Schrapende geluiden (1)

Xara:

Wat er nu toch aan de hand is in de Tok-tuin, ik begrijp er niets van.
Het lijkt wel of alles anders is geworden.

Geertrui gaat ijskoud verder met scharrelen

Er klinken telkens rare geluiden uit ons huis, ook als er niemand binnen is.
Hoe kan dat nou?
Ik pieker me suf, maar ik kom er niet uit.
Ik heb aan onze oudste, Geertrui, gevraagd of zij het ook hoorde. En weet u wat zij kakelde?
"Och meid, er gebeuren hier zo vaak rare dingen, daar kijk ik niet meer van op." En toen ging ze ijskoud door met waar zij mee bezig was, met scharrelen dus. Nu was ik nog niets wijzer.
Ik ging naar Kenau, met wie ik toch een beetje een bijzondere band heb, omdat wij allebei bij mevrouw Wies hebben gewoond. Reina is er niet meer, anders had ik haar er ook bij geroepen. Ik vroeg aan Kenau of zij ook vreemde geluiden uit ons huis hoorde komen.

Kenau, ook een kipje van mevrouw Wies

"Ik heb niets raars gehoord," kakelde zij, "maar ik heb er ook niet op gelet. Dat zal ik nu gaan doen."
En natuurlijk waren er toen geen geluiden te horen. Het leek wel alsof het afgesproken was.
Maar nadat ik een poosje binnen was geweest om te eten hoorde ik het toch weer, net toen ik op het punt stond om naar buiten te gaan. Een raar, schrapend geluid. Ik kon niet ontdekken waar het precies vandaan kwam, het leek wel of het door de hele muur ging.
Ik riep Kenau, die er aan kwam rennen en nu hoorde zij het ook. "Dat is vreemd," kakelde zij, "ik

Laza luistert naar Xara en Kenau

denk dat we dit aan Laza moeten melden. Stel je voor dat er een eng beest aan het proberen is om ons huis binnen te komen..." Zover had ik nog niet gedacht, ik schrok ervan en ik was het helemaal met haar eens. Samen liepen we naar Laza, die achterin de tuin aan het scharrelen was. Hij had net een lekker hapje gevonden, een vette worm, die zich uit de grond had gewaagd. Toen wij samen naar hem toe kwamen zei hij dat we deze lekkernij best met ons drieën konden delen. Dan konden we erna des te beter bespreken wat er te bespreken viel.
Dus Kenau en ik namen bescheiden een klein snaveltje

Laza kakelt wijze woorden

worm, wij zijn tenslotte goed opgevoed door een onderwijzeres, die precies weet hoe het hoort.
"Neem gerust nog een snavelvol," zei Laza en dat deden we. Hijzelf nam een onbehoorlijk grote hap, zijn opvoeding was duidelijk minder geweest dan die van ons. "Vertel het eens," zei hij met volle snavel (ook dat wees op een niet zo geweldige leertijd toen hij nog een kuiken was), "wat is er aan de vleugel?"
Ik gaf een korte samenvatting van alles wat ik u hiervoor verteld heb en Laza keek bedachtzaam. "Goed dat je hiermee bij mij komt," kakelde hij, "dit is een serieuze situatie. Ik zal eens luisteren of ik het geluid ook hoor en zo ja of ik het

Laza kijkt naar Xara als ze weggaat om te scharrelen

kan thuisbrengen.
Gaan jullie maar weer fijn scharrelen, dit is hanenwerk, daar hoeven jullie hennen je mooie kopjes niet mee te vermoeien."
Nou ja zeg, wat denkt hij wel, dat wij te dom zijn om na te denken of zo?

Ik ben heel benieuwd of hij te weten komt wat er mis is.
U ook, zeker?

Toch moet u nog een week wachten, want Laza moet wel de gelegenheid krijgen om te luisteren en te denken.