Sporen

tsaar Nikolaas:

Op de foto hierboven ziet u mij zoals ik eruit zag toen ik hier nog niet zo lang de scepter zwaaide. 

de trap naar het plateau van het Tok-huis

Hoe je dat kunt zien? Kijk maar eens aan de achterkant van mijn poten. Daar zitten sporen, inderdaad. 

Dat is niets bijzonders voor een haan zult u denken en daar zou u dan gelijk in hebben. 

Waarom ik ze noem, die sporen? Ze zijn er om me te verdedigen, ik kan er aardige krassen mee maken, vraag maar aan ma Tok, zij heeft al menige schram op haar handen opgelopen als ze weer eens te dicht bij mijn hennen kwam. 

Maar de laatste tijd had ik er eigenlijk meer last dan gemak van. Die dingen groeien namelijk door en ze waren zo groot en krom geworden dat ze mijn buik raakten. 

Dat voelde niet fijn en ik kon ook de trap naar de bovenverdieping van het Tok-huis niet goed meer op en af. Dat loste ik op door te vliegen, maar in de tuin lopen begon ook vervelend te worden. 

de tsaar in zijn kattenmand

Ma Tok zag mij met moeite de trap op gaan en de volgende dag kwam ze heel voorzichtig de deur van ons huis openen. Ik zat nog op de stok en ze pakte me heel snel op en stopte me in een kattenmandje. 

Heb je nu ooit, een káttenmandje! 

de lange sporen van LazaRus (foto 2018)

Gelukkig had niemand het gezien, de kippen stoven allemaal naar buiten om te genieten van de daar gestrooide wormpjes. Ik keek eens goed en zag op de bodem van mijn gevangenis ook meelwormpjes liggen. Dat was lekker, maar mijn vrijheid was me meer waard dus ik liet een protesterend gekraai horen, vlak bij de oren van ma Tok. Dat zou haar leren mij op te sluiten! Maar nee hoor, ze lachte erom en nam me mee naar binnen het mensenhuis in. 

Daar werd ik met mand en al op een stoel gezet, waar een klein poesje naar mij kwam kijken. Natuurlijk liet ik haar schrikken door een luide kraai, hahaha, ze rende meteen weg. Ma Tok nam me mee in de auto en ik kwam in een kamer terecht waar mensen zaten met een mandje met een beestje erin, wat het was kon ik niet zien maar ik vond het tijd om weer eens van me te laten horen. De mevrouw achter de balie schrok zich een ongeluk, dus ik kraaide nog een paar keer. Ma Tok vertelde me dat de vorige haan van de familie Tok, LazaRus,

de sporen van de tsaar worden geknipt

hetzelfde probleem had gehad met zijn sporen en dat de dierenarts hem toen heel goed had geholpen. Dat nam ik dan maar aan, veel keus had ik niet. Ik werd naar een andere kamer gedragen en daar werd ik op een tafel gezet. Een man met een witte jas aan pakte me zomaar bij mijn vleugels, zodat ik geen kant op kon. Hij haalde een tangetje uit een la en toen hoorde ik een luide knal en even later nog één. "Zo," zei de man, "dat was nodig." 

Ik begreep pas wat er gebeurd was toen ik alweer in het mandje zat. Ik zat opeens veel lekkerder, mijn sporen prikten niet langer in mijn

de afgeknipte stukken van de sporen

buik. Had die man dat gedaan? Dan ben ik hem dankbaar en ma Tok, die me daarheen had gebracht, ook. 

We gingen weer in de auto naar huis, waar ik uit mijn mandje werd losgelaten in onze eigen vertrouwde Tok-tuin, waar ik werd welkom geheten door mijn hennen. Ik vertelde hen niet dat ik een deel van mijzelf was kwijtgeraakt bij die man met zijn witte jas, maar toen ik één van mijn dames ging treden slaakte deze een zucht van verlichting. "Gelukkig," kakelde ze, "je sporen zijn ingekort, dat voelt heel wat prettiger." Ik was dus niet de enige die last had gehad van die lange kromme dingen. Maar dat is nu voorbij!