Groei, groei, groei

Pippa:

Hebt u ze al gezien, mijn kuikens? Mooi zijn ze, hè?
Ikzelf heb nog nooit zulke schitterende kleintjes gezien.

Linda groeit als kool

Ja, ze zijn wel erg klein, maar de eitjes, waarin ze zaten, waren ook heel klein. Toch twijfel ik er niet aan dat ze snel groot zullen worden, ze groeien zo vreselijk hard! Ze eten de oren van mijn kop. Ma Tok zei al dat het voer niet aan te slepen was voor die drie ukkies. Ik vind het alleen maar goed dat ze zoveel eten, dan zijn ze snel groot. Het is niet dat ik graag van de opvoeding af wil zijn, hoewel ze wel behoorlijk ... eh ... levendig zijn, om het zo maar te noemen.
Ik probeer Daantje en Dirkje bij ze uit de buurt te houden, want ik wil niet dat ze net zo raar gaan kakelen als die twee. Gelukkig hebben die boefjes niet veel belangstelling voor de kuikens, ze hebben het te druk met voor de gek houden van

Laura krijgt al veren aan haar vleugeltjes

de nog steeds half-broeds zijnde hennen, die op het plateau zitten. Ma Tok zet ze elke dag buiten om ze te laten eten en even hun poten te strekken, maar ze blijven volhouden.
Dat is koren op de molen van Daan en Dirk, die iedere keer giechelend vragen of er nou al eens kuikens zijn daar boven. Zij weten best dat dat niet gaat gebeuren, omdat ma Tok de eitjes elke ochtend weghaalt, maar ze vinden het reuze grappig dat het stelletje zijn best blijft doen op telkens nieuwe eitjes.

Maar nu weer over mijn drietal.
Lisa is de oudste en ook de brutaalste. Zij staat altijd vooraan bij de etensbak en ze probeerde

Lisa, de brutaalste

gisteren haar zusjes opzij te duwen, zodat zij de lekkerste hapjes zou kunnen oppikken.
Daar stak ik een stokje voor; ik moet voortdurend opletten om te zorgen dat iedereen genoeg krijgt. Laura kwam al bij mij piepen dat Lisa zo vervelend deed tegen haar en Linda. Het zou mij niet verbazen als Lisa over een paar maanden gaat kraaien in plaats van kakelen.
Ma Tok heeft in ons hok een raampje gemaakt door een deurtje open te doen en een glasplaatje, dat ze nog had in de schuur, voor het gat te zetten. Nu kunnen wij wat meer zien.

magere en kale Katie2 met dikke Jenny

Zo zien we ook Jenny steeds bij Soestdijk rondscharrelen en Katie2, de nieuwe kale kip, hebben we ook al gezien.
Wat is die zielig, zeg!
Bijna geen veren en geen vlees op haar botten. Daar moet nog heel wat aan groeien, zowel van binnen als van buiten. Maar Jenny is heel blij met haar nieuwe vriendin. Ze slapen samen in Soestdijk, zodat het weer net is als een poosje geleden, toen ze daar met Yvette overnachtte, en daarvoor met Katie.

Katie2 voelt zich thuis in de Tok-tuin

Ze trekken samen op, die twee grote bruine meiden, het is goed om te zien dat Jenny niet meer zo verdrietig is en ook dat Katie2 het naar haar zin heeft hier in de tuin met haar nieuwe vriendin.
Ik denk dat ze nog nooit een vriendin heeft gehad, de arme ziel.
Ze moet maar goed veel eten van al het lekkers dat rijkelijk wordt uitgedeeld hier in de tuin, dan komt het allemaal wel goed.
Ik heb Katie Dirkje al zien wegsturen toen die wat te dichtbij haar lekkers kwam. Net goed, zij en Daantje mogen best eens leren dat ze niet alles mogen waar ze zin in hebben.
Of Dirkje ervan schrok, vraagt u? Welnee, ze liep luid kakelend van het lachen een stukje verder om daar een ander hapje te gaan oppeuzelen. Die twee zijn gewoon onverbeterlijk, dat had u kunnen weten.

