In memoriam: Trijntje

Ma Tok:

Trijntje kwam bij ons wonen in december van het vorige jaar. 

Ze was een zogenaamde "geredde legkip". 

Trijntje bij haar aankomst in de Tok-tuin

Wij hadden haar opgehaald bij Sandra, die aan het hoofd van de stichting "Red een legkip" staat. Trijntje kon niet zo goed met de andere grote kippen samen omdat ze nogal timide was. Precies iets voor hier in de Tok-tuin, waar kleinere kipjes wonen, dacht Sandra en het ging meteen goed. Sandra (de kip, niet het mens), die net haar maatje Saartje was verloren, sloot snel vriendschap met Trijn en ze deelden Soestdijk als hun slaappaleis en de Tok-tuin met de andere kipjes. 

Trijntje kwam al snel goed in de veren te zitten en ze legde mooie

Sandra (links) en Trijntje samen in Soestdijk

grote bruine eieren. Tsaar Nikolaas vond haar prachtig, hij danste voor haar toen ze hier net was. 

Trijntje was erg gek op groenvoer, dat had ze in haar legschuur-tijd vast nooit gekregen; ze stormde er altijd op af als ik het in de tuin strooide, ze vond het nog lekkerder dan meelwormen. Samen met Sandra kwam ze mij altijd begroeten als ik de tuin in kwam, ze wisten dat er dan lekkers uit de schuur zou komen.

Na een half jaar werd ze ziek, we brachten haar naar de dierenarts die een ontsteking van haar legapparaat constateerde, waarvoor ze elke dag 2 grote pillen moest slikken. Dat deed ze zonder

Trijntje in het konijnenhok in de kamer van het mensenhuis

mopperen, ze woonde twee weken in de woonkamer van het mensenhuis, samen met Pippa, die toen ook ziek was. 

Ze zaten gezellig naast elkaar, elk in een konijnenhok. Ze werden verwend tot en met, kregen allerlei lekkers te eten. 

Trijntje knapte voorspoedig op en vertrok weer naar de tuin, waar ze door Sandra onstuimig werd begroet. 

Het ging een paar weken goed maar toen begon de ellende weer. Ik hoorde Trijntje ademen met bijgeluiden, dus gaf ik haar pilletjes, die daartegen zouden helpen en eerst leek Trijntje zich beter te voelen, maar dat bleek maar schijn. Ze ging snel achteruit en haar buik werd dik en hard. 

Trijntje in gesprek met Nikolaas tijdens haar zandbad

Ze had duidelijk ook pijn en wilde niet meer eten. Om haar rust te gunnen zette ik haar alleen en lekker warm en ik probeerde haar te verleiden met lekkere hapjes, maar die wilde ze ook niet eten. Toen werd het weer tijd voor de dierenarts, die een groot gezwel in haar buik constateerde. Daar was geen kruid tegen gewassen en inslapen was de barmhartigste oplossing, anders zou ze langzaam en met veel pijn komen te overlijden en dat gunde ik haar niet. 

Ze ging vredig slapen met haar kop op mijn hand. 

Ik heb haar begraven in de Tok-tuin toen alle kippen op stok waren. 

Daar mag ze voor altijd blijven.

Vaarwel lieve Trijntje, je hebt maar een half jaar mogen leven als vrije kip, maar wat heb je ervan genoten!