Lawaai

Linda:

De schilders zijn nog niet klaar, maar ze zijn deze hele week niet geweest in de Tok-tuin. 

veilig op de stok in het Tok-huis

Ma Tok zegt dat ze vakantie hebben, kerstvakantie. Ik vind het prima, het is weer lekker rustig hier. Al die herrie en die vreemde mensen hoeven van mij niet zo hard. Behalve die ene schilder natuurlijk, die de boze rode kater heeft weggejaagd en Alexia daardoor heeft gered, die mag altijd terugkomen. Ma Tok zegt dat er over een paar dagen heel veel lawaai gaat komen, maar dat is waarschijnlijk pas als wij veilig in het Tok-huis zitten, dus daar zullen we niet veel last van hebben. 

Ik weet niet wie er zo gek is om herrie te gaan maken in de nacht, daar is toch niets aan? 's Nachts

of bovenop de hor-deur

hoor je te slapen in je veilige hok op een stok of bovenop de hordeur. Als je dat niet doet ben je de volgende dag geen cent waard, dat heb ik ondervonden toen ik een keer zo eigenwijs was om wakker te blijven. Dat was in de zomer, toen het maar heel kort donker was, dus erg veel maakte het niet uit, maar ik merkte het toch. 

Er zijn wel twee mensenkuikens geweest deze week. Ze kwamen bij ons kijken toen ma Tok de deur van het Tok-huis open deed. 

Ze gaven ons heel veel wormpjes, dat was erg fijn en ze liepen met hun laarzen aan door de tuin. 

de mensenkuikens die zo gul waren met de wormpjes

Die laarzen waren niet meer zo schoon toen ze weer naar binnen gingen, dus ma Tok liet hen die uitdoen op de drempel van het mensenhuis. Ik denk dat ze in het mensenhuis weer schoon worden gemaakt. Ma Tok gaat ook nooit met haar laarzen aan het mensenhuis in, die dingen horen bij de tuin zegt ze dan. Ze heeft er een speciale standaard voor, daar staan ze ondersteboven op. 

Waarom ondersteboven? Als u even nadenkt begrijpt u het vast wel. 

Juist ja: als ze gewoon overeind staan lopen ze vol met regenwater en dan worden de sokken van ma Tok nat, terwijl die laarzen haar voeten juist droog moeten houden. 

Ze is met die twee kuikens ook naar Hoogendoorn geweest omdat ons voer bijna op was. En ook omdat het daar altijd zo leuk is, dat vonden de jongens ook. 

de grote voorraadton zit weer helemaal vol

Nu is onze voorraadton weer helemaal gevuld en er zijn ook weer nieuwe emmertjes met meelwormen. 

De kuikens zijn nu naar hun andere oma, dus de pret van extra meelwormen was van korte duur. Ma Tok heeft beloofd dat we de morgen na de herrie ook weer iets extra's krijgen omdat het dan een feestdag is, ze noemen dat nieuw jaar. Wat er nieuw aan is weet ik niet, elke dag is zo'n beetje hetzelfde hier in de tuin, maar tegen extra wormpjes zeggen wij nooit nee, dus ik doe maar net of ik het begrijp. 

Soms moet je je slimmer voordoen dan je bent, zeker als het iets lekkers oplevert.

Veranderingen in de tuin

Tsaar Nikolaas:

U hebt het wel gezien in het vorige verhaaltje hè, dat het gevaarlijk was in de Tok-tuin. 

de tsaar temidden van zijn hennen

Misschien hebt u zich afgevraagd waar ik was toen er gevochten moest worden om mijn hennen te beschermen. Ik begrijp dat wel, want waar is een haan anders voor? Maar ik had allang gezien dat de schilder, die véél groter en sterker is dan ik, naar de plaats delict ging, nog voordat ik ook maar een poot had kunnen verzetten. Ja, toen had het natuurlijk geen zin meer om daar als haan achteraan te gaan rennen, ik zou alleen maar voor gek hebben gestaan. Maar ik heb wel een hele poos bij het dichtgemaakte gat gezeten om te kijken of die rode kater toch niet terug zou komen. 