Nog meer groei

Jenny:

Yvette is er niet meer.
Ma Tok kwam haar op een morgen uit ons nachthok halen en daarna heb ik haar niet meer gezien.

Yvette wordt gemist 

Het was zo akelig stil zonder haar.
Eerst dacht ik dat ze weer aan het broeden was geslagen in het Tok-huis, maar daar was ze niet. En in de tuin ook niet.
Toen ik in de avond helemaal alleen op stok was gegaan in Soestdijk kwam ma Tok mij halen. Ze praatte zachtjes tegen me en ze hield me lekker warm tegen zich aan.
Ze bracht me naar het Tok-huis, waar ze me op de stok zette bij de kleintjes.
Omdat het zachte getok van de anderen vertrouwd klonk viel ik snel in slaap.
De volgende morgen wist ik niet waar ik was, ik zat niet in ons vertrouwde hok naast mijn vriendin, nee, naast mij zat een haantje! Gelukkig was het geen onbekende, anders zouden er nog praatjes van kunnen komen: Jenny wakker geworden naast een onbekende man in een onbekend hok.
Maar nee, het was LazaRus, die mij een hele goede morgen wenste.
Ma Tok kwam de deur open doen en we gingen met ons allen naar buiten, waar we wat meelwormpjes kregen. Toen begon het

Jenny loopt verdrietig door de tuin

weer een beetje gewoon te worden, maar ik miste mijn vriendin Yvette heel erg. Ik scharrelde door de tuin met mijn ziel onder mijn vleugel en 's avonds ging ik weer helemaal alleen op stok.
Ma Tok zette me weer bij de anderen en ze fluisterde me een geheimpje in mijn oor: "Er komt een nieuwe vriendin voor je, hoor. Net zo'n bruine kip als jij, alleen heeft ze een heel moeilijk leven gehad. Ze komt uit een legschuur, net zoals Yvette dat kwam en in de opvang was ze vreselijk bang, ze werd door alle andere kippen gepikt, waardoor ze nu bijna helemaal kaal is.
Ze moet een poosje apart wonen,

Soestdijk staat klaar voor de nieuwe bewoonster

totdat ze wat gewend is hier.
Jij moet dan zolang bij de andere kippen slapen, maar daar begin je al aan te wennen, toch?"
Het leek mij heel fijn om weer een vriendin te hebben die net zo groot is als ik, maar hoe konden we nu vriendinnen worden als we niet bij elkaar konden komen?
De volgende dag zag ik wat ma Tok daarop had bedacht: de grote ren stond weer voor de deur van Soestdijk, zodat de nieuwe hen door het gaas heen alvast kennis met mij (en de anderen natuurlijk) zou kunnen maken.
Zo was het ook gegaan toen Katie en ik hier kwamen, herinnerde ik me.

Jenny en Katie, toen ze in de Tok-tuin kwamen wonen

Er was nog een verrassing: ma Tok vertelde dat de nieuwe kip Katie2 zou gaan heten, als herinnering aan mijn overleden eerste vriendin.
Nu werd ik heel erg benieuwd naar de nieuwe hen.
Ze zou natuurlijk niet hetzelfde zijn als mijn eigen Katie en ook niet zoals Yvette, maar ze zou wel op mij lijken.
Tenminste, dat is de bedoeling, na een hele poos aansterken en rustig worden.
Die nacht kon ik bijna niet slapen van opwinding, wanneer zou ze komen en hoe zou ze zijn?
Heel bang, dat wist ik al en kaal ook, maar zou ze aardig zijn?
Zou ze mijn vriendin willen worden?

