Nieuwe bewoners?

Odette:

Hebt u 't al gehoord?
Er zijn twee nieuwe bewoners.
Nee, niet van de Tok-tuin en ook niet van het Tok-huis.
Van het hok van Yvonne en Yvette dan? Of van dat van Gerrit en Geertje?
Nee, allemaal niet.

de Tok-tuin gezien vanuit de vensterbank

Waarvan dan wel?
Wat dacht u van het huis van Pa en Ma Tok?
En nu denkt u natuurlijk dat het twee mensen zijn, die daar zijn komen wonen, maar dat is niet zo. Het gaat hier om een haan en een hen.
En die wonen in het mensenhuis? Ja, inderdaad.
Vreemd hè? Ik keek er eerst ook erg van op, totdat Ma Tok ons in de tuin vertelde dat deze twee bewoners door haar gekocht waren van de man, die hen had gemaakt. "Wat?" dacht ik toen, "gemaakte kippen? Hoe kan dat nou, kippen en ook hanen komen uit een ei, nadat dat is bebroed door een broedse

en verder de tuin in

hen."
Maar dat gold dus niet voor deze twee. Ma Tok legde uit dat er een man is, die heel knap van alles kan maken. Niet van vlees en bloed, maar van andere materialen. Om misverstanden te voorkomen: de man is wel van vlees en bloed, maar wat hij maakt niet. Zo zijn deze haan en hen dus ook geen levende dieren, maar afbeeldingen ervan. Wij kunnen ze zien staan in het mensenhuis, Ma Tok heeft hen voor het raam gezet, zodat zij ons ook kunnen zien in onze Tok-tuin. Zouden ze jaloers zijn op ons? Wij kunnen hier lekker vrij rondlopen en scharrelen en graantjes oppikken, terwijl zij daar maar dag

dit gedeelte kunnen de nieuwe bewoners niet zien,
want hun vensterbank is hier recht boven

in dag uit doodstil moeten staan in die vensterbank.
Ze hebben het wel lekker warm, dat is een voordeel, het is hier in de tuin nu echt koud. Er was zelfs al sneeuw op de grond, dat was zeer fris aan onze voeten, om het maar eens zacht uit te drukken.
Ma Tok zegt dat de haan en de hen in het mensenhuis niet jaloers op ons zijn, omdat ze niet weten wat scharrelen is, dat hebben zij nog nooit gedaan.
Ik vind dat best zielig, het doet me denken aan de droevige verhalen van Vera en Vita en van Yvonne en Yvette, over de tijd dat zij nog legkippen waren in een grote legschuur.*
Maar omdat deze haan en hen van

Truus en Kees

steen zijn hebben zij ook geen behoefte aan scharrelen en eten.
Ze vinden het wel erg leuk om naar ons te kijken, zegt Ma Tok, maar jaloers zijn ze dus niet. Ze zien er best gelukkig uit, moet ik zeggen, zoals ze daar bij elkaar naar ons staan te kijken. Ma Tok heeft mij nog wel een geheimpje toevertrouwd. Dit stelletje wil heel graag één of twee kuikens hebben om tussen hen in te staan in die vensterbank. Ma Tok heeft dit al doorgegeven aan de man, die hen gemaakt heeft en hij heeft beloofd dat hij hierover zal nadenken als hij tijd heeft. Dus daar moeten Kees en Truus, want zo heten de haan en hen, nu maar op wachten. Ik hoop voor hen dat hun wens in het voorjaar uitkomt, want dat is de tijd voor kuikens. Als ze er zijn zal ik u dat natuurlijk meteen vertellen, zoals we dat met elke uitbreiding doen. En met elke vermindering, dat ook ja. Maar dat laat hopelijk nog een hele poos op zich wachten.

*(zie hiervoor de verhaaltjes "Een droevig verhaal 1 en 2" van 13 en 14 oktober 2014 over Vera en Vita en "De verschrikking 1, 2 en 3" van 16, 17 en 18 juni 2015 over Yvonne en Yvette).

Slachtpartij in de Tok-tuin?

Yvonne en Yvette:

Wij zijn in de rui. En dat is duidelijk te zien ook. We hebben allebei kale plekken.

