Vrijheid blijheid? (2)

 

Pippa:

Weet u het nog?

Maartje was eerst bang geworden van de grote Katie2 en toen naar binnen gestuurd door Lisa en Linda.

Maartje stapt op Katie af

Ik dacht dat ze nu helemaal niet meer naar buiten zou durven, maar dat viel anders uit. 

De volgende dag viel ik van verbazing bijna van mijn poten: Maartje stapte het hok uit, recht op Katie2 af, die daar stond te snavelen. 

Katie keek even naar haar en kakelde dat dit lekkers voor haar alleen was en dat het zeker niet voor zo'n kleine opdonder was bestemd. 

Maartje ging weer naar binnen, maar dat liet ik niet op mij zitten. Ik kakelde tegen Katie dat zij dan

Pippa spreekt Katie aan

wel erg groot was, maar dat ik al veel langer in deze tuin woonde en dus veel meer rechten had dan zij. Daar had ze niet van terug, ze deed een stapje opzij zodat ik ook van het lekkers kon proeven. 

Maar dat was niet mijn bedoeling. Ik vertelde haar dat hier in de Tok-tuin iedereen gelijke rechten had, dus de kleine Maartje ook. 

"Oké, oké," kakelde Katie, "dat wist ik niet. Waar ik vandaan kom was het altijd het recht van de sterkste en dat was ik nooit, dus dat is een beetje een gevoelig punt bij mij." 

Ik zei dat het al goed was, als zij Maartje maar gewoon haar gang

Pippa in haar element: met kuikens

liet gaan, omdat die nog moest leren om los te lopen buiten de veilige ren. 

Katie keek nog een keer naar Maartje en haalde haar vleugels op. "Die kleine moet nog veel leren, volgens mij," kakelde ze "en moet jij daar nu voor zorgen? Je hebt pas toch ook al drie kuikens opgevoed? Word je dat nooit zat?" 

Ik dacht even na en toen kwam er een gedachte in mij op, die ik ook uitkakelde:

 

"Er gaat niets boven het uitbroeden en opvoeden van kuikens tot volwaardige kippen."

Katie met Trui en Trees

Daar kon Katie het mee doen. 

Ze liep dan ook weg en ging naar Trui en Trees, haar vriendinnen en medebewoners van Soestdijk. Ik zag ze een poosje met elkaar kakelen en samen een zandbad nemen in de ren onder Soestdijk. Maartje was ondertussen naast mij komen staan, buiten de ren dus en samen scharrelden we een hele

Pippa laat Maartje de grote struik zien

poos lekker door de tuin. 

Ik liet haar allerlei fijne plekjes zien, achterin onder de grote boom, waar je zo lekker kunt zandbadderen en onder de struik, waar altijd schaduw is. Ik liet haar ook even kijken in het Tok-huis, we gingen niet naar binnen, maar ik vertelde haar dat we daar gingen slapen met de anderen als zij groot genoeg zou zijn. Ze keek vol ontzag naar de bovenverdieping met de

Barbara

twee zitstokken boven het plateau. Barbara zat daar juist even uit te rusten. 

"Hallo Pippa, aan de wandel? En is dat je nieuwe kleintje? Ze is al bijna net zo groot als jij, dat wordt vast een flinke kip." 

Ik kakelde tegen Maartje dat ze Barbara moest groeten en dat deed ze netjes. 

"Dag mevrouw Barbara," piepte ze. Barbara schoot in de lach en zei dat ik mijn kuikens altijd erg netjes opvoedde. "Ja," zuchtte ik, "behalve die twee boefjes dan." "Maar dat had je te danken aan Geertrui," antwoordde Barbara. 

En toen moest Maartje natuurlijk weten over wie ik het had en wat er met die twee aan de vleugel was en wie Geertrui was. 

Maar dat heb ik nog even afgehouden, straks wordt ze erdoor aangestoken. Nee hoor, ze komt er vanzelf wel een keer achter en dan is het vroeg genoeg. 

Maartje:

Nu mag ik het verhaal van mama Pippa afmaken omdat ik al zo groot ben. 