Katie2 bij aankomst in de Tok-tuin

De dag nadat ma Tok mij haar geheimpje had verteld kwam ze al, Katie2.
Wat zag ze eruit!
Vreselijk!
Ma Tok zette haar in Soestdijk en ze deed de deuren van het hok en de ren dicht, zodat Katie helemaal veilig zou zijn.
Niemand kon haar lastig vallen.
Ik ging snel naar de ren, waar ze al op mij stond te wachten.
We tokkelden zachtjes tegen elkaar en ik hoorde dat haar stem net zo klonk als die van mij, dat maakte me helemaal blij.
Ik denk dat het wel goed gaat komen tussen ons, maar eerst moet ze wel wat veren krijgen, zoals ze er nu uitziet is echt om te huilen.

kennismaking tussen Jenny en Katie2

Ze heeft bijna geen veren op haar lijf, alleen om haar nek zit nog een randje.
Welke lelijkerd heeft haar zo te pakken genomen?
Die arme meid!
En ze is nog zo jong, nog geen twee jaar. Jonger dan ik, maar ze ziet er uit alsof ze al twaalf is.
Ik hoop dat ze snel opknapt hier, zo wil toch geen enkele hen er bij lopen? Mager is ze ook, dat kun je zo zien, omdat ze een bijna blote buik heeft. Gelukkig heeft ma Tok al een heleboel heerlijk eten voor haar klaargezet, dus dat zal wel goed komen.

kennismaking met LazaRus, de baas

Laza kwam ook kennis maken, hij heette haar van harte welkom in de Tok-tuin.
Hij kakelde dat hij haar een mooie dame vond (hij begint zeker een beetje blind te worden).
Maar het deed Katie goed, dus misschien zei hij het wel om haar een beetje moed in te kakelen.
Katie kakelt nog niet zoveel, ze wil zeker eerst even de hen uit de boom kijken. Ze tokt wel zachtjes tegen mij, wij gaan vast vriendinnen worden.

De familie groeit weer

Wiske:

Op de foto hierboven ziet u mij zitten broeden in het broedhokje.

Laza (chabo) is duidelijk groter dan Barbara (serama)

Ik zat op zeven Serama-eitjes, die ik makkelijk warm kon houden, omdat ik groter ben dan een Serama, ik ben een kruising tussen een Chabo en een Hollands kuifhoen, die allebei groter zijn dan die kleintjes. Die Serama's bedoel ik, ja. Ik dacht dat ik wel weer eens een nestje kon hebben, maar na een weekje begon het me toch de keel uit te hangen, vooral als ik de anderen in de tuin hoorde scharrelen.
Wat een heerlijk vrij leven!
Toen had ik het al moeten weten, dat ik niet echt broeds was; als je dat bent hoor je de anderen nauwelijks, alleen maar als achtergrond-geluid bij het stilzitten en warm houden.

Pippa broedt

Toen ma Tok dan ook haar telefoon bij mij in het hokje stak om mijn beeld door te geven aan een ver land, waar haar zus woont, nam ik mijn kans waar en vloog ik het hokje uit, vlak langs haar hoofd. Hahaha, u had haar gezicht moeten zien toen ik haar met mijn ene vleugel aanraakte. Ik verstopte me snel onder de grote struik, zodat ze me niet kon pakken om me weer terug te zetten.
Ik was veel te blij dat ik vrij was. Ze had snel in de gaten dat ik er niet meer voor zou gaan en haalde haar volgende slachtoffer uit het Tok-huis. Die suffe Pippa liet zich braaf op de eitjes zetten, terwijl ze

kuiken in het ei, u kunt de eitand op het snaveltje zien

pas nog had gezegd dat ze eigenlijk te oud was om kuikens op te voeden.

En nu is het dan zover: alle drie de overgebleven eitjes zijn uitgekomen.
Drie kleine kleutertjes, hihihi.
Ma Tok heeft ze Lisa, Laura en Linda genoemd.
Ik heb ze al horen piepen, wat een geluid komt er uit zo'n mini-beestje!

Van links naar rechts kunt u bewonderen: Lisa, Laura en Linda.
Ik ben blij dat Pippa de opvoeding moet doen en dat ik er op tijd tussenuit geknepen ben. Ik moet er niet aan denken, de hele dag dat gegil om me heen: "Mama, wat is dat?" "Mama, ik heb honger." "Mama, zij zit me te pesten."

