Tok- en Tuinregels

Barbara:

Het is wat moeilijker geworden voor ons, Babette en mij, hier in de tuin.
Hoe dat komt?
Door die twee grote nieuwe dames.

Katie stuurt Barbara weg

Zij zijn hier nog maar net en nu al werd ik pas gewoon weggestuurd door die ene met die kale plek op haar rug, Katie heet ze.
Ik vond dat behoorlijk brutaal, maar omdat ze zo groot is ging ik toch maar een stapje opzij.
Ma Tok, die het zag, zei tegen Katie dat dat niet de bedoeling was, dat iedereen hier dezelfde rechten heeft, groot of klein en bruin, wit of zwart. Of een mengsel daarvan, dat hebben we hier ook tenslotte.
Katie trok zich niet veel aan van ma Tok, maar ik kreeg stiekem een paar extra wormpjes van haar.
"Ze leert het wel," zei ze tegen mij,

Katie en Jenny in Soestdijk op stok

"ze heeft een moeilijke tijd achter de rug waarin ze heeft moeten vechten voor haar eten." Tja, dan ga je vast raar doen, dat kan ik wel begrijpen, maar ze moet het toch afleren als ze bij de familie Tok wil horen. Anders moet ze maar weer worden opgesloten in Soestdijk.
Zij en Jenny slapen gelukkig nog wel in hun paleis, dus in de nacht kunnen ze ons niet dwars zitten.
Ik vroeg me al af hoe lang het zou duren voordat ze ook bij ons in het Tok-huis zouden komen overnachten, maar er is iets heel onverwachts gebeurd. Ma Tok kwam erachter toen ze ons kwam tellen voordat ze onze huisdeur ging sluiten voor de nacht. Ze telde en ze telde nog een keer en nog

Yvonne met Jenny en Katie in Soestdijk

eens, maar ze kwam niet tot zeventien. Er miste een kip.
Ze ging ons allemaal bij de naam noemen om te zien wíe de vermiste was en dat hielp: Yvonne zat niet in het huis.
Ma Tok keek in de tuin, maar ze zag geen grote witte vlek, die een hen zou kunnen zijn. Het was al behoorlijk donker, vandaar. Plotseling ging haar een licht op en ze liep naar Soestdijk, waar ze met haar zaklamp door het raampje naar binnen scheen. En ja hoor, daar zaten niet alleen Jenny en Katie, maar ook Yvonne gezusterlijk op de stok.
En drie avonden later had ook Yvette zich bij de andere grote

gezellig met z'n vieren

kippen aangesloten, zodat Soestdijk nu door vier grote dames wordt bewoond.


Waarom de twee grote witte meiden zich bij de grote bruine hebben gevoegd weet ik niet, maar ik vind het wel prettig dat ze niet bij ons slapen. Nu hebben wij geen last meer van hun grote lijven als we 's morgens wat willen snavelen, ze stonden altijd in de weg bij de voersilo.

de ren (hier nog voor Soestdijk)

Ma Tok heeft trouwens de ren vóór Soestdijk weggehaald, die is daar niet meer nodig nu Jenny en Katie vrij zijn.
De ren staat nu een eindje verder

de tuin in, als een soort schuilplek voor ons als het regent.
Dan hoeven we niet per se naar

binnen te gaan om droog te blijven, we kunnen onder het plastic dak van de ren droog zitten.
Alleen als het erg hard waait worden we daar toch nat, maar we hebben ook de struik nog om te schuilen. En ons huis natuurlijk.