Alexia scharrelt weer lekker tussen de anderen

De volgende dag heb ik mijn hennen op het hart gedrukt om een beetje bij mij in de buurt te blijven en dat hebben ze allemaal braaf gedaan. Alleen Xena en Xandra niet, maar die zijn zo groot, daar durft geen kat het tegen op te nemen. Alexia loopt weer lekker te scharrelen, ze heeft gelukkig niets overgehouden aan haar angstige avontuur. Ze heeft me wel verteld dat het met Willeke nog niet zo goed ging, maar dat is inmiddels ook alweer een poosje geleden. 

het grote ding in de tuin

Ik hoop dat ze nu snel opknapt, ze is al zolang in het mensenhuis, straks weet ze de weg niet meer in de Tok-tuin. Of we kennen haar niet meer, ze zal vast ook heel anders ruiken nu ze zolang niet hier is geweest.

Verder is de tuin aan het veranderen en dat komt door de schilder. Ja, zult u zeggen, hij heeft het kattengat dichtgemaakt, maar dat bedoel ik nu niet. Er staat een heel groot ding vlakbij het Tok-huis, dat heeft de schilder daar neergezet. 

Of dat ook ter bescherming van ons is? Nee, dat is voor zijn eigen gemak. Zo kan hij beter bij de hoge gedeelten die eerst moeten worden

de onderste raamkozijnen zijn al kaal geschuurd

geschuurd en gerepareerd en daarna komt er nieuwe verf op. 

Hoe ik dat weet? 

Dat heeft ma Tok mij uitgelegd. 

Ze kwam vrijdagavond de tuin in om onze deur te sluiten, maar dat ging niet gemakkelijk. Ze moest zich langs het grote ding wringen om bij onze deur te komen. Ze probeerde eerst het ding een beetje te verschuiven, maar dat lukte niet, het was veel te zwaar. Gelukkig is ze niet zo dik, anders had ze nooit bij onze deur kunnen komen. En dan hadden we ook geen eten gekregen de volgende morgen. 

Wij hebben geen last van dat ding, we lopen er gewoon onderdoor, maar daarvoor is ma Tok net even iets te lang. 

Ik heb haar gevraagd wanneer de schilder klaar zal zijn want hij maakt een hoop herrie maar daar kon ze geen antwoord op geven, dat hangt af van het weer, zei ze. En daar moest ik het maar mee doen.

Gevaar in de Tok-tuin

 

Alexia:

Het was een mooie dag, al was het wel koud. 

de grote rode kater, hier in de Hoftuin

Ik scharrelde heerlijk door de Tok-tuin samen met mijn vriendinnen toen er plotseling iets heel ergs gebeurde. Er was vlakbij mij opeens een groot oranje beest, dat boze geluiden maakte. Ik schrok zó dat ik omhoog vloog, de veilige boom in. Maar dat enge dier kon dan niet vliegen, hij kon wel klimmen en zo gebeurde het dat ik in mijn nek werd gegrepen door hem. De schilder, die aan het mensenhuis aan het werk was, hoorde het verschrikte gekakel en kwam aangerend. Hij riep boze dingen tegen de kat, die dat niet had verwacht en mij snel liet vallen, zomaar op de grond. 

de doorgang achterin de tuin is vakkundig gesloten

Ik was verstijfd van schrik, maar ik kroop toch naar de muur aan de achterkant van de Tok-tuin, waar ik in elkaar gedoken bleef zitten. Toen pas voelde ik dat het pijn deed onder mijn vleugel, waar dat woeste dier mij met zijn tanden had gepakt. De schilder joeg de kat weg en maakte de toegang tot de tuin dicht, zodat hij niet meer terug kon komen. En hij riep ma Tok, die vroeg of hij mij kon pakken. 

Dat deed hij, hij pakte me voorzichtig vast en bracht me naar ma Tok. Die bekeek me en zag dat er bloed op mijn veren zat en eronder ook. Omdat ze toch met Willeke naar de dokter zou gaan nam ze mij mee naar binnen, ze deed een handdoek om me heen en toen gingen we in de auto, Willeke

Alexia komt bij op de warmteplaat

in een mandje en ik in die handdoek. 

