maria argwanend. "Nee, natuurlijk niet, je kunt het maken van een ei in je lijf toch niet sturen? Dat gaat toch vanzelf?" kakelde Geertrui terug.
Tja, daarin moest ik haar gelijk geven. Hoe mama Maria erop kwam om dat aan de witte kip te vragen begreep ik ook niet.
Maar dat bleek later, toen wij weer met ons tweeën waren.
"Geertrui is er vast weer op uit om iemand voor de gek te houden, let maar eens op, ik ken haar langer dan vandaag," zei mama tegen mij. Dat Geertrui dat altijd probeert weet ik zo langzamerhand ook wel, maar je kunt toch niet op commando een ei leggen?
Toen ik dat aan Maria vroeg zei zij dat ze dat ook altijd had gedacht, maar dat je het met die rare Geertrui nooit zeker kon weten.

En nu ben ik benieuwd hoe dit verder gaat.
Gisteren en vandaag waren er geen eieren gelegd, dus misschien was het echt gewoon een speling van de natuur en geen gril van Geertrui.