Olga stelt zich voor (1)

Olga:

Ik mag mij aan u voorstellen als nieuw lid van de familie Tok.

Olga bij mevrouw Angelique

Ik woonde eerst bij mensen, mevrouw R. en meneer M., die een huis huurden van mevrouw Angelique. Zij zorgden niet zo goed voor ons en toen ze hun huur nooit betaalden en moesten vertrekken lieten ze ons en de katten en konijnen, die daar ook woonden gewoon achter. Het huis was ook helemaal uitgewoond, dus mevrouw Angelique en haar man waren niet blij met die mensen. 

Natuurlijk liet mevrouw Angelique ons niet aan ons lot over, ze nam ons allemaal mee naar het huis waar ze nu woont. 

Bij haar hadden wij het goed, maar

modder in de herfst en winter

er is daar in de herfst en de winter nogal veel modder en daardoor werden mijn voetveren en mijn kuif erg smerig. Omdat de veren van mijn kuif als slierten voor mijn ogen gingen hangen en ik daardoor de voerbak niet meer kon vinden had zij ze afgeknipt. 

"Eigenlijk ben jij meer een stadskip dan een plattelandskip," zei ze tegen mij en ik was het wel met haar eens, maar ja, ik woonde nu eenmaal bij haar. 

Tot er een berichtje kwam uit het westen van het land dat daar de haan was overleden en dat één van onze jongens daar mocht gaan proberen een toom hennen te leiden. 

op dit filmpje ziet u een aantal hennen en hanen bij mevrouw Angelique

een stiekem nestje met veel haantjes met vooraan
tsaar Nikolaas en naast hem het zwarte haantje

Mevrouw Angelique kon er best één missen en wel meer dan één ook, maar de mensen in het westen

wilden er maar één omdat ze anders ruzie zouden krijgen met een buurvrouw. Daar begreep ik niets van, hier liepen wel tien hanen rond en ik heb nooit een buurvrouw horen klagen. Maar misschien is dat in de stad wel anders. 

Om het haantje niet helemaal alleen te laten gaan zou ik ook mee mogen, dan was ik meteen een stadskip. 

eenden zijn er ook bij mevrouw Angelique

Mevrouw Angelique had tegen de vrouw, waar wij naartoe zouden gaan, verteld dat ik er niet mooi uitzag omdat ze mijn kuif juist had gekortwiekt, maar dat vond zij niet erg. "Die groeit wel weer aan," zei zij. Toen wist ik dat ik dan wel naar de stad zou verhuizen maar dat ik niet bij chique mensen terecht zou komen. Daar was ik blij om, want ik ben zelf ook nogal van "recht voor zijn raap" en ik kan niet goed tegen getut. 

De mevrouw uit de stad kwam eerst naar mij kijken en ik hoorde dat ik mee mocht.  Ik werd in een vervoersmandje gezet, waar mevrouw Angelique nog snel wat stro in deed, zodat ik lekker zou zitten en daarna duurde het een poosje voordat de mevrouw, die ma Tok bleek te heten, en mevrouw

zwart haantje

Angelique terug kwamen met een haantje, dat ook in zo'n mandje met stro terecht kwam. Hij was door ma Tok uitgekozen als het mooiste en dapperste haantje en hij mocht dus ook mee naar de stad. 

Wij zaten in een kamertje te wachten tot we zouden vertrekken, want er moest natuurlijk eerst koffie gedronken worden door de mensen. Dat duurde best lang, maar eindelijk gingen we dan toch in een auto en begon de rit. Het werd al helemaal donker, dus het haantje en ik gingen slapen. 

Op een gegeven moment werden we wakker omdat ma Tok ons uit de auto haalde en met ons door een donkere tuin liep naar een soort van huisje. Ze deed het licht aan en ik zag een heleboel hennen zitten op stokken. Ma Tok zette mij en het haantje tussen de anderen op een stok en zei dat we maar lekker moesten gaan slapen. Dat deden wij, het was lekker warm en vertrouwd tussen hennen op een stok te zitten al was het huis onbekend. 

Ma Tok: U weet natuurlijk inmiddels dat dit zwarte haantje niet het door mij uitgekozen haantje is, al is hij ook prachtig, hij bleef bij mevrouw Angelique wonen.

Met dank aan mevrouw Angelique voor de foto's.

En Olga gaat volgende week verder met haar verhaal, anders wordt het te lang.