Echt vrij

Yvonne en Yvette:

Het is me wat, al dat gekakel over kortwieken of overspannen van de tuin.
Wij hebben gemakkelijk kakelen, zult u zeggen, wij hebben er eigenlijk niets mee te maken.

Yvonne in de ren

Als er gekortwiekt zou worden zouden wij die dans ontspringen. Waarom? Omdat wij in een veilige ren zitten opgesloten.
Mickey kan niet bij ons komen en wij kunnen ook niet over de poort heen naar de straat vliegen. En duiven komen er ook niet bij ons. Maar toch hebben wij ook een beetje last van de onrust in de Tok-tuin. Als iedereen zo zenuwachtig gaat rondlopen laat dat ons niet koud, nee, wij leven mee met onze "vrije" familieleden, die wel in gevaar zijn door die ondeugende poes en de grote wereld achter de poort.
Wij horen bij de familie, nou, dan leef je toch mee?
De familie Tok heeft ons, toen wij hier zielig en vuil aankwamen, liefdevol in zijn gelederen opgenomen, dat zullen wij nooit vergeten.

grote overspanningsnetten bij Hoogendoorn

Gelukkig is Ma Tok druk bezig met Hoogendoorn en de tuin-meneer om voor ons overspanningsnetten te regelen. Dus het kortwieken is eigenlijk van de baan. Het doet helemaal geen pijn, zegt iedereen, maar wij zouden toch liever onze mooie vleugels intact houden dan er een paar veren af te laten knippen. En ik denk dat dat voor alle kippen en hanen geldt.
Als het niet anders kan moet het natuurlijk gewoon gebeuren, daar zijn wij het over eens, maar

Yvonne en Yvette zitten eerste rang

Ma Tok is gelukkig nogal slim en zij heeft die netten bedacht.
Nou ja, zij heeft ze niet bedacht, ze had ze gezien bij Hoogendoorn en toen de problemen zich hier gingen voordoen herinnerde zij zich dat. Maar toch!
Wanneer het allemaal gaat gebeuren?
Dat duurt nog een poosje.
Eerst moeten die netten op maat gemaakt worden en opgestuurd naar de Tok-tuin en dan moet de tuin-meneer ook nog tijd hebben om alles hier vast te gaan maken. Wij zijn erg benieuwd hoe hij dat allemaal gaat doen. Wij zitten eerste rang om alles te bekijken

Yvette is een ei aan het leggen in het nachthok

als het gaat gebeuren.
Wij, Yvonne en Yvette dus, zijn alweer een tijdje aan de leg.
We leggen bijna elke dag allebei een mooi groot wit ei.
Dat komt omdat het weer langer licht wordt buiten.
Wij hebben nog nooit een winterstop meegemaakt in ons leven, in de grote schuur was het licht altijd aan en vorig jaar waren wij waarschijnlijk nog teveel beïnvloed door al dat licht. Je zou kunnen zeggen dat dat in ons was blijven zitten. Maar deze winter was het echt verdwenen. Ma Tok was blij voor ons, ze zei dat wij nu eindelijk ook eens konden uitrusten.
Nu zijn wij pas echt vrije legkippen geworden, compleet met een winterstop!
Hiep hiep hoera!

Babbeltje met Ma Tok

LazaRus:

Ik ben eens met Ma Tok gaan praten, want er heerst hier onrust onder mijn dames en dat kan ik niet hebben, dat is helemaal niet goed voor hun gezondheid.
En omdat ik, als hoofdhaan, geacht word hier de orde en de rust te handhaven, ben ik op onze verzorgster afgestapt. Ze keek verbaasd dat ik haar zomaar aansprak, maar ze luisterde wel aandachtig naar wat ik te kakelen had. Ze ging er zelfs bij zitten.

overspanningsnet

Ik heb haar eerst verteld dat één van mijn hennen haar en de vreemde bezoeker in de tuin had horen praten over een net, dat over de hele tuin zou worden gespannen, zodat de duiven en ook Mickey niet meer bij ons zouden kunnen komen. Ik vroeg haar of dat klopte en ze beaamde het. En daarna vertelde ik ook dat er iemand in de Tok-tuin haar en Pa Tok had horen praten over het knippen van onze vleugels, zodat we niet meer over de poort zouden kunnen vliegen, zoals

kortwieken

was gebeurd bij Anne C en bij Pippa. En weer vroeg ik of dat klopte en weer beaamde zij dat. Daarop vroeg ik haar of deze twee maatregelen niet dubbelop waren.
Ze begon te lachen en zei dat ik daar gelijk in had.
Ze had beide mogelijkheden open gehouden, omdat ze geen idee had van de kosten van een overspanning van de hele Tok-tuin. Als dat te kostbaar zou worden zouden wij gekortwiekt worden, om te voorkomen dat er ongelukken zouden gebeuren met ons, als we op straat zouden belanden.
Ze begon ook over Geertrui, die

