Kou of regen

 Annette:

Wat is het koud geweest hè? 

Wij hebben gelukkig allemaal een dikke laag dons en daaroverheen een verendek, dus we kunnen er wel tegen, maar ik ben toch blij dat die erge kou voorbij is. 

de ren staat weer op z'n oude plek

Het is jammer dat het nu weer telkens zo nat is, maar je kunt niet alles hebben. 

Omdat Trijntje zo snel gewend is hier heeft ma Tok de ren, die bij Soestdijk stond om haar wat extra ruimte te geven, weer op zijn oude plek gezet. Nu kunnen wij weer lekker schuilen als het regent. Dat kon ook wel toen hij bij Soestdijk stond, maar op de één of andere manier nodigde dat niet zo uit als waar hij nu staat. Omdat Trijntje de ren nog nooit op die plek had meegemaakt wist ze de eerste

natte Trijntje op stok bij Sandra

avond niet hoe ze Soestdijk moest binnenkomen, ze liep maar heen en weer door de tuin. Ik hoorde vanuit het Tok-huis dat ma Tok haar ging helpen, ze legde haar zaklamp in het nachthok en liet het licht daarvan door de opening naar de trap schijnen. Aangetrokken door dat licht vond Trijntje eindelijk de weg naar boven om lekker bij haar vriendin te slapen. Ze ging zelfs op de stok zitten naast Sandra, dat had ze nog nooit gedaan. Trijntje is duidelijk niet gewend aan regen, ze blijft gewoon door de tuin scharrelen en wordt dan kletsnat. 

Ma Tok zei tegen haar dat ze dat niet moet doen omdat ze ziek kan worden, maar Trijn vindt het zó fijn om buiten rond te lopen dat ze het niet kan laten. Sandra gaf haar vriendin ook al op haar kop, zij is bang om Trijntje kwijt te raken aan een longontsteking of iets dergelijks en ze is juist zo blij dat

ei van Trijntje (achteraan) en van Sandra

ze weer een rasgenoot heeft in de tuin. 

Ma Tok strooit het lekkers in de ren als het regent, dat helpt een klein beetje. 

Trijntje legt elke dag een mooi groot donkerbruin ei in Soestdijk, ik zag er pas één liggen toen ik ook daar mijn eitje ging leggen. Het is daar lekker rustig, in het Tok-huis zijn altijd meerdere hennen aan het eten of drinken of ze doen er een dutje. Naast het ei van Trijntje lag een enorm ei van Sandra, ik begrijp niet dat zij dat eruit krijgt, om het zo maar even te zeggen. De eieren van Sandra zijn iets lichter dan die van Trijntje en ze hebben vaak rare

ribbels op het ei van Sandra

ribbels in de schaal. Dat komt omdat Sandra al oud is, het ei zit dan een beetje langer in haar lijf op de plek waar de schaal gevormd wordt en dan komt er hier en daar wat meer kalk op. 

Er is niets mis met zo'n ei, de schaal gaat alleen wat moeilijker open, dus het is maar goed dat er geen kuiken in groeit, dat zou er nooit uitkomen. 

Ik heb nu al zin in de lente, dan is het altijd zo vrolijk in de tuin. Maar het schijnt dat er nog een heleboel kou komt voordat het zover is, als ik tenminste Nadine moet geloven. Zij kakelde dat ze aan haar botjes voelt dat de winter nog lang niet voorbij is. Omdat ik daar niet blij van werd heb ik aan onze filosofe, Odette, gevraagd wat zij ervan dacht. 

Nou, daar werd ik ook niet wijzer van. 

"Het kan vriezen en het kan dooien" zei ze. Ja, dat weet ik ook wel, daar hoef je geen denker voor te zijn.

Een gelukkige kip

Trijntje:

Waar ik nu toch ben terecht gekomen, het is geweldig! 

een deel van de Tok-tuin met Soestdijk

Er is hier een grote tuin en er zijn een heleboel kleine kipjes, een grappig haantje en het mooiste: een vriendin! 

Ze heet Sandra en ze lijkt erg op mij. Ze is wel veel ouder dan ik en ook veel wijzer, maar dat is juist fijn, nu kan ik alles aan haar vragen. Eerst sliep ik alleen in een enorm hok, ik begreep niet dat dat alleen voor mij was, die grote ruimte, maar het was echt zo. Het was wel een beetje eenzaam zo 's nachts, maar na een paar nachtjes alleen mocht ik het hok uit en de tuin in. 

