Nog een haantje?

Lisa:

Ma Tok had een probleem nadat Laurel, mijn broertje, was verhuisd naar Stolwijk.

Lisa (zwart/wit) is de grootste

Ze was bang dat er nog een jong haantje was bij de familie Tok. 

Wie dan? 

Ze dacht dat ík een jongetje was, omdat mijn kam en lelletjes zo mooi rood kleurden. En ze leken ook wel groter te worden. 

En ik ben van het begin af aan de grootste geweest van ons drieën, ik ben zelfs groter dan Laurel was toen hij hier vertrok.

En daarbovenop komt dat ik de eerste was die uit het ei kwam, ze zeggen niet voor niets "haantje de voorste."

Lisa als eerste uit het ei

Ik merkte zelf ook wel wat verschil in mijn lijfje, maar ik had toch zeker niet de aandrang om te gaan kraaien. 

Nee hoor, dat laat ik wel aan LazaRus over, die heeft daar de juiste stem voor. 

En de juiste houding ook. 

Nee, ik voelde me steeds onrustiger worden en dan wilde ik naar het plateau om daar te gaan zitten, maar als ik daar zat kreeg ik weer zin om naar buiten te gaan. 

Ik vroeg aan Linda of zij dat ook had, maar zij kakelde dat ze zich nog heel gewoon voelde, zoals 

Lisa (links) met groter roder kammetje

altijd. Ze kakelde wel tegen mij dat ik er anders uit ging zien, meer als een haantje, maar dat ik me niet zo gedroeg, ik sprong niet telkens op haar of op de andere kippen. 

Nee, daar had ik ook helemaal geen zin in, wat heb je daar nou aan? Dat Laurel dat wel had gedaan moest hij weten, hij was nu eenmaal een haantje en haantjes zijn toch een soort van gek. Wie gaat er nu kraaien en op hennetjes springen? Dan moet je toch niet helemaal wijs zijn. 

Dat Laza het ook doet? 

Ja, maar die heeft vast nooit anders

Laza is een echte haan, altijd geweest

gedaan, tenminste niet zolang ik hem ken en dat is al mijn hele leven. 

Op een dag was de aandrang om naar boven te gaan heel groot, ik kon er geen weerstand aan bieden, dus ik ging lekker in de bodembedekking liggen. 

En toen gebeurde het: ik voelde iets zitten dat uit mij moest en ik bleef doodstil zitten wachten tot dat gebeurd zou zijn. Ik hielp een beetje mee en toen glipte er plotseling een eitje uit mij. Het was heel klein, maar wel perfect van vorm. 

Ik zat nog een poosje bij te komen en ging toen naar Pippa. 

Pippa is trots op Lisa

"Mama," kakelde ik, "ik moet je iets belangrijks vertellen." Pippa keek me aan en ze begon te stralen. 

"Is het gebeurd?" vroeg ze. 

"Ik heb net mijn eerste eitje gelegd," kakelde ik zachtjes in haar oor. "Dat is geweldig nieuws, mag ik het zien?" vroeg ze en natuurlijk nam ik haar trots mee naar het plateau. Ik wilde mijn eitje zó graag laten zien, maar dat ging nog even niet door. Op de plaats waar het had gelegen zat Inge, zomaar bovenop mijn eitje! Pippa vroeg Inge of zij het eitje van haar dochter even mocht bekijken en mopperend verliet het zijdehoentje haar plekje. Mama Pippa keek vol bewondering naar het prachtige kleine lichtbruine eitje, dat zomaar uit mij was tevoorschijn gekomen. 

"Het is volmaakt, Lisa, dat heb je heel goed gedaan," kakelde ze en

Lisa is nu een leggende hen

ze ging even met haar snavel langs mijn wang om me te prijzen. 

Ik ben nog nooit zo trots geweest in mijn leven. En mijn rode kam en lelletjes hadden hier dus mee te maken, mama vertelde mij dat een hennetje vlak voordat zij haar eerste eitje legt altijd zulke kenmerken krijgt en dat zij dat al had gezien bij mij. 

"Nu Linda nog, dat zal nog wel even duren, want zij is kleiner dan jij en dat betekent dat zij wat later aan de leg zal zijn. Maar komen gaat het vast. En dan heb ik mijn taak voor dit jaar weer volbracht." 

Die mama Pippa toch, ik weet niet of ik ooit kuikens ga uitbroeden en opvoeden, maar als dat zo is heb ik in elk geval een heel mooi voorbeeld hier in de tuin.