Schoolziek?

Xara:

Jenny en Katie gaan elke dag bij Daantje en Dirkje op Leidse les.
Ik geloof dat ze het nog leuk vinden ook.

Xara en Kenau toen ze net in de Tok-tuin waren komen wonen 

Nou, ik pas ervoor, elke dag naar school.
Ik heb na mijn kuikentijd een paar jaar bij mevrouw Wies gewoond. Omdat zij onderwijzeres is heeft zij mij keurig ABK (Algemeen Beschaafd Kips) leren kakelen en daar houd ik mij aan. Ik wil haar niet teleurstellen door ook plat Leids te gaan tokken.
Ik moet toegeven dat het wel heel grappig klinkt als Daantje en Dirkje samen aan het kletsen zijn, ik moet soms moeite doen om ze te verstaan, maar ze hebben eigenlijk altijd lol, die twee.
Ik hoop dat Jenny en Katie door

Jenny en Katie met hun juffen Daantje en Dirkje

hun lessen snel helemaal ingeburgerd zullen zijn, al moeten ze hun nette spraak niet vergeten, anders kan mevrouw Angelique hen niet meer verstaan. Stel je voor dat zij een keer hier in de Tok-tuin zou komen kijken hoe het met Yvonne en Yvette en Jenny en Katie gaat en dat dan blijkt dat ze haar bruine beschermelingen niet meer kan begrijpen. Wat ik mij verder afvraag is of Daan en Dirk hun ondeugende streken ook zullen overdragen op hun twee leerlingen. Dan zou het hier een dolle boel worden. Ik houd mijn hart vast...

Katie in het mensenhuis

Katie is trouwens in het mensenhuis geweest, ik zag ma Tok haar oppakken en meenemen naar binnen.
Toen ze weer terugkwam zette ma Tok haar in het nachthok van Soestdijk.
Zou Katie ziek zijn?
Ik wilde bij haar gaan kijken maar toen kwam zij net naar beneden om weer in de tuin te gaan scharrelen.
Ik zag eerst niets vreemds aan haar, maar dat komt omdat zij zo groot is en ik zo klein. Later, toen ze wat verder van mij afstond, zag ik dat er iets om haar vleugels zat.
Wat was dat nu weer?
Ik scharrelde naar haar toe en vroeg haar wat er in het mensenhuis met haar gebeurd was. "Ik heb al een hele poos een zere plek aan het begin van mijn vleugels. Er groeit geen veer meer op en het is nogal rood, zegt Jenny. Zelf kan ik het niet goed zien, maar Jenny begon aan mijn plek te pikken en te trekken en dat was niet fijn. Ze ging dat elke avond doen als we op stok zaten en ook al zei ik dat ze ermee moest ophouden, ze ging gewoon door.

de verbonden vleugel van Katie

Vanochtend zag ma Tok Jenny in mijn rug pikken en toen nam zij me mee het mensenhuis in. Ik was daar nog nooit geweest, jij wel?"
Ik antwoordde dat ik het huis alleen van de buitenkant kende, maar dat er altijd iets aan de vleugel was als ma Tok een kip mee naar binnen nam. Soms duurde het dan heel lang voordat ze weer naar buiten kwam, maar bij Katie was haar uitstapje maar erg kort geweest.
"Hoe is het daar binnen?" vroeg ik nieuwsgierig. "Heerlijk warm," kakelde Katie "en pa Tok was er ook. Ik mocht bij ma op schoot zitten en ze smeerde iets op mijn zere plekken en daarna deed ze iets om mijn vleugels heen. Niet om mijn hele vleugels, om een paar pennen maar. Het zit wel een beetje strak, maar ma Tok zei dat het nodig was omdat Jenny er nu niet meer bij kan en anders wordt het nooit beter. Ik hoop dat het helpt, want pijn is niet fijn."
Ik was het helemaal met haar eens en ik ben er vast van overtuigd dat Katie snel weer helemaal gezond zal zijn met mooie veren op haar kale plekken.

Ma Tok: zo gemakkelijk ging het allemaal niet, u kunt hierover lezen in het volgende verhaaltje.