Ei-perikelen

Jenny:

Ik woon nu al weer een heel tijdje hier in de Tok-tuin en ik voel me zo langzamerhand een echte Tok. Jenny Tok, het klinkt toch prachtig!

Yvette en Jenny zijn 's nachts samen in Soestdijk

Wie had ooit gedacht dat ik nog eens een voor- en een achternaam zou hebben. Het is jammer dat mijn vriendin Katie hier maar zo kort heeft mogen zijn, maar gelukkig ben ik niet alleen achtergebleven. Yvette is nu mijn beste maatje, we wonen fijn samen in ons paleis. Yvette legt bijna elke dag een groot wit ei, soms in ons nachthok, maar liever deponeert zij het in het Tok-huis, op de bovenverdieping. Ze vindt het daar warmer en meer beschut.
Gisteren kwam ze naar beneden na het leggen van haar ei en ik vond dat ze een beetje vreemd keek. Dus vroeg ik haar wat er aan de vleugel

Hannah en Inge met hun snavels tegen elkaar

was, was haar ei niet mooi ovaal van vorm geweest, of niet helemaal wit?
Yvette schudde haar kop en keek peinzend voor zich.
Daar moest ik meer van weten en ik klom het trapje naar boven op.
Wat was het daar mooi en groot! Het was de eerste keer dat ik daarboven op de slaapverdieping kwam en ik keek mijn ogen uit. Twee lange zitstokken met mestplanken eronder en verder een heleboel bodembedekking, die er net zo uitzag als die van ons in Soestdijk. In een hoekje zag ik Hannah en Inge samen zitten, met hun snavels tegen elkaar aan.

Yvette neemt een snaveltje vol na het leggen van haar ei

"Goedemorgen, meiden", zei ik tegen hen, maar je moet niet denken dat ik antwoord kreeg.
Nee hoor, de zijdehoentjes hadden hun blik op oneindig staan en hun verstand op nul, zo te zien. "Broeds", hoorde ik Yvette achter mij kakelen. Zij was ook weer naar boven gekomen om te kijken wat ik daar deed.
"Ga je ook een ei leggen?" vroeg ze. Ai, dat was een pijnlijk puntje voor mij. Ik heb namelijk in al de tijd die ik hier ben nog niet één enkel ei geproduceerd. Katie wel, die had, toen ze zich nog goed voelde, diverse mooie bruine eieren aan ma Tok geschonken.

de ondeugende hen van mevrouw Angelique

Ik voel me een beetje in gebreke blijven, maar ik kan er ook niets aan doen. Als er geen ei is kan ik het ook niet leggen. Ik schudde dus een beetje verdrietig mijn kop en wees met mijn vleugel naar de plek waar de beide meisjes zaten.
"Zitten zij te broeden? Dat vindt ma Tok toch niet goed? Of heb ik dat verkeerd begrepen?" "Nee, dat heb je goed onthouden, al heb je waarschijnlijk nog nooit een broedende hen gezien."
Dat had ik wel, op de boerderij van mevrouw Angelique was een hennetje dat telkens stiekem eitjes bebroedde, maar daar mocht ik nooit in de buurt komen, dan werd ze vreselijk boos, dus ik vond het reuze interessant om het eens van dichtbij te zien.
"Mogen jullie helemaal niet praten als je broeds bent?" vroeg ik aan Hannah en Inge, "en eten en drinken jullie dan ook niet? En hoelang moet je zo blijven zitten?"

de verstopte eitjes van Hannah, Inge en Babette

"Verwacht maar geen antwoord," kakelde Yvette, "ze zijn in een soort van trance en dan horen of zien ze vrijwel niets. Ma Tok haalt ze elke dag van hun eitjes af, dan worden ze buiten neergezet om te eten en te drinken en wat  te lopen. Als ze dat niet deed zouden ze drie hele weken doodstil op die eitjes lijven zitten." "En komen er dan kuikens uit?" vroeg ik. "Ik denk het niet, want ma Tok haalt elke dag de eitjes weg en zo worden ze nooit lang genoeg warm gehouden. Maar ik heb iets raars gezien toen ik hier net een ei ging leggen."
Nu was ik helemaal nieuwsgierig. "Wat dan?" vroeg ik vol spanning.

Babette op de verstopte eitjes

"Hannah en Inge hebben samen met Babette een paar eitjes onder de bodembedekking verstopt, zodat ma Tok ze niet ziet en daar zitten ze om de beurt op. Ze willen op die manier toch kuikens krijgen, denk ik." "Hoe durven ze?" vroeg ik en ik keek bewonderend naar de twee "broeders".
"Wie zit er dan nu op die eitjes?" vroeg ik aan Yvette. "Babette," antwoordde ze, "zie je haar niet zitten, daar, achter de andere twee?" En warempel, helemaal verscholen zat de kleine Babette op een hoopje bodembedekking.
Ze keek me aan, maar ze zag me niet.
"Broeds," dacht ik en samen met Yvette verliet ik het Tok-huis om lekker in de zon te gaan scharrelen.