Slachtpartij in de Tok-tuin?

Yvonne en Yvette:

Wij zijn in de rui. En dat is duidelijk te zien ook. We hebben allebei kale plekken.

Yvette's kale nek

Yvonne: "Yvette is er het ergste aan toe, haar hele staart is verdwenen en haar nek is kaal."
Yvette  : "Gelukkig zijn er in mijn nek alweer nieuwe veren aan het groeien, al zie je voorlopig alleen nog maar pennen en geen pluimen. Ik kan u verzekeren dat het geen pretje is om met deze kou met een kale nek te moeten rondlopen. Ma Tok heeft aangeboden een sjaaltje voor mij te breien, maar dat heb ik geweigerd. Ten eerste kan zij niet goed meer breien omdat haar handen niet meer alles willen doen

Yvonne(vooraan) en Yvette (zonder staart) bij het eivoer

wat zij wil. Dat was nog te overkomen, omdat het maar om een kleine sjaal zou gaan, zei zij. Maar ik zou toch ook helemaal voor gek lopen met zo'n ding om mijn hals. Zegt u nu zelf: een hen met een sjaal om haar nek, dat kan echt niet, toch? Ik zou zelf de kleur mogen uitkiezen, maar ook dat haalde mij niet over de streep.
Nee, dan maar een beetje kou."
Yvonne: "Ik zou het wel gedaan hebben, hoor, ik vind het wel chique staan, zo'n gekleurde sjaal om mijn hals. Ik zou aan Ma Tok

de veren in het hok van de witte dames

hebben gevraagd of ze ook streepjes kon breien, dat vind ik het allermooiste."
Yvette:   "Ja, jij hebt makkelijk praten, jij hebt het niet nodig, dus aan jou vraagt ze het niet eens. Wacht maar af, misschien is jouw nek straks ook nog aan de beurt, dan zullen we wel eens zien of je er nog steeds zo graag wat om wil hebben."
Yvonne: "Wat wel fijn is aan de rui is dat we extra lekkers krijgen om ons er snel doorheen te helpen. Ei-krachtvoer, extra veel meelwormpjes en vitamientjes door ons drinkwater. Dat laatste is niet mijn favoriet, maar het schijnt te helpen, dus ik slik het maar braaf.

Wiske's staart is ook verdwenen

Ma Tok zal het allemaal wel weten."

Yvonne en Yvette: De andere kippen lijken veel minder last te hebben dan wij. Er liggen helemaal niet zoveel gekleurde veren in de tuin en in hun huis. Ons hok ligt helemaal vol met onze witte pluimen, het lijkt wel of er een slachting heeft plaatsgevonden, net zoals indertijd bij mevrouw Yvonne. Ma Tok schrok de eerste keer dat zij de tuin in kwam en zij heel veel witte veren en dons op de grond zag liggen. Tot overmaat van ramp waren wij allebei nog in ons nachthok en kwamen we haar niet tegemoet rennen, zoals we dat altijd doen als zij naar buiten komt.

losse veren genoeg voor de katten van mevrouw Inge

Ze rende naar ons hok en toen ze ons zag zitten temidden van een hele hoop losse veren zuchtte ze van opluchting. "O, gelukkig, het is alleen maar de rui," zei ze en ze ging onmiddellijk eivoer voor ons halen.
Ma Tok kwam later met een mevrouw onze tuin in, die mevrouw heeft een heleboel veren meegenomen voor haar katten om mee te spelen. Wat ze daar aan vinden begrijpen wij niet, wat moet je nu met losse dode veren? Maar deze mevrouw was ons erg dankbaar en later hoorde Ma Tok dat het feest was geweest bij de katten in het huis van mevrouw Inge, want zo heet zij.

nu en dan ligt er nog een eitje in het Tok-huis

We leggen ook geen eieren, we hebben nu al onze energie nodig voor de aanmaak van ons nieuwe sneeuwwitte verenpak. De anderen hebben hun zogenaamde "winter-stop" dus die leggen ook niet of nauwelijks. Pa Tok had al gevraagd of hij eieren moest kopen bij de supermarkt, maar zover is het nog niet, er staan nog een paar doosjes in de koelkast in de schuur. Maar als het zo doorgaat moet hij toch echt naar de winkel voor zijn eitjes. Eigenlijk vinden wij dat een beetje een schande voor de familie Tok, maar Ma Tok heeft ons verzekerd dat zij het prima vindt dat wij een poosje rust hebben van de leg.
Een soort van vakantie dus.
Wat zegt u? Kerstvakantie?
Als u het zo wil noemen vinden wij dat uitstekend.
En na de vakantie gaan we misschien weer aan de leg, dat zien we dan wel weer.