Trui en Trees geslaagd voor hun inburgeringsdiploma

Trui en Trees:

Wij zijn hier nu alweer een hele tijd in deze tuin, maar dat betekent niet dat wij onze vriend meneer Kees zijn vergeten. 

Nee, wij denken nog vaak aan hem en ook aan mevrouw Truus. 

het hok van Trui en Trees bij meneer Kees

Hoe wij van Hoogendoorn met hen meegingen en bij hen in een prachtig hokje kwamen wonen. 

Ze zorgden goed voor ons, maar omdat er buren waren die ons te lawaaiig vonden moesten we afscheid nemen van onze vriend en vriendin. 

Dat was erg jammer, want we hadden het daar goed. 

Maar nu zijn we in een kippenparadijs beland! 

Het is er wel druk en in het begin moesten wij daar aan wennen, maar nu gaat het super met ons. We werden eerst in een ren gezet met een klein nachthokje erin. Daar kregen we eten en drinken en toen het donker werd kropen we gezellig

Trui en Trees gaan op onderzoek uit

samen in dat hokje om te slapen. De volgende morgen was het weer druk rondom onze ren omdat iedereen kennis kwam maken met ons, dat was gezellig maar ook een beetje vermoeiend. 

Na een paar dagen zette ma Tok, zoals onze verzorgster hier heet, de deur van onze ren open en wij gingen op onderzoek uit. We bleven dicht bij elkaar, gewoon voor de veiligheid, er lopen hier een paar heel grote hennen rond, die gingen meteen onze ren in om van ons voer te proeven. Het was

Trui en Trees in Soestdijk

lekkerder dan het voer dat ze gewend waren te krijgen, dus ze snavelden onze hele bak leeg. 

Maar dat gaf niet, want ma Tok vulde hem gewoon weer bij zodat wij 's avonds geen honger hoefden te lijden. 

We sliepen nog een paar nachten in het kleine hokje, maar op een dag was dat plotseling verdwenen. Waar moesten we nu overnachten? 

We liepen een beetje vertwijfeld rond tot ma Tok naar beneden kwam om ons te helpen. Ze zei dat wij ook in het nachthok van Soestdijk mochten slapen. Nou, dat lieten we ons geen twee keer zeggen, achter elkaar klommen we de trap op naar boven. 

Jenny zat te suffen op de stok maar Katie2 vond het niet goed dat er

Katie2, Jenny en Trui en Trees in Soestdijk

zich zomaar twee nieuwe bewoners kwamen melden in háár paleis. 

Ze stuurde ons weg en ging zelf ook naar beneden. Maar daar stond ma Tok, die Katie wat lekkers gaf buiten Soestdijk en ons duwde ze de trap weer op. Heel voorzichtig gingen we weer naar binnen. Jenny vond nog steeds alles goed en wij zochten een lekker slaapplekje uit. Maar ma Tok zei dat wij op de stok moesten gaan zitten, dan zou Katie ons niet zien als ze boven kwam. Dat was een goed plan en wij sprongen naast Jenny, die een stukje opschoof, zodat wij naast elkaar konden zitten. Dat was lief van haar. Ma Tok liet Katie2 weer naar binnen en die klom de trap op,

Trui en Trees tussen de andere kippen

ging op haar plekje op de bodem van het nachthok zitten en viel in slaap. 

We zeggen dit nu wel alsof er niets aan de vleugel was, maar dit alles duurde bij elkaar wel een uur of twee. 

Ma Tok vond het niet erg dat ze telkens moest ingrijpen tot alles rustig was. Wij tweeën bleven daarna doodstil zitten tot de volgende morgen, toen we alle vier naar beneden en naar buiten gingen. Pippa met haar kuikens was al aan het scharrelen en wij volgden hun voorbeeld. Ma Tok strooide heel veel lekkers in de tuin en zo werd het een feestje, omdat wij waren geslaagd voor ons inburgeringsdiploma. 

Ma Tok: excuses voor de wat schemerige foto's van de slaapkamer, ik vond het niet kies om de dames daar al te duidelijk te laten zien.

Linda stelt zich voor

Linda:

Ik ben nog niet aan het woord geweest hier en dat moet er nu van komen, heeft ma Tok gezegd.