Yvette's kale nek

Yvonne: "Yvette is er het ergste aan toe, haar hele staart is verdwenen en haar nek is kaal."
Yvette  : "Gelukkig zijn er in mijn nek alweer nieuwe veren aan het groeien, al zie je voorlopig alleen nog maar pennen en geen pluimen. Ik kan u verzekeren dat het geen pretje is om met deze kou met een kale nek te moeten rondlopen. Ma Tok heeft aangeboden een sjaaltje voor mij te breien, maar dat heb ik geweigerd. Ten eerste kan zij niet goed meer breien omdat haar handen niet meer alles willen doen

Yvonne(vooraan) en Yvette (zonder staart) bij het eivoer

wat zij wil. Dat was nog te overkomen, omdat het maar om een kleine sjaal zou gaan, zei zij. Maar ik zou toch ook helemaal voor gek lopen met zo'n ding om mijn hals. Zegt u nu zelf: een hen met een sjaal om haar nek, dat kan echt niet, toch? Ik zou zelf de kleur mogen uitkiezen, maar ook dat haalde mij niet over de streep.
Nee, dan maar een beetje kou."
Yvonne: "Ik zou het wel gedaan hebben, hoor, ik vind het wel chique staan, zo'n gekleurde sjaal om mijn hals. Ik zou aan Ma Tok

de veren in het hok van de witte dames

hebben gevraagd of ze ook streepjes kon breien, dat vind ik het allermooiste."
Yvette:   "Ja, jij hebt makkelijk praten, jij hebt het niet nodig, dus aan jou vraagt ze het niet eens. Wacht maar af, misschien is jouw nek straks ook nog aan de beurt, dan zullen we wel eens zien of je er nog steeds zo graag wat om wil hebben."
Yvonne: "Wat wel fijn is aan de rui is dat we extra lekkers krijgen om ons er snel doorheen te helpen. Ei-krachtvoer, extra veel meelwormpjes en vitamientjes door ons drinkwater. Dat laatste is niet mijn favoriet, maar het schijnt te helpen, dus ik slik het maar braaf.

Wiske's staart is ook verdwenen

Ma Tok zal het allemaal wel weten."

Yvonne en Yvette: De andere kippen lijken veel minder last te hebben dan wij. Er liggen helemaal niet zoveel gekleurde veren in de tuin en in hun huis. Ons hok ligt helemaal vol met onze witte pluimen, het lijkt wel of er een slachting heeft plaatsgevonden, net zoals indertijd bij mevrouw Yvonne. Ma Tok schrok de eerste keer dat zij de tuin in kwam en zij heel veel witte veren en dons op de grond zag liggen. Tot overmaat van ramp waren wij allebei nog in ons nachthok en kwamen we haar niet tegemoet rennen, zoals we dat altijd doen als zij naar buiten komt.

losse veren genoeg voor de katten van mevrouw Inge

Ze rende naar ons hok en toen ze ons zag zitten temidden van een hele hoop losse veren zuchtte ze van opluchting. "O, gelukkig, het is alleen maar de rui," zei ze en ze ging onmiddellijk eivoer voor ons halen.
Ma Tok kwam later met een mevrouw onze tuin in, die mevrouw heeft een heleboel veren meegenomen voor haar katten om mee te spelen. Wat ze daar aan vinden begrijpen wij niet, wat moet je nu met losse dode veren? Maar deze mevrouw was ons erg dankbaar en later hoorde Ma Tok dat het feest was geweest bij de katten in het huis van mevrouw Inge, want zo heet zij.

nu en dan ligt er nog een eitje in het Tok-huis

We leggen ook geen eieren, we hebben nu al onze energie nodig voor de aanmaak van ons nieuwe sneeuwwitte verenpak. De anderen hebben hun zogenaamde "winter-stop" dus die leggen ook niet of nauwelijks. Pa Tok had al gevraagd of hij eieren moest kopen bij de supermarkt, maar zover is het nog niet, er staan nog een paar doosjes in de koelkast in de schuur. Maar als het zo doorgaat moet hij toch echt naar de winkel voor zijn eitjes. Eigenlijk vinden wij dat een beetje een schande voor de familie Tok, maar Ma Tok heeft ons verzekerd dat zij het prima vindt dat wij een poosje rust hebben van de leg.
Een soort van vakantie dus.
Wat zegt u? Kerstvakantie?
Als u het zo wil noemen vinden wij dat uitstekend.
En na de vakantie gaan we misschien weer aan de leg, dat zien we dan wel weer.

