In memoriam: Inge

ma Tok:

Inge als kuiken van 1 maand oud

Onze mooie lieve Inge werd hier in de tuin in 2018 uitgebroed door Babette, samen met haar broertje Hildert, die eerst Hilda heette. Pippa had vrijwel tegelijk Hannah en Iyona gekregen. Iyona werd later Iona. 

Zo waren er twee hennetjes en twee haantjes in de tuin bijgekomen. 

Inge en Hannah leken sprekend op elkaar, iedereen begon hen al snel als zusjes te zien. 

Ze waren vaak samen in de tuin te vinden en toen Hannah broeds was hield Inge haar gezelschap. 

Hannah (vooraan) en Inge samen in de tuin

Inge was de gevoeligste van de twee zijdehoentjes, toen Hannah overleed had zij veel verdriet. 

Ze maakten samen heel wat mee in de Tok-tuin, hun beider broertjes werden naar Hoogendoorn gebracht en er overleden heel wat hennen en zelfs LazaRus, de haan, gaf de pijp aan Maarten. 

Met zijn opvolger tsaar Nikolaas ging Inge wat afstandelijker om dan met Laza, maar ze liet zich wel door hem treden. 

Op een morgen wilde Inge niet naar buiten komen, ze bleef op het plateau zitten; toen ik onder haar voelde lag daar een eitje. 

Inge broedt in Soestdijk

Ik haalde het ei weg en Inge werd behoorlijk boos; broeds dus. 

Ik zette haar elke morgen in de tuin om te eten en haar pootjes te strekken, maar ze bleef het hardnekkig proberen. 

Daarom, en ook omdat Barbara en Floortje mochten broeden, zette ik haar met legnest en al in Soestdijk, waar ze al snel echte eitjes kreeg. 

Elke dag haalde ik haar van die eitjes af om te gaan eten en drinken, maar ik denk dat ze toch te weinig tijd voor zichzelf genomen heeft. 

Op een morgen kwam ik bij Soestdijk om haar te laten eten en drinken en daar lag ze: nog op de eitjes, maar levenloos. 

Ze had zich doodgebroed. 

De eitjes waren, net zoals zijzelf, koud. 

Ik haalde de eitjes weg en in de avond, toen de anderen allemaal sliepen, heb ik haar begraven onder de grote struik. 

Daar ligt ze nu, dicht bij Hannah, voor altijd onder de Tok-tuin.

Hannah en Inge, samen in de bodembedekking van het plateau

Vaarwel lieve Inge, we hebben bijna drie jaar van je mogen genieten en we zullen je nooit vergeten.