Groot nieuws

LazaRus:

De familie Tok is groter geworden.
Ik heb daar geen aandeel in gehad, maar ik mag het u meedelen.
Omdat ik hier de baas ben dus.

het kleine hokje

U begrijpt niet hoe dit in zijn werk is gegaan? Eerlijk gezegd begreep ik er ook niets van.
Ma Tok kwam opeens de tuin in met een heel klein hokje, en dan bedoel ik ook echt héél klein. Daar paste geen kip in, ook niet een erg klein krieltje.
Ik dacht: "Wat heb ik nu aan mijn kam hangen?" En ik hoorde Geertrui kakelen: "Wat krijgen we nou, gaan we nu ook vogeltjes in hokjes opsluiten?"
Ma Tok zette het piepkleine hokje in de grote schuur en toen begon ze het nieuwste broedhokje leeg

het broedhokje

te halen.
"Dit had ik natuurlijk al veel eerder schoon moeten maken," hoorde ik haar mompelen.
Alle leden van de familie Tok waren inmiddels zo nieuwsgierig geworden dat wij om haar heen liepen te scharrelen om maar niets te missen van wat er gebeurde.
"Gaan jullie eens een beetje opzij," zei Ma Tok, "straks sta ik op jullie poten en dan is het huis natuurlijk te klein." Welk huis er niet groot genoeg zou zijn vertelde ze er niet bij, maar ik denk dat ze het over het hokje in de schuur had, want dat was echt te klein voor ons, zelfs voor Barbara of Babette, die toch de kleinsten van onze familie zijn.

meelwormpjes snavelen om niet in de weg te lopen

Toen wij ons niet lieten wegsturen strooide ze wat lekkere meelwormpjes voor ons, op een afstandje van het broedhokje.
Tja, toen gingen we die eerst lekker opsnavelen, natuurlijk.
Het gekke was dat Yvonne en Yvette ook lekkers kregen, terwijl zij helemaal niet in de weg hadden gelopen, maar goed, ik gunde ze dat wel, dus ik zei er niets van.

het ingerichte hokje

Eindelijk was het hokje schoon genoeg naar de zin van Ma Tok en ging ze het inrichten. Tabaksteeltjes, bodembedekking, een voerbakje met heel raar voer erin en toen een waterbakje met water.
Dat laatste gaf nog reden tot enige lelijke woorden, omdat het niet helemaal goed terecht kwam in de schone bodembedekking, zodat Ma Tok weer opnieuw kon beginnen met het verwijderen van natte troep en er toen weer droog spul in moest. Maar goed, dat vond ik niet belangrijk, ik was zo langzamerhand wel héél erg benieuwd geworden naar de nieuwe bewoners van dat hokje.

Want dat die in het piepkleine hokje in de schuur zaten was nu wel duidelijk voor mij.
En ja hoor, Ma Tok liep naar de schuur en ze kwam terug met dat houten hokje en ze zette het in het schone broedhok.
Ik rekte me zo veel mogelijk uit om te kunnen zien wie er uit dat kleine hokje tevoorschijn zou komen.
En wat schetst mijn verbazing toen er niet één, maar twéé heel kleine hoenderachtigen uitgehaald werden door Ma Tok. De ene was nog een maat kleiner dan de andere.

Gerrit

Geertje

Hoe was het mogelijk dat die met hun tweeën in dat piepkleine ding hadden gezeten?
Ik had meteen medelijden met hen en dat zei ik ook tegen ze.

Gerrit

De grootste keek een beetje angstig naar mij en de kleinste durfde helemaal niet te kijken. Ach, dat zal wel goed komen, ze moeten natuurlijk eerst even wennen aan ons, groteren.
Ik nam aan dat ze bij de familie Tok zouden gaan horen en Ma Tok bevestigde dat van harte.
"Ja hoor, Laza, Gerrit en Geertje zijn hiermee volwaardige leden van de familie geworden.
Ik kon mijn oren niet geloven. "Gerrit?" vroeg ik.
"Ja," zei Ma Tok "de grootste is een haantje, maar omdat het kwarteltjes zijn zal hij nooit met je gaan vechten om de macht.
Hij is bovendien al behoorlijk op leeftijd, dus van groeien en groter worden dan jij kan geen

Geertje

sprake zijn."
Dat stelde mij gerust, een herhaling van het drama met Anne C zat er dus niet in.
En ik vind het prima dat er een klein haantje in onze familie bij komt, hij zal ook niet proberen mijn hennen te treden, want daar kan hij dus echt never nooit niet bij. Zelfs niet met een keukentrapje, nee.
We wachten even af hoe het allemaal gaat met de kennismaking, maar als die goed verloopt gaan we dit heuglijke feit van de uitbreiding van de familie natuurlijk uitgebreid vieren hier in de Tok-tuin.
Ik zeg alvast: "KUKELEKUU, hoera!