In memoriam: Ursula Geertruida Tok

Ma Tok:

Ursula kwam bij ons in januari van dit jaar. 

Zij was toen een paar maanden oud. 

Daantje en Dirkje smoezen over de naam van Ursula

Daantje en Dirkje dachten eerst dat Geertrui weer was opgestaan, maar dat kon natuurlijk niet waar zijn. 

Zij mochten het mooie Hollandse kuifhoentje een naam geven en ze kozen voor Ursula. Omdat ze toch wel erg op de twee Geertruitjes leek noemde ik haar Ursula Geertruida, waar de twee boefjes al snel "Uggie" van maakten. 

Ze schrokken toen deze "Geertrui" geen plat Leids, maar heel keurig ABN kakelde, maar later vonden ze dat juist wel grappig. 

Ursula leefde rustig en bescheiden in de Tok-tuin, niemand had last van haar, ze legde haar eitjes netjes op het plateau in het Tok-huis en verder scharrelde ze lekker door de tuin.

Geertrui is weer mooi na de rui

Ik ontdekte veerluisjes in haar kuif, die ik bestreed met een spuitbus. Juist gisterenmorgen dacht ik nog dat ze er weer zo prachtig uitzag na de rui, haar verenpak was weer sneeuwwit en ik noemde haar "mijn mooie sneeuwkip", wat zij een fijn compliment vond. 

's Avonds, toen ik de deur van het Tok-huis wilde sluiten, lag ze zomaar dood op het plateau in de bodembedekking. 

Ik begreep er niets van en dat doe ik nog steeds niet, er was niets vreemds aan haar te zien. 

Ze was nog zo jong, net een jaartje oud.

Ursula Geertruida Tok

Ik heb haar begraven in de tuin, waar ze voor altijd mag blijven.

Vaarwel, lief bescheiden meisje, rust zacht.

Verdrietige mededeling

Ma Tok:

Tot mijn grote verdriet moet ik u meedelen dat gisteren onze mooie lieve Ursula Geertruida is overleden. 

Er is rouw in de tuin.

Morgen kunt u haar "in memoriam" lezen.

De drie nieuwe dames stellen zich voor (2)

Ma Tok: zoals beloofd hier het tweede deel van het vorige verhaaltje.

Zaza:

Zo, kom ik ook nog eens aan de beurt. 

Ik heet Zaza Tok en ben een Araucana kriel. 

Zaza met haar chique sjaaltje

Mijn voornaam is verzonnen door meneer Ronald, de man van mevrouw Angelique, die mij eigenlijk Zaza Gabor noemde, maar dat werd een beetje lang met ook nog "Tok" erachter. 

Tot zover is mijn verhaal hetzelfde als dat van Yneke en Yolanthe, maar nu gaat het een enigszins afwijken.

Ik ging dus eens kijken wat er hier verder te zien en te beleven was in dit hok. Ik zag een opening met daarachter een trapje naar beneden. Dat moest ik natuurlijk onderzoeken, dus ik ging naar beneden en kwam in een grote ren terecht. Daar stond ook water en er lagen meelwormpjes op de grond. Ik proefde er één en toen nog één

Zaza heeft Yneke en Yolanthe geroepen voor het lekkers

en toen... toen riep ik Yneke en Yolanthe erbij, want je hoort niet alles in je eentje op te snavelen. Aarzelend kwamen ze naar beneden, maar toen ze het lekkers zagen renden ze er naartoe. We snoepten een poosje tot er steeds meer kippen naar onze ren kwamen om kennis te maken met ons. De meesten waren krielen, net als wij, maar er waren ook een paar reuzen, zulke enorme kippen hadden wij nog nooit gezien. Ze waren wel heel vriendelijk, stelden zich netjes voor en gingen op voet van gelijkheid om met de kleintjes, zoals zij ons noemden. Er was ook een haantje, hij kwam vertellen dat hij hier de baas was en dat hij ons van harte welkom heette. Zijn naam is tsaar Nikolaas, ik vind dat heel mooi klinken: Tsaar Nikolaas Tok. En hij bleek bij mevrouw Angelique uit zijn ei gekomen te zijn en daar een hele tijd gewoond te hebben. 

Yneke, Yolanthe en Zaza:

Toen het avond was geworden gingen de kleine kipjes naar hun huis, het Tok-huis zoals ze dat noemden en de twee groten liepen naar hun eigen hok, dat Soestdijk bleek te heten.

