Gevaar in de Tok-tuin

 

Alexia:

Het was een mooie dag, al was het wel koud. 

de grote rode kater, hier in de Hoftuin

Ik scharrelde heerlijk door de Tok-tuin samen met mijn vriendinnen toen er plotseling iets heel ergs gebeurde. Er was vlakbij mij opeens een groot oranje beest, dat boze geluiden maakte. Ik schrok zó dat ik omhoog vloog, de veilige boom in. Maar dat enge dier kon dan niet vliegen, hij kon wel klimmen en zo gebeurde het dat ik in mijn nek werd gegrepen door hem. De schilder, die aan het mensenhuis aan het werk was, hoorde het verschrikte gekakel en kwam aangerend. Hij riep boze dingen tegen de kat, die dat niet had verwacht en mij snel liet vallen, zomaar op de grond. 

de doorgang achterin de tuin is vakkundig gesloten

Ik was verstijfd van schrik, maar ik kroop toch naar de muur aan de achterkant van de Tok-tuin, waar ik in elkaar gedoken bleef zitten. Toen pas voelde ik dat het pijn deed onder mijn vleugel, waar dat woeste dier mij met zijn tanden had gepakt. De schilder joeg de kat weg en maakte de toegang tot de tuin dicht, zodat hij niet meer terug kon komen. En hij riep ma Tok, die vroeg of hij mij kon pakken. 

Dat deed hij, hij pakte me voorzichtig vast en bracht me naar ma Tok. Die bekeek me en zag dat er bloed op mijn veren zat en eronder ook. Omdat ze toch met Willeke naar de dokter zou gaan nam ze mij mee naar binnen, ze deed een handdoek om me heen en toen gingen we in de auto, Willeke

Alexia komt bij op de warmteplaat

in een mandje en ik in die handdoek. 

De dierenarts bekeek me nauwkeurig. Ik had maar een klein gaatje in mijn lijf, maar daar zat een grote blauwe plek omheen. Ik kreeg een prikje en daarna mocht ik in de handdoek verder bijkomen van de schrik. Ik hoorde ma Tok en de dierenarts met elkaar praten over Willeke, die ook een prikje kreeg in de bult bij haar oog. Gelukkig hoefden we geen van beiden te blijven, we gingen weer met ma Tok mee naar huis. Willeke zou weer naar boven gaan in het

Alexia alleen op haar tak in de struik

mensenhuis en ik werd in het ziekenhokje gezet, lekker op de warmteplaat. Ik kreeg ook eten en drinken, maar daar had ik niet veel zin in. De volgende morgen zei ma Tok dat ik nog een extra dag en nacht in het aparte hokje moest blijven en daarna mocht ik weer de tuin in. 

Dat was fijn. 

Maar Ariane, die altijd naast mij zit op dezelfde tak van de grote struik als we gaan slapen, wilde nu niet meer zo dicht bij mij zitten. Ze kon niet uitleggen waarom dat was, ik vond het een beetje raar, maar ik ging een ander plekje zoeken op dezelfde tak. 

Alexia en Ariane weer samen op hun tak

Gelukkig was ze de volgende nacht vergeten dat ze mij had weggestuurd en we kropen weer lekker dicht tegen elkaar aan op ons plekje. 

En zo was mijn avontuur goed afgelopen. 

Het is fijn dat de grote rode kater de tuin niet meer in kan, maar dit betekent helaas dat Mickey ook niet meer kan komen om muizen te vangen en daar was ma Tok juist zo blij mee. 

Maar onze veiligheid gaat voor alles, zoals ze zei. 

Ze vindt de schilder een held en ik ook. Als hij er niet geweest was was ik er ook niet meer, denk ik.

Ma Tok: door de schrik had ik mijn telefoon niet bij me, zodat er geen foto's zijn van de gevolgen van de aanval door de boze kater; misschien is dat maar goed ook.