In memoriam: Maartje

Ma Tok: 

Maartje kwam bij ons in de Tok-tuin in augustus. 

Ze was helemaal alleen gevonden door de dierenambulance en naar het vogelasiel gebracht. 

Maartje op de dag dat ze bij ons kwam

Mevrouw Wies, die daar werkt als vrijwilliger, gaf mij een seintje dat er een eenzaam kuiken was, dat een moeder nodig had. 

Natuurlijk liet ik geen tijd verloren gaan en al snel was ze in het Loo geïnstalleerd met Pippa als kloek. Het beestje groeide voorspoedig en ze beleefde allerlei avonturen hier in de tuin. Pippa begeleidde haar trouw en hield haar 's nachts warm in haar dons. 

Maartje leerde door de tuin te scharrelen en te slapen op een stok in het Tok-huis. Ze had het prima naar haar zin en pa Tok en ik genoten van haar eigenwijze gedrag. 

Totdat ze op een avond niet op de stok zat, maar op een rand van het

Maartje met mama Pippa in de Tok-tuin

Tok-huis naast de deur. Pippa zat bij haar. 

Ik zette het tweetal op de stok, maar daar gingen ze al snel weer af. De volgende dag zag ik dat Maartje mank liep en ik begreep dat ze daarom niet op de stok wilde zitten. Ik onderzocht haar pootje en ze gaf pijn aan als ik helemaal bovenaan haar poot bewoog. De dag daarop liep ze nog steeds moeilijk en ik werd bezorgd. Die bezorgdheid nam nog toe toen ze 's avonds op de grond zat, ze kon niet meer naar boven klimmen. Pippa zat vlak boven haar op de rand waar ze eerst met hun tweeën

Maartje met haar voet in een klauwtje

hadden gezeten. Ik zette ze samen in een legnest, zodat ze warm zouden zijn en de volgende ochtend deed ik met angst en beven de deur open. Maartje kon nu bijna niet meer lopen en ze viel telkens om. Om haar rust te geven zette ik haar in het Loo, dat ik opnieuw voor had had ingericht, nu met de deur naar de trap dicht. 

's Avonds zette ik Pippa bij haar zodat ze niet alleen hoefde te slapen. 

's Morgens kon ze niet meer staan en viel ze steeds om, ze maakte een klauwtje met haar voet en toen wist ik het al: dit was niet goed. 

Ik zocht contact met de dierenverzorgster van Hoogendoorn, die mij vroeg foto's en een video van haar op te sturen. 

Zij bevestigde wat ik al vreesde: dit was Marekse verlamming, een dodelijke ziekte waar niets tegen te doen is en die een langzame pijnlijke dood betekent voor het beestje. Dat wilden we Maartje natuurlijk besparen en ik maakte een afspraak bij de dierenarts om haar uit haar lijden te verlossen. 

Maartje heeft maar een kort leventje gehad, maar ze heeft er volop van genoten, daar troosten we ons mee. 

Ik heb haar begraven in de Tok-tuin, zodat ze altijd bij haar familie Tok blijft.

Vaarwel lieve kleine Maartje, je blijft voor altijd in onze gedachten.