Geertrui

had ze al een paar keer een aanloop zien nemen om daarna omhoog te vliegen. Dat gebeurde weliswaar achterin de tuin, maar het leek wel alsof zij aan het oefenen was. En omdat Ma Tok Geertrui inmiddels ook langer kent dan vandaag vertrouwde zij dat oefenen helemaal niet.
Ik vertelde haar dat ik van Pippa had gehoord dat Geertrui van plan was om de stad in te gaan om daar de boel eens te verkennen en dat Anne C en ik haar, Geertrui dus, vanaf die tijd goed in de gaten hielden.
Ik vroeg Ma Tok of zij er al uit was, wat het ging worden, kortwieken of overspannen. Zij zei dat ze overspannen het beste idee vond en dat daarvoor ook al enige stappen waren gezet, zodat het kortwieken voorlopig niet door zou gaan.

uitgegroeide sporen van Laza

Verder vertelde ze dat dat overigens totaal geen pijn zou doen, het voelde net zoals toen mijn sporen werden geknipt door de dierenarts.
Ik lachte toen ik daaraan terugdacht, vooral om wat de dierenarts had gezegd toen hij mijn lange sporen zag.
En ik herinnerde mij dat ik helemaal niets had gevoeld van dat knippen.
Dat kon ik mooi aan mijn dames meedelen, dat het kortwieken voorlopig niet doorging en dat het, als het ooit toch nog een keer zou moeten, geheel pijnloos zou zijn.

Ma Tok gaf mij een compliment voor mijn goede leiding van de familie Tok en daarna ging zij weer haar huis in.

De schaar in de vleugels?

Odette:

Ik heb gehoord wat Ma Tok van plan is om te voorkomen dat wij, per ongeluk of expres, over de poort vliegen naar de gevaarlijke buitenwereld.
Ik hoorde haar praten met Pa Tok.
Ik heb ze niet afgeluisterd, dat zou ik nooit doen, maar ik hoorde toevallig wat ze aan het bespreken waren. En omdat dat over ons ging kon ik echt mijn oren niet dichtstoppen. Het luisteren ging vanzelf.

kortwieken van kippen (foto internet)

Ik schrok een beetje van wat ik hoorde.
Ze hadden het over vleugels knippen. Dat klinkt behoorlijk eng, vindt u ook niet?
Nou, ik vond dus van wel.
Ik hoorde ze ook praten over mevrouw Wies, die haar kippen ook geknipt heeft.
Zij heeft daar dus ervaring mee.
Ik geloof dat mevrouw Wies deze week hier komt om ons allemaal een kopje .. eh.. een vleugeltje kleiner te maken.
Zou dat pijn doen, dat knippen? Ma Tok knipt Desiree haar kuifveren ook wel eens, dus ik ben naar de oude dame toe gegaan om te vragen of dat

Desiree, die ervaring heeft met veren knippen

pijnlijk was, dat veren knippen. "Welnee meid, daar voel je helemaal niets van," zei Desiree opgewekt.
"Maar in je vleugels knippen, wat denk je daar van?" vroeg ik.
"Tja, dat weet ik niet, dat heb ik nog nooit meegemaakt.
Maar waarom vraag je dat?"
Ik vertelde haar wat ik gehoord had.
"En nu ben je bang dat Ma Tok het goedvindt dat mevrouw Wies ons pijn gaat doen?" vroeg ze.
Zo had ik het nog niet bekeken. En nee, eigenlijk geloofde ik dat niet, bij nader inzien.
Maar als het nou om een beetje pijn zou gaan om ons te beschermen tegen erger, voor ons bestwil, zou je kunnen

