Gerechtvaardigde woede?

Babette:

Ik ben niet boos, ik ben WOEDEND!
Op wie?
Op die vréselijke ma Tok!

Wat ze dan gedaan heeft vraagt u?
Dat zal ik u eens veerfijn uitleggen.

de 3 geheime broedeitjes

U weet dat Hannah, Inge en ik drie eitjes hadden verstopt om op die manier toch te kunnen broeden, terwijl ma Tok had gezegd dat dat niet mocht.
Daarvóór haalde ze steeds onze eitjes weg als we even (verplicht!) onze pootjes strekten in de tuin. Omdat zij ons daar had neergezet, ja. We moesten op krachten blijven en niet de hele tijd op die eitjes zitten. Nee, we moesten ook eten en drinken en even rondlopen.
En als we dan terugkwamen in het Tok-huis waren telkens onze broedeitjes verdwenen. Tot onze frustratie en boosheid, inderdaad. Dus hadden we het trucje bedacht

Hannah en Inge met erachter Babette op de 3 eitjes

van het verstoppen van drie eitjes, voor elk van ons één, zodat we allemaal een kuiken zouden krijgen. We broedden heel netjes om de beurt en ik dacht dat niemand het in de gaten had. Maar later bleek dat dat een misvatting was.
We kregen argwaan toen het wel heel erg lang begon te duren voordat de eitjes gingen piepen. Niet de eitjes, maar de kleintjes, die erin zitten, gaan piepen voordat ze eruit gaan komen, maar wij hennen noemen dat het piepen van de eitjes.
We wisten zeker dat er al meer dan

Hannah bij haar verplichte rondje door de tuin

drie weken om waren, dus het wonder had al moeten gebeuren. We keken elkaar bezorgd aan. Zouden onze eitjes niet bevrucht zijn geweest?
Dat is altijd een mogelijkheid, je weet nooit of er een kuiken aan het groeien is totdat het eruit gaat komen. En Laza is natuurlijk al een oude haan, misschien is hij niet meer zo vruchtbaar.
We besloten gedrieën om de eitjes aan een nader onderzoek te onderwerpen. En wat we toen zagen... onze veren rezen ons te berge. De eitjes waren keihard en wit, terwijl onze broedeitjes mooi lichtbruin van kleur waren geweest en niet zo hard.
Wanneer was dat veranderd?

Inge tijdens hetzelfde verplichte luchten

Hannah kakelde dat zij de vorige week al had gedacht dat de eitjes zo moeilijk goed warm werden na haar rondje door de tuin.
En Inge had nog langer geleden de kleur al vreemd gevonden.
Maar omdat we er zeker van waren dat niemand wist dat wij stiekem in ons hoekje zaten te broeden hadden we er geen van allen aandacht aan geschonken.

Terwijl wij zaten te delibereren kwam Laza naar boven, het slaapgedeelte op.
Beneden zagen we ook heel wat  hennen binnen komen, het leek wel of de hele familie Tok was

de oude wijze LazaRus 

verzameld.
Laza nam het woord.
"Beste allemaal," begon hij, "er was hier iets aan de vleugel dat niet in de haak was."
"Wat dan?" riepen er een paar.
"Er werd stiekem gebroed door Hannah, Inge en Babette, ze hadden drie eitjes verstopt onder de bodembedekking en ze zaten daar om de beurt op." Ik zag diverse snavels vol ongeloof open gaan. "Ma Tok, die dit had gezien," ging Laza verder, "wisselde deze eitjes om voor kalkeitjes, zodat de ondeugden niet weer nieuwe eitjes

Daantje en Dirkje

zouden verzamelen om te bebroeden.
En dat hebben de drie dames net ontdekt."
Ik hoorde Daantje en Dirkje eerst onderdrukt en daarna voluit schateren van het lachen.
"Hihihi, sûh hebbûh wekûhlang op nep-eitjûs sittûh brroeiûh," riepen ze gierend uit.
Iedereen begon nu te lachen, zelfs Hannah en Inge deden mee!
Maar ik niet!
Ik was me toch KWAAD!
En dat ben ik nog steeds.
Ma Tok is STOM!

Zo, nu weet u het.



Ma Tok: Mevrouw Jade, u had het dus bij het rechte eind. Een welverdiend applaus!
En als u in de buurt van het Tok-huis woont mag u een doosje verse eitjes komen halen.