De dierenarts bekeek me nauwkeurig. Ik had maar een klein gaatje in mijn lijf, maar daar zat een grote blauwe plek omheen. Ik kreeg een prikje en daarna mocht ik in de handdoek verder bijkomen van de schrik. Ik hoorde ma Tok en de dierenarts met elkaar praten over Willeke, die ook een prikje kreeg in de bult bij haar oog. Gelukkig hoefden we geen van beiden te blijven, we gingen weer met ma Tok mee naar huis. Willeke zou weer naar boven gaan in het

Alexia alleen op haar tak in de struik

mensenhuis en ik werd in het ziekenhokje gezet, lekker op de warmteplaat. Ik kreeg ook eten en drinken, maar daar had ik niet veel zin in. De volgende morgen zei ma Tok dat ik nog een extra dag en nacht in het aparte hokje moest blijven en daarna mocht ik weer de tuin in. 

Dat was fijn. 

Maar Ariane, die altijd naast mij zit op dezelfde tak van de grote struik als we gaan slapen, wilde nu niet meer zo dicht bij mij zitten. Ze kon niet uitleggen waarom dat was, ik vond het een beetje raar, maar ik ging een ander plekje zoeken op dezelfde tak. 

Alexia en Ariane weer samen op hun tak

Gelukkig was ze de volgende nacht vergeten dat ze mij had weggestuurd en we kropen weer lekker dicht tegen elkaar aan op ons plekje. 

En zo was mijn avontuur goed afgelopen. 

Het is fijn dat de grote rode kater de tuin niet meer in kan, maar dit betekent helaas dat Mickey ook niet meer kan komen om muizen te vangen en daar was ma Tok juist zo blij mee. 

Maar onze veiligheid gaat voor alles, zoals ze zei. 

Ze vindt de schilder een held en ik ook. Als hij er niet geweest was was ik er ook niet meer, denk ik.

Ma Tok: door de schrik had ik mijn telefoon niet bij me, zodat er geen foto's zijn van de gevolgen van de aanval door de boze kater; misschien is dat maar goed ook.

Ziekenboeg (2)

 Willeke:

Ik ben dus bij de dierenarts geweest.

 

Willeke doet goed haar best om beter te worden

Hij was heel aardig, maar hij ging wel met een stokje in mijn keel wriemelen en daarna het resultaat bekijken in een raar ding met glaasjes. En hij heeft in de grote bubbel naast mijn neus geprikt en daar iets uitgezogen. Dat was een raar gevoel, maar daarna kon ik weer wat beter kijken omdat de bubbel veel platter was geworden. Ma Tok vroeg of ze zalf in mijn oogjes mocht doen en dat vond hij een goed idee. Nou, ik niet. 

Nog meer gedoe aan mijn kop. 

En ik moet voortaan ook twee keer per dag dat vieze spul slikken. 

Hij wordt bedankt. Ik ben pas blij als ik er beter van wordt. 

Ik was niet de enige kip die naar de dierenarts ging, nee, ma Tok nam Alexia ook mee, niet eens in een

Willeke ging in dit vervoersmandje mee

hokje, maar gewoon in een handdoek. 

Wat er met haar aan de vleugel was? Dat mag ze zelf vertellen in het volgende verhaaltje. 

Na mijn behandeling ging ik weer in mijn vervoersmandje en zo kwam ik weer thuis in het mensenhuis, waar ik nog steeds in de bench in de keuken zit. Ma Tok heeft gezegd dat ik goed moet eten en drinken, omdat ik anders geen energie heb om beter te worden. Dus ik doe mijn best, al gaat het niet gemakkelijk met die dikke keel. Ik krijg elke dag ook wormpjes, die gaan wel heel ongemakkelijk naar

benodigdheden voor de verzorging van Willeke

binnen, maar ik blijf het proberen, want ze zijn wel heel lekker. De bult voor mijn oog is weer net zo dik als eerst, de dierenarts heeft gezegd dat dat samen met de ontsteking in mijn keel moet verdwijnen door het vieze spul dat ik moet drinken. Nou, tot nog toe helpt het niet geweldig. Ma Tok zegt dat ik dapper moet zijn en geduld moet hebben, maar het duurt nu toch wel heel lang. Ik weet al bijna niet meer hoe het is om door de tuin te scharrelen. Het is hier lekker warm en ik word goed verzorgd, maar er gaat toch niets boven de Tok-tuin en het Tok-huis. Ik mis vooral mijn vriendin Wendy, die dan tegenwoordig wel in de grote struik slaapt, maar overdag