Linda nog in haar eitje

Eigenlijk houd ik er niet zo van om op de voorgrond te treden, ik blijf liever in de schaduw van mama Pippa, maar ik begrijp wel dat ik er niet onderuit kan. Iedereen moet zich zelf voorstellen hier, dus ik ook.

Ik ben degene die het laatste uit haar eitje kwam gekropen, Lisa en Laura ... oh pardon, Laurel, waren er toen al. Zij zaten lekker in mama's dons en waren al helemaal opgedroogd. Mama duwde mij ook in een goed warm plekje en ze streek met haar snavel mijn dons een beetje glad. 

Wij hebben de beste mama die er bestaat, dat weet ik zeker. 

Linda blijft bij mama Pippa

Ze zorgt heel goed voor ons, ook nu we in de tuin mogen scharrelen. 

Ik blijf altijd dicht bij haar, dat vind ik gewoon fijn. Lisa en Laurel rennen vaak weg als ze denken dat er iets te halen valt een stukje verderop, maar ik vind het veilige gevoel bij mama fijner dan een lekker hapje. 

Ma Tok zegt dat ik de zachtaardigste ben van de kuikens; ik weet niet of dat een compliment is, maar het klopt wel. 

U weet het natuurlijk allang, maar ik vertel het toch nog een keer,

3 van de 4 grote hennen

voor de mensen die de oudere verhaaltjes niet hebben gelezen: 

Er zijn hier heel grote hennen in de tuin. Twee bruine dames, die Jenny en Katie2 heten en dan ook nog twee gouden kippen met zwarte randjes, Trui en Trees. Die zijn heel erg mooi, vind ik, hun veren hebben allemaal patroontjes in goud en zwart. 

De andere kippen zijn niet zo erg groot, al zijn ze natuurlijk wel groter dan wij, de kuikens. 

Maar wij gaan nog groeien en dan zullen we net zo groot zijn als

kleine Barbara en LazaRus

Barbara en Babette, heeft mama gezegd. 

Dat zijn serama's en wij ook. 

Mama is een chabo, dat ras lijkt erg op serama's maar is net even iets groter.

Wij slapen nog met mama in ons broedhok, waar wij uit ons ei zijn gekomen. 

Jenny en Katie slapen in Soestdijk, het grote hok met de twee rennen, Trui en Trees, die ook los door de tuin lopen inmiddels, brengen de nacht nu ook door in het paleis en de rest van de familie slaapt in het Tok-huis. Dat is een heel mooi groot gebouw met een plateau en

deel van het Tok-huis

zitstokken en natuurlijk een etens- en een drinkbak en een legnest. Mama zegt dat wij daar over een poosje ook gaan slapen, bij alle anderen. Ik weet niet of ik dat durf, maar als mama erbij is zal het wel goed komen.

O ja, dat was ik bijna vergeten: er is ook een haan, LazaRus, die is de baas over ons allemaal. Hij is heel mooi, met een grote rode kam en ook zijn lellen zijn enorm en rood. Zo groot en rood zijn die van Laurel nog lang niet en ik weet ook niet of die ooit zo zullen worden. 

Misschien helpt dat om hem een beetje onder de duim te houden. 

De duim van Laza bedoel ik, dat hebt u goed begrepen. 

Laza is Laurel kraailes aan het geven. Hij doet het voor: een prachtig "Kukelekuuuu!" klinkt dan

Lisa en Linda proberen niet te lachen om Laurel

door de tuin. 

Dan komt Laurel met zijn "Pieperepieieiep" erachteraan. 

Lisa en ik trekken onze snaveltjes krom om hem niet keihard uit te lachten, het klinkt zó stom! 

Laurel kijkt dan heel boos naar ons, maar wij kunnen er niets aan doen.

Mama Pippa kakelt dat het wel goed zal komen met hem, maar ik betwijfel het en Lisa ook. 

Zijn stem zal nog hard moeten groeien. 

Zijn ego niet, dat is al groot genoeg.

Gisteren heeft hij geprobeerd Maria, de oudste hen hier in de tuin, te treden. 

Brutaliteit ten top!

