De grap (1)

Geertrui:

Mij is ter ore gekomen dat Daantje en Dirkje zich hebben misdragen. LazaRus kwam het aan mij vertellen. Hij vond het beter dat ik het rechtstreeks van hem hoorde in plaats van via een gerucht. Want geruchten zijn vaak erger dan de oorspronkelijke gebeurtenissen.

Yvonne komt bezorgd naar Geertrui toe

Toen ik hoorde wat er precies was gebeurd moest ik eerst mijn snavel in de plooi houden. Laza was zo ernstig, terwijl ik weet dat Daan en Dirk gewoon twee ondeugende meiden zijn, die nu en dan even gek moeten doen.
Ik tilde er dus niet zo zwaar aan. Maar toen ik later door Yvonne werd aangekakeld met de vraag of ik soms ook ziek was, net zoals zij, begon ik te begrijpen dat Laza gelijk had gehad met zijn waarschuwing.
Ik besloot het vuurtje een beetje aan te wakkeren. Ik vertelde Yvonne dat ik niet echt ziek was en dat pillen dus ook niet zouden helpen bij mij. "Nee," zei ik, "voor mijn kwaal bestaat geen medicijn."

Pippa is van haar nest af gekomen

Yvonne liep bezorgd weg en ik kon mijn lachen bijna niet inhouden. Toen even daarna Pippa naar mij toe kwam om met mij te kakelen begreep ik dat het praatje aardig zijn ronde aan het doen was. Pippa is namelijk broeds en dan komt zij alleen voor héél belangrijke dingen van haar legnest af.
"Ik hoorde dat er iets heel ergs met je aan de poot is, Geertrui," kakelde ze met een bezorgd gezicht.
En weer moest ik mijn snavel krom trekken om niet in lachen uit te barsten. Als dat zo doorgaat is die vanavond echt krom.
Ik vertelde Pippa dat er niets aan te doen was en zij scharrelde droevig naar haar nest terug.
Ik kreeg bijna alle hennen op bezoek, het leek wel of ik een koningin was die audiëntie hield. En allemaal toonden ze medelijden met

"depressieve" Geertrui met haar kop omlaag

mij. Het gekke was dat eigenlijk niemand rechtstreeks vroeg wat er nu precies met mij aan de poot was. Ze hadden blijkbaar de conclusie getrokken dat ik in een ernstige depressie verkeerde.
Om dit nog wat aan te dikken ging ik met mijn kop naar beneden in een stil hoekje zitten.
Daantje en Dirkje kwamen samen ook nog langs. Ze keken een klein beetje zorgelijk, dus ik heb hen een vette knipoog gegeven. Grinnikend liepen ze door en even later hoorde ik ze schateren van het lachen. Daarvoor kregen ze op hun kop van

Daantje (rechts) en Dirkje

Nadine, die iets tegen hen fluisterde wat ik niet kon verstaan. De twee ondeugden trokken hun snavels krom, net zoals ik dat telkens moest doen. Ik hoorde hun onderdrukt gegiechel toen Nadine weg was. Ik vroeg hen wat Nadine had gefluisterd en Daantje zei proestend: "Se sei dattûh wè rrekening moestûh hoûdûh met un deprressievûh hen in de teûn. Dat ben jè zekûr?" Ik grijnsde en zei dat iedereen dat dacht, hoewel ikzelf nooit het woord depressie heb laten vallen.
"Goeie grrap!" zei Dirkje en ze huppelde samen met haar vriendinnetje verder de tuin in.

Hoe dit avontuur verder afloopt kunt u volgende week lezen.