  

alle drie in het nachthok om te slapen

Wij gingen naar ons nachthok om te slapen. Ma Tok kwam nog even bij allemaal kijken, ik hoorde haar tellen in het Tok-huis, vast om te zien of iedereen binnen was. Ze kwam ook bij ons kijken en zei tegen ons dat ze het knap vond dat wij het nachthok weer hadden gevonden. 

Nou ja, zo moeilijk was dat niet, er was maar één trap en één deurgat, maar het was leuk dat ze ons slim vond. 

We sliepen heerlijk die eerste nacht en de volgende morgen gingen we weer fijn naar de ren. 

Wij zijn thuisgekomen na onze reis. Het duurde lang, maar het was het waard. 

We gaan hier vast een fijne tijd hebben met veel belevenissen. 

En intussen lopen wij allang door de hele tuin, samen met alle andere leden van de familie Tok.

Yneke, Yolanthe en Zaza samen met Xena en Xandra los in de Tok-tuin

De drie nieuwe dames stellen zich voor (1)

 Yneke:

Ik heb begrepen van ma Tok dat ik mij moet voorstellen aan u, de lezers. 

Dat doe ik graag. 

Yneke Tok

Ik ben Yneke Tok, een Watermaalse baardkrielhen in de kleur koekoek en ik woon sinds een dag of tien in de Tok-tuin. Ik ben hier niet alleen gekomen, maar dat hebt u vorige week al gehoord van Willeke. 

Ik ben uit mijn ei gekropen bij meneer Aad en ik heb een poosje bij hem gewoond, tot hij me naar mevrouw Angelique bracht. Bij haar ben ik maar één dag gebleven, dus veel kan ik er niet over vertellen, maar het was er gezellig en we kregen lekker eten en drinken, dus alles was wat mij betreft in orde. 

Ik zat in een hok met nog meer hennen

De Watermaalse krielhennen bij mevrouw Angelique

van ons ras en er was daar ook een hok met Araucana's, twee hokken met konijnen erin en twee grote en één megagrote hond, maar die mochten niet bij ons komen, anders werden de konijnen te zenuwachtig. Mevrouw Angelique pakte mij en Yolanthe uit ons hok en zette ons in een reismandje, gezellig bij elkaar. We kwamen buiten op de tafel te staan, anders zou de "debiele" kip, die daar rondliep, raar tegen ons gaan doen, zei mevrouw Angelique. 

Op de tafel stond al een reismandje

de araucana's bij mevrouw Angelique

met daarin een Araucana, die had mevrouw Angelique al eerder bij ons uit het andere hokje gehaald. 

Er lag ook een lint op de tafel, waar dat voor was weet ik niet en dat is ook niet belangrijk. 

Na een poosje werden de reismandjes met ons er in in een auto gezet en gingen we rijden. Dat duurde héél erg lang en we maakten ook nog een tussenstop, waar wij even uit de auto mochten, maar we bleven wel in onze mandjes.

Ik zal de rest van het verhaal maar overlaten voor de anderen, anders hebben die niets meer te kakelen.

Yolanthe:

Ik ben Yolanthe Tok en net als Yneke ben ik een Watermaalse baardkriel, ik ben net zoals zij bij meneer Aad uit mijn ei gekomen en naar mevrouw Angelique gebracht.

Yolanthe Tok

Yneke heeft al een heleboel verteld over onze reis naar de Tok-tuin. Toen we even uit de auto mochten omdat het anders te warm voor ons zou zijn werden we in een huis in de gang gezet. Ma Tok ging daar een kat eten en schoon drinkwater geven. Hij mocht ook naar buiten, maar daar maakte hij niet veel gebruik van, het was hem vast te heet. Ma Tok speelde een tijdje met hem en ze maakte zijn bak schoon. Onze mandjes stonden vlakbij die bak en ik kan u vertellen dat dat schoonmaken geen overbodige luxe was. 

Wat een stank zeg! 

En dan zeggen ze dat onze poepjes stinken! Nou, ik weet wel wat ik

Sam, de kat die door ma Tok werd verzorgd

liever ruik. Na een hele tijd werden wij weer in de auto gezet en ging de reis verder. Gelukkig duurde het niet meer zo heel lang tot we weer uit de auto werden gehaald, deze keer gingen we naar een tuin waar het heel gezellig was. We hoorden allemaal kipjes kakelen en een haan kraaien. Ik dacht dat we nu wel op onze plaats van bestemming zouden zijn en dat was ook zo. 

We mochten uit onze mandjes in een nachthok, waar ook eten en drinken klaar stonden. Dat ging er wel in na die lange reis. Yneke en ik aten onze kropjes vol, maar Zaza, die in het andere mandje had gezeten, was nieuwsgieriger dan wij, zij ging meteen op verkenning uit.