Odette op weg naar het Tok-huis

zeggen? Zou Ma Tok het dan toch laten doen?
Ik ging hier een poosje over na zitten denken in het Tok-huis, op de stok. Het was heerlijk rustig daar, totdat Anne C binnenkwam. "Wat doe jij daar, Odette, ben je ziek?" vroeg hij belangstellend. "Nee, Anne C, ik ben aan het nadenken over een probleem." "Kun je daar niet beter over praten met iemand in plaats van zo alleen te zitten piekeren? Dat doe ik altijd. Van in mijn eentje zitten denken word ik depri.
Of werkt dat bij jou niet zo?"
Ik heb hem uitgelegd dat ik altijd graag over de dingen nadenk en dat dat het beste gaat als ik

Anne C gaat bij Odette kijken in het Tok-huis

alleen ben en alles om mij heen stil is en dat de anderen mij daarom ook wel
"de filosoof" noemen.
"O, dan ga ik maar weer, dan zal ik je verder niet storen", zei de jonge haan.
Dat was erg inlevend van hem, vond ik.
En ik ging weer heerlijk rustig verder met mijn gedachten.
Ik weet niet hoe lang ik daar nog heb gezeten, op die stok in ons huis, maar het was een hele tijd. Opeens dacht ik weer aan die man, die hier de tuin was komen opmeten. Zou dat niet voldoende zijn om ons te beveiligen? Zouden onze vleugels dan toch ook nog geknipt moeten worden?

Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat ik maar gewoon moest afwachten wat er zou gebeuren, Ma Tok zal wel het beste weten wat goed voor ons is.
En zo ging ik, tot rust gekomen, weer lekker buiten scharrelen.

Bezoek in de Tok-tuin

Annette:

Er is vorige week iemand hier in de tuin geweest.
Een vreemde man.
Hij kwam hier samen met Ma Tok de tuin in en hij begon allemaal vreemde dingen te doen.

de vreemde man in de Tok-tuin

Omdat Ma Tok erbij was werden wij niet al te ongerust, maar we kwamen toch wel allemaal even kijken wat er ging gebeuren.
De man ging de hele tuin opmeten.
Zou hij komen controleren of wij wel genoeg ruimte hadden hier? Zou hij van de dierenbescherming zijn?
Dat dachten wij eerst.
We wilden net allemaal tegelijk en door elkaar gaan roepen naar hem dat wij het hier prima naar ons zin hebben en dat de tuin groot genoeg was voor ons, toen we zagen dat hij de muren ging bekijken. Hij praatte met Ma Tok over haakjes en over netten.

de hele familie Tok bij elkaar

Wat zou dat nu weer te betekenen hebben?
Wij begrepen er niets van.
Zou dit iets te maken kunnen hebben met onze veiligheid?
Ik had Ma Tok al een keertje horen praten over grote netten over de tuin heen, zodat de duiven niet meer bij ons zouden kunnen komen met hun ziektes. En Mickey zou dan ook nooit meer hier kunnen binnenkomen om ons op te jagen. Zou dat werkelijk kunnen? Dat zou eigenlijk wel heel erg fijn zijn. Zou die man daar voor komen zorgen?
Ik kakelde mijn vermoedens door tegen de anderen en wij werden

meten voor de veiligheid?

allemaal erg blij.
We begonnen door elkaar te kakelen tegen de man, dat wij hem heel erg aardig vonden en dat we best een paar keer een eitje voor hem zouden willen leggen als hij voor onze ultieme veiligheid zou komen zorgen.
Ik denk niet dat hij begreep wat wij bedoelden, hij keek niet heel veel blijer dan eerst en dat zou hij toch wel gedaan hebben als hem onze eitjes werden aangeboden. Niet dat hij niet blij keek, eigenlijk was hij de hele tijd wel vrolijk, maar ik had toch wel een lach van oor tot oor verwacht op ons aanbod.
We zullen het wel tegen Ma Tok

eieren als dank

vertellen, die moet het dan maar voor hem vertalen in de mensentaal.
Dan doet hij vast extra zijn best voor ons.

Er moet nog wel even gepraat worden over de prijs van één en ander, want Pa en Ma Tok hebben geen geldboom in de tuin.
Dus misschien gaat die hele net-geschiedenis niet door.

En ik weet  niet of het vleugels knippen door mevrouw Wies nu nog wel zal gebeuren.
Als wij onder beveiligingsnetten zitten kunnen we toch niet meer over de poort naar buiten ontsnappen en bovendien zal er dan geen reden meer zijn om weg te vliegen, omdat Mickey niet meer bij ons zal kunnen komen.
Hoe zal dit allemaal aflopen?