Lisa en Laura bij mama Pippa

Nee hoor, geef mij de vrijheid maar. Ze zien er wel schattig uit, dat moet ik toegeven, al weet ik niet wie wie is. Ja, er is één zwart-gele en er zijn twee bruin-gele, maar als ze snel langs het gaas lopen zie ik geen verschil. Pippa wel, die weet feilloos welk kuiken ondeugend is geweest, die krijgt dan op haar kop. O ja, u weet het hè: de regel hier in de Tok-tuin is dat een kuiken een hennetje is totdat het tegendeel is gebleken. Vandaar ook de drie meisjesnamen. Als er toch één besluit dat zij een hij is moet de naam worden aangepast; dat is al heel wat keren gebeurd.
Ik gok erop dat de oudste, Lisa,  een haantje is, ze zeggen niet voor niets: haantje de voorste.
Als de andere twee dametjes in de dop (of eigenlijk uit de dop) zijn zou dat grappig zijn, die mogen dan blijven. Zo wordt de familie Tok toch weer groter, gewoon omdat ma Tok het nooit kan laten om aan onze wensen te voldoen en er dus toch weer broedeitjes kwamen.

Kuikens van de hele familie

Floortje:

Mijn moeder was gek geworden.
Ze was broeds en ze zat in het broedhokje.
Hetzelfde waarin ik ben uitgebroed, jaren geleden, in 2017.

Babette broedt op het plateau

Het is een rare toestand hier in de tuin.
Eerst was Babette vreselijk broeds, maar ze wilde niet in het hokje broeden, nee, ze wilde persé bij de anderen op het plateau blijven zitten. Toen ma Tok dat niet zo'n goed plan vond gaf ze er de brui aan. Daarna was Barbara broeds en toen ging Babette ook weer op eitjes zitten in het Tok-huis.
Ma Tok, die medelijden had met de twee kleintjes, haalde samen met pa Tok broedeitjes voor de beide Serama's, die dan maar op het plateau zouden moeten worden uitgebroed.

iedereen wil helpen broeden

Toen ging iedereen zich ermee bemoeien en in de drukte viel er een echt broedeitje van het plateau naar beneden.
Kapot natuurlijk.
Omdat de eitjes een paar uur zonder warmte waren geweest dacht ma Tok dat er waarschijnlijk niets meer van terecht zou komen. Ze begon het zat te worden, want de broedeitjes waren niet gratis geweest en ze had een hele tijd in de rij gestaan bij Hoogendoorn om ze te bemachtigen.
Toen Wiske nogal stevig op de eitjes bleef zitten probeerde ma Tok het nog één keer.

Wiske in het broedhokje

Ze zette Wiske met twee eitjes in het broedhokje, waar ze eindelijk bleef broeden. Zou het nu toch nog gaan gebeuren?
Toen mama Wiske de volgende dag nog steeds op de eieren zat legde ma Tok alle overgebleven broedeitjes bij haar in het hokje.
Na een week zou ze met de schouwlamp kijken of er kuikentjes aan het groeien waren of niet.
Ze heeft dat inmiddels gedaan en ze zag in drie van de eitjes duidelijk een donkere schaduw. Dat zou een kuikentje in wording kunnen zijn.
Maar het rare verhaal is nog niet uit. Want wat gebeurde er toen ma Tok Wiske, zittend op de eitjes, aan haar zus in Nieuw Zeeland wilde

de grote struik, waar ma Tok niet onder kan komen

laten zien?
Wiske stond op en vloog het hokje uit, de tuin in.
Ma Tok stond even raar te kijken voor ze tot actie overging. Ze probeerde Wiske te vangen, maar die had de vrijheid geroken en ze besefte dat ze dat broeden eigenlijk allang weer zat was. Ze liet zich niet pakken, verstopte zich onder de struik, waar ma Tok niet komen kan, alwaar ze haar lekker ging zitten uitlachen.
Ik wist niet dat mijn moeder zo brutaal was. En mij er altijd op wijzen dat ik netjes en beleefd moet zijn!
Ma Tok was intussen bezorgd over de eitjes, die daar zomaar bloot in het broedhokje lagen.