Trijntje voor het eerst buiten de ren

Wat een ruimte! Ma Tok had voor alle kippen heel veel lekkers gestrooid, zodat iedereen druk bezig was met snoepen, te druk om op mij te letten. Sandra kwam bij mij om me een rondleiding te geven door het koninkrijk van de tsaar, zoals de haan hier heet. En natuurlijk snoepten wij en passant ook mee van het lekkers. De anderen kenden mij al een beetje, we hadden door het gaas van de ren al kennis gemaakt, dus ze lieten mij met rust of ze kwamen een praatje met me maken. Sandra bleef bij me om me te beschermen, maar dat was helemaal niet nodig. 

Trijntje (rechts) en Sandra

Tsaar Nikolaas maakte een dansje voor mij, dat was heel bijzonder. 

Bij de mevrouw waar ik door pa en ma Tok ben gehaald waren ook hanen, maar die waren veel groter dan Nikolaas. Die mevrouw heet ook Sandra, grappig hè? Sandra Tok is naar haar vernoemd en ook naar een mevrouw die hier beneden in het mensenhuis werkt. Ik heb gehoord dat er daar ook mannen werken en dat die jaloers waren omdat zij niet vernoemd waren. Hahaha, dat vond ik heel grappig,

Trijntje bij de andere kippen in de tuin

samen met Sandra heb ik daar een hele tijd om gegrinnikt. Je geeft een hen toch geen mannennaam, stel je voor dat je zou zeggen: "Frank heeft een ei gelegd!" Dat zou toch niemand geloven? 

De eerste nacht nadat ik door de tuin had gelopen ging Sandra bij de anderen in het zogenaamde Tok-huis, terwijl ik in Soestdijk ging slapen. Ik hoorde ma Tok aankomen, zij doet elke avond de deur van dat grote hok dicht, omdat de tsaar anders iedereen te vroeg

gezellig in de tuin met elkaar

wakker maakt met zijn gekraai. 

Ze keek eerst bij mij en ze knipoogde, ik begreep toen nog niet waarom, maar even later kwam ze terug met Sandra in haar armen. Ze zette mijn vriendin naast mij en zei dat we lekker gezellig samen in Soestdijk mochten slapen. Dat was zó fijn, ik kroop dicht tegen haar aan en we kakelden zachtjes nog even voor we gingen slapen. En de volgende morgen was het Tok-huis nog dicht toen wij wakker werden en lekker door de tuin gingen banjeren. 

Sandra (op stok) en Trijntje samen in Soestdijk voor de nacht

De avond daarop ging Sandra weer naar het Tok-huis en weer bracht ma Tok haar bij mij. Daarna kwam Sandra uit zichzelf elke avond bij mij slapen zodat wij nu met ons tweeën een heel paleis delen. Overdag komen de kleintjes ook wel eens in Soestdijk, dat mag best van ons, ik ben ook al een paar keer in het grote Tok-huis geweest, daar is ook eten en drinken, hetzelfde als dat van Sandra en mij. En heel hoog zijn daar zitstokken en een plateau, eigenlijk net zoals bij ons. 

Sandra gaat meestal op een stok zitten, ik heb dat nog nooit gedaan, ik slaap lekker in de warme bodembedekking, vlakbij haar. 

Ik ben helemaal thuis gekomen hier in de Tok-tuin en ik ben blij dat ik hier mag wonen voor de rest van mijn leven.

 

Belangrijk nieuws

Sandra:

Er is iets heel fijns gebeurd in de Tok-tuin de afgelopen week. 

Iets wat ik niet had durven dromen. 

Soestdijk staat klaar

Pa en ma Tok waren met de auto weggeweest en in die auto namen ze een vervoersmandje mee. Op de heenreis was dat mandje leeg, maar toen ze terugkwamen niet meer. Ma Tok had de dag ervoor al het nachthok van Soestdijk (míjn Soestdijk) opnieuw in orde gemaakt en de grote ren voor de deur gezet. Wij konden er nu niet meer in, maar er werd wel nieuw voer en schoon water neergezet. 

Toen had er bij mij al een lampje moeten gaan branden. 

Ma Tok kwam met het mandje de tuin in en eruit haalde ze een bruine kip, die erg op mij leek. 

de lege vervoersmand

Ze praatte tegen de kip en zette haar voorzichtig in het nachthok waarna ze de deur daarvan dicht deed. 

Ik dacht eerst dat ik gedroomd had, maar na een poosje kwam de grote bruine hen naar beneden over het trapje. Ze kwam dicht bij het gaas van de ren staan en ik ging naar haar toe. "O, wat fijn om een soortgenoot te zien!" kakelde ze zachtjes. "En nog een heleboel kleintjes ook! Kom jij ook uit een legschuur?" Ik keek haar aan en kakelde terug dat ik niet uit een legschuur kwam maar uit een bos, samen met een vriendin, die nu overleden was. Ik werd droevig toen ik aan Saartje dacht, de nieuwe kip zag dat en vroeg of dat al lang geleden was. 