Maartje en Pippa in de tuin

Aan het eind van mama 

Pippa's verhaaltje was ik net voor de eerste keer met haar door de hele tuin gelopen. Ik had heel veel geleerd over de fijne plekjes die er hier zijn en ik dacht dat ik samen met mama weer snel ons hokje zou induiken aan het eind van de middag, maar we bleven gewoon buiten scharrelen. Ik voelde me al een hele kip en mama kakelde dat ik het prima deed zo. 

even binnen eten

We gingen nu en dan even ons hokje in om van het speciale kuikenvoer te eten, maar daarna nam mama me steeds weer mee naar buiten. Ik mocht ook van het voer voor de volwassen kippen proeven, dat smaakte best lekker, ik merkte eigenlijk weinig verschil, alleen de stukjes waren iets groter, maar omdat ik een groot kuiken ben kon ik ze prima doorslikken. 

Ik keek naar LazaRus, die samen met Katie bij een bord met eivoer stond en ik vroeg aan mama of ik daar ook van zou mogen snoepen. Mama kakelde dat ik het maar gewoon aan Laza moest vragen, 

Katie en Laza

dan hoorde ik het vanzelf. Katie zou niets lelijks durven doen met hem erbij. Ik stapte dus op Laza af en ik piepte of ik ook een beetje van dat lekkere gele spul mocht eten. 

Laza keek me verwonderd aan en kakelde: "Hoe is het mogelijk, een kuiken met goede manieren, dat moet er één van Pippa zijn." Hij knipoogde naar mama, dat zag ik wel en mama knipoogde terug. Laza en mama Pippa zijn al heel lang samen hier in de tuin en ze mogen elkaar graag. 

"Ga gerust je gang, meisje, je moet er nog van groeien," zei Laza tegen mij en dat liet ik me geen twee keer 

het lekkere bord met eivoer

zeggen, ik nam een grote snavel vol en bedacht toen dat dat niet erg beleefd was, maar het weer uitspugen kon ik ook niet doen, dat hoort ook niet. Ik slikte het snel door en piepte toen: "Excuses voor de grote hap, maar het is ook zó lekker!" Laza en Katie begonnen allebei te lachen en zeiden dat ik voortaan maar wat kleinere snaveltjes-vol moest nemen, maar dat het wel een grappig gezicht was geweest, zo'n klein boordevol snaveltje. Opgelucht nam ik nog een paar bescheiden hapjes en de twee groteren keken toe hoe ik dat netjes verorberde. 

Mama Pippa riep dat ik naar haar moest komen en dat deed ik snel. 

Maartje in de tuin

Dat was goed afgelopen, stel je voor dat ze boos op me waren geworden, Laza en Katie. Mama kakelde dat ik het slim had opgelost door eerst mijn veel te  grote hap door te slikken en daarna mijn verontschuldigingen aan te bieden en ik piepte dat ik het fijn vond dat zij me had geroepen, omdat ik het best een beetje eng had gevonden bij de baas en die grote Katie. 

Aan het eind van de dag, toen het een beetje donker begon te worden, stond mama te aarzelen, dat zag ik wel. 

Waarover? 

Dat begreep ik later pas, maar dat verklap ik nu nog niet. 

Ma Tok kwam, zoals gewoonlijk, de deur van het Tok-huis sluiten. Wij horen haar dan tellen: "één, twee, drie, enzovoort, tot vijftien en dan doet ze de deur dicht met een 

in het Tok-huis op stok

"Welterusten allemaal, tot morgen," en dan komt ze naar het Loo om te kijken of bij ons alles goed is. 

Deze keer ging dat anders. 

Ze begon te tellen, dat was wel hetzelfde: "één, twee, drie, ...., vijftien, zestien, zeventien, hè, hoe kan dat nou?" 

En ze begon opnieuw, met hetzelfde resultaat. 

Opeens begreep ze het en ze begon te lachen. 

Snapt u het ook al? 

Kijk maar op de foto, dan wordt het wel duidelijk. 

Pippa kreeg een pluim van ma Tok en zo was ik gepromoveerd tot groot kuiken.  

Vrijheid blijheid? (1)

Pippa:

Mijn kleine kuiken Maartje groeit goed, zo goed dat ma Tok het tijd vond om even de deur van ons hok open te zetten om haar kennis te laten maken met de tuin. 

Maartje aan het snavelen

Maartje zag niet direct dat er iets veranderd was, ze had het veel te druk met snavelen; we hadden net lekkere meelwormpjes gekregen en daar is zij gek op. 

Ik ook, daar niet van, maar Maartje is nog niet zo goed in het twee dingen tegelijk doen en ze zag de open deur pas toen ze even opkeek van haar gesnoep. 

