Kloek en kuikens

Pippa:

En nu ben ik weer aan de beurt, het kan nog net voordat mijn kuikens kippen zijn geworden.

kleine donsballetjes

Er gebeurt hier ook altijd zoveel in de Tok-tuin en die nieuwe dingen moeten dan eerst verteld worden. 

Maar mijn kuikens wachten echt niet met groeien totdat alle nieuws de revue is gepasseerd. 

Nee, ze groeien maar door en ze worden al aardig eigenwijs. 

Eerst was het nog: "Mama, mag ik naar beneden?" "Mama, mag ik even boven wat gaan eten, want daar is het veel lekkerder," maar nu wordt er niets meer gevraagd, ze doen gewoon waar ze zin in hebben. 

En die Lisa, dat is me er eentje. 

Zij was de eerste die de weg naar boven zelf vond toen het avond was geworden en ik naar de slaap-

Lisa en Laura met al heel wat veren

afdeling was gegaan. 

Ma Tok moest Laura en Linda uit de ren opvissen om ze bij mij te brengen. Ik had al meer dan een uur naar ze zitten roepen dat ze best alleen naar boven konden komen via het trapje, maar ze begrepen het niet of ze durfden niet, dat kan ook. 

In de ren was het toen veel te koud om te gaan slapen en het regende ook nog. Ze waren wel slim genoeg om onder het hok te gaan zitten zodat ze niet nat werden, maar koud hadden ze het wel, dat voelde

3 kleutertjes met mama

ik toen ze in mijn dons kropen, ze bibberden helemaal. De volgende avond kwamen ze wel zelf naar boven, nadat Lisa het had voorgedaan. Ik vond dat aardig van haar, terwijl ze anders meestal nogal bazig is. Ze piepte dat ze niet weer twee van die koude kleintjes bij zich wilde voelen in mijn dons, dus het was ook wel eigenbelang. Ze hebben alle drie al een behoorlijk verenkleedje gekregen, het worden al echte kleine kipjes, het kuikenachtige is er altijd snel af. Eigenlijk is dat jammer, die donzige bolletjes zijn zo schattig om te zien. Maar aan de andere

in de kleine ren

kant wil ik ook wel weer eens lekker door de tuin scharrelen en dat kan pas als ma Tok vindt dat ze groot genoeg zijn om zich te kunnen handhaven tussen de anderen. Vooral die twee groten zijn een beetje gevaarlijk, ik weet niet hoe dat moet straks; die zullen mijn kuikens vast aanvallen en ik weet niet of ik tegen hen op kan om de kleintjes te verdedigen. Laza zal ongetwijfeld komen helpen, dat doet hij altijd als er kuikens zijn, maar het zijn er wel drie en hij en ik zijn maar met ons tweeën. En je weet hoe het gaat met kindertjes: die gaan natuurlijk alle drie een andere kant op. Ik vertrouw er maar op dat ma Tok op zal letten als wij de tuin in mogen. Zij is veel groter dan welke kip dan ook, dus zij kan die twee bruinen wel aan. Laura wordt trouwens ook

Laura (vooraan) wordt ook een haaibaai

een haaibaai, alleen Linda is nog lief, zij laat haar zusjes altijd voorgaan als er iets nieuws is, of dat nu om eten gaat of om iets anders. Het kan ook zijn dat ze gewoon een bangerikje is, maar ik vind het prima zo. 

Als ze alle drie zouden lopen te schreeuwen dat ze eerst mochten zou het helemaal geen doen zijn hier in dit kleine hokje. 

Want ja, het begon wel een beetje krap te worden. 

Ik vroeg me al af of ma Tok daar nog iets op zou weten en ja hoor, de volgende dag ging ze aan het werk voor ons. 

extra ren erbij

Ze sloot ons eerst op in ons hokje, zodat we de ren niet in konden, dit tot groot ongenoegen van Lisa en Laura. 

Ik kakelde dat ze hun snaveltjes dicht moesten houden, dat er vast iets goeds zou gaan gebeuren. 

Ma Tok sleepte met zware tegels en stukken hout en het extra rennetje, dat al een hele tijd achterin de tuin stond te niksen. 

Na een tijdje deed ze ons deurtje weer open. Lisa was natuurlijk de eerste die er doorheen glipte en de ren in trippelde. 

"Kom eens gauw kijken," piepte ze, "de ren is heel groot geworden!" 

meer ruimte voor Pippa en haar kroost

Ma Tok heeft haar best gedaan voor ons en we hebben nu veel meer ruimte dan eerst. 

Het ziet er niet uit, maar een kniesoor die daarop let. 

Hoera voor ma Tok!