De tsaar stelt zich voor

Tsaar Nikolaas:

Ma Tok vindt dat het tijd is om mij aan u voor te stellen.

Ik heb begrepen dat onze verhaaltjes aan u worden voorgeschoteld, zodat u op de hoogte kunt blijven van wat er in deze tuin allemaal gebeurt. 

Ik ben dit niet gewend, maar ik zal mijn best doen.

hanen en hennen bij mevrouw Angelique

Zoals Olga ongetwijfeld al heeft verteld kwamen wij uit het verre oosten van het land naar Leiden om daar in de Tok-tuin te wonen. 

Het is de bedoeling dat ik alle hennen van de familie Tok onder mijn hoede neem. 

Dat begreep ik pas toen ma Tok het tegen de anderen vertelde. 

Ik werd daar best een beetje zenuwachtig van. 

Ik ben gewend om samen met hennen en een heleboel hanen te zijn en omdat ik niet bepaald tot de grootsten behoor deed ik altijd braaf wat er gekakeld en gekukeld werd door de groteren. 

Maar hier ben ik de enige haan en al

Nikolaas durft te kraaien in het Tok-huis

ben ik één van de kleinsten, ik moet deze hele familie gaan leiden. 

Daar moest ik wel even van slikken. Nu ben ik een beetje gewend hier en ik durf al lekker te kraaien, vooral als we in het Tok-huis zitten in de morgen, voordat ma Tok de deur open doet. 

In de tuin kraai ik ook, maar niet zo vaak, ik ben altijd bang dat die grote Katie op me af zal komen om te vragen waarom ik de baas over haar wil spelen. 

Ik heb alle hennen hier eens op mijn gemak bekeken en ik moet zeggen dat er een paar heel fraaie dames bij zitten. 

Vooral de twee hokgenoten van Katie zijn prachtig, daar zou ik zomaar verliefd op kunnen 

Nikolaas en zijn 2 mooie dames

worden. 

Ik dans elke dag voor hen, maar ze laten mij nog niet echt toe hen te treden. Dat komt vast wel als het lente wordt. 

Ik heb gehoord dat de haan, die ik opvolg, LazaRus heette en dat hij een bijzonder wijze en goede haan was. 

Ik zou hem wel even willen vragen hoe ik het beste kan handelen, ik heb al gevraagd aan Odette, een rustig hennetje, waar hij begraven

meelwormpjes op Laza's graf

ligt en zij heeft mij zijn laatste rustplaats gewezen. 

Nu wist ik dus waar ik moest zijn, maar hij gaf helaas geen antwoord op mijn vragen, ook niet toen ik een paar meelwormpjes voor hem neerlegde op zijn graf. Odette, die dat zag, kakelde tegen mij dat Laza niets meer terug kon zeggen omdat hij niet meer leefde en dat het heel lief van mij was om hem wormpjes aan te bieden, maar dat ik die beter zelf kon opeten voordat Katie ze zou zien liggen. 

Dat heb ik toen maar gedaan. 

Odette kakelde dat het allemaal wel goed zou komen, de familie moet eerst nog rouwen om hun trouwe

Nikolaas in de struik

leider en dan kunnen ze pas wennen aan een nieuwe. 

Dat hielp wel een beetje, nu ben ik er wat geruster op dat ik een goede leider kan worden. 

Verder heb ik het hier prima naar mijn zin in de tuin, het is er goed van eten en drinken en slapen gaat ook steeds beter. 

Ik ga nog wel elke avond in mijn struik zitten, dan hoef ik niet die enge hoge trap op naar het plateau in het Tok-huis. Ik heb moeite met die trap omdat ik zo rechtop moet lopen; dat komt omdat ik geen staart heb die voor evenwicht kan zorgen. 

Als ik nu die hoge steile trap op zou gaan ben ik bang dat ik achterover

de steile hoge trap naar boven

kukel. 

Ma Tok heeft mij al een keer onderaan de trap gezet en ze zag wat het probleem was. 

Ze zei dat ze er een oplossing voor ging bedenken. 

Ze zet mij nu telkens op de stok als ze de deur komt sluiten, ze houdt mij dan lekker tegen zich aan en ze praat zachtjes tegen mij. 

Ik weet niet of ik ooit zelf op de stok ga zitten, dat momentje samen met ma Tok wil ik eigenlijk niet missen.

Ma Tok: met dank aan mevrouw Angelique voor de bovenste foto.