Groei, groei, groei

Pippa:

Hebt u ze al gezien, mijn kuikens? Mooi zijn ze, hè?
Ikzelf heb nog nooit zulke schitterende kleintjes gezien.

Linda groeit als kool

Ja, ze zijn wel erg klein, maar de eitjes, waarin ze zaten, waren ook heel klein. Toch twijfel ik er niet aan dat ze snel groot zullen worden, ze groeien zo vreselijk hard! Ze eten de oren van mijn kop. Ma Tok zei al dat het voer niet aan te slepen was voor die drie ukkies. Ik vind het alleen maar goed dat ze zoveel eten, dan zijn ze snel groot. Het is niet dat ik graag van de opvoeding af wil zijn, hoewel ze wel behoorlijk ... eh ... levendig zijn, om het zo maar te noemen.
Ik probeer Daantje en Dirkje bij ze uit de buurt te houden, want ik wil niet dat ze net zo raar gaan kakelen als die twee. Gelukkig hebben die boefjes niet veel belangstelling voor de kuikens, ze hebben het te druk met voor de gek houden van

Laura krijgt al veren aan haar vleugeltjes

de nog steeds half-broeds zijnde hennen, die op het plateau zitten. Ma Tok zet ze elke dag buiten om ze te laten eten en even hun poten te strekken, maar ze blijven volhouden.
Dat is koren op de molen van Daan en Dirk, die iedere keer giechelend vragen of er nou al eens kuikens zijn daar boven. Zij weten best dat dat niet gaat gebeuren, omdat ma Tok de eitjes elke ochtend weghaalt, maar ze vinden het reuze grappig dat het stelletje zijn best blijft doen op telkens nieuwe eitjes.

Maar nu weer over mijn drietal.
Lisa is de oudste en ook de brutaalste. Zij staat altijd vooraan bij de etensbak en ze probeerde

Lisa, de brutaalste

gisteren haar zusjes opzij te duwen, zodat zij de lekkerste hapjes zou kunnen oppikken.
Daar stak ik een stokje voor; ik moet voortdurend opletten om te zorgen dat iedereen genoeg krijgt. Laura kwam al bij mij piepen dat Lisa zo vervelend deed tegen haar en Linda. Het zou mij niet verbazen als Lisa over een paar maanden gaat kraaien in plaats van kakelen.
Ma Tok heeft in ons hok een raampje gemaakt door een deurtje open te doen en een glasplaatje, dat ze nog had in de schuur, voor het gat te zetten. Nu kunnen wij wat meer zien.

magere en kale Katie2 met dikke Jenny

Zo zien we ook Jenny steeds bij Soestdijk rondscharrelen en Katie2, de nieuwe kale kip, hebben we ook al gezien.
Wat is die zielig, zeg!
Bijna geen veren en geen vlees op haar botten. Daar moet nog heel wat aan groeien, zowel van binnen als van buiten. Maar Jenny is heel blij met haar nieuwe vriendin. Ze slapen samen in Soestdijk, zodat het weer net is als een poosje geleden, toen ze daar met Yvette overnachtte, en daarvoor met Katie.

Katie2 voelt zich thuis in de Tok-tuin

Ze trekken samen op, die twee grote bruine meiden, het is goed om te zien dat Jenny niet meer zo verdrietig is en ook dat Katie2 het naar haar zin heeft hier in de tuin met haar nieuwe vriendin.
Ik denk dat ze nog nooit een vriendin heeft gehad, de arme ziel.
Ze moet maar goed veel eten van al het lekkers dat rijkelijk wordt uitgedeeld hier in de tuin, dan komt het allemaal wel goed.
Ik heb Katie Dirkje al zien wegsturen toen die wat te dichtbij haar lekkers kwam. Net goed, zij en Daantje mogen best eens leren dat ze niet alles mogen waar ze zin in hebben.
Of Dirkje ervan schrok, vraagt u? Welnee, ze liep luid kakelend van het lachen een stukje verder om daar een ander hapje te gaan oppeuzelen. Die twee zijn gewoon onverbeterlijk, dat had u kunnen weten.