De nieuwe bewoners van Soestdijk

 Pavlova:

Er is iets heel belangrijks gebeurd in onze tuin. 

Er zijn twee nieuwe bewoners bij gekomen. 

Sandra (achteraan) en Saartje Tok

Ze slapen niet bij ons en ze scharrelden eerst ook nog niet door de tuin, maar ze zijn er toch. 

Ze wonen in Soestdijk en ze hadden de grote ren er ook bij gekregen van ma Tok, zodat wij goed kennis konden maken met hen. 

En dat deden we ook allemaal. 

De eerste die bij hen ging kijken was tsaar Nikolaas; dat is normaal, hij is tenslotte de baas hier en deze twee nieuwe dames zouden ook tot zijn harem gaan behoren. 

Hij keek zijn ogen uit en begon te kraaien dat het een lieve lust was. Dat zat dus wel goed, dacht ik, ze bevallen hem wel. 

De kippen in de ren keken naar hem

Sandra bekijkt het nachthok

en gingen toen weer door met wat ze aan het doen waren, namelijk: hun nieuwe hok verkennen. Ze zagen er best goed uit, niet heel mager of kaal, zoals de anderen mij hadden verteld dat geredde kippen er meestal uitzagen. Ze hadden wel een beetje rare poten, die zagen er wat pijnlijk en dik uit, maar ze leken er geen last van te hebben, ze scharrelden lekker rond in de rennen, die ze tot hun beschikking hadden. 

Nadat ze een beetje tot rust waren gekomen ging ik eens voorzichtig bij hen kijken. 

"Hallo dames," kakelde ik, "zijn jullie tevreden met jullie nieuwe huis?" Ze keken elkaar aan en één van hen, de donkerste, kakelde

Saartje in de ren

terug: "Jazeker, het is een goed huis, met een solide nachthok en wel drie rennen, dat is ruim genoeg voor ons. En er is ook goed voer en lekker water, dus we hebben alles wat we nodig hebben. Ik heet Sandra, trouwens, aangenaam." 

Ik vertelde dat ik Pavlova heette en vroeg aan de andere grote bruine kip hoe zij heette. "Ik ben Saartje," kakelde zij, "wij hebben onze namen vandaag gekregen." 

"O," kakelde ik, dan heten jullie Sandra en Saartje Tok, welkom in de familie." Daar hoorden ze van op, dat ze ook een achternaam hadden en dat ze nu bij een familie behoorden. Dat was hen nog nooit

tsaar Nikolaas danst voor Sandra en Saartje

overkomen, ze waren er erg blij mee. 

"Die ... eh ... vreemde vogel die zich hier net zo stond uit te sloven, is dat de haan hier?" vroeg Sandra. 

Ik schoot in de lach en kakelde dat dat inderdaad onze haan was en dat hij hen waarschijnlijk erg mooi vond en dus een dansje voor hen had gemaakt om dat te tonen. 

"O, echt?" kakelde Saartje, "het is de eerste keer dat een haan ons zo mooi vindt, ik ben helemaal perplex. Maar betekent dat ook dat

Nikolaas is trots op zijn nieuwe dames

hij ons wil treden?" 

"Dat denk ik wel," kakelde ik, "maar dan heeft hij wel een keukentrapje nodig, ben ik bang." De twee bruine meiden begonnen hard te lachen, zo hard, dat onze tsaar kwam kijken wat er aan de vleugel was. 

"Wees welkom, mooie dames," kraaide hij, "ik ben de haan hier en mijn naam is tsaar Nikolaas. 

Mag ik ook meelachen?" 

Nu begonnen Sandra en Saartje nog harder te lachen en ik kon mijn snavel ook niet meer dicht houden. Ik legde aan Nikolaas uit dat het

Sandra en Saartje los in de Tok-tuin

een hennengrapje was en dat hij als haan dat niet zou begrijpen. 

De nieuwe meiden keken mij bewonderend aan en kakelden later dat ze mijn smoesje erg slim hadden gevonden. Daarna lachten we nog wat na en toen kwam ma Tok met een verrassing: omdat het zulk mooi weer was kon ze een poosje bij ons zitten en dat betekende dat Sandra en Saartje uit hun ren mochten om de tuin te gaan verkennen. Ma Tok legde overal gierststengels neer, zodat we allemaal iets lekkers hadden om te snoepen en ja hoor, daar kwamen ze de ren uit, de twee grote meiden. 

Hoe dit verder afloopt hoort u volgende week.