De volgende uitbreiding

LazaRus:

Mijn harem is alweer groter geworden. 

Ma Tok blijft maar hennen toevoegen aan de familie. 

Laurel: hulphaan in de dop

Het is goed dat er een haantje bij Pippa's kuikens is, ik kan best wat hulp gebruiken. 

Met twintig hennen heb ik mijn vleugels vol. 

Gelukkig ben ik een ervaren leider zo langzamerhand, maar het moet toch niet veel meer worden.

Nu wilt u natuurlijk weten waaruit de uitbreiding bestaat. 

Dat zal ik u vertellen. 

Weet u nog dat er op een dag twee stenen leden van de familie Tok bijkwamen? (zie: Nieuwe bewoners van 28-12-2018). 

De meneer, die deze mooie haan en hen heeft gemaakt, wilde al heel

Kees en Truus

lang zelf ook een paar echte levende kipjes. 

Omdat hij niet alleen mooie beeldjes kan maken maar ook erg handig is met hout, tekende en bouwde hij zelf een schitterend kippenhokje voor in zijn tuin. 

Bij Hoogendoorn haalde hij drie Wyandottes, die hij in het hokje liet wonen. Helaas werd één van de drie dames al snel ziek, hij mocht dit hennetje terugbrengen bij Hoogendoorn, waar ze het beestje weer zouden laten opknappen en de twee overgebleven meisjes hadden het best naar hun zin bij meneer Kees. Zo erg zelfs dat één van deze twee broeds werd en een vreselijk lawaai maakte als zij van haar nest

het voorlopige onderkomen voor de nieuwe hennetjes

werd gehaald om te eten en drinken. Dat vonden de buren niet zo fijn en zij klaagden over de herrie in hun rustige woonwijk. Hierop besloten man en vrouw dat de kippen zouden moeten verhuizen. Ze vroegen ma Tok om raad en zij wist iemand, die ook kippen wilde gaan houden, misschien zou zij het tweetal onderdak kunnen geven. Maar jammer genoeg had deze mevrouw inmiddels al een heleboel kuikens in haar tuin, zodat ze daar niet terecht konden. En nu begrijpt u het al: ma Tok zei dat de dames wel in de Tok-tuin mochten komen wonen. 

En zo gebeurde het dat meneer Kees  en mevrouw Truus met pijn in hun hart hun

de ren van de zijkant

mooie lieve hennetjes hier kwamen brengen. 

Ma Tok had al onderdak voor ze geregeld, zodat ze langzaam aan ons, de andere familieleden, zouden kunnen wennen. 

De dames hadden al en naam gekregen, ze heetten Trui en Trees, prachtige namen moet ik zeggen. Nu is er toch weer een soort van Geertrui in de Tok-tuin, al heet ze alleen maar Trui. En Trui en Trees Tok klinkt als een klok, toch? 

Op zaterdag werden ze hier in de tuin in de grote ren gezet, als nachthokje stond daarin het hondenhokje, waarin al eens kuikens zijn uitgebroed (zie: Pippa's vijftal van 5-5-2017).

Trui (rechts) en Trees in hun tijdelijke onderkomen

Vooral meneer Kees had moeite met het afscheid nemen van zijn lievelingen, wat ma Tok goed kon begrijpen. Zij zei dat hij altijd welkom was om ze nog eens te komen bezoeken.

Ik ging bij mijn nieuwe dames kijken toen het weer rustig geworden was in de tuin en ik keek mijn ogen uit: wat waren ze MOOI! Prachtige veren, zoiets had ik nog nooit gezien. 

Ik heette hen van harte welkom bij de familie, maar ze waren een beetje verlegen, ze hadden denk ik

Laza maakt kennis met Trui en Trees

nog nooit een haan gezien. 

Ja, bij Hoogendoorn zijn die natuurlijk wel aanwezig, maar Trui en Trees zijn nog erg jong, een half jaar zo'n beetje, dus of ze zich dat nog herinneren weet ik niet. 

En ik ben natuurlijk wel een bijzonder knappe haan, al zeg ik het zelf. 

Daar kunnen hennetjes ook verlegen van worden.

Zo, u bent weer op de hoogte van de laatste familie-uitbreiding. 

