Diepe gedachten

Ariane:

Ik ben nog als enige overgebleven van de drie kippen met prinsessennamen, mijn zusjes Amalia en Alexia zijn doodgebeten door de wrede poes, weet u nog wel? 

Yolanthe lijkt wel op Ariane

Ik was eerst erg alleen, vooral toen Angelique weer buiten ging slapen samen met Wendy. Ik durf dat niet meer, ik doe geen oog dicht als ik weer in de struik ga zitten. Ik begrijp niet dat Angelique, die de moordpartij toch ook van dichtbij heeft meegemaakt, weer buiten is gaan slapen. 

Ik trek nu veel op met Yolanthe, die wel een beetje op mij lijkt. Iedereen zegt dat zij zichzelf nogal geweldig vindt, maar dat valt reuze mee als je haar beter leert kennen. Ze is gewoon aardig en helemaal niet uit de hoogte. Zij slaapt altijd met Yneke op het deksel van de grote voerton in het Tok-huis, terwijl ik gewoon tussen de anderen op de stok zit, maar dat maakt niet uit. 

Yneke en Yolanthe

Overdag scharrelen we vaak samen door de tuin, soms is Yneke er dan ook bij, als zij tenminste geen filosofieles heeft van Odette. 

Ik zou eigenlijk ook best bij dat groepje willen horen, maar ik durf het niet te vragen aan Odette, vooral nu Clasien zich er ook bij heeft aangesloten. Yolanthe vindt die lessen helemaal niks, zij scharrelt liever vrij door de tuin, kakelde ze toen ik haar vroeg waarom zij er niet bij was. 

Ik vond het eigenlijk al vanaf het begin van de lessen erg interessant, maar Amalia vond het onzin, dus Alexia en ik deden alsof we er geen zin in hadden. Maar Amalia is er niet meer, nu mag ik zelf nadenken en beslissen wat ik wel of niet leuk

de tsaar en Ariane

vind. Misschien wil Yneke wel voor mij aan Odette vragen of ik er ook bij mag. Yolanthe zal het niet fijn vinden, dan is ze weer alleen tijdens de lessen, maar die duren niet zo lang, er blijft nog genoeg tijd over om lekker door de tuin te banjeren. 

De tsaar was ook lief voor mij toen mijn zusjes waren vermoord, maar hij vindt dat ik daar nu overheen moet zijn. Ik weet niet of dat zo hoort, maar ik ben bang dat ik het nooit zal vergeten, dat monster dat zomaar uit het niets op ons af kwam rennen. Ik bibber nog als ik er weer aan denk. Angelique kakelde tegen mij dat zij het nu en dan ook nog voor zich ziet, maar

Amalia, die de baas was over haar zusjes

dat die kat nu weer bij haar mensen is en die wonen héél ver weg, zo ver dat ze nooit meer hier kan komen. Bovendien is het raam van de schuur nu dicht zodat er geen kat meer in de tuin kan komen. 

Dat is allemaal waar, maar ik vind het nog steeds gevaarlijk om niet in een huis te slapen. 

En ik mis mijn zusjes ook wel een beetje, al moet ik kakelen dat het best fijn is om niet meer altijd te moeten doen wat Amalia beveelt. 

Daar kan ik wel aan wennen, dus misschien is het wel goed dat dit allemaal gebeurd is. 

Ik weet niet of ik zo mag denken, maar ik kan er niks aan doen, denken gaat vanzelf, dat houd je niet tegen. 

Ik ga vragen aan Odette wat zij hiervan vindt, misschien mag ik dan wel een keertje bij haar lessen komen om dit te bespreken, dan zou ik twee vliegen in één klap slaan.                                                                                                                   

Oogproblemen

Linda:

Op de foto hierboven zie ik er nog gewoon uit. 

Linda's goede (linker-)kant

Niet dat ik nu raar geworden ben, ik voel me nog even goed als toen, maar toch is er iets veranderd. 

