De grap (2)

Geertrui:

U weet het nog wel, hè, het verhaal van vorige week. Zo niet, dan leest u het nog maar even door.

Ik was ingegaan op de uitspraak van mijn twee jonge vriendinnetjes, Daantje en Dirkje, waardoor iedereen ervan overtuigd was dat ik zwaar depressief en suïcidaal was.

Nadine op bezoek bij Geertrui

Het kostte mij wel enige moeite om me in te houden, vooral als er lekkere wormpjes werden gestrooid, maar ik hield het vol. Daantje en Dirkje waren zo lief om mij elk wat wormpjes te brengen in hun snavels, hihihi, ik leek wel een kuiken.
Maria, die na mij de oudste hen is in de Tok-tuin, kwam een poosje bij me zitten zonder iets te kakelen. Daarna ging ze weer weg.
Nadine kwam ook op mij af, zij kakelde wel wat tegen me, maar het was niet echt iets bijzonders wat zij te melden had. Zij was nog niet verdwenen of Odette kwam bij mij zitten. Zij kakelde niet, maar dat is niet vreemd, zij denkt altijd

Pippa bij Geertrui

van alles en ze kletst maar weinig. Toen na haar Kenau op mij af kwam begon ik het vreemd te vinden. Zij kakelde over het weer, dat niet echt geweldig was op die dag. Zo kwamen alle hennen aan de beurt. Ik begon het behoorlijk zat te worden, ik kon niet eens meer even mijn ogen sluiten om een klein dutje te doen, er zat constant iemand op mijn snavel. Ik was dan ook blij toen Daantje en Dirkje samen op mij af kwamen.
"Wat is er toch aan de poot met jullie allemaal?" vroeg ik ze. Ze grinnikten zachtjes, zodat niemand dat kon horen en begonnen toen uit te leggen wat er door de hele familie was afgesproken. "Wè moetûh err met ons allûh op lettûh dat jè geen rraarre dingûh doet. Daarrom is err een schema opgesteld om naarrighedûh te voorrkomûh," zeiden ze. "Wè

Daantje en Dirkje op weg naar Geertrui

moetûh om de beurrt op jou passûh. Maarria heeft dat bedacht. Zè is bang dat jè jûhselluf wat aandoet, omdat wè het prraatjûh hebbûh rrondgestrrooid dat jè niet verrderr wil levûh. Tenminstûh, zo hebbûh zè het allemaal begrrepûh." Ik moest erg lachen, maar dat mocht natuurlijk niet, daarom deed ik net alsof ik diep bedroefd was en ik stak mijn snavel tussen mijn veren. Zo kon niemand zien dat ik

Geertrui neemt even een slokje voor haar toespraak

bijna stikte.
Ik vond het een erg lollige toestand, maar die bemoeizucht van allemaal begon mij toch behoorlijk de keel uit te hangen. Daarom vroeg ik Daantje en Dirkje om iedereen bij elkaar te roepen, omdat ik wat te zeggen had.
"Ga jè het nôu al verrtellûh?" vroegen de boefjes teleurgesteld. "Ja," zei ik, "ik heb er schoon genoeg van, al is het een goeie grap geweest."
Daan en Dirk riepen de hele familie bij elkaar en ze kwamen allemaal

Geertrui gaat haar verhaal vertellen

nieuwsgierig aanrennen.
"Ik heb jullie iets te vertellen," zei ik. Iedereen was meteen doodstil, ik weet niet wat ze verwachtten, misschien dat ik mijn dood ging aankondigen of zo.
Ik vertelde hoe het hele verhaal in de wereld was gekomen.
Dat Daantje en Dirkje Laza voor de gek hadden gehouden; hoe zij Laza meteen hadden verteld dat het een geintje was, maar één van de hennen moet gehoord hebben wat er was gezegd en toen Yvonne aan mij had gevraagd of ik ook pillen

Yvonne voelt zich een beetje dom

moest en ik had gezegd dat er voor mijn kwaal geen medicijnen waren, had zij de conclusie getrokken dat ik geen zin meer in het leven had.

"Maar wat is je kwaal dan?" vroeg Yvonne, die zich een beetje dom voelde.
"Ouderdom natuurlijk," lachte ik, "daar is geen kruid tegen gewassen. Hoewel Daantje en Dirkje mij erg helpen om alles van de vrolijke kant te blijven zien."
"Dus je wilt niet dood?" vroeg de één na de ander.
"Tuurlijk niet, ik vermaak mij hier nog prima, alleen moeten jullie me nu en dan wel even met rust laten. Ik word tenslotte een dagje ouder."
Iedereen lachte en we gingen allemaal weer vrolijk aan de scharrel.
Daantje en Dirkje kakelden tegen mij dat zij de duur van de grap veel te kort hadden gevonden, maar ik was blij dat ik weer gewoon mezelf kon zijn.