Leider uit het verre oosten neemt afscheid

Nadine:

Ik mag voor u een verhaaltje vertellen over de kippenfamilie in het verre oosten van het land, bij mevrouw Ali.

Hannes

U weet vast nog wel dat daar een haan uit het ei was gekropen.
En dat die haan nu volwassen is en Hannes heet.
Wij hebben ook verteld dat deze Hannes plotseling had besloten om te gaan kraaien en dat hij daarom 's nachts in de schuur moest worden opgesloten, om de buren van mevrouw Ali te sparen. Omdat Hannes nogal vroeg in de ochtend met zijn concert begon, ja.
Nu is het al een tijdje geleden dat mevrouw Ali deze maatregel heeft genomen en het vervelende is dat Hannes, als hij 's morgens

bazige Hannes

weer in het hok wordt teruggezet, nogal bazig doet tegen "zijn" hennen, Austra, Dotje en Zijtje. Hij is dan niet erg vriendelijk, om het zo maar eens te zeggen.
Dus mevrouw Ali had besloten dat Hannes maar naar een ander plekje moest verhuizen.
Naar Hoogendoorn kon zij hem nog niet brengen, die gaan half maart pas weer open, als alles goed gaat. Daarom is zij naar de kinderboerderij in de buurt gestapt en heeft ze gevraagd of Hannes daar een clubje dames zou mogen aanvoeren.

mooie Hannes

De baas van deze boerderij voelde er eerst niet veel voor, maar toen hij foto's zag van haan
Hannes vond hij hem zó mooi dat hij hem toch wel graag wilde hebben.
En dus gaat Hannes nu verhuizen.
Mevrouw Ali vindt het aan de ene kant jammer, want nu krijgt zij geen bevruchte eitjes om te laten uitbroeden door haar hennen, maar aan de andere kant is het wel een opluchting, omdat zij met Hannes in haar kippenhok helemaal niet meer op vakantie kan gaan. En dat doet zij toch wel graag nu en dan. Er was daar in het oosten niemand in de buurt die een haan durft op te

Hannes gaat vertrekken

pakken om hem 's avonds in de schuur te zetten en 's morgens weer in het hok.
Dat probleem is verdwenen.
En het vraagstuk van de bevruchte eieren is ook eenvoudig op te lossen.
Mevrouw Ali komt gewoon, als er één of meer hennen bij haar broeds zijn, bij Ma Tok wat bevruchte eieren ophalen, die haar hennen dan kunnen uitbroeden.
Dan krijgt zij ook Chabo's of kruisingen tussen Hollandse kuifhoenders en Chabo's of tussen Chabo's en Serama's.
Dat zou dan een soort van familie-uitbreiding van de familie Tok zijn in het verre oosten. Zo worden onze genen over het hele land verspreid.
Hiep hiep hoera!

Eindelijk: sneeuw

Wiske:

Nou, ik heb sneeuw gezien hoor, zaterdag en zondag.

sneeuw in de Tok-tuin

Het was niet heel erg veel, zeiden Desiree en Geertrui, maar het was genoeg om met je voeten in te moeten lopen als je buiten wilde zijn.
En het was inderdaad net zulk waardeloos spul als die hagelkorrels van een poosje geleden. Alleen bleef het wel de hele dag liggen op de grond, zodat wij allemaal bij elkaar onder de struiken en de boom bleven, daar was het nog schoon, dus daar was het niet zo koud aan onze voeten. Want dat was het wel hoor, die sneeuw!
Ik vond er echt helemaal niets aan.
Ma Tok zei dat ze nog geen

onder struik en boom geen sneeuw

paadje hoefde te maken voor ons, omdat er nog genoeg aarde over was om in te lopen scharrelen. Dat paadje, dat ze vroeger had gemaakt, was nodig geweest omdat de kippen toen nog in het hok woonden, het hok waar nu Yvonne en Yvette in wonen en dat ook wel "Soestdijk" wordt genoemd.
Die naam heeft Pa Tok bedacht, hij noemde het zo omdat het twee vleugels heeft, één voor de koningin en één voor de prins, zoals hij zei.
Daar begrijp ik niets van, maar