Ik zei niets, liet haar gewoon haar gang gaan. 

Maartje keek even naar mij en toen nam ze een enorme sprong naar de vrijheid. Er waren geen andere kippen in de buurt bij ons hokje,

Maartje voor het eerst buiten de ren

dus ze kon vrij rondkijken en -lopen vlakbij ons hok. 

Dat deed ze dan ook. 

Ze trippelde vrolijk in het rond tot er een grotere hen op haar afstapte. 

Een grotere hen, zei ik? 

Laat het nu net de allergrootste zijn die hier in de tuin rondstapt. 

Katie2 inderdaad. 

Maartje had het eerst niet in de gaten, maar toen ze zag wie er zo dicht bij haar was gekomen rende ze snel ons hok weer in. Ik was juist naar buiten gegaan en bleef bij de deur staan om Katie eventueel

Katie2 vlakbij Maartje

aan te vallen als zij mijn kleine Maartje wat zou willen aandoen. Gelukkig was dat niet nodig, Katie scharrelde rustig verder, ik geloof dat zij Maartje niet eens had gezien. 

De kleine was zó geschrokken dat ze de trap op was gerend naar boven, naar ons nachthok. Daar zat ze te bibberen tot ik haar naar beneden riep. Ma Tok deed de deur weer dicht en Maartje kwam aarzelend de trap af. Ze kroop onder mijn vleugel en piepte

Maartje wil niet naar buiten

zachtjes: "Is ze weg, die grote?" 

Ik lachte en kakelde dat Katie er nog was, maar dat de deur weer dicht was en alles weer helemaal veilig. 

Maartje piepte dat ze het heel fijn had gevonden buiten te spelen en dat ze helemaal niet bang was geweest, ze was alleen geschrokken toen ze grote Katie vlakbij zag staan. 

Ik bedacht dat het goed zou zijn om elke dag even te proberen hoe het gaat buiten het hok; ma Tok blijft er

Maartje wil veilig binnen blijven

voorlopig wel bij als ze onze deur open zet. 

De volgende dag bleef de deur dicht, want het regende en ma Tok was bang dat Maartje kou zou vatten als ze nat werd. Maar de dag na die regendag ging de deur weer open en ma Tok liet hem openstaan, ook toen ze weer het mensenhuis in ging. Ik kakelde tegen Maartje dat we naar buiten konden, maar ze durfde niet. "Wat is dat nu voor bang gedoe?" vroeg ik, maar ze antwoordde niet en klom naar boven, waar ze in het nachthok ging zitten. 

Lisa en Laura

Dat heb ik nog nooit meegemaakt, een kuiken dat niet naar buiten wil. Ik wilde wel graag even mijn poten strekken, maar die bangerd alleen achterlaten vond ik niet zo'n goed idee, dus bleef ik ook maar binnen. Aan het eind van de middag waagde Maartje een paar stapjes naar buiten, ze werd door mijn vorige broeddochter Lisa opgewacht. 

Lisa wilde meteen even laten zien dat zij ouder was dan Maartje en dus ook hoger in rang, ze stuurde Maartje weg bij de ingang van ons hok en nu kon ze niet meer naar

Maartje weer veilig binnen

binnen. 

Linda kwam bij haar zusje staan en samen bewaakten ze de open deur. Maar Maartje is niet dom, dat bleek uit hoe ze de twee dametjes verschalkte. 

Ze deed net alsof ze op de verst van de deur afstaande Linda af liep en toen Lisa haar zusje wilde helpen glipte Maartje snel langs haar naar binnen. 

Zo'n slimmerik! 

Lisa moet nog leren dat er geen rangen en standen zijn hier in de tuin, dat zal ik haar snel bijbrengen. Zo zie je maar wat er van komt als ma Tok mij te vroeg bij mijn kuikens weghaalt, de hele opvoeding komt in gevaar.

Ma Tok: 

Hoe dit verder gaat kunt u volgende week lezen, het verhaaltje wordt anders te lang.

Nog even geduld dus.

Leiderschap

 

Laurel:

Ik ben zomaar de baas geworden hier in de Tok-tuin. 

LazaRus wordt oud

Naast LazaRus, dat wel, maar hij doet eigenlijk niets meer. 

Hij kraait niet meer en ik zie hem ook niet meer treden. Hij eet en drinkt wel gewoon en hij scharrelt lekker rond met de hennen, maar verder gedraagt hij zich als een kip. 