Ik zag al een poosje niet meer zo goed met mijn ene oog, het rechter om precies te zijn. Dat is het oog dat u hierboven op de foto kunt zien. Daar is het nog helemaal helder. Ik vroeg aan mijn zusje Lisa of ze iets zag aan mijn oog, waarop ze kakelde dat het een beetje rood was. Ik schonk er verder geen aandacht aan, gelukkig heeft iedere kip twee ogen, dus ik kon alle lekkers nog goed vinden. Maar na een poosje merkte ik dat ik eigenlijk alleen maar met mijn linkeroog keek, als ik dat oog dichtdeed zag ik helemaal niets meer. Lisa kakelde dat mijn rechteroog helemaal wit was geworden. "Je moet wel heel goed kunnen kijken als je daar nog wat

het blinde oogje

door kunt zien," grapte ze. 

Ik zorgde ervoor dat ik altijd met mijn goede linkerkant naar ma Tok toe zat of scharrelde, maar toch zag ze per ongeluk een keer dat dat rare oog wit was geworden. Ze pakte me op en keek ernaar. "Dat ziet er niet goed uit," zei ze en ze maakte het oog voorzichtig schoon met een vochtig watje. Ik voelde er niets van en ik zag nog steeds niks. "Ik denk dat je dat oogje kwijt bent, meisje," zei ma Tok en ze zette me weer op de grond. Gelukkig hoefde ik niet naar de dierenarts, omdat die er ook niets aan zou kunnen doen. Ma Tok zei dat ik eerder had moeten aangeven dat er iets mis was, dan was het misschien nog te redden geweest. Tja, dat was misschien wel zo, maar zij had het niet gezien, dus het was

Lisa en Linda lachen om de grap

net zo goed haar schuld als de mijne. Ze gaf me wat extra wormpjes aan mijn goede kant en daarna ging ze alle kippen goed bekijken. Ze was zeker bang dat ze nog meer zou missen. Nou, ik kan me met één oog prima redden, om mij hoeft ze zich geen zorgen te maken. Ik zag wel dat ma Tok liep te piekeren en ik kakelde tegen haar dat dat helemaal niet nodig was. Ze vertelde dat ze graag wilde weten hoe het zo gekomen was, of het door een ziekte was gekomen of dat er iets in mijn oog was gekomen dat het kapot had

Nikolaas wil ook meelachen

gemaakt. Ik kakelde dat ik dat niet had gemerkt, alleen dat ik steeds minder kon zien tot het helemaal zwart was geworden aan die kant. 

Ik kakelde tegen Lisa dat het eigenlijk heel grappig was dat zij mijn oog als wit ziet en dat ik er juist zwart door zie. Lisa schoot in de lach en ik ook, waarop de tsaar eraan kwam om te vragen of hij en de andere kippen ook mochten meelachen. 

Ik vertelde wat ik net tegen Lisa had gekakeld, maar de tsaar keek zorgelijk en vroeg of het ook pijn had gedaan. 

De anderen kwamen om ons heen staan en ik moest de grap nog een keer herhalen. 

met z'n allen lachen om de grap

Iedereen lachte en toen deed Nikolaas ook mee, maar als een haan met snavelpijn. 

Ma Tok heeft beloofd dat ze mijn andere oog goed in de gaten gaat houden, want als daarmee hetzelfde gebeurt kan ik helemaal niks meer zien. Daar schrok ik een beetje van, dat lijkt me best lastig. Maar voorlopig is mijn linkeroog nog helemaal in orde en zo kan ik gewoon verder leven in de Tok-tuin.

 

De tsaar naar de pedicure

Tsaar Nikolaas:

Wat me nu weer is overkomen, ik ben er nog steeds boos om!

de tsaar in het kattenmandje

Ma Tok pakte me op een mooie dag zomaar op en voordat ik het in de gaten had zat ik in zo'n stom vervoersmandje, waar de katten altijd in gestopt worden als ze naar de dierenarts moeten. 

Wat een belediging, ik, de tsaar van de familie Tok, in een kattenmandje! 

Ik had al eens eerder in zo'n ding gezeten, we gingen toen naar de dierenarts, die een deel van mijn prachtige sporen afknipte. 