Ik kon even niets uitbrengen,

Sandra bij Soestdijk

ik schudde mijn kop en toen keek ze me heel lief aan. Ik begreep dat zij met mij meevoelde en dat ze me begreep. 

Om weer wat vrolijker te worden vroeg ik haar of ze al een naam had gekregen van ma Tok. "O, is die vrouw ma Tok? Ze noemde me Trijntje, ik denk dat dat mijn naam is." Ik vertelde haar dat ze nu Trijntje Tok heette, omdat wij allemaal leden zijn van de familie Tok. Ze vond het erg chique om een dubbele naam te hebben, in de legschuur had ze gewoon "kip" geheten, net als alle anderen. "Het ziet er hier goed uit, ik heb een mooi schoon hok gekregen met lekker eten en schoon water. Komen jullie straks allemaal hier bij mij slapen?" Ik vertelde haar dat dat nooit zou passen, wij slapen in het Tok-huis, achterin de tuin. Maar als zij helemaal

Sandra en Nikolaas bij de ren van Soestdijk

gewend zou zijn zou ze ook los door de tuin mogen scharrelen en misschien konden wij dan samen in Soestdijk slapen, net zoals ik dat met Saartje had gedaan. 

Dat leek haar een heel goed plan. 

Ze kon niet geloven dat iemand haar nachthok te klein vond voor alle kippen in de tuin, in de legschuur sliepen ze allemaal bovenop en tegen elkaar aan. Maar ze dacht dat ze wel zou kunnen wennen aan de ruimte, als ze maar niet te lang alleen hoefde te blijven. 

Trijntje verkent haar nachthok

Tsaar Nikolaas kwam ook even kennis maken met zijn nieuwe dame; hij stelde zich netjes voor en zei dat hij haar een mooie hen vond. Trijntje begon gewoon te blozen, zoiets had ze vast nog nooit eerder gehoord. 

's Avonds namen we afscheid en ging ik naar het Tok-huis om te slapen. Ik hoorde later ma Tok tegen Trijntje praten, ze zei dat ze nu wel het nachthok in moest gaan om te slapen, anders zou ze het te koud krijgen. 

En daarna kwam ze onze deur sluiten. 

Wat was ik gelukkig!

De grrap

 Daantje en Dirkje:

Hahaha, daarr hebbûh we iederreen toch maarr weerr mooi te pakkûh gehad, al is niet alles verrlopûh zoals wè haddûh bedacht. 

Saartje zaliger

Jammerr dat Saarr dood ging, daarrdoorr kwam err plotseling een eind aan ons grrapjûh. 

Maarr we hoorrdûh dat err toch iemand bang was geworrdûh en dat deed ons errug goed! 

Weet u niet waarr dit overr gaat? Dan moet u de verrhaaltjûs toch beterr bè houdûh hoorr. Wè sèn err niet voorr niets met onse lolletjes. Ja, gaat u eerrst maarr evûh inhalûh wat u gemist hebt, dan hoevûh wè het niet allemaal nog een keerr te verrtellûh. Vanaf twaalf novemberr, "Humorr" heet dat verrhaaltjûh. 

Heb u ook wat te doen. 

Wiske wil weten of de tsaar humor heeft

So, bègelezûh? 

En, begrrijpt u het nu? 

Nog niet? 

Dan bent u echt dom hoorr. 

Goed, dan zullûh wè het in het korrt verrtellûh. 

Wiske vond dat err weerr eens iets grrappigs moest gebeurrûh hierr in de têun, dus natuurrlûk vrroeg ze aan ons om dat te rregelûh. En korrt daarrop lagûh err kleinûh eierrûh in Soestdijk, terrwèl Saarrtjûh en Sandrra altijd grrote eierrûh leggûh. Toen Saarrtje besloot om onderr de Tok-têun te gaan wonûh en Sandrra bè ons in het Tok-huis haarr intrrek nam viel

Linda, bang om enorme eieren te moeten leggen

het niet meerr op waar grrote en waar klène eierûh gelegd werrdûh, dus toen moestûh wè wel stoppûh met ons gèntjûh. Gelukkig was klène Linda al flink van strreek gerraakt, zè was bang dat zè van die rreuze-eierûh zou moetûh gaan leggûh. Hahahahaha, wè kwamûh niet meerr bè toen wè dat hoorrdûh. Linda was al naarr haarr moederr Pippa gegaan om te vrragûh hoe dat nu moest. Pippa had ons natuurrlûk doorr en zè steldûh haarr brroeddochterr gerrust. Ze verrteldûh err niet bè dat wè errachterr zatûh, dat was fideel van haarr, maarr ze heeft het wel tegen de tsaarr gezegd en die

tsaar Nikolaas probeert zijn snavel strak te houden

prrobeerrdûh zijn snavel rrecht te hoûdûh, maarr dat luktûh niet, hij begon kèharrd te schaterrûh van het lachûh. 