Ik denk dat hij een beetje moe geworden is van elf jaar leiderschap. 

Of ik hem nu wil gaan aanvallen om de enige haan te zijn hier? 

Nee hoor, geen veer op mijn kop die daar over denkt, ik heb het prima naar mijn zin en als ik iets niet weet of begrijp is het handig om een oudere, wijze haan achter de vleugel te hebben. 

Ik laat hem maar gewoon met rust zolang hij het gevecht niet aangaat. Mijn broedmoeder Pippa vindt dat ik een veel te zware taak op mij heb genomen, maar ik denk dat ik het wel aankan. De hennen in de Tok-tuin zijn

Hannah is verliefd

allemaal best goed opgevoed, ze vinden het prima dat ik hier nu koning kraai. Ik heb zelfs al een soort van liefdesverklaring gekregen van één van hen. 

Wie dat is? 

Dat ga ik u natuurlijk niet aan uw snav... eh... neus hangen. Ik kan geen hennen gaan voortrekken, dan wordt het ruzie hier en dat moet met alle mogelijke middelen voorkomen worden, zoveel heb ik al wel begrepen van het leiden van een toom kippen. 

Iedereen moet nu gehoorzamen aan mij, behalve Laza natuurlijk, die ga ik geen bevelen geven. Ik kan dat best, zeggen wat een ander

Laurel met zijn zusjes

moet doen, dat vind ik erg grappig. Mijn zusjes Lisa en Linda doen niet wat ik zeg, zij zien mij nog steeds als gelijkwaardige, maar dat zal wel veranderen als ik ouder en sterker wordt. Mama Pippa zit nog steeds in de ren met Maartje, ik weet niet goed hoe ik die straks moet behandelen. Ik denk dat ik gewoon net zo doe als ik tot nu toe heb gedaan, niet teveel naar haar luisteren dus. Die hele grote Katie omzeil ik voorlopig maar een beetje, stel je voor dat ze het niet met mij eens is en mij een lesje wil leren; daar kan ik natuurlijk nooit tegenop, ik kan niet meer onder

grote Katie in het midden

haar door lopen, maar veel scheelt het niet. 

Daantje en Dirkje keken een beetje geschokt toen ik kakelde dat we naar binnen gingen omdat het donker werd, maar ze gingen toch. Ze zaten nog wel een hele poos samen te smoezen op de stok, dat heb ik maar toegestaan, je moet niet direct alles verbieden.

Aan de ene kant geniet ik ervan om de baas te spelen, maar aan de andere kant vond ik het ook erg leuk om ondeugend te zijn en dat kan nu niet meer, natuurlijk. Mijn moeder uitlachen als ze tegen me kakelt dat ik me een beetje moet gedragen kan ik ook niet meer

lachend weglopende Laurel, nagekeken door Maartje

maken, ik doe nu maar net alsof ik haar niet gehoord heb. Maar lollig was het wel, vooral toen die kleine Maartje vol ontzag naar me keek toen ik kakelend van de pret wegliep nadat Pippa mij tot de orde had geroepen. 

Het zal wel wennen allemaal, maar ik moet wel al heel jong voor een grote schare kippen zorgen, dat ben ik met mijn moeder eens. 

Ik weet niet wat ma Tok ervan vindt dat haar trouwe Laza niet meer kraait, ik zag haar al heel

oudere foto: LazaRus met nog grote
rode kam en lellen in het Tok-huis op stok

bedenkelijk naar hem kijken en ze aait hem elke avond over zijn borst als hij op stok zit in het Tok-huis, ze zegt dan lieve woordjes. 

Volgens mij maakt ze zich zorgen over hem. Zijn kam en lellen zijn minder rood dan eerst en ze lijken ook wel gekrompen te zijn, maar dat kan met de rui te maken hebben. Van mij mag hij blijven en ik hoop dat ik ook mag blijven van ma Tok, het is hier heel fijn en geen enkele beginnende haan heeft al zoveel hennen tot zijn beschikking, dus ik bof gewoon dat ik hier uit mijn ei ben gekropen.

Druppels, spuitjes en ziektes

Katie2:

Ik ben in het mensenhuis geweest.

vieze achterkant

Ma Tok pakte me zomaar op toen ze klaar was in de tuin en ze nam me mee naar binnen. Het was daar lekker warm, maar ik houd er niet zo erg van om niet zelf te bepalen waar ik ga of sta. Ma Tok trok zich daar niets van aan, ze nam me mee een deur door en toen gingen we een trap op naar boven. 