Jacco, de kaketoe die ma Tok toetakelde

waren we toch veel samen. Zou ze mij nog kennen als ik weer in de tuin kom? En hoe zou het gaan met de tsaar, zou hij ma Tok nog steeds pikken? Ze kwam pas wel thuis met een grote blauwe bult op haar arm, maar dat kwam niet door Nikolaas, zei ze, nee, een andere vogel had door haar trui heen in haar arm gepikt. Die vogel moet wel een enorme snavel hebben om door haar dikke trui heen zo'n plek te maken. Ik denk dat ze daar maar niet te vaak naartoe moet gaan. Maar ik ken ma Tok en ik weet dat zij behoorlijk eigenwijs is, dus ze zal nog wel eens met een wond thuiskomen. 

Volgende week kunt u het verhaal van Alexia lezen over haar avontuur, dat ervoor zorgde dat zij ook naar de dokter moest. Hopelijk ben ik tegen die tijd weer helemaal beter.

Ziekenboeg (1)

Willeke:

Ik ben verhuisd. Dat is omdat ik niet beter werd en ma Tok zich ongerust over mij maakte. 

in de bench in de keuken

Ze ging aan het slepen, dingen uit de schuur werden het mensenhuis in gedragen. Dat ging niet zonder mopperen, want ze moest steeds haar laarzen uitdoen als ze naar binnen ging en weer aan als ze naar buiten kwam om spullen uit de schuur te pakken, die dan ook weer naar binnen gingen, zodat de laarzen weer uit moesten. Maar goed, eindelijk verdween ze een poosje naar binnen en daarna kwam ze mij ophalen. 

Zou ik weer naar de logeerkamer gaan? Nee, die heeft ze binnenkort nodig voor logees, dus ik kwam in de keuken terecht, waar een prachtig ingerichte bench klaarstond. 

Wat was het heerlijk warm daar! 

Willeke zit heerlijk warm in de keuken van het mensenhuis

Ik ging lekker zitten genieten van het comfortabele gevoel, nu werden niet alleen mijn voeten warm maar mijn hele lijf. Ik had ook weer dat vieze spul moeten doorslikken en deze keer kreeg ik een spuitje met vitamientjeswater in mijn snavel gespoten voor de smaak. Niet dat dat zo lekker is, maar het smaakt beter dan die medicijnen van de dierenarts. 

Omdat alles plakte maakte ma Tok mijn gezicht schoon met een watje en water, dat voelde een stuk beter. De volgende dag heeft ze de vuilste veertjes naast mijn ogen en snavel weggeknipt, die waren te vies om schoon te maken. 

En nu zit ik alweer een heel poosje hier op mijn lekkere warme plekje. Ik mis de anderen wel erg, maar ik

Willeke op schoot voor haar behandeling

begrijp dat ik nu niet in de kou kan zitten. 

Ma Tok zei dat ik misschien wel de hele winter binnen moet blijven nu ik gewend ben aan de warmte, maar ik moet eerst maar eens gezond zien te worden. Ik nies en hoest ook en ma Tok maakt elke dag mijn kop schoon, ze heeft ook mijn neus een beetje nat gemaakt, die zat helemaal verstopt. Ze doet dan haar kippenschort voor en handschoenen aan, omdat ik besmettelijk ben voor de andere kippen en die wil ze niet ook ziek maken door met haar handen weer aan hun voer te komen. 

De vorige keer dat ik in het

Youri en Geertje, de 2 katten van het huis

mensenhuis zat was ik niet alleen, toen waren er meer kippen tegelijk ziek, dat was niet fijn voor die hennen, maar het was wel gezelliger. 

Er komen nu en dan twee katten bij mij kijken, een zwarte en een wit met rode. Ze keken eerst heel verbaasd toen ik moest niezen maar nu zijn ze eraan gewend en lopen ze mijn bench zo voorbij. 

Omdat ik nog steeds niet gezond was nam ma Tok mij mee naar de dierenarts om naar de bubbels op mijn gezicht te kijken, ze zei tegen de dokter dat ze dacht dat er pus in zou zitten. Over dat bezoek vertel ik volgende week.