Soestdijk in de sneeuw

het zal wel.
Als je vanuit dat hok verder de tuin in wilde moest je door de sneeuw op de tegels, dus toen was het wel nodig om een pad te scheppen en te vegen.
Yvonne en Yvette gaan toch niet de tuin in, dus voor hen hoeft het niet.  Zij blijven in de ren, waar ook wel een beetje sneeuw lag, maar Ma Tok had speciaal voor hen de drinkbak dichter bij hun overdekte deel van de ren gezet, zodat ze niet echt door de

sneeuw is mooi, maar koud

sneeuw hoefden te baggeren om te kunnen drinken. Zij vonden het wel grappig, die sneeuw, zeiden ze, maar dat was vast omdat ze er niet door hoefden.
Ik hoorde van Ma Tok dat heel veel mensen het ook erg leuk vinden, vooral als ze het vanuit hun warme huis kunnen bekijken. En mensenkuikens gaan erin spelen. Die zijn helemaal mal! Ze maken dan een soort mens van de sneeuw en die gaan ze bekogelen met ballen, ook gemaakt van sneeuw.
Ik moet er niet aan denken, wat zullen die kuikens het koud hebben! Goed, ze hebben dan wel dikke kleren aan, maar echt warm lijkt het me toch niet, ze hebben vast nog geen dik verenpak en dons onder die kleren. Hebben mensen eigenlijk wel dons? Nu ik er nog eens over nadenk: ik geloof dat ze helemaal kaal zijn onder hun kleren, ook als ze volwassen zijn.
Ik ben helemaal niet jaloers op ze, geef mij maar een lekker verenpak met een dikke donslaag, dan heb je het altijd lekker warm.

De opdracht

Anne C:

Ik ben zo trots!
Laza heeft mij een echte opdracht gegeven.

Laza (onder) roept Anne C (boven) bij zich

Hij nam mij apart en zei dat hij mij onder vier ogen wilde spreken.
Dat klonk belangrijk en ik voelde mij vanzelf groter worden door dit vertrouwen van onze baas.
We gingen samen het Tok-huis in, waar op dat moment niemand aanwezig was, alle hennen waren buiten aan het scharrelen.
Laza humde een paar keer, keek mij diep in mijn ogen en zei:
"Er is een probleem met één van onze hennen." Dat hij "onze" hennen zei maakte dat ik me nog belangrijker voelde worden.
Ik kon haast niet wachten tot hij verder ging met zijn verhaal.
"Het gaat hier om Geertrui", zei hij, "zij is iets van plan dat wij hier niet kunnen toestaan."
Wat zou er nu komen? Geertrui is een ondeugende kip, dat weet ik zo langzamerhand, maar wat kon zij willen uitspoken in haar eentje?

Pippa

Toen zij nog met hun tweeën waren, zij en haar tweelingzus, deden ze telkens de gekste dingen, maar de laatste tijd is de overgebleven Geertrui wat rustiger geworden.
Tenminste, dat dacht ik. Maar nu ging ik daaraan twijfelen. "Geertrui heeft zich de kop op hol laten brengen door het verhaal van Pippa", vervolgde Laza.
Daar begreep ik niets van.
Zo leuk was het niet, wat de kleine zwart-witte hen had meegemaakt. Zomaar verdwaald in de grote wijde wereld buiten de Tok-tuin, ik moet er niet aan denken.

ondeugende Geertrui

Maar Laza ging verder: "Geertrui is nogal avontuurlijk aangelegd en zij wil de wereld verkennen. Zij is van plan om, net als Pippa, over de poort heen naar de buitenwereld te vliegen en dan overal rond te kijken. Bij Pippa gebeurde dit per ongeluk, omdat zij zo schrok van Mickey, maar Geertrui wil expres de Tok-tuin uitgaan."
Hier schrok ik van, ik wist niet dat Geertrui zó dom was. Want er kon toch van alles gebeuren daar buiten?
Laza vertelde dat hij de witte krulveer al had betrapt toen zij aan het oefenen was om hoog te vliegen, zodat zij over de poort zou kunnen komen.
En toen kwam de opdracht:
ik moest, samen met hem, Geertrui in de gaten houden, zodat zij niet uit de tuin zou kunnen ontsnappen. En nu zit ik dus de hele dag in haar

Anne C houdt Geertrui in de smiezen

buurt, om haar goed in het snotje te kunnen houden.
Tot nog toe is me dat aardig gelukt, al zeg ik het zelf, Geertrui heeft niets in de gaten van mijn gespioneer.
En ik zie Laza zo nu en dan goedkeurend naar mij kijken, terwijl hij zelf ook een oogje in het zeil houdt.
Zo, met ons tweeën, moet het toch lukken om die rare witte kip binnen de muren te houden.

