Privé-les of schoolklas?

Jenny:

Mijn vriendin Katie is er niet meer.
Ze ging het mensenhuis in en ze kwam er niet meer uit.
Ma Tok zegt dat ze nu onder ons woont, diep in de tuin.
Ik vind dat een beetje raar, maar toch ook wel mooi: zo is ze toch niet ver weg.

Jenny en Katie waren altijd samen

Ik heb mijn hele leven met haar samengewoond en dan is het wel wennen als je maatje opeens niet meer vlakbij je is.
Gelukkig slaapt Yvonne nog steeds bij mij in Soestdijk. Yvette doet dat ook weer, sinds het verdwijnen van Katie. Eerst had ze maar een paar nachten bij ons geslapen en toen was ze het zat. "Ik ga weer terug naar het Tok-huis," zei ze. "Wat jij doet moet je zelf maar weten." Dit laatste tegen Yvonne, die ervoor koos bij Katie en mij te blijven logeren. Daar ben ik nu heel blij om, anders had ik toch helemaal in mijn uppie in mijn paleis gewoond. En een paleis is mooi, maar alleen wonen is niks voor een kip.

Jenny met Daantje en Dirkje

Zo ben ik ook blij met mijn twee nieuwe vriendinnetjes Daantje en Dirkje. Zij geven mij nog steeds les in de edele "Lèdse" taal en ik moet zeggen dat ik het erg lollig vind met die twee. Wat een heerlijke ondeugden zijn ze.
Ik heb een paar dagen privé-les gekregen, maar nu komen Yvonne en Yvette er ook telkens bij, zij vonden het ook tijd om een vreemde taal te leren, kakelden ze. En nu is het dus weer een echt schooltje geworden. Met als vreemde karaktertrek dat de leraressen ondeugender zijn dan de leerlingen. Ik denk dat Yvonne, Yvette en ik ook maar wat lessen stoutheid moeten volgen, dan

Geertrui zaliger

wordt het vast een heel gezellige boel hier in de tuin.
Daantje en Dirkje hebben mij verteld over hun goede leerdame Geertrui, die hen Leids en streken heeft bijgebracht. Wat ontzettend jammer dat ik die Geertrui nooit heb mogen ontmoeten. Zij schijnt ook onder de Tok-tuin te wonen. En haar tweelingzus ook, maar ik denk dat er van haar alleen nog wat botjes over zijn, of helemaal niets meer, dat kan ook.
Wij kennen intussen al aardig wat Leidse woorden en uitdrukkingen en als we in de tuin Daantje of Dirkje tegenkomen begroeten we elkaar met "Hé jûh!", en dan lopen we weer vrolijk verder. Yvette riep een keer "Goeiemorrûgûh" naar

Laza is zorgzaam naar Jenny

mij, daar moest ik errûg (oeps) om lachen. Er is zo toch weer meer vrolijkheid gekomen in de Tok-tuin. LazaRus kwam bij mij kakelen om te vragen of ik het wel naar mijn zin had hier, vooral omdat ik nu zonder Katie verder moet, dat vond ik erg zorgzaam van hem. Hij is een heel goede haan, die op al zijn hennen let en ze moed inkakelt als dat nodig is. Zo schijnt hij ook voor Daantje en Dirkje te hebben gezorgd toen Geertrui was overleden. Ik had nog nooit een haan als leider van een kippenfamilie meegemaakt, maar ik zie het fijne er nu wel van in. Natuurlijk kunnen hennen ook wel voor zichzelf zorgen, maar een haan

LazaRus aan het hoofd van de familie Tok

aan de kop van een familie is een extraatje.
Ik voel me hier helemaal veilig, met een net boven ons hoofd tegen de roofvogels en een haan die alles in de gaten houdt.
Ik ben goed terecht gekomen, jammer dat Katie maar zo kort hier heeft kunnen wonen.
Maar als ik Ma Tok mag geloven zal de volgende kip die hier komt weer Katie genoemd worden, omdat mijn Katie hier veel te kort is geweest. Katie2 zal deze nieuwe hen gaan heten. Ma Tok kon me alleen niet vertellen hoe lang het nog gaat duren voordat we die kip mogen begroeten en ook niet hoe ze eruit gaat zien.
Dat laat ik maar aan haar over.