Ma Tok: De rest van dit verhaaltje komt de volgende keer, anders wordt het teveel leesvoer voor u.

De familie Tok groeit

Willeke:

Ma Tok heeft ons huis schoongemaakt. Dat doet ze nu en dan, maar nu had het een reden. 

het Loo staat helemaal klaar

Nee, er zaten geen nieuwe bloedluizen, gelukkig niet, maar ze had een worm gezien in een poepje van één van ons. 

Van wie? Dat weet ik niet en als ik het wist zou ik het niet vertellen. Zoiets is toch een beetje gênant, al kun je er niets aan doen. 

Nou ja, ma Tok deed er dus wel iets aan. Ze gaf ons een paar dagen iets door ons drinkwater dat de wormen dood maakt en daarna kregen we ook nog vitaminen om onze darmen weer in orde te maken. En ze herhaalde dat alles nog een keer na tien dagen. Bovendien ging ze ons huis helemaal leeghalen en schoonmaken, maar dat had ik al

de 2 mandjes op de tafel bij mevrouw Angelique

verteld. Ze heeft geen worm meer gezien na die ene, dus alles zal nu wel weer in orde zijn. 

Ze hield alleen niet op bij ons huis, nee, ze ging het Loo, dat al een tijdje leegstaat, met de stofzuiger schoonmaken en daarna richtte ze het in, alsof er kippen in zouden komen wonen. Zou dat zijn voor als er iemand ziek zou worden? Ik wist het niet en ik besloot het maar af te wachten. 

Yolanthe (links) en Yneke in het Loo

Op een mooie dag kwam ma Tok met twee mandjes de tuin in. Ze ging ermee naar het Loo en ja hoor: uit het ene mandje kwamen twee nieuwe hennetjes tevoorschijn. 

En weet u wat het mooiste was: ze leken op Wendy en mij. Niet qua kleur, maar wel qua vorm. Ze hadden allebei een baardje, net zoals wij. Wendy en ik keken onze ogen uit, wat gezellig! 

En toen was er nog een mandje, wat zou daar inzitten? 

Ma Tok haalde er een mooi hennetje uit, zo één hadden wij nog nooit gezien, ze had een soort pluimpje

Zaza in het Loo

aan de ene kant van haar kop, heel chique. 

Ma Tok zette ze alle drie in het nachthok van het Loo, waar ze even bleven zitten, maar al snel had de laatst gekomene, die ook de grootste was, het trapje naar de ren gevonden. De andere twee volgden haar en zo konden we kennis maken. 

Wie meteen kwam aanrennen? 

De tsaar! Hij heeft ook een baardje en hij verwelkomde de drie nieuwe dames meteen in zijn tuin; hij vroeg waar ze vandaan kwamen en hoe ze heetten. De nieuwelingen moesten even bijkomen van hun lange reis, maar toen ze vertelden waar ze waren geweest voordat ze hier kwamen werd Nikolaas helemaal

Nikolaas kraait van opwinding

opgewonden. "Is het echt?" kakelde hij, "daar heb ik ook gewoond, sterker nog, ik ben er uit mijn ei gekropen." 

Nu kunt u weten waar de meisjes vandaan kwamen en anders moet u maar een heleboel verhaaltjes terug gaan om te lezen waar onze tsaar is uitgekomen. 

De kipjes hadden hun namen net gekregen: Yneke en Yolanthe heetten de baardjesdames en Zaza was de bijzondere. Yneke heeft ma Tok de naam gegeven van de mevrouw die de voorouders van deze kippen heeft gefokt. Deze mevrouw heette Ineke, maar we zijn bij de Y, dus de naam is iets aangepast. 

Ik vind dat een mooi eerbetoon aan deze mevrouw, die er helaas niet meer is. 

Yneke Tok

Haar kipjes, Watermaalse baardkrieltjes, zijn verder door haar man verzorgd en gefokt, de bijzondere hen, die een Araucana kriel is, fokte hij al zelf. 

Ma Tok heeft Zaza van mevrouw Angelique gekregen als cadeautje, ze had een strik om haar nek toen ze op ma Toks schoot werd gezet. Die strik zat er nu niet meer om, dat zou gevaarlijk zijn als Zaza zou gaan rondlopen. 

En zo is de familie Tok weer uitgebreid met drie prachtige hennetjes, waar we ongetwijfeld meer van gaan horen.