Ik ben blij dat ik zo'n belangrijke opdracht heb gekregen van Laza en ik zal tot het uiterste gaan om die taak goed te vervullen, of mijn naam is geen Anne C!          

Laza en de kriebels van Geertrui

LazaRus:

Mij is ter ore gekomen dat één van mijn hennen de wereld buiten de Tok-tuin wil gaan verkennen.

Geertrui

U weet natuurlijk al over welke kip ik het hier heb.
Juist ja, Geertrui natuurlijk.
Zij heeft zich de kop op hol laten brengen door het verhaal van Pippa, die per ongeluk in die wereld terecht was gekomen. Maar Geertrui wil er met opzet naartoe gaan.
Wat bezielt die malle meid?
Waar kun je nu beter zijn dan hier, in onze fijne, veilige Tok-tuin?
Het is maar goed dat de Geertruien niet meer met hun tweeën zijn, anders waren ze er samen allang vandoor gegaan.
Ik zag dat Geertrui aan het oefenen was achterin de tuin. Oefenen hoe hoog ze kon vliegen, ja.
Ik ben naar haar toe gegaan en ik heb haar gevraagd waar ze in

Laza en Geertrui in gesprek

vredesnaam mee bezig was.
Ze kuchte een paar keer en zei toen dat ze haar conditie wat wilde opvijzelen, omdat ze wat ouder en stijver begon te worden. Ik heb haar streng toegesproken en gezegd dat ik daar niets van geloofde.
Toen keek ze wel even een beetje bedremmeld. Maar even later probeerde ze me wijs te maken dat ze weer een lolletje aan het bedenken was om iedereen weer eens lekker te laten lachen.
Dat was nodig na al die ellende en angst, die er geweest was de laatste tijd, met Mickey en de dode duiven in de tuin.

Laza

"Ja ja", zei ik, "Geertrui, het is dat je witte veren hebt, zodat ik het niet kan zien, maar daaronder bloos je vast als een pioenroos".
Toen begon ze te lachen en ze zei dat ik haar veel te goed kende en dat ze nooit meer eens iets kon uithalen zonder dat ik het doorhad.
Ik heb haar maar niet verteld dat ik van Pippa had gehoord wat ze van plan was, laat haar maar denken dat ik het allemaal zelf heb uitgevonden.
Ik heb haar nadrukkelijk verboden om expres de tuin te verlaten, omdat dat veel te gevaarlijk is.
Ze keek behoorlijk chagrijnig toen ze mijn verbod hoorde, maar ze ging er niet tegenin.
En dat baarde mij zorgen.
Waarom?
Omdat Geertrui altijd overal tegenin gaat. Dus als ze dat niet doet is ze iets van plan.
En dat zal niet veel goeds zijn.
Dus nu moet ik achter dat plannetje van haar komen, wat vast niet zo gemakkelijk is.
Want als het erop aan komt kan Geertrui prima haar snavel dicht houden.
Eén ding weet ik zeker: ik ga haar goed in de gaten houden en ik vraag of Anne C, mijn hulp-haan, mij daarbij een vleugeltje wil helpen

Geertrui krijgt kriebels

Geertrui:

U hebt het gelezen, hè, het verhaal van Pippa's avontuur.

Pippa

Ik heb haar gevraagd wat ze allemaal heeft meegemaakt daar buiten de Tok-tuin en ze heeft me alles verteld, de hele geschiedenis.
Eerst dat ze van schrik héél hoog was opgevlogen en dat ze plotseling in een helemaal vreemde wereld was beland, een wereld buiten de Tok-tuin.
Ze was eigenlijk vergeten dat er daar ook nog iets was, achter die poort.
Ja, Ma Tok komt er wel eens doorheen met voorraden voer voor ons, maar dan kijk je toch ook niet verder dan de deur. Dat zei Pippa.
Toen ze daar eenmaal was aangekomen, in die grote wereld, had ze besloten eens wat verder te gaan kijken.
Dus was ze de straat in gelopen. Gelukkig was het niet druk op dat ogenblik, anders had ze nog onder een auto kunnen komen. Ze was nog niet erg ver gevorderd op haar wandeling toen ze iemand hoorde zeggen:

de doos (met Pippa erin) bij het vogelasiel

"Kijk nou eens, een kip!
Zomaar midden in de stad!"
En voor Pippa wist wat er gebeurde werd ze opgepakt en meegenomen.
Dat was eigenlijk niet haar bedoeling geweest, maar ze besloot rustig af te wachten waar ze terecht zou komen.
Dat bleek het politiebureau te zijn. Ook daar werd ze met verwondering ontvangen, de politiemensen vonden haar een leuk kipje, maar ze konden haar daar natuurlijk niet houden. Pippa begon ondertussen dorst te krijgen, maar niemand dacht eraan om haar wat water te geven. Wel was er iemand zo vriendelijk om haar naar het vogelasiel te brengen.