Schrapende geluiden (2)

Xara:

Na al die tijd verwachtte ik van Laza wel eens een update over de rare geluiden, die Kenau en ik hadden gehoord in ons huis, vooral omdat anderen inmiddels ook wat ongerust waren geworden door het vreemde geschraap, maar hij deed zijn snavel niet open tegen ons.

Laza zit in het Tok-huis te luisteren

Ik zag hem wel vaak het Tok-huis binnengaan en er dan weer uitkomen, maar daar had natuurlijk niemand wat aan. De laatste keer dat ik hem weer zag verschijnen kwam hij uit het kleine deurtje met de lange buitentrap. Hij ging die trap niet af, nee, hij bleef doodstil op het kleine plateautje bovenaan zitten. Ik hield hem nauwlettend in de gaten en zo zag ik dat hij zijn kop om het hoekje van het huis probeerde te steken om erachter te kunnen kijken. Dat lukte niet helemaal, dus hij vloog wat omhoog en naar de achterkant van het huis. Toen hij weer tevoorschijn kwam zag ik dat hij een grote grijns probeerde te onderdrukken.

Kenau en Xara met Laza in gesprek

Zou hij iets ontdekt hebben?
Ik brandde van nieuwsgierigheid, maar ik durfde het niet aan hem te gaan vragen. Dus zocht ik Kenau op en vertelde wat ik zojuist had gezien. Kenau, die niet voor niets zo is genoemd door mevrouw Wies, stapte direct op Laza af en vroeg hem of hij al wist hoe het in elkaar zat allemaal. Laza lachte nu voluit en hij kakelde dat hij de oplossing van het mysterie had gevonden en dat hij ons hier allemaal over wilde inlichten. Kenau en ik mochten iedereen bij elkaar roepen voor een vergadering in de tuin. Dat deden we snel, want we waren erg benieuwd naar wat Laza

de vergadering in de tuin

ontdekt had.
Toen we bij elkaar waren was het een gekakel van jewelste, iedereen tetterde door elkaar heen. Laza riep ons tot de orde met de mededeling dat hij iets serieus te zeggen had. Iedereen was op slag stil en sommigen keken elkaar verbaasd aan.
"Zoals jullie misschien weten zijn er al langere tijd vreemde geluiden gehoord hier in het huis," begon hij. Nu bleek dat er meer hennen waren die zich hadden afgevraagd wat er gebeurde met het Tok-huis, maar dat het gekakel hierover beperkt was gebleven tot kleine groepjes van twee of drie en niemand had verder Laza ingeschakeld.

Daantje (vooraan) en Dirkje

Iedereen had maar aangenomen dat het vanzelf zou overgaan. Ik vond dat een beetje gemakzuchtig, maar dat zei ik natuurlijk niet. "Xara en Kenau hebben mij ingelicht omdat zij dachten dat het wel eens een gevaarlijk beest zou kunnen zijn, dat probeerde binnen te komen," vervolgde Laza, "dus het was zaak om een grondig onderzoek te doen. Vandaag ben ik erachter gekomen dat de geluiden inderdaad werden veroorzaakt door een dier, of liever door twee dieren, maar gevaarlijk zijn die zeker niet. Of heb ik het mis, Daantje en Dirkje?"
De twee aangesprokenen keken Laza grijnzend aan en kakelden dat ze blij waren dat hij het raadsel had opgelost, want ze waren het een beetje zat geworden om telkens achter het huis te kruipen om met hun nagels aan de muur te krabben.

Geertrui biedt Daantje en Dirkje nascholing aan

"Waarom deden jullie dat dan?" vroeg ik.
"Ut begon hierr saai te worrdûh in de Tok-teûn, wè wildûh wat levûh in de brrouwerrij brrengûh. Maarr jullie waarrûh niet echt bang allemaal, dat was jammerr, onze grrap is niet zo geslaagd deze keerr."
"Nee," kakelde Geertrui, "jullie vallen me een beetje tegen, meiden, ik geloof dat jullie nog wat nascholing nodig hebben. Meld je straks maar bij ondergekrabbelde, dan zullen we eens zien wat we kunnen bereiken."

