Diepe gedachten

Ariane:

Ik ben nog als enige overgebleven van de drie kippen met prinsessennamen, mijn zusjes Amalia en Alexia zijn doodgebeten door de wrede poes, weet u nog wel? 

Yolanthe lijkt wel op Ariane

Ik was eerst erg alleen, vooral toen Angelique weer buiten ging slapen samen met Wendy. Ik durf dat niet meer, ik doe geen oog dicht als ik weer in de struik ga zitten. Ik begrijp niet dat Angelique, die de moordpartij toch ook van dichtbij heeft meegemaakt, weer buiten is gaan slapen. 

Ik trek nu veel op met Yolanthe, die wel een beetje op mij lijkt. Iedereen zegt dat zij zichzelf nogal geweldig vindt, maar dat valt reuze mee als je haar beter leert kennen. Ze is gewoon aardig en helemaal niet uit de hoogte. Zij slaapt altijd met Yneke op het deksel van de grote voerton in het Tok-huis, terwijl ik gewoon tussen de anderen op de stok zit, maar dat maakt niet uit. 

Yneke en Yolanthe

Overdag scharrelen we vaak samen door de tuin, soms is Yneke er dan ook bij, als zij tenminste geen filosofieles heeft van Odette. 

Ik zou eigenlijk ook best bij dat groepje willen horen, maar ik durf het niet te vragen aan Odette, vooral nu Clasien zich er ook bij heeft aangesloten. Yolanthe vindt die lessen helemaal niks, zij scharrelt liever vrij door de tuin, kakelde ze toen ik haar vroeg waarom zij er niet bij was. 

Ik vond het eigenlijk al vanaf het begin van de lessen erg interessant, maar Amalia vond het onzin, dus Alexia en ik deden alsof we er geen zin in hadden. Maar Amalia is er niet meer, nu mag ik zelf nadenken en beslissen wat ik wel of niet leuk

de tsaar en Ariane

vind. Misschien wil Yneke wel voor mij aan Odette vragen of ik er ook bij mag. Yolanthe zal het niet fijn vinden, dan is ze weer alleen tijdens de lessen, maar die duren niet zo lang, er blijft nog genoeg tijd over om lekker door de tuin te banjeren. 

De tsaar was ook lief voor mij toen mijn zusjes waren vermoord, maar hij vindt dat ik daar nu overheen moet zijn. Ik weet niet of dat zo hoort, maar ik ben bang dat ik het nooit zal vergeten, dat monster dat zomaar uit het niets op ons af kwam rennen. Ik bibber nog als ik er weer aan denk. Angelique kakelde tegen mij dat zij het nu en dan ook nog voor zich ziet, maar

Amalia, die de baas was over haar zusjes

dat die kat nu weer bij haar mensen is en die wonen héél ver weg, zo ver dat ze nooit meer hier kan komen. Bovendien is het raam van de schuur nu dicht zodat er geen kat meer in de tuin kan komen. 

Dat is allemaal waar, maar ik vind het nog steeds gevaarlijk om niet in een huis te slapen. 

En ik mis mijn zusjes ook wel een beetje, al moet ik kakelen dat het best fijn is om niet meer altijd te moeten doen wat Amalia beveelt. 

Daar kan ik wel aan wennen, dus misschien is het wel goed dat dit allemaal gebeurd is. 

Ik weet niet of ik zo mag denken, maar ik kan er niks aan doen, denken gaat vanzelf, dat houd je niet tegen. 

Ik ga vragen aan Odette wat zij hiervan vindt, misschien mag ik dan wel een keertje bij haar lessen komen om dit te bespreken, dan zou ik twee vliegen in één klap slaan.