vrijdag 23 september 2022

Verdriet en vreugde



Willeke:

Ik heb zo te doen met Daantje, ze zit maar telkens in haar eentje onder de struik en ze wil niet eten. 

eenzame Daantje

Ze is zó verdrietig dat haar zusje er niet meer is. Ik gaf haar een paar meelwormpjes en vroeg of ze die alsjeblieft wilde opeten, maar ze kakelde dat er een brrok in haar keel zat, die niet weg wilde en dat er niets langs kon. Ik heb een poosje dicht tegen haar aan gezeten, dat vond ze wel fijn, maar ik ben Dirkje niet, ik kan haar nooit vervangen. 
We proberen allemaal om haar op te beuren, maar ze moet ook de tijd hebben om te rouwen, dus nu en dan laten we haar even met rust.








oude Nadine in haar aparte hokje
Nadine, die de oudste is hier, deed ook haar best om veel bij Daantje te zijn, maar zij (Nadine) is ook niet meer in goede doen, ze liep heel langzaam en ze kwam met moeite elke avond de trap naar het plateau
op. Ma Tok heeft haar nu in een hokje apart gezet, zodat ze niet meer telkens de trap op en af moet om te eten en drinken. Ik hoop dat zij nog een poosje blijft leven, maar ik ben bang dat zij wel de volgende is die gaat verhuizen naar de onderkant van de tuin.


het Loo staat klaar voor de nieuwe bewoners
Gelukkig is er ook goed nieuws.
Ma Tok ging naar Hoogendoorn om eten te halen voor ons. Omdat pa Tok niet mee ging hadden we kunnen weten dat er iets zou gebeuren en ja hoor, zij kwam met een grote doos de tuin in. Ze zette die doos neer en ging toen de auto uitladen. Daarna pakte ze het herrie-monster uit de schuur en begon het Loo schoon te maken. Yneke, Yolanthe en Zaza keken verontrust toe, vooral toen de deur naar de ren werd afgesloten. Waar moesten zij nu slapen? Het Loo was snel schoon en opnieuw ingericht. Yneke en Yolanthe hadden ondertussen al op de doos gezeten
de eerste 2 nieuwe kipjes in het Loo

en Zaza was erop aan het springen. Uit die doos klonk zacht getok, waardoor wij wisten dat er in elk geval één kip in moest zitten. We keken vol belangstelling toe hoe ma Tok de doos oppakte en ermee naar het nachthok van het Loo liep. Daar ging haar hand in de doos en kwam tevoorschijn met een zwart kipje, dat in het hok werd gezet. Zou dit kipje helemaal alleen in het Loo moeten wonen? Nee, natuurlijk niet, zoiets doet ma Tok niet, die haalt altijd minstens twee nieuwe hennetjes, zodat ze elkaar hebben als ze moeten inburgeren in de familie Tok. Dus ik was niet verbaasd toen er nog een zwart hennetje uit de doos kwam. 
En
 2 kipjes in de ren beneden
daarna nóg één. 
Nu zou het wel klaar zijn, dacht ik, de laatste keer dat er nieuwe Tok-leden kwamen waren dat er ook drie. Maar nee, er kwam nog een kipje uit de doos en dat kipje leek wel een beetje op Wendy! 
En het mooiste komt nog: het laatste kipje leek sprekend op mij! Het was alsof ik in de spiegel keek. 
Het vijftal bleef even in het nachthok zitten om wat te eten en drinken, maar al snel kwam één van de zwartjes naar beneden. Ma Tok had wat meelwormpjes in de ren gestrooid en daar kwam ze op af. Ze werd al snel gevolgd door de andere twee zwartjes en daarna kwam mijn evenbeeld ook naar beneden. 
Als laatste kwam het kipje dat op Wendy leek, zij was een beetje verlegen. Ze zag Wendy
Willeke's evenbeeld komt naar beneden

en mij en kwam voorzichtig naar ons kijken. 


Zelfs Daantje was nieuwsgierig geworden, zij kwam kijken bij de ren van het Loo en ze grinnikte toen ze daar VIJF nieuwe hennetjes zag zitten. 
"Hé Dirruk, moet je nôh es kèkûh," kakelde ze en hield toen verschrikt haar snavel dicht. 
Ik gaf haar snel een knipoog en dat hielp een beetje. 
Arme Daantje! 
Maar ze was wel heel even haar verdriet vergeten.






Ma Tok: Volgende keer de rest van dit verhaaltje, anders wordt het te lang. 
              Dan krijgt u ook de namen te horen die de nieuwe dametjes hebben gekregen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten