Kleine kuikens worden groot

Nadine:

Ik ben inmiddels de oudste hier in de Tok-tuin en als zodanig heb ik mijn rust wel nodig, vooral 's nachts. Iedereen begrijpt dat, behalve de kuikens, maar die kun je het niet kwalijk nemen, die zijn nog jong en vol energie, die ze kwijt moeten. 

Soestdijk, het hok van Odette, Freddy en Quinoa

Nu had ik gelukkig gedurende de nacht geen last van die kleintjes, want zij sliepen in het Loo en Soestdijk en ik in het Tok-huis. Omdat zij elke morgen hun hok uit konden zodra ze wakker waren hadden ze de gelegenheid al flink rond te rennen zonder dat ik daar last van had. 

Als wij, de volwassenen, uit ons huis werden gelaten werden de ukkies al wat rustiger. 

Maar daarin is verandering gekomen. 

Op een avond kwam ma Tok onze deur sluiten, ik zat al een tijdje te

het Loo, het hok van Pippa en Rajah

dutten in mijn hoekje op de voorste stok. Ma Tok wenste ons geen welterusten, wat ze anders altijd wel doet, dat vond ik al een beetje vreemd, maar ik was al half in slaap, dus ik lette er niet zo op. Even later hoorde ik in de tuin een angstig gepiep en daarna ging onze deur weer open. Ma Tok kwam weer bij ons naar binnen met in haar handen Odette en Freddy. Ze zette deze twee op de stok bij ons en ging toen weer weg, de deur liet ze op een kiertje staan. Ik hoorde weer luid gepiep en toen een lelijk woord van ma Tok. Odette, die haar dochter Quinoa hoorde piepen in de tuin, kakelde tegen haar zoon dat ze haar snel moesten gaan helpen, ze verkeerde duidelijk in grote nood. Het tweetal glipte door de kier van de deur en toen werd het een poosje stil. 

Ik sliep bijna toen ik weer gepiep hoorde buiten. Nu kwam ma Tok met Quinoa en Freddy in haar handen bij ons binnen, ze zette de twee kleintjes op de stok en ging

Odette met Freddy en Quinoa in het Tok-huis

weer naar buiten, om terug te komen met Odette, die ze tussen de kleintjes in op de stok zette. 

Hèhè, nu waren ze rustig, het hele gezinnetje bij elkaar. 

Natuurlijk was het nog niet afgelopen met de onrust, ma Tok ging weer naar buiten, nu sloot ze onze deur zorgvuldig. Even later kwam ze terug met, u raadt het al, Pippa en Rajah in haar handen. Ze zette dit tweetal pal naast mij op de stok. Ik was daar eerst niet zo blij mee, maar ma Tok knipoogde naar me en dat maakte veel goed. Gelukkig deed ze snel het licht uit, zodat het schemerdonker werd in het Tok-huis, waardoor de kloeken en hun kuikens rustig werden. Pfoe, dat was een heel gedoe geweest. We gingen allemaal lekker zitten op

Pippa met Rajah in het Tok-huis

ons plekje en we sliepen tot de volgende morgen. 

De kuikens waren vroeg wakker, ik hoorde een stemmetje naast mij: "Mama, ik heb zo'n honger, is er in dit hok ook eten?" Pippa antwoordde dat hij zachtjes moest piepen omdat er hier ook oudere dames waren, die hun rust nodig hadden. Kijk, dat vind ik nu zo geweldig van Pippa: ze denkt niet alleen aan haar kuiken, maar ook aan de anderen. Pippa bracht Rajah naar beneden naar de voersilo, waarin ma Tok kuikenvoer had gemengd met ons voer. De kleine begon onmiddellijk te schransen en vroeg met volle snavel of Freddy en Quinoa ook in dit grote huis sliepen. Pippa kakelde dat hij niet met volle

alle kuikens en hun moeders weer in de tuin

snavel moest piepen en dat de andere kuikens inderdaad ook hier waren met hun moeder. Het duurde niet lang voordat ook deze drie naar beneden kwamen om te eten. Freddy wilde naar buiten, maar hij moest, net als iedereen, wachten op ma Tok. Hij ging bij de deur zitten zodat hij als eerste naar buiten zou kunnen en dat deed hij dan ook toen ma Tok verscheen.

En de volgende avond? 

Toen kwamen de kloeken en hun kuikens uit zichzelf het Tok-huis binnen om daar te slapen. 

De beide paleizen staan weer leeg.