Weer verliefd op je huis

Babette:

U zou bijna denken dat de "gewone" kippen in de Tok-tuin er niet meer toe doen. Het gaat alleen nog maar over die "nieuwen." Die kale en die kuikens bedoel ik ja.

het Tokhuis voor het leeg halen door ma Tok

Maar dat is toch niet zo, wij tellen ook nog mee, dat bleek maar weer eens toen ma Tok op een morgen ons hele huis leeg haalde. Niet zomaar leeg, nee, echt alles ging eruit, zelfs de voertonnen en de drinkbak en de voersilo.
Wat zou er gaan gebeuren?
Alleen een grote schoonmaak was het niet, want dan gaat ma Tok altijd meteen aan het  poetsen na het weghalen van de bodembedekking en nu ging ze gewoon het mensenhuis weer in. Zou ze ons huis zo laten?
Hoe moesten we dan slapen vannacht, de zitstokken waren ook verdwenen en de mestplank.

gereedschap van de timmerman in het Tok-huis

In de middag kwam er een man de tuin in; ma Tok ging met hem naar ons huis en ze praatte met hem. Daarna ging hij spullen halen en toen werd het echt vreselijk.
Ons plateau werd kapot gemaakt! Wat een ramp, hoe moest dit ooit weer goed komen?
Ma Tok stond erbij en keek ernaar, ze deed niets om die man tegen te houden, terwijl hij toch behoorlijk aan het slopen was.
Maar het werd nog erger: hij ging tekeer met allerlei apparaten en dat deed hij ook nog eens niet zachtjes, nee, het was een verschrikkelijke herrie in de tuin, wij wisten niet waar we naartoe moesten vluchten nu we ons veilige huis niet in

nog meer gereedschap

konden.
En natuurlijk ging het toen ook nog regenen. Laza riep ons allemaal bij elkaar vlakbij het hokje van Pippa en haar kuikens en hij kakelde dat hij het ook niet fijn vond wat er gebeurde, maar dat ma Tok erbij was en het dus wel goed zou komen. We moesten rustig blijven en als we niet nat wilden worden konden we gewoon schuilen in Soestdijk. Hij keek daarbij Jenny en Katie2 aan, die allebei met hun kop knikten, zij vonden het prima dat er in deze noodsituatie gebruik werd gemaakt van hun hok. Zij zijn soms een beetje bezitterig als het om hun nachthok gaat, ze vinden dat wij

LazaRus leidt zijn dames naar Soestdijk 

een eigen huis hebben en dat is ook zo, maar nu dus even niet.
Ik hoorde Katie tegen Jenny kakelen dat zij er niet aan moest denken dat Soestdijk zo behandeld zou worden als het Tok-huis.
Ik begreep haar wel: ze heeft net een veilige plek gevonden hier en dan zou die weer van haar worden afgenomen.
Maar voorlopig ging het om óns huis. Ik zag de man een groot stuk van ons plateau zomaar wegbrengen, de tuin uit.
Toen wilde ik niet meer kijken en samen met de anderen ging ik Soestdijk in, met mijn staart naar ons huis. Het duurde even, maar toen hield de herrie op en vertrok de man weer met zijn spullen.
Ma Tok begon nu ons huis helemaal te vegen en te soppen en ik zag

het huis is weer ingericht

haar met een grote baal hennepvezel sjouwen.
Ik slaakte een zucht van verlichting, er was dus toch nog plaats voor ons, alles werd weer ingericht. De mestplank en de stok gingen naar binnen, de voersilo, de drinkbak en de voorraadtonnen volgden en ma Tok kwam met een blij gezicht weer naar buiten.
"Zo," zei ze, "gaan jullie maar eens kijken wat er veranderd is."
Maar wij wachtten tot het donker begon te worden en Laza riep dat we naar binnen gingen.
Eerst zag ik helemaal geen verschil met vroeger, maar toen viel mij op dat alles veel groter leek. Ik ging de trap naar de slaapverdieping op en daar leek alles juist kleiner.
Hoe kon dat nu?
Begrijpt u er iets van?
We zochten een plekje op de stok en Laza ging gewoon zitten slapen, alsof er niets gebeurd was. Dan zou het allemaal wel meevallen, dacht ik en ik ging ook lekker zitten suffen op mijn plekje.