Daar was pa Tok ook, hij zat in een boek te kijken, ma Tok zei dat dat lezen heette. Het zal wel. 

Ik werd in de keuken in een bak gezet waar water in kwam, lekker warm water, dat voelde ik met mijn voeten. Het was wel glad in die bak,

de anti-vliegen spray

maar ik werd goed vastgehouden, zodat ik niet uitgleed. Toen het water wat hoger kwam ging ma Tok mijn achterkant nat maken. 

Daar hingen allemaal klontjes poep aan, dat had ik al gevoeld, nu en dan trok het een beetje aan mijn veren. Er kwam ook een grote schaar aan te pas, de ergste klonten werden uit mijn dons geknipt en de rest werd verwijderd met water en de handen van ma Tok. Lekker voelde dat, ik werd helemaal schoon en daarna kwam er een zachte handdoek, waarmee ik heerlijk werd afgedroogd. 

En toen kwam er nog iets: ma Tok had een spuitbusje bij de dierenarts gekocht toen ze daar was met de doodzieke Jenny. 

Trui en Trees met Katie

Maar ik was toch niet doodziek? "Nee hoor," stelde ma Tok mij gerust, "dit is om te voorkomen dat je ziek wordt. Deze spuitbus zorgt ervoor dat er geen vliegen eitjes in je dons komen leggen en dan komen er dus ook geen larfjes in je cloaca." Oké, dat begreep ik, het was dus om mij gezond te houden. Ik liet me rustig inspuiten en toen ik weer wat was opgedroogd mocht

Jenny toen ze naar de dierenarts ging

ik weer naar de Tok-tuin. Daar kwamen Trui en Trees meteen op mij af. "Wat is er met je gebeurd daarbinnen?" vroegen ze nieuwsgierig. "Wij waren al bang dat je niet meer terug zou komen, net zoals dat gebeurde met Jenny." "Jenny kwam wel terug, ze is hier begraven in de tuin, weten jullie nog wel?" Ja, natuurlijk wisten ze dat nog, maar ze vonden dat soort terugkomen niet echt, kakelden ze en ik moest toegeven dat daar wel wat in zat. Ik vertelde wat er mij was overkomen in het mensenhuis en dat ik nu vast niet zo ziek zou

het anti-wormmiddel

worden als Jenny. Daar waren de twee mooie meiden blij om, ze vonden het juist altijd zo gezellig 's avonds met ons drieën in Soestdijk. 

Ma Tok was nog met iets anders in de weer, dat had ook met onze gezondheid te maken. Ze deed spul uit een flesje in ons drinkwater; nee, het waren geen vitamientjes, als die in het water gaan wordt dat helemaal geel en nu bleef het gewoon helder. Odette, die al oud is en dit al vaak heeft meegemaakt, kakelde dat het was om te zorgen dat wij geen wormpjes zouden krijgen. 

Nou, ik was net ingespoten met iets tegen maden dus ik dacht dat ik wel gewoon water te drinken zou krijgen, maar nee hoor, ik moest ook van dat bijzondere water gebruik maken. 

Dit zou om een ander soort wormen gaan, dus ik moest gewoon meedoen. 

Vooruit dan maar, al vind ik gewoon schoon water nog het lekkerste. 

Maartje moppert over het water

Kleine Maartje was dit met mij eens, ik hoorde haar piepen: "Mama, dit water vind ik niet lekker, ik wil gewoon water drinken." 

Pippa antwoordde dat dit nu even een paar dagen nodig was en dat er dan ook nog vitamientjes achteraan zouden komen, maar dat iedereen dan héél gezond zou zijn in de tuin. Maartje mopperde nog even maar even later stond ze gewoon van het water te drinken.

Twee bijzondere vogeltjes

Nadine:

Omdat ik momenteel tot de oudjes van de familie Tok behoor mag ik een verhaaltje vertellen over twee heel bijzondere vogeltjes. 

de 2 bijzondere vogeltjes als kleuters

Het zijn geen kippen, maar omdat ze bij mevrouw Annemieke zijn komen wonen horen ze toch via via een klein beetje bij de familie. Mevrouw Annemieke is een dochter van ma Tok en zij deelt heel vaak van onze eitjes uit op haar werk, waar ze in dank worden afgenomen.