Pippa neemt het broeden over van Wiske

Ze ging het Tok-huis in en pakte Pippa, die daar hielp met het bebroeden van de net gelegde eitjes.
"Wil jij me helpen, Pip?" vroeg ze en ze tilde de oudere dame op en nam haar mee naar het broedhokje. Pippa vond het allemaal prima, ze vleide zich braaf neer op de, gelukkig nog warme, eitjes en nam zonder mopperen het broeden over van Wiske.
En zo komt het dat nu Pippa de laatste tijd van de drie weken mag volmaken.
Of zou er nog een wisseling plaatsvinden voordat de eieren uitkomen? Je weet het nooit hier in deze bijzondere tuin.

In memoriam: Yvette

Ma Tok:

Tot mijn grote droefheid moet ik u meedelen dat vandaag onze lieve Yvette is ingeslapen bij de dierenarts.

Yvette

Yvette kwam bij ons samen met haar vriendin Yvonne in 2015.

Yvonne (links) en Yvette al aardig gewend in de Tok-tuin

Ze was toen ongeveer twee jaar oud en dus werd zij geruimd uit de legschuur waar zij haar leven tot dan toe had geleefd.
Gelukkig wisten zij, Yvette en Yvonne dus, samen met nog een aantal legkippen te ontsnappen aan de ophalers, die zoals gewoonlijk bruut tekeer gingen bij het afvoeren van de "uitgelegde" hennen en zo kwamen zij bij mevrouw Angelique terecht. Daar kwamen zij een beetje bij van hun akelige avontuur en op een dag

Vera en Vita met Yvonne en Yvette

verschenen pa en ma Tok op de paardjesfokkerij om hen op te halen. Zo kwamen de dames bij de familie Tok in de tuin wonen.
Daar sloten ze al snel vriendschap met Vera en Vita, de twee bruine geredde legkippen, die daar al woonden.
Samen met Yvonne beleefde Yvette heel wat avonturen in de tuin.
U kunt hierover meer lezen in het in memoriam van Yvonne, dat nog niet zo lang geleden verscheen (24-01-2020).
Nadat Katie was gaan hemelen en Yvonne haar achterna was gegaan verdiepte de vriendschap tussen Yvette en Jenny zich. Ze sliepen

Yvette en Jenny samen op stok in Soestdijk

samen in Soestdijk en ze waren altijd samen te vinden.
Yvette heeft aan het einde van haar leven nog meegemaakt hoe het is om broeds te zijn, al heeft haar op eitjes zitten niet echt iets opgeleverd.
Gisteren ontdekte ik dat Yvette bloedde uit haar cloaca. Toen ik haar had schoongewassen zag ik dat er heel veel kleine maden zaten en belde ik de dierenarts. Omdat eerst werd gedacht aan wormpjes leek het allemaal niet zo'n vaart te lopen, maar toen duidelijk werd dat haar hele cloaca vol zat werd er snel een afspraak gemaakt en mocht ik de volgende ochtend vroeg

Yvette met Jenny in de tuin

al komen met haar.
Bij de dierenarts bleek dat er niets meer voor Yvette gedaan kon worden en daarop kreeg ze van de dokter een spuitje, waardoor ze rustig insliep.
Ik heb haar begraven in de Tok-tuin, vlakbij Yvonne.


Vaarwel, lieve mooie Yvette, je hebt ons heel veel grote witte eieren geschonken en ook gezelligheid.
We zullen je nooit vergeten.


Hoe het nu verder moet met Jenny? Ik ga proberen haar bij de andere kippen in het Tok-huis te laten overnachten, zodat ze niet helemaal alleen in Soestdijk hoeft te wonen. Hopelijk vindt ze onder de krielkippen een vriendin, zodat ze haar verdriet niet alleen hoeft te dragen.

Besmettelijke broedsheid?

Yvette:

Wat zijn die kleintjes toch raar bezig de laatste tijd.

