Opwinding als medicijn

Nadine:

Als oudste hier in de tuin neem ik de vrijheid u te vertellen hoe het ons verging na het verscheiden van onze held LazaRus.

in het schone huis

We zagen ma Tok steeds met rode ogen door de tuin lopen en wijzelf voelden ons ook niet echt blij.  

Ma Tok had ons huis en Soestdijk helemaal schoongemaakt en ontsmet, en alles zag er weer mooi en netjes uit. 

We leefden ons gewone leventje van elke dag, maar toch was het anders, er miste iets. 

Of liever: Iemand. 

Laza, inderdaad.  

Op een dag riep ma Tok ons allemaal bij elkaar. 

Ze ging op het stoeltje, dat altijd in de tuin staat, zitten en begon tegen ons te praten. 

doelloos door de tuin scharrelen

Ze zei dat ze wel had gezien dat wij onze leider misten en dat ze het een akelig gezicht vond ons zo doelloos door de tuin te zien scharrelen. 

En hoe moeilijk het ook was: ze had besloten dat er een nieuwe haan moest komen. 

Zij had Laza, vlak voordat hij stierf, beloofd om goed voor zijn hennen te zorgen en gezegd dat hij met een gerust hart mocht gaan, hij had zijn taak volbracht. 

chabo haantje (foto internet)

Eerst had ze daar niet zo bij nagedacht, maar nu besefte ze dat bij dat goed zorgen ook een opvolger voor Laza hoorde. 

Hij zou dat zeker zo gewild hebben. 

Natuurlijk zou het niet mogelijk zijn net zo'n goede haan te vinden als hij was geweest, maar ma Tok was al bezig om een geschikt haantje te vinden. 

Ze had eerst aan Hoogendoorn gevraagd om uit te kijken naar een jong Chabo-haantje, maar bij nader inzien leek haar dat toch niet zo'n goed idee: zo'n haan van hetzelfde ras als Laza zou zij telkens vergelijken met hem en dat was niet eerlijk tegenover de nieuweling. Dus had zij contact gezocht met mevrouw Angelique, u weet wel, die van de mini-paardjes. Die werd enthousiast en vertelde ma Tok dat ze een heleboel leuke haantjes had van een zeldzaam ras. Zij stuurde foto's en filmpjes van een paar van hen en ma Tok werd daar gewoon weer een beetje blij van. Nu hoopte zij dat wij dat ook zouden worden. 

kleine Barbara

Na dit nieuws waren wij allemaal even stil. Dit moest even bezinken. Toen kwam er een klein zacht stemmetje met de vraag: "Hoe groot is die nieuwe haan?" 

Het was Barbara, die de kleinste is van ons allemaal. Ik begreep waarom zij die vraag stelde: zij was bang om geplet te worden als een grote haan haar zou treden. 

Ma Tok had dit ook door en ze lachte de kleine vriendelijk toe. "Wees maar niet bang, meisje," zei ze, "de nieuweling zal niet groter zijn dan Laza was."

Nu begon iedereen door elkaar te kakelen, ik hoorde allerlei vragen en opmerkingen, zoals: "Hoe ziet hij eruit?" "Is hij al gewend aan hennetjes?" "Hoe heet hij?" "Is hij mooi?" "Is hij lief?" "Van welk ras is hij?"

Laza danst voor Barbara bij haar aankomst in de tuin

Ma Tok hield haar handen voor haar oren en zei dat ze dat allemaal nog niet wist. Ze had alleen wat foto's gezien en daarop waren lang niet alle haantjes van mevrouw Angelique te bewonderen geweest. Ze zou heel binnenkort samen met pa Tok naar het verre oosten van het land rijden om te kijken wie er het beste bij ons zou passen. 

Ik zag dat iedereen opgewonden was, ma Tok incluis. Dat was heel wat beter dan de droevige stemming die hier heerste voordat zij met haar verhaal kwam. 

Ma Tok is wijs, bijna net zo wijs als onze lieve Laza dat was. 

En nu wilt u natuurlijk weten of hij er al is, onze nieuwe leider.

Maar dat hoort u pas volgende week.