Maar nu over die kleine vogeltjes van mevrouw Annemieke en haar man. 

Ze waren nog babies toen ze daar kwamen, ze konden nog niet eens goed zelf eten, ze kregen pap, haha. Ik laat hen nu even zelf aan het woord, hier komen ze:

Yuzu op schoot

"Hallo, wij zijn Yuzu en Kiri en wij wonen sinds kort bij de dochter van ma Tok. Onze namen zijn Japans, want onze mensen houden van Japan en Japans eten hebben wij begrepen. Als u weet dat Kiri mist of nevel betekent en Yuzu een citrusvrucht is kunt u vast wel uitvogelen (ja, spitsvondig van ons, hè?) wie wie is. 

Toen we bij onze mensen kwamen wonen was Yuzu bijna vijf weken en Kiri bijna zes - eigenlijk nog te jong om bij onze ouders weg te gaan, maar onze papa's en mama's

Kiri en Yuzu samen op schoot

wilden ons niet meer - dus toen heeft de fokker ons bij elkaar gezet. Vooral Yuzu was een zielig vogeltje, al zeggen we het zelf, ze had nog nauwelijks veren. Maar de fokker gaf ons vier keer per dag pap te eten en toen sterkten we goed aan. Bij onze mensen krijgen we ook pap, drie keer per dag inmiddels, en dat heeft zijn vruchten afgeworpen. Yuzu zit goed in haar verenpak en vliegt al kleine stukjes, al stort ze meestal nog neer bij de landing. Kiri kan al grotere stukjes vliegen en landt beter, zij eet vooral zaadjes

de fraaie kooi

en zonnebloempitten en druiven en nog nauwelijks vogelbrinta. Yuzu wil nog vooral pap, soms wel zeven gram, best veel voor een vogeltje van ongeveer vierenveertig gram. Wij hebben trouwens een supermooie kooi met leuk speelgoed en onze mensen zijn erg lief voor ons, ook al poepen we overal op: hun telefoon, kleding, de bank en bij voorkeur vliegend, zodat het beter verspreidt. 

Als we straks goed kunnen vliegen mag de kooi altijd open, nu nog niet, want we hebben nog niet goed geleerd dat we niet door ramen heen kunnen en Yuzu kan dus nog niet zo goed landen. 

We hopen hier nog lang te blijven wonen, we kunnen kennelijk tien

2 blije vogeltjes

tot vijftien jaar oud worden. 

Wij zijn trouwens agapornissen en we zijn superslim. 

Nu zijn we nog kleuters, maar we hebben begrepen dat onze mensen van plan zijn ons dingen te leren, zodat we straks ook kunnen praten en kunstjes doen. 

Er komt hier regelmatig iemand om het huis van onze mensen schoon te maken, maar die mevrouw vinden wij nog een beetje eng, ze zit nooit stil, ze is altijd druk bezig. 

Bezoek dat heel rustig gaat zitten en gewoon tegen elkaar praat vinden wij wel oké, dan gaan we soms zelfs even op een hoofd van zo'n mens zitten."

samen slapen in de etensbak

Dat waren die twee kleintjes, die inmiddels alweer flink wat hebben bijgeleerd. 

Zo kunnen ze nu allebei goed vliegen en landen en ze hebben al kennis gemaakt met pa en ma Tok, die op kraambezoek zijn geweest. Het zijn allebei meisjes, geen zusjes, hun ouders zijn ook niet echt familie van elkaar, ze behoren tot verschillende ondersoorten van de agapornissen. 

Ma Tok was helemaal blij dat tijdens het kraambezoek Kiri op haar hoofd kwam zitten, ze voelde zich zeer vereerd. 

Dat vind ik persoonlijk een beetje overdreven, ik denk niet dat ze het zou waarderen als één van ons, de kippen, op haar hoofd zou landen. 

Gelukkig vindt zij ons ook nog steeds lief en ze blijft onze eigen ma Tok, heeft ze gezegd. Dat stelde mij weer gerust, ik was al bang dat wij zouden worden ingeruild voor zulke vogeltjes. Die gaat ze maar nu en dan bij haar dochter bekijken.

Ma Tok: nu als extraatje nog een fraai filmpje, gemaakt door de man van mevrouw Annemieke:

Dit om te laten zien dat Yuzu nu ook prima kan vliegen en landen.