Humor

 Wiske:

Odette vertelde in het vorige verhaaltje dat ik de oudste ben van de tweede generatie. 

Wiske voelt zich nog jong

Daarin heeft zij gelijk, al voel ik me nog helemaal niet oud en dat ben ik ook niet. Ik ben nog maar zes en een half jaar, dat is nog best jong. En ik weet precies wat ik wel en niet wil. 

Dat nieuwe haantje bij voorbeeld: die denkt dat ik me laat treden door hem, nou, dat kan hij vergeten! Ik vind hem helemaal geen echte haan, niet mannelijk en zo. 

Zonder staart nota bene! 

Het is toch geen gezicht? 

Dus als hij op mij afkomt doe ik een stapje opzij en als hij het dan nog niet begrijpt spring ik in zijn gezicht. Dan gaat hij er wel van door, de sukkel. 

Mijn dochter Floortje laat hem wel

kraaiende Laza, een echte haan

toe en dat moet zij zelf weten, ze is een volwassen hen, maar ik pas ervoor! 

Ma Tok vroeg me waarom ik Nikolaas niet mag. Eigenlijk weet ik dat zelf ook niet, misschien komt het doordat ik LazaRus zo'n fijne haan vond dat ik niet aan een andere kan wennen. Ik mis hem nog steeds, onze goeie ouwe Laza. Wat was het altijd gezellig met hem in het Tok-huis als het donker werd. Hij was streng, maar kon toch vaak meelachen om de rare fratsen van de Geertruien en van Daantje en Dirkje. 

Ik heb de tsaar nog niet zien lachen om een grap. Zou hij geen gevoel voor humor hebben? 

Dat moet ik maar eens gaan onderzoeken. 

Maar hoe doe je zoiets? 

Wiske wordt aangesproken door Daantje en Dirkje

Leefden de Geertruien nog maar, die zouden het wel weten. Ik ben niet zo goed in het verzinnen van grapjes, maar ik ga er toch eens over nadenken. 

Dirkje: "Hé, Wiske, wat loop jè hierr te sjaggerrijnûh?" 

Daantje: "Nôh, seg dat wel, seg, wat een bozûh snavel!" 

Dat kon er ook nog wel bij, kwamen die twee lolligerds me lastigvallen. Wat moest ik daar nu mee? 

Maar wacht eens even... misschien waren zij het antwoord op mijn probleem! Ik zou hen kunnen vragen om iets geks te verzinnen om te kijken of de tsaar dat zou kunnen waarderen. 

Dus ik probeerde vriendelijk naar hen te kijken, wat me moeite kostte, want ik heb nu eenmaal een streng gezicht, en ik vroeg hen of ze niet weer eens toe waren aan

Wiske heeft een nogal streng gezicht

een geintje. 

Ze keken elkaar aan en begonnen te stralen. 

"Dat is ûn geweldig plan van jûh, Wiske, wie had dat achterr jou gezocht?" riepen ze in koor. 

Het bleek dat zij het al een hele tijd een saaie boel vonden hier in de tuin, alles gaat gezapig z'n gangetje en er wordt nooit meer gelachen om iets geks. 

"Wûh gaan dierrect brrainstorremûh, en als wûh iets hebbûh verrzonnûh merruk jûh het vanzelluf." 

En nu moet ik dus maar afwachten wat er uit de koker van die twee gaat komen. 

Ik word er zenuwachtig van, straks loopt het niet goed af en dan is het mijn schuld. 

Waar ben ik aan begonnen?