Nieuwe bewoners?

Odette:

Hebt u 't al gehoord?
Er zijn twee nieuwe bewoners.
Nee, niet van de Tok-tuin en ook niet van het Tok-huis.
Van het hok van Yvonne en Yvette dan? Of van dat van Gerrit en Geertje?
Nee, allemaal niet.

de Tok-tuin gezien vanuit de vensterbank

Waarvan dan wel?
Wat dacht u van het huis van Pa en Ma Tok?
En nu denkt u natuurlijk dat het twee mensen zijn, die daar zijn komen wonen, maar dat is niet zo. Het gaat hier om een haan en een hen.
En die wonen in het mensenhuis? Ja, inderdaad.
Vreemd hè? Ik keek er eerst ook erg van op, totdat Ma Tok ons in de tuin vertelde dat deze twee bewoners door haar gekocht waren van de man, die hen had gemaakt. "Wat?" dacht ik toen, "gemaakte kippen? Hoe kan dat nou, kippen en ook hanen komen uit een ei, nadat dat is bebroed door een broedse

en verder de tuin in

hen."
Maar dat gold dus niet voor deze twee. Ma Tok legde uit dat er een man is, die heel knap van alles kan maken. Niet van vlees en bloed, maar van andere materialen. Om misverstanden te voorkomen: de man is wel van vlees en bloed, maar wat hij maakt niet. Zo zijn deze haan en hen dus ook geen levende dieren, maar afbeeldingen ervan. Wij kunnen ze zien staan in het mensenhuis, Ma Tok heeft hen voor het raam gezet, zodat zij ons ook kunnen zien in onze Tok-tuin. Zouden ze jaloers zijn op ons? Wij kunnen hier lekker vrij rondlopen en scharrelen en graantjes oppikken, terwijl zij daar maar dag

dit gedeelte kunnen de nieuwe bewoners niet zien,
want hun vensterbank is hier recht boven

in dag uit doodstil moeten staan in die vensterbank.
Ze hebben het wel lekker warm, dat is een voordeel, het is hier in de tuin nu echt koud. Er was zelfs al sneeuw op de grond, dat was zeer fris aan onze voeten, om het maar eens zacht uit te drukken.
Ma Tok zegt dat de haan en de hen in het mensenhuis niet jaloers op ons zijn, omdat ze niet weten wat scharrelen is, dat hebben zij nog nooit gedaan.
Ik vind dat best zielig, het doet me denken aan de droevige verhalen van Vera en Vita en van Yvonne en Yvette, over de tijd dat zij nog legkippen waren in een grote legschuur.*
Maar omdat deze haan en hen van

Truus en Kees

steen zijn hebben zij ook geen behoefte aan scharrelen en eten.
Ze vinden het wel erg leuk om naar ons te kijken, zegt Ma Tok, maar jaloers zijn ze dus niet. Ze zien er best gelukkig uit, moet ik zeggen, zoals ze daar bij elkaar naar ons staan te kijken. Ma Tok heeft mij nog wel een geheimpje toevertrouwd. Dit stelletje wil heel graag één of twee kuikens hebben om tussen hen in te staan in die vensterbank. Ma Tok heeft dit al doorgegeven aan de man, die hen gemaakt heeft en hij heeft beloofd dat hij hierover zal nadenken als hij tijd heeft. Dus daar moeten Kees en Truus, want zo heten de haan en hen, nu maar op wachten. Ik hoop voor hen dat hun wens in het voorjaar uitkomt, want dat is de tijd voor kuikens. Als ze er zijn zal ik u dat natuurlijk meteen vertellen, zoals we dat met elke uitbreiding doen. En met elke vermindering, dat ook ja. Maar dat laat hopelijk nog een hele poos op zich wachten.

*(zie hiervoor de verhaaltjes "Een droevig verhaal 1 en 2" van 13 en 14 oktober 2014 over Vera en Vita en "De verschrikking 1, 2 en 3" van 16, 17 en 18 juni 2015 over Yvonne en Yvette).