En toen moestûh wè bè hem komûh. Hij wildûh ons een standjûh gevûh, maarr dat luktûh niet errug omdat hè zo moest lachûh om ons grrapjûh. Hè wilde wel wetûh hoe wè het voorr elkaarr haddûh gekrregûh om klène eierrûh in Soestdijk te krrijgûh. Nou, dat was makkeluk geweest, wè haddûh gewoon alvast een klèn eitjûh gelegd in het nachthok en daarr een beetjûh bodembedekking overrheen geduwd met onze snavels. Sandrra en Saarrtjûh zagûh die eitjes niet toen ze selluf gingûh sittûh en ze dachtûh dat ze een ei haddûh gelegd, maarr dat was niet zo, ze

Sandra en Saartje in het nachthok van Soestdijk

voeldûh een ei achterr zich en dachtûh dat dat van hen was, terrwèl dat ons ei was, hihihi. Nikolaas moest nu nog harrderr lachûh en net zoals vrroegûr Laza dat altèd deed rriep de tsaarr ons allemaal bè elkaarr om ons de gelegenhèd te gevûh ons grrapjûh te verrtellûh. 

Wiske knipoogdûh naarr ons en zè verrtelde dat ze helemaal gerrust gesteld was: Onze nieuwûh haan heeft ook humorr! Hoerra!

Eierziekte?

Linda:

Ik begrijp er niks van, nu is Saartje er niet meer en Sandra slaapt bij ons in het Tok-huis. 

ei van Sandra/Saartje (links) en 1 van de anderen

Maar er was toch iets raars aan de vleugel in Soestdijk? Saartje en Sandra kakelden er met iedereen over dat zij plotseling veel kleinere en lichtere eitjes legden. Maar nu hoor ik daar niemand meer over. Dat komt natuurlijk doordat Saartje er niet meer is en Sandra bij ons woont, als zij nu kleinere eitjes legt valt het niemand op. Maar ik wil toch graag weten hoe het kwam dat die eitjes zo veranderd waren. Misschien is het wel iets engs, iets besmettelijks. Zou ik dan nóg kleinere eitjes gaan leggen? 

Linda, Sandra en Pippa in de tuin

Of, en daar moet ik niet aan denken, net zulke grote als die van Saartje en Sandra! Dat zou een ramp zijn. Met wie kan ik hier nu het beste over kakelen? Ik maak me echt zorgen. Ik denk dat ik naar mama Pippa ga, dat is tenslotte mijn broedmoeder en zij is erg wijs, ze heeft al zoveel meegemaakt hier in de tuin. Ik heb haar daarnet nog gezien, o, daar loopt ze samen met Sandra. Ik weet niet of het een goed idee is om het aan mama te

iedereen legt haar eieren nu op het plateau van het Tok-huis

vragen waar Sandra bij is, zou zij dan niet verdrietig worden omdat ze aan Saartje moet denken als ik over de eieren begin? Maar misschien is het juist wel goed, zij weet uit de eerste vleugel wat er mis was met de eieren in Soestdijk. Soestdijk staat nu trouwens weer leeg, ik heb ma Tok er al naar zien kijken, zouden daar weer nieuwe bewoners in komen? Maar daar ging het niet over, ik zou naar mama Pippa gaan. "Mama," vroeg ik zachtjes, want je hoort niet in te breken als er een paar hennen in gesprek zijn. "Momentje, Linda," kakelde Pippa en ze kletste nog even verder met Sandra, die mij een knipoog gaf en tegen haar zei

Linda kijkt angstig

dat ze later wel verder konden kakelen, een vraag van een broeddochter moest voorgaan. Ik bedankte haar hartelijk, zoals ik dat van mama had geleerd en Pippa liep met mij mee naar een rustig plekje. Ze vroeg wat er zo belangrijk was dat zij haar gesprek met een grote hen moest afbreken. Ik wilde zeggen dat ze eigenlijk alleen maar gezellig aan het kletsen was geweest met Sandra, maar bij nader inzien leek me dat niet zo'n goede opening van het gesprek dus hield ik wijselijk mijn snavel dicht. Totdat ik bedacht dat ik nu wel íets moest zeggen en ik vertelde mama mijn overpeinzingen over de vreemde eieren in het nachthok van Soestdijk. "Maar daar hoef jij je toch niet druk over te maken, dat is al voorbij," kakelde Pippa. 

mama Pippa

"Maar als het nu eens besmettelijk is en ik straks net zulke grote eieren moet gaan leggen als Sandra..