Ma Tok kreeg de afgeknipte stukken mee, wat ze ermee gedaan heeft weet ik niet, maar ik denk dat de dierenarts een beetje bang was dat ik zou denken dat hij die stukken had gestolen, zodat hij ervoor zorgde dat ma Tok nu de schuld zou krijgen. Hij was slim, die man, maar ik vond het drie keer niks dat hij me zomaar op die tafel zette om me te

de vorig jaar afgeknipte delen van de sporen van de tsaar

verwonden. Hij deed het goed, dat moet ik toegeven, ik verloor geen druppel bloed, maar toch blijft het een schande dat dat zomaar kan in dit land. 

Na een hele poos wachten in dat kleine mandje nam ma Tok me mee in de auto. Zouden we weer naar die man toegaan? En ja hoor, we kwamen weer in dezelfde wachtkamer terecht, waar we nog even moesten wachten tot we aan de beurt waren. Er zat ook een kat in net zo'n mandje als ik en er was een grote hond, die zomaar op de

de deze keer afgeknipte stukken van de sporen

grond lag, vlakbij mijn mandje. Hij keek naar mij alsof hij me wilde opeten, zodat ik, om me te verdedigen, een luid "Kukelekuuu" liet horen. Daar schrok hij van, hij ging meteen een eindje verderop liggen en de mensen in de wachtkamer begonnen te lachen. Dat was grappig, ik vond het zo lollig dat ik nog maar een keer kraaide, wat weer gelach opleverde. Maar ik ben niet op de wereld om mensen te vermaken, ik ben liever in mijn tuin bij mijn harem. 

de tsaar is weer terug bij zijn harem

Ma Tok zei dat ik niet zoveel herrie moest maken; om haar duidelijk te maken dat ik dat wel zelf uitmaakte kraaide ik nog een paar keer extra lang en hard. Toen we aan de beurt waren werd ik op dezelfde tafel gezet waar ik jaren geleden ook al op had gestaan. En dezelfde man stond al klaar met zijn tangetje. 

Mijn eerste spoor was ingekort voordat ik het in de gaten had, maar ik was vast besloten dat ik de tweede heel zou houden. Ik begon te wriemelen, waarop ma Tok me heel stevig vasthield zodat ik geen kant op kon. En knnappp, daar ging mijn tweede spoor. Er lagen twee prachtige stukken van mij op de tafel, ik keek er met heimwee naar. De dierenarts vroeg of ma Tok ze mee naar huis wilde nemen, maar zij zei dat dat niet hoefde. Nota bene: ze liet die gedeelten van mij zomaar achter op die tafel! Dat had ik niet

weer vertrouwd in de Tok-tuin

van haar verwacht, wat viel me dat van haar tegen. Ik werd weer in het mandje gezet en we gingen terug naar de wachtkamer. De poes in het mandje was verdwenen en de hond ook, die waren vast alweer lekker thuis. Ma Tok zette me in de auto, die intussen héél warm geworden was, ik viel bijna flauw van de hitte. Gelukkig zette ze een raampje open, zodat het wat koeler werd toen we gingen rijden. Eindelijk kwamen we weer bij mijn tuin aan en mocht ik uit dat stomme mandje. Mijn dames waren duidelijk blij dat ik er weer was, ze hadden me erg gemist, kakelden ze. Ik hoop dat ik nooit meer naar die man terug hoef, ik blijf liever met allebei mijn poten, met mooie lange sporen, op de grond staan.

Ma Tok: zoals u kunt zien op de beide foto's van de afgeknipte stukken van de sporen waren ze eerst puntig en nu niet, waaruit blijkt dat de sporen van binnenuit groeien en niet aan de uiteinden, net zoals nagels en haren bij de mens.

Aanwinst voor de filosofie?

Odette:

De rust is weergekeerd in de Tok-tuin, Clasien is helemaal gewend en wij zijn niet meer bang voor aanvallen van katten. 