Geertrui

Daar wist men wel raad met haar, ze werd in een doos gezet met een bakje eten en ook, gelukkig, eentje met water. Omdat er nog steeds een soort halve noodtoestand gold in verband met de vogelgriep mochten de mensen van het vogelasiel Pippa niet binnen in een hokje zetten, daarom bleef zij buiten in een grote doos overnachten, want het was intussen al laat geworden.
De volgende ochtend belde Ma Tok op naar het vogelasiel en hoorde tot haar grote blijdschap dat Pippa was gevonden, zodat ze haar kon ophalen.
Dat was het verhaal van Pippa. En nu ben ik heel nieuwsgierig

de tweeling Geertrui en Geertrui, toen ze nog samen waren

geworden naar de wereld buiten de Tok-tuin.
Ik ben van plan om ook een keer over de poort te vliegen, dan kan ik de wijde wereld ook eens bekijken.
Ik ga alvast proberen hoe hoog ik kan komen; dat kan nog best tegenvallen, want ik ben natuurlijk zwaarder dan die kleine Pippa.
Misschien moet ik eerst nog wat oefenen in de tuin voordat ik een poging doe om de poort over te gaan.
Maar als ik er eenmaal overheen ben zal ik me niet zo makkelijk laten vangen als Pippa, ik wil veel verder kijken dan zo'n klein stukje straat.
Wat jammer dat mijn tweelingzus er niet meer is, wat zouden we dan gezellig samen de wereld kunnen verkennen.

Angst

Barbara:

Iedereen heeft het de laatste tijd maar over Mickey, die zo ondeugend was.

Babette

Maar er is iets wat mij en mijn vriendin Babette veel erger ongerust maakt dan die poes, die telkens hier de tuin in komt.
Dat iets heeft wel te maken met wat er vorige week gebeurde, maar eigenlijk zijdelings.
En nu wilt u natuurlijk weten wat er zo verontrustend was.
Dat kan ik begrijpen.
Het gebeurde toen Ma Tok aan het zoeken was naar Annette, die heel hoog was opgevlogen in haar angst om door Mickey gepakt te worden.
Ma Tok vond Annette nergens, maar ze kwam wel iets anders tegen in de Tok-tuin.
En dat was het enge, waar wij nu zo bang van geworden zijn.
Want wat vond Ma Tok in de tuin?
Een dode duif.

dode duif

Nu zult u zeggen: "Nou ja, dat is zielig voor die duif, maar wat is daar voor vreselijks aan?"
Dat zal ik u uitleggen.
Een tijdje geleden vond Ma Tok een stervende duif, die zij naar het vogelasiel bracht. Die duif bleek besmet te zijn met "het geel", zoals dat genoemd wordt. Dat was duidelijk.
Een paar weken later vond Ma Tok een dode duif, die zij in een vuilniszak afvoerde om te voorkomen dat het lijkje ons zou besmetten, zij nam aan dat die duif ook aan "het geel" gestorven zou zijn.
Twee weken geleden lag er weer een overleden duif en nu vond

Barbara en Laza

Ma Tok er, op haar zoektocht naar Annette alweer één.
En daar bleef het niet bij, nee, achter in de tuin lag er nóg één.
En nu begrijpt u misschien al waar ik naar toe wil. Of eigenlijk wil ik er juist héél hard voor weglopen.
Ik ben bang dat die duiven niet "het geel" hadden, maar die vreselijke ziekte, die vogelgriep.
En als die duiven daaraan gestorven zouden zijn zou onze Tok-tuin nu vast ook besmet zijn. Zou de vogelgriep ons dan toch nog ingehaald hebben, Babette en mij? Wij waren eraan ontkomen omdat Pa en Ma Tok ons hadden gekocht bij Hoogendoorn voordat die nare ziekte daar de kop opstak. Het zou wel heel wrang zijn als wij er nu toch nog door geveld zouden worden. Ik wilde mijn bange vermoedens aan Laza vertellen, maar ik heb het nog niet gedaan, want dan gaat hij zich ook zorgen maken.
Ik heb gemerkt dat Ma Tok hier ook over aan het piekeren is.
Gelukkig is er van de familie Tok nog niemand ziek, dus tot zover is alles in orde, maar u begrijpt vast wel dat wij een beetje bang geworden zijn door het vinden van al die dode vogels in de tuin.