Hannah, Babette en Annette broeden samen

En dan bedoel ik niet alleen de allerkleinsten, de Serama's, maar alle krielkippen. Dat wil dus zeggen: alle hennen behalve Jenny en ik.
Wat ze aan het doen zijn?
Het lijkt wel alsof ze plotseling allemaal broeds zijn. Ze zitten telkens met hun drieën of vieren op de eitjes op het plateau van het Tok-huis. Ik vind het erg overdreven, zoveel warmte is er toch niet nodig om te broeden? Bovendien zie ik ma Tok elke ochtend eitjes uit het Tok-huis halen, dus ik begrijp niet wat ze in hun kopjes hebben gehaald.
Toen ik aan Barbara vroeg wat er

Barbara

aan de vleugel was snauwde ze dat ik daar niks mee te maken had, ik wist als legkip niets af van broeden of broeds zijn.
Nu klopt het wel dat ik nooit broedse neigingen heb gehad, maar ik vond het toch een beetje een gemene opmerking van haar. Ik kan er toch niets aan doen dat ik als legkip uit mijn ei gekropen ben? Jenny zei dat ik me er niets van aan moest trekken, dat een broedse hen nu eenmaal getikt is en niet kan instaan voor wat ze uitkraamt.
Nou, dat zal ik dan maar aannemen. Daantje en Dirkje zie ik nooit bij het broeden helpen. Ik vroeg hen waarom ze niet gezellig bij de anderen op het plateau zaten. Dirkje antwoordde: "Wè kèkûh wel eût, wè sèin niet gek!" Waarop Daantje haar zusje bijviel en

Dirkje (links) en Daantje

kakelde: "Van Geerrtrrêu hebbûh wè geleerrd dat brroedûh stom is en daarr hôudûh wè ons aan."
Ik geloof dat ik die twee meiden steeds aardiger begin te vinden.
Zij houden tenminste hun koppies erbij en dat kan ik van de anderen niet zeggen.
De volgende dag kon ik het niet laten weer te gaan kijken op het plateau. Ik had Barbara buiten zien lopen, dus ik was benieuwd wie er nu op de eitjes zouden zitten. Toen ik boven kwam zag ik Annette en Babette zitten met hun blik op oneindig. Broedend dus. Maar vóór hen lagen nog een paar lichtbruine eieren, die gewoon koud lagen te worden.
Ik weet niet wat er toen over mij

Yvette zit op eitjes

kwam, ik had zoiets nog nooit meegemaakt. Ik kreeg opeens een soort van drang om die twee kleine eitjes warm te gaan houden. Ik liep er voorzichtig naartoe, ze lagen vlakbij Babette en ik wilde haar niet storen.
En daarna gebeurde alles gewoon vanzelf: ik ging vlak achter de eitjes liggen en met mijn snavel duwde ik ze onder mijn borst, zodat ze lekker in mijn dons warm konden worden. Wat een bijzonder gevoel kwam er nu over mij. Alles in de tuin leek opeens helemaal onbelangrijk, het enige dat telde was het warm houden van die eitjes. Heerlijk, maar één enkel doel in je leven te hebben.

Yvette is in trance

Ik weet niet hoe lang ik daar zo gezeten heb, maar plotseling hoorde ik naast mij de stem van Jenny: "Hé, Yvette, wat is er met je aan de vleugel? Ben je ziek? Kan je je ei niet kwijt? Je zit hier al uren en ik heb je al vier keer geroepen, maar het leek net alsof je me niet hoorde." Ik keek om me heen en toen drong tot me door wat er gebeurd was: ik zat te broeden!
Dat kon toch niet waar zijn?
Ik keek naar buiten door de openstaande deur en zag dat het al donker aan het worden was. Jenny keek bezorgd en ze vroeg of ze  dan maar bij mij moest komen slapen als ik te zwak was om naar het paleis te gaan, ze wilde daar niet helemaal alleen op stok zitten. "Eh..., ik zat een beetje na te denken en ben de tijd vergeten, maar ik kom eraan, hoor," stelde ik haar gerust.
Samen liepen we naar Soestdijk om te gaan slapen. Wat een vreemde dag was dit geweest.