De Tok-tuin

Nadine:

Ik heb de twijfelachtige eer de oudste te zijn hier in de Tok-tuin.

sneeuw in de tuin (met wijlen Katie2)

Begrijp me niet verkeerd, ik voel me nog goed, al word ik steeds stijver. Ma Tok helpt mij iedere morgen naar beneden vanaf het plateau of de stok, net waar ik zit. Heel soms ga ik zelf, dan vergeet ik even dat ik beter kan wachten en dan doet dat pijn in mijn poten als ik neerkom. 

Ik heb al veel meegemaakt hier en ik heb de tuin al in veel gedaanten gezien. Met sneeuw, met bloemen in de struik, die er nu niet meer is omdat hij doodging, ik heb struiken en bomen zien groeien en ook heel veel kippen zien komen en gaan. 

Ma Tok heeft beloofd dat ze foto's van de tuin bij dit verhaaltje zal zetten, dan kunt u ook meegenieten van de groei en bloei. 

Op veel foto's lijkt het alsof de hele

het bosje bij het Loo

tuin is betegeld, maar er is achterin een groot gedeelte dat bestaat uit aarde en er groeit ook heel wat tussen en achter de tegels. 

Zo is er bij het Loo een rij boompjes, anders zou de naam "het Loo" ook nergens op slaan. 

De mooie struik, die elk jaar zo prachtig bloeide, is er helaas niet meer. Familieleden van ma Tok hebben de dode overblijfselen uit de grond getrokken en haar zoon heeft een klein kind van de grote boom achterin de tuin in de opening

de bloeiende struik, die er niet meer is

geplant. 

Omdat dat kind-boompje half onder de grote schuur groeide moesten de wortels helaas voor een deel worden verwijderd en het was dus de vraag of  het mini-boompje het zou overleven. Eerst dacht ma Tok nog dat hij het ging redden, maar toen hij eerst slap ging hangen en er steeds minder goed ging uitzien ondanks alle waterbaden die hij kreeg ging ze het steeds somberder inzien. Toen hij bruin begon te worden begreep ze dat hij het niet zou halen. Met pijn in haar hart  trok ze hem uit de grond en ze snapte meteen dat dat ook nooit

het slap hangende mini-boompje

wat had kunnen worden; er zaten bijna geen wortels meer aan. 

Pa en ma Tok gingen naar een plantenzaak en kochten daar een roos op een stok, tenminste zo noem ik het, het zag er grappig uit en er zaten ook al bloemen in. 

Ma Tok zei tegen pa dat het niet lang zou duren voordat de kippen de blaadjes eraf zouden eten, maar volgens pa Tok lustten kippen geen rozenblaadjes en konden ze er ook niet bij vanwege die stok. 

Nou, dat hebben we gezien! 

Pa en ma Tok waren een dagje weg en toen zagen de twee groten, Xandra en Xena, hun kans schoon. Ze begonnen onderaan, waar alleen maar groene blaadjes zaten, maar toen die op waren rekten ze hun nekken en namen ze de hogere blaadjes voor hun rekening. 

De mensen die beneden aan het

de schuldigen bij de geplukte roos

werk waren kwamen voor het raam staan en lachten toen de grote dames moesten springen om de hoogste blaadjes te kunnen pakken. Toen pa en ma Tok terug kwamen zagen ze een paar dunne takjes omhoogsteken met nog een paar rode blaadjes eraan. De rozen zelf vonden Xena en Xandra niet zo lekker, dus die hadden ze laten zitten voor de mensen, zodat die toch nog iets hadden om naar te kijken. 

Ma Tok heeft toen gaas om de stok gezet en na een paar dagen begonnen de eerste groene blaadjes weer te komen. Nu konden de twee groten er niet bij en er zijn

klimroosjes tegen de muur

alweer een heleboel blaadjes te bewonderen. Geen bloemen, ik weet niet of die dit jaar nog gaan komen. Als ik hen was zou ik wachten tot het geheel flink gegroeid is, dan zouden ze meer overlevingskans hebben. 

Ma Tok heeft ook een paar klimroosjes tegen de muur geplant; zij is zo wijs geweest om deze meteen met gaas in te pakken, zodat daar geen blaadjes afgeplukt konden worden. Ik hoop dat daar volgend jaar ook bloemen in komen, dan hebben we wat gezelligs om naar te kijken. En de mensen ook, ja, die mogen ook meegenieten.

Zo ziet u dat er heel wat te zien valt in de Tok-tuin. Ma Tok zal nog een foto van de grote boom met de grote struik bij het Tok-huis onder dit verhaaltje zetten, die heerlijke plek wilden wij u niet onthouden.

Geniet ervan, dat doen wij ook.

de grote struik en de boom achterin de Tok-tuin