Een barre tocht

Barbara:

Ma Tok heeft ons, Babette en mij, een complimentje gegeven.

serama-eitjes (foto internet)

Eigenlijk kwam dat compliment van iemand anders, de vriend van een dokter die van mevrouw Annemieke wat van onze eitjes had gekregen.

Wat het compliment inhield?
Het waren de lekkerste eitjes die hij ooit had gegeten!
Nou, dat is echt wel iets om trots op te zijn en dat zijn wij dan ook.

Ik zal u vertellen hoe die vriend aan onze eitjes kwam.

mevrouw Annemieke (staande) en mevrouw Willeke
op hun werk
(foto Sabine Rovers voor de Volkskrant)

Omdat pa en ma Tok niet al onze legsels zelf kunnen opeten geeft ma Tok regelmatig een paar volle dozen weg.
Mevrouw Annemieke werkt onder andere op een laboratorium bij de universiteit van Leiden en zij had een keer op haar werk verteld over de heerlijke eitjes, die zij van haar moeder (ma Tok) kreeg toegestopt. Omdat zijzelf niet in Leiden woont maar daar wel werkt bracht ma Tok onze eitjes een keer naar haar toe op haar werk.
En ja, toen wilden haar medewerkers dat lekkers ook wel eens proberen.
Zo is het gekomen dat ma Tok nu en dan met een hele vracht volle dozen naar haar dochter gaat, die ze dan weer uitdeelt aan mensen, die daar ook werken of studeren.
Die mensen vinden onze eitjes heerlijk en zij sparen als dank lege eierdozen voor ma Tok. Vorige week was het weer eens zover: mevrouw Annemieke had aan haar moeder verteld dat het hoognodig was dat de lege dozen werden opgehaald, want het waren er inmiddels zoveel geworden dat ze in de weg begonnen te staan. Liefst wilde zij er volle dozen voor terug, dat begrijpt u.

mevrouw Annemieke en mevrouw Willeke (foto Sabine Rovers)

Dus ma Tok, die alweer een hele verzameling eitjes van ons in haar koelkast had liggen, vertrok met een tas vol dozen met eieren naar het werk van haar dochter.
Hoe ze daarheen ging?
Met de benenwagen, want al die eitjes meenemen op de fiets was vragen om moeilijkheden. Zij zag al een heel grote omelet voor zich als ze daaraan dacht.
Op de straat dan, niet in een pan.
Dus ging zij met een grote tas en een paraplu tegen de regen op weg.
Ze was haar handschoenen vergeten, dus toen ze bij het gebouw waar ze moest zijn was

de lege dozen vóór de reorganisatie

en erna

de voorraad lege dozen in de schuur

aangekomen waren haar handen ijskoud. Nee, ze konden niet in haar jaszakken, de ene hand moest de zware tas dragen en de andere hield de paraplu boven haar hoofd.

Maar goed, het was voor een prima doel, dus ze mopperde maar heel zachtjes.
Mevrouw Annemieke kwam naar haar toe met een tas boordevol lege dozen.
Boordevol was een understatement, de dozen staken er zelfs bovenuit.
Moeder en dochter ruilden van tas en na enige reorganisatie door ma Tok pasten de lege dozen er toch in.
In de tas ja.
Ma Tok ging weer naar huis, het liep heel wat gemakkelijker met die lege dozen, die een stuk minder wogen dan de volle, al waren er veel meer lege dan volle. De voorraad in de schuur is nu zo groot dat er voorlopig niet gespaard hoeft te worden, dat kunt u zien op de foto hierbij.
Mevrouw Annemieke heeft de mensen, die van onze eitjes genieten, verteld over ons en onze verhaaltjes, dus ik hoop dat er nu weer een paar nieuwe lezers zijn bijgekomen.
En ook dat ze onze verhaaltjes blijven volgen, want dat vindt ma Tok erg plezierig.

Ma Tok: met hartelijke dank aan mevrouw Sabine, die haar foto's voor de Volkskrant beschikbaar stelde aan de familie Tok.