Angelique

Daarom wilde ik mijn filosofie lessen maar weer eens beginnen. 

Ik keek om mij heen en zag dat Angelique en Yneke samen aan het scharrelen waren. Dat kwam goed uit, zij zijn de enige twee hennen die nog over zijn van mijn klasje. Eigenlijk vind ik twee een beetje weinig, maar wie we er nog bij zouden moeten vragen weet ik niet. Dat was meteen een goede vraag om de les te beginnen. Angelique vroeg of het een hen moest zijn die al lang in onze tuin woonde. Yneke vond dat niet per se nodig en ik eigenlijk ook niet, het gaat meer om het denkvermogen van de betreffende kip. 

"Dan zou ik Clasien willen voorstellen," kakelde Angelique. 

Daar keek ik vreemd van op, ik wist niet dat die twee zo bevriend waren

Yneke

geworden in de korte tijd dat eerstgenoemde hier woont. 

Omdat ik Clasien nog niet goed ken stelde ik voor om haar aan een geschiktheidsonderzoek te onderwerpen, waarop Angelique kakelde dat we een beetje voorzichtig met haar moesten zijn omdat ze nogal veel heeft meegemaakt. Daarmee toonde zij aan dat ze echt diep nadenkt over de dingen en dat ze dus een zeer goede opvolgster van mij zou kunnen worden. Ik beloofde haar dat ik Clasien met fluwelen pootschoentjes zou aanpakken en daarmee was ze gerustgesteld. We kakelden nog wat door over verschillende onderwerpen en toen vond ik het wel genoeg voor een

Odette en Clasien

eerste les na zo'n lange tijd vakantie. Ik stapte op Clasien af en vroeg haar hoe het haar beviel hier in de tuin. "P-p-prima," kakelde ze.

Ik had nog niet eerder gemerkt dat zij stotterde, ik besloot er geen aandacht aan te schenken en gewoon door te vragen. 

"Heb je al eerder in een tuin gewoond, of alleen maar in een schuur?" vroeg ik. "Alleen m-m-maar in een s-s-schuur," kakelde de bruine dame. Ze had het niet fijn gehad in die schuur, dat begreep ik wel en ik had meteen medelijden met haar. 

Nu weet ik dat veel kippen het niet fijn vinden om als zielig te worden gezien, dus ik deed net alsof ik niet in de gaten had dat ze stotterde. 

Ze keek me een beetje bevreemd aan, maar kakelde wel door op de vragen die ik haar stelde. 

Ze leek me niet echt de slimste, maar omdat Angelique haar graag bij de

Clasien gaat de lessen filosofie volgen

les wilde hebben vroeg ik haar of ze daar zin in had. Ze keek bedenkelijk en kakelde of ze daar even over mocht nadenken. "Natuurlijk," kakelde ik, "Angelique is ook lid van de filosofie-club en zij zou het fijn vinden als je erbij zou komen." Hierop klaarde haar gezicht op; ze wilde weten wie er nog meer bij de lessen aanwezig waren en toen ik antwoordde dat Yneke er ook bij hoorde werd ze wat enthousiaster. "D-d-dan w-w-wil ik er w-w-wel g-g-graag b-b-bij h-h-horen," kakelde ze en zo werd besloten dat de filosofie lessen voortaan door mij gegeven zouden worden aan Angelique, Willeke en Clasien. 

Odette is wel oud maar ze ziet er nog goed uit

Het stelde mij gerust dat er nu weer drie kandidaten waren om mij op te volgen als ik er niet meer zou zijn. Ik voel me nog steeds goed, maar ik ben al veertien jaar, dus het is best mogelijk dat ik er over niet al te lange tijd niet meer ben. 

De opvolgers zijn in elk geval weer op volle sterkte aanwezig, morgen beginnen we met de nieuwe lessen, dan zullen we zien hoe Clasien zich handhaaft tussen de denkers.

Ik moet eerlijk kakelen dat ik niet denk dat ze veel zal bijdragen, maar je kunt je aardig verkijken op iemands intelligentie, dus we wachten het maar rustig af.