Ma Tok: Tot onze grote blijdschap en geruststelling stond pas in de krant dat er op het ogenblik veel houtduiven getroffen worden door "het geel" en dat ze daaraan overlijden. Wij zijn natuurlijk niet blij dat de duiven ziek worden en sterven, maar wel dat het hier dus niet gaat om vogelgriep.

Moed en verstand

Desiree:

U hebt ondertussen wel begrepen dat het hier in de Tok-tuin niet meer helemaal veilig is, hè? Die rare poes, die Mickey, komt regelmatig langs om ons te pesten.

water op het randje van het terrashek

Ik schrik niet meer zo van haar, maar de jongste hennen nog wel. Zo gebeurde het dat mijn broeddochter Annette hevig ontdaan was toen Mickey weer eens op ons af kwam rennen.
Ze vloog hoog op en toen zag ik haar niet meer.
Ma Tok stond ondertussen op het terras tegen het stoute beest te roepen dat ze weg moest gaan en ze gooide zelfs een bakje water naar beneden. Dat bakje had Pa Tok op de rand van het terrashek klaargezet, met als doel het leeg te gooien op Mickey. Maar Ma Tok, die een beetje een softie is, gooide expres mis, vlak vóór de poes, die hier wel erg van schrok

Anne C staat zijn haantje

en een sprongetje in de lucht deed alvorens weg te rennen, de tuin uit. Maar een paar tellen later was ze er al weer, die is niet bang uitgevallen.
Ik moet hier nog even zeggen dat Anne C deze keer zijn haantje stond, hij kraaide keihard en liep onbevreesd op het poezenbeest af. Wat een held!
Dat had ik niet achter hem gezocht na de vorige keer, toen hij opvloog en over de poortdeur verdween. Ja, mijn broedzoon is een dappere haan geworden, ik ben trots op hem.
Maar om verder te gaan met mijn verhaal: Ma Tok had Mickey ook weer terug zien komen en nu kwam zij naar beneden, de tuin in. Dat werd het mormel teveel

Annette

en zij koos het hazenpad, onze tuin uit.
Ma Tok ging ons tellen en toen zij maar elf kippen en hanen buiten de ren van Yvonne en Yvette telde werd zij ongerust.
Ze keek eens goed en zag al snel dat het Annette was, die miste. Ze ging overal kijken, in ons huis, in de struiken, in de boom, in de poort, achter de hokken, maar ze kon het jonge hennetje nergens vinden. Ze werd een beetje wanhopig, maar gelukkig kreeg ze een goed idee.
Ze ging ons huis in en ze kwam er weer uit met haar handen vol lekker strooivoer. Dat strooide ze uit op de grond, in de buurt van waar wij bij elkaar stonden.
Laza begon meteen te roepen dat er lekkers was en dat iedereen moest komen om daarvan mee te

Annette en Anne C als pubers

genieten.
En ja hoor, wat Ma Tok had gehoopt gebeurde: met een grote zwaai kwam Annette van ergens heel hoog aangevlogen, op het lekkers af.
Ik heb haar gevraagd waar zij zich had verstopt, maar dat wilde ze niet vertellen. Ik denk dat ze op het dak van de schuur heeft gezeten, want uit die richting kwam ze.

En nu ben ik heel trots op allebei mijn broedkinderen.
Anne C heeft het gevaar aangevallen, zoals een haan betaamt en Annette heeft zich er uitstekend voor verstopt, zoals een hen hoort te doen.

Mijn (waarschijnlijk laatste keer) broeden van de afgelopen zomer heeft een zeer geslaagd resultaat opgeleverd!

Ma Tok: Wat in dit verhaaltje wordt verteld gebeurde eigenlijk vóór de vorige geschiedenis, maar omdat die zo actueel was en ik zó blij dat Pippa weer terug was, heb ik ze omgewisseld, zodat iedereen op de hoogte kon zijn van Pippa's wederwaardigheden.