Waardigheid

Anne C:

Ik heb iets heel erg engs meegemaakt.
Het gebeurde op woensdag.

de ondeugende poes

Eigenlijk begon de hele geschiedenis al een paar dagen eerder. Ik denk dat het op maandag voor het eerst voorkwam.
Er kwam een poes onze tuin in springen, een mooi beestje, daar niet van, met verschillende kleuren, maar ik begreep niet wat zij bij ons kwam doen.
Dat ontdekte ik even later, toen ze achter ons aan begon te rennen, dat rare dier.
Wij houden er helemaal niet van als iemand achter ons aan komt en al helemaal niet als dat een vreemde is. En ik had deze poes nog nooit gezien. Later hoorde ik van Laza dat zij Mickey heet en

Mickey

dat zij een erg ondeugend beestje is.
Zij was een paar jaar geleden ook regelmatig in onze tuin te vinden geweest en in die tijd had zij hetzelfde uitgehaald als nu. Maar dat verhaal hoorde ik pas toen alles achter de rug was en we weer allemaal veilig in ons huis zaten, met de deur dicht voor de nacht.
Maar ik ben nu alles door elkaar aan het vertellen.
Dat komt omdat ik nog steeds een beetje zit te bibberen van mijn avontuur.
Ik zal nu verder gaan waar ik was, namelijk dat de stoute Mickey bij ons in de tuin was begonnen met achter ons aanrennen.

de poort naar de straat, tussen de beide muren in

Iedereen stoof opzij als zij eraan kwam, en die ondeugd had reuze pret.
Toen kwam ze plotseling achter mij aan, terwijl ik net in de buurt van de poort naar de straat stond. Ik kon geen kant op, alleen maar omhoog en dat deed ik dus. Ik vloog zo hoog als ik nog nooit had gevlogen en daarbij ging ik vanzelf een stukje naar voren. En zo kwam ik óver de poort heen op de straat!
Ik wist even helemaal niet meer waar ik was en ik kakelde verschrikt, ik leek wel een kip! Gelukkig kwam Pa Tok net naar buiten om boodschappen te gaan doen. Hij zag mij ontdaan zitten en hij deed de deur van de poort open, waarna hij Ma Tok ging

Anne C is weer veilig in de Tok-tuin

roepen.
Zij kwam naar beneden rennen, maar dat was al niet meer nodig, want toen ik door die deur onze eigen Tok-tuin zag wist ik wat ik moest doen: ik rende zo hard als ik kon naar binnen door de poort en toen was ik gelukkig weer bij de familie Tok terug.
Wat was ik opgelucht!
Maar toch ook een beetje beschaamd.
Want al ben ik maar een hulp-haan, ik ben tóch een haan en die hoort zijn hennen te beschermen tegen gevaar in plaats van ervoor weg te vluchten.
Ben ik het nu nog wel waard om Laza's hulphaan te zijn?