We hebben deze keer niet erg hard gelachen om de mop van de twee ondeugden, maar opgelucht waren we wel nu het mysterie was opgelost.
Hiep hiep hoera voor onze LazaRus!

Intermezzo

Xara:

Weet u het nog?
Ik had rare geluiden gehoord in ons Tok-huis. En ik kon die geluiden niet thuisbrengen en Kenau ook niet. Lazarus had ons beloofd dat hij het probleem voor ons zou oplossen.

Laza luistert ingespannen of hij geluiden hoort

Ik moet toegeven dat hij zijn taak serieus opvatte, hij zat steeds een hele tijd in ons huis en dan ging hij weer buiten kijken.
Of hij iets hoorde weet ik niet, hij vertelde mij niets over zijn vorderingen.

Toen gebeurde er iets nieuws, waardoor ik het mysterie even helemaal vergat.
Het was op woensdag, dat weet ik omdat ik Ma Tok dat had horen zeggen tegen Pa Tok, die haar een handje kwam helpen in de tuin.
Wat er was op die woensdag?
Dat zal ik u vertellen.
We waren allemaal net binnen om onze plek te zoeken om te gaan

Laza slaat beschermend zijn vleugel om de bange Xara

slapen toen er iets raars gebeurde. Er kwam een hand om de hoek van de deur en die hand gooide allemaal heerlijke dingen naar binnen.
Omdat Laza ons al opdracht had gegeven om op de stok te gaan zitten durfden we niet zomaar van dat lekkers te gaan pikken, iedereen bleef doodstil zitten waar zij zat. Toen ik het een beetje eng vond worden allemaal sloeg Laza zijn vleugel om mij heen; dat voelde heerlijk veilig.
En weer kwam die vreemde hand naar binnen en weer werd er een grote lading naar binnen gestrooid. Wat was dat nu voor raars? Zoiets hadden we nog nooit meegemaakt. Toen Ma Tok een poosje later

zwarte piet (ouderwetse afbeelding)

onze deur kwam sluiten riep ze verwonderd: "Wat is hier gebeurd? Is Sinterklaas langs geweest? Of zwarte Piet?"
Nu wist ik niet wie dat waren, maar ik nam aan dat dat mensen waren die lekkere dingen strooiden, dus ik knikte. Niet dat Ma Tok dat zag, nee, zij keek naar de grond, waar allemaal wormpjes en gierst lagen. En wat zij bedoelde met "zwarte Piet" begreep ik ook niet; ik had wel gezien dat de hand zwart was, maar dat zei niets over de huidskleur van de persoon, want het zwart van de hand werd veroorzaakt door een handschoen. Laza kakelde tegen Ma Tok dat hij dacht dat het zwarte Piet was geweest, waarop Ma Tok zei dat dit betekende dat wij allemaal erg goed ons best hadden gedaan, anders geeft die Piet geen lekkers, maar neemt hij je mee naar Spanje in een zak.
Daar schrokken wij allemaal van, maar Ma Tok zei dat wij altijd flinke hennen


er wordt verlangend gekeken naar het lekkers op de grond

waren, dus dat we absoluut niet bang hoefden te zijn.
En toen zei ze tegen Laza:
"Ze mogen toch nog wel even van al dat lekkers genieten vóór het slapengaan?"
Ik kon haar wel zoenen, ik had al een hele tijd naar die heerlijke wormpjes zitten staren en mijn krop was helemaal leeg geworden, zo lekker zag alles eruit.
Gelukkig gaf Laza ons toestemming om nog even wat te gaan snavelen, maar dan moesten we daarna wel snel gaan slapen, anders zou hij een boekje over ons opendoen bij

nakakelen met Kenau

zwarte Piet.
Oei, dat klonk gevaarlijk, ik moest meteen denken aan die zak en Spanje, waar dat dan ook moge zijn. Tot ik Laza zag grijnzen en knipogen naar Ma Tok, die gewoon terug knipoogde naar hem!
De volgende morgen wist ik niet meer of ik dit alles gedroomd had, maar Kenau, die naast me zat, vroeg of ik meeging naar beneden om te kijken of er nog wat was overgebleven van het gestrooide lekkers.
Toen wist ik het zeker: wij hadden bezoek gehad van zwarte Piet de vorige avond.

Hoe het verder ging met de rare geluiden? Dat hoort u de volgende keer.