Oud en jong

Pippa:

Ik ben niet meer de jongste, al zie ik er nog goed uit.

Pippa's kuikens, waaronder Daantje en Dirkje

Er was een lezeres, die zich afvroeg waarom ik niet ging broeden nu er zo'n mooi nestje klaar staat in de tuin. Maar ik moet eerlijk zeggen dat de jaren beginnen te tellen bij mij. Ik heb al zoveel kuikens opgevoed, ik ben de tel een beetje kwijt geraakt.
Wat ik nooit ben vergeten is het uitbroeden van Daantje en Dirkje. Wat heb ik me voor die twee geschaamd! Niet alleen waren ze als kuikens al ondeugend, ze kakelden ook vreselijk plat Leids. Dat was de schuld van Geertrui, die ze onder haar hoede had genomen om wat lol terug te brengen in de tuin nadat haar tweelingzus was gaan hemelen.

Barbara op haar "eitjes"

Nu is iedereen eraan gewend dat die boefjes zo kakelen en nu en dan een geintje uithalen, dus ik vind het niet meer zo erg.
Babette en Barbara zitten nog steeds op hun plekjes op het plateau in het Tok-huis.
Ze zijn er niet weg te slaan.
Ma Tok had ze pas van hun "nestjes" afgehaald en buiten gezet. Ze was nog met de eitjes bezig toen het tweetal al weer binnenkwam. Bóós dat ze waren dat hun eitjes er niet meer lagen!

de file is al bijna weer opgelost

Even later zaten ze weer in hun hoekjes, maar toen ik daarna weer keek zag ik dat ze allebei waren opgeschoven naar de voorkant van het plateau.
Op de "broed"plekjes zaten Floortje en Nadine en wat verder naar voren, tussen Babette en Barbara en de "nestplekjes," zaten Wiske en Annette te wachten.
"Waarom zitten jullie daar?" vroeg ik. "Nogal logisch, hè," zei Wiske, "wij wachten tot we aan de beurt zijn om ons eitje te leggen, zodat Babette en Barbara weer wat te bebroeden hebben. Kom jij ook een eitje leggen? Dan achteraan aansluiten alsjeblieft."

Laza wordt oud

Mijn snavel viel open van verbazing. Hadden die twee kleintjes dat zo geregeld? Ik kreeg antwoord op mijn vraag zonder hem gesteld te hebben. Annette kakelde dat het fijn was dat er iemand voor nageslacht wilde zorgen door te broeden en dat ze blij was dat zij daaraan een steentje, nou ja, een eitje, kon bijdragen. En dat ik dat ook hoorde te doen als ik zelf te oud was om te broeden.
Ik bedankte voor de eer, ik had geen eitje om te leggen op dat moment en ik ging naar buiten om hierover na te denken.
Zouden de anderen niet in de gaten hebben dat er helemaal geen kuikens zouden komen als ma Tok telkens de eitjes weghaalde? Bovendien is onze Laza inmiddels een oude haan geworden, dus ik denk niet dat de eitjes, die door ons gelegd worden, bevrucht zijn.

de doos met bijzondere eitjes

Dan komt er ook niets van.
Ik zal de anderen maar niet wijzer maken, ze geloven me toch niet.
Maar ik heb nog wel iets anders gezien.
Ma Tok kwam pas ons huis binnen met een eierdoos. Ik dacht dat ze eitjes kwam halen en dat deed ze ook, maar die stopte ze niet in die doos. Nee, ze haalde eitjes uit de doos, heel rare eitjes, met een kruis erop getekend. Die legde ze in de plaats van de weggehaalde eitjes. Barbara en Babette gingen al mopperend weer zitten, maar toen ze merkten dat er eieren in hun nestjes lagen stopten ze met hun gescheld en gingen ze er eens goed voor zitten. Wat zou dit te betekenen hebben?