De tsaar naar de pedicure

Tsaar Nikolaas:

Wat me nu weer is overkomen, ik ben er nog steeds boos om!

de tsaar in het kattenmandje

Ma Tok pakte me op een mooie dag zomaar op en voordat ik het in de gaten had zat ik in zo'n stom vervoersmandje, waar de katten altijd in gestopt worden als ze naar de dierenarts moeten. 

Wat een belediging, ik, de tsaar van de familie Tok, in een kattenmandje! 

Ik had al eens eerder in zo'n ding gezeten, we gingen toen naar de dierenarts, die een deel van mijn prachtige sporen afknipte. 

Ma Tok kreeg de afgeknipte stukken mee, wat ze ermee gedaan heeft weet ik niet, maar ik denk dat de dierenarts een beetje bang was dat ik zou denken dat hij die stukken had gestolen, zodat hij ervoor zorgde dat ma Tok nu de schuld zou krijgen. Hij was slim, die man, maar ik vond het drie keer niks dat hij me zomaar op die tafel zette om me te

de vorig jaar afgeknipte delen van de sporen van de tsaar

verwonden. Hij deed het goed, dat moet ik toegeven, ik verloor geen druppel bloed, maar toch blijft het een schande dat dat zomaar kan in dit land. 

Na een hele poos wachten in dat kleine mandje nam ma Tok me mee in de auto. Zouden we weer naar die man toegaan? En ja hoor, we kwamen weer in dezelfde wachtkamer terecht, waar we nog even moesten wachten tot we aan de beurt waren. Er zat ook een kat in net zo'n mandje als ik en er was een grote hond, die zomaar op de

de deze keer afgeknipte stukken van de sporen

grond lag, vlakbij mijn mandje. Hij keek naar mij alsof hij me wilde opeten, zodat ik, om me te verdedigen, een luid "Kukelekuuu" liet horen. Daar schrok hij van, hij ging meteen een eindje verderop liggen en de mensen in de wachtkamer begonnen te lachen. Dat was grappig, ik vond het zo lollig dat ik nog maar een keer kraaide, wat weer gelach opleverde. Maar ik ben niet op de wereld om mensen te vermaken, ik ben liever in mijn tuin bij mijn harem. 

de tsaar is weer terug bij zijn harem

Ma Tok zei dat ik niet zoveel herrie moest maken; om haar duidelijk te maken dat ik dat wel zelf uitmaakte kraaide ik nog een paar keer extra lang en hard. Toen we aan de beurt waren werd ik op dezelfde tafel gezet waar ik jaren geleden ook al op had gestaan. En dezelfde man stond al klaar met zijn tangetje. 

Mijn eerste spoor was ingekort voordat ik het in de gaten had, maar ik was vast besloten dat ik de tweede heel zou houden. Ik begon te wriemelen, waarop ma Tok me heel stevig vasthield zodat ik geen kant op kon. En knnappp, daar ging mijn tweede spoor. Er lagen twee prachtige stukken van mij op de tafel, ik keek er met heimwee naar. De dierenarts vroeg of ma Tok ze mee naar huis wilde nemen, maar zij zei dat dat niet hoefde. Nota bene: ze liet die gedeelten van mij zomaar achter op die tafel! Dat had ik niet

weer vertrouwd in de Tok-tuin

van haar verwacht, wat viel me dat van haar tegen. Ik werd weer in het mandje gezet en we gingen terug naar de wachtkamer. De poes in het mandje was verdwenen en de hond ook, die waren vast alweer lekker thuis. Ma Tok zette me in de auto, die intussen héél warm geworden was, ik viel bijna flauw van de hitte. Gelukkig zette ze een raampje open, zodat het wat koeler werd toen we gingen rijden. Eindelijk kwamen we weer bij mijn tuin aan en mocht ik uit dat stomme mandje. Mijn dames waren duidelijk blij dat ik er weer was, ze hadden me erg gemist, kakelden ze. Ik hoop dat ik nooit meer naar die man terug hoef, ik blijf liever met allebei mijn poten, met mooie lange sporen, op de grond staan.

Ma Tok: zoals u kunt zien op de beide foto's van de afgeknipte stukken van de sporen waren ze eerst puntig en nu niet, waaruit blijkt dat de sporen van binnenuit groeien en niet aan de uiteinden, net zoals nagels en haren bij de mens.