Zorgen om Yvonne

Yvonne:

Ik voelde me beroerd, maar dan ook echt héél erg.
Ik kon nauwelijks meer op mijn poten staan en er liep de hele tijd dunne rommel uit mijn achterkant, om het netjes te zeggen.

zieke Yvonne zit met haar kop naar beneden onder de struik

Ma Tok zag mij zitten met mijn kop naar beneden en ze kwam snel naar me toe. "Wat is er met je, Yvonne?" vroeg ze bezorgd. "Je ziet er niet goed uit en je eet ook helemaal niet van de lekkere meelwormpjes, dat is niets voor jou. Je trekt de pot met die beestjes soms bijna uit mijn handen als ik aan het strooien ben."
Ik zei niets, ik wist ook niet wat er met me aan de poot was.
Toen pakte ze me op en ze zat meteen onder dat vieze spul, dat uit mij liep.

Yvonne wordt gewassen

"Je hebt erge diarree," zei ze geschrokken en ze nam me mee naar binnen, het mensenhuis in. Daar zette ze me in een badje met lekker lauwwarm water en ze begon mijn achterkant schoon te wassen. De ergst aangekoekte veren knipte ze af en toen ik weer schoon was werd ik in een handdoek gewikkeld. Ik mocht bij haar op schoot zitten en toen ging ze water in mijn snavel druppelen. Het was geen gewoon water, er zat iets doorheen, dat proefde ik en ik had ook gezien dat ze iets uit een klein flesje druppelde.

het medicijn dat Yvonne in haar snavel gedruppeld kreeg

Ma Tok zei dat het een geneesmiddel was en dat ze hoopte dat het nog op tijd kwam om mij te redden.
Toen ik helemaal droog was geworden mocht ik weer naar beneden.
Ik werd in een apart hokje gezet met water en eivoer, maar honger had ik niet en dorst ook niet meer. Dus ik ging naar de anderen in de tuin staan kijken.
Ik voelde me iets beter nu ik weer schoon was, maar zin in scharrelen had ik niet, dus het was niet erg dat ik in dat hokje was opgesloten.
Ma Tok zei dat ik apart moest blijven omdat de anderen anders misschien ook ziek zouden worden.
Die avond voelde ik me weer heel slecht en Ma Tok zei verdrietig dat ze hoopte dat ik de ochtend nog zou halen, maar dat ik vrij was om te gaan als ik daar aan toe was.

Yvonne voelt zich weer iets beter

Dat maakte mij helemaal rustig en ik ging slapen.
De volgende morgen was ik iets minder slap en Ma Tok gaf me met een blij gezicht weer van dat medicijn in mijn snavel. Trek in eten had ik nog niet, maar drinken was belangrijker, zei ze. Meelwormpjes hoefde ik ook niet.
Maar Ma Tok zei dat ze mij er beter uit vond zien, dat mijn kop niet meer zo diep naar beneden hing en dat mijn kam nog steeds mooi rood was.         Na twee dagen van hetzelfde recept 

het heerlijke kuiken-opfok voer

mocht ik weer bij Yvette in het hok slapen.
Dat laatste vond ik erg fijn, want alleen in dat kleine hokje vond ik maar niets nu ik me weer wat beter voelde. Ma Tok had bovendien een bakje met kuiken-opfok-voer in ons nachthok gezet en dat was zó verschrikkelijk lekker dat ik er niet af kon blijven. Natuurlijk at Yvette het meeste ervan op, maar ik snavelde toch ook heel wat naar

Yvonne mag weer in het grote hok

binnen.
Met weer wat in mijn krop sliep ik heel goed die nacht en de volgende morgen voelde ik mij eigenlijk weer helemaal goed.
Zó goed zelfs, dat ik Ma Tok weer tegemoet rende toen zij de tuin in kwam om de deur van het Tok-huis te openen. Ma Tok kreeg een grote grijns op haar gezicht toen ze mij zag rennen.
"O, wat fijn, Yvonne, dat je weer beter bent!" riep ze.

Yvonne weer lekker in de tuin aan het scharrelen

Ze zei dat ik nog één keer medicijnen moest nemen en dat het dan helemaal weer oké met mij zou zijn.
Die medicijnen, daar had ik niet zo'n zin meer in, maar om haar te plezieren slikte ik ze toch maar door.
En nu krijgen alle leden van de familie Tok vitamientjes door hun drinkwater, omdat ik die nodig heb na mijn kuurtje en het voor de anderen ook heel goed is.
En 's avonds?
Toen stond er weer zo'n heerlijk bakje met kuikenvoer op ons te wachten in ons nachthok.
"Om aan te sterken," zei Ma Tok en dat was ik volledig met haar eens.
Dat aansterken mag van mij nog wel een poosje duren.