U zult ongetwijfeld meer horen over Trui en Trees, die behoren tot het Wyandotte ras in de kleur goudpatrijs en nu ook tot de familie Tok.

Geheimen

Laura:

Hihihi, ik heb een geheimpje. 

Ma Tok heeft het geloof ik al door en mama Pippa ook. 

rechts Laura / Laurel

Mama noemt mij niet langer Laura, maar Laurel, dat vindt zij een passender naam voor me. 

Ik ben dat helemaal met haar eens, Laura, wat is dat nou voor een naam voor een haantje! 

Oei, nu heb ik het toch verklapt. 

Ja, ik ben een haan en geen hen. 

Lisa deed wel steeds haar best om haantje de voorste te spelen, maar bij haar blijft het maar spel. 

Ik ben tenminste een echte haan! 

Zo, nu weet u het. 

Ik heb gehoord dat haantjes hier in de tuin mogen blijven zolang ze zich gedragen en Laza als baas erkennen. Nou, dat zal ik echt wel doen, hij is dan wel oud, maar hij is veel groter dan ik en hij zwaait al

grote Katie2 bij de kuikens en mama Pippa

heel lang de scepter hier. 

Zelfs Jenny en Katie2 schikken zich naar hem en dat zijn grote hennen, hoor! Zou ik ook de baas worden over die twee? Als hulp van Laza natuurlijk, er is altijd baas boven baas, zelfs in de Tok-tuin. Dat lijkt me lachen, als ik die twee enorme dames kan laten doen wat ik wil. Maar zo gaat het niet, heeft mama Pippa gekakeld, een haan mag wel heersen, maar hij moet de hennen in hun waarde laten. 

Wat dat is weet ik niet, maar dat zal ik ongetwijfeld leren van LazaRus. Hij is al een keer komen kijken naar ons drieën, hij gaf mij stiekem een knipoog, hij had al lang door dat ik

LazaRus, de onbetwiste baas in de Tok-tuin

geen meisje was. 

Mama vertelde mij dat er al eerder een hulphaan is geweest, maar die schijnt het te hoog in zijn bol gekregen te hebben en toen moest hij verhuizen (zie: LazaRus en Anne C, juni 2017). 

Ik ben dat niet van plan, het is hier veel te fijn, vooral nu wij soms ook los mogen in de tuin. Mama Pippa loopt dan de hele tijd met ons mee, dat is wel fijn, dan blijven de anderen een beetje op afstand. 

Ik heb nog niet de hele tuin gezien, maar wel een paar plekjes in de buurt van ons hok. 

Wat is de tuin gróót! 

Heerlijk om je poten eens flink te kunnen strekken. 

Lisa ging er natuurlijk weer in haar eentje vandoor, wat is dat een ondeugd zeg! En voor de duvel niet

Maria

bang, ze rende zomaar op een grote kip af en ze riep "Hallo" tegen haar. Later bleek dat zij al kennis hadden gemaakt toen Lisa was ontsnapt, die kip heet Maria en ze is heel vriendelijk. Ze kakelde tegen Lisa dat ze in de buurt van haar moeder moest blijven, voor de veiligheid, maar Lisa piepte terug dat ze niet bang was en dat ze best alleen kon scharrelen. 

Maria lachte en knipoogde naar mama Pippa, die vermoeid terug grijnsde naar Maria. Maria hield Lisa in de gaten zodat mama een beetje rust had. 

"Dankjewel, Maria," kakelde mama tegen haar, "jij weet hoe druk je

lekker vrij in de tuin

het hebt met een paar van die woelwaters." 

Wat dat zijn weet ik ook nog niet, ik moet nog veel leren, maar dat komt vast goed.

En dan mag ik nog een geheimpje vertellen van ma Tok. 

De familie gaat nog meer uitbreiden, meer wilde ze niet zeggen, dus nu ben ik heel benieuwd of er nog meer kuikens komen of nog een legkip of nog weer een andere kip. 

Nee, meer weet ik echt niet, als u nieuwsgierig bent moet u maar contact opnemen met ma Tok, zij is de enige die het weet.

Groot en vol veren

Maria:

Wat groeien die kleintjes vreselijk hard! 

Het lijkt wel of het sneller gaat als het niet je eigen kuikens zijn, maar die van een ander. 

Lisa aan de wandel

Vooral die ene, Lisa heet ze, die zwart met witte, is me er eentje. Was pas ontsnapt aan Pippa en liep heel eigenwijs alleen door de tuin te scharrelen. Ik vond het eigenlijk wel een lollig gezicht, dat eigenwijze kleine ding zo in haar eentje aan de wandel en ik had haar graag nog een tijdje vrijheid gegund, maar ik weet hoe naar het is voor een kloek om één van haar kuikens kwijt te zijn, dus ik stuurde haar direct terug naar de kleuterschool van mama Pippa. 

Ze keek me vuil aan, die uk, maar

Pippa heeft haar drietal weer bij elkaar

dat heb ik maar van me af laten glijden. Pippa was opgelucht dat ze haar drietal weer bij elkaar had en ze bedankte me hartelijk voor het thuisbrengen. 

Het wordt inderdaad tijd om die school te sluiten binnenkort, dan kunnen de kleintjes onder leiding van Pip de tuin gaan ontdekken. 

Ik wil best helpen om ze rond te leiden en een beetje bescherming bieden als Jenny en Katie2 ze wat ruw willen leren kennen. Die twee hebben geloof ik nog nooit kuikens gezien in hun leven, dus je kunt het hen niet kwalijk nemen als ze niet weten hoe ze met die ukkies moeten omgaan. 

Katie2 ziet er overigens alweer prima uit. Ze is nog niet zo dik als Jenny, al scheelt dat niet veel meer, maar ze heeft geen kale plekken meer op haar lijf, ze is helemaal

Katie2 ziet er patent uit

bedekt met dons en veren. 

Dat heeft ze razendsnel gedaan, binnen twee maanden van een kale kip naar een mooie hen! Haar achterkant is gelukkig ook begroeid met prachtig dons, het was echt geen gezicht, ze liep in haar blote kont, als ik het zo mag zeggen. 

Ik heb nog niet veel met haar gekakeld, ze is dat helemaal niet gewend, dat kun je aan alles merken. Ze scharrelt door de tuin en als er iets lekkers te snavelen is is ze er als de kippen bij. Ze verdedigt haar hapjes tegenover ons, "de kleintjes," zoals zij en Jenny de krielkippen noemen en

Katie 2 kijkt naar de kuikens

daarbij deelt ze soms een pik uit. Daarna kijkt ze verontschuldigend, ik heb gehoord dat zij altijd de laagste in de pikorde is geweest en dat ze van Jenny heeft geleerd om zich te verdedigen. Ach, ik kan me voorstellen dat het heerlijk is om ook eens te pikken als je altijd zelf het slachtoffer bent geweest. Ik denk dat het wel over gaat als ze hier lang genoeg is, dan leert ze dat er hier altijd genoeg eten en lekkers is voor iedereen en dat je daar niets voor hoeft te doen. 

Ik ben heel benieuwd hoe Katie2 en Jenny zich tegenover de kuikens gaan gedragen als die los mogen in de tuin, misschien roepen de

het drietal met links voor Laura

kleintjes wel kloek-gevoelens op bij hen en gaan ze helpen bij de opvoeding. Ze zullen ze in elk geval leren dat ze gehoorzaam moeten zijn en niet altijd haantje de voorste mogen spelen. 

Nu we het daar toch over hebben: ik denk dat niet Lisa, maar Laura een haantje wordt. Haar kammetje en lelletjes zijn groter en roder dan bij de andere twee. Als dit klopt zouden er twee kleintjes kunnen blijven hier in de tuin. Laura is een mooi kuiken, dus zij zal een prachtig haantje worden als ze is uitgegroeid. Ik weet zeker dat ma Tok weer gaat proberen haar, die dan een hem is, hier te laten blijven, als hulphaantje voor onze LazaRus. Laza wordt oud, net als ik, wij kwamen hier tegelijk in de tuin; ik begin mijn leeftijd te voelen, dus dat zal bij hem wel net zo zijn. Maar we houden vol, het is veel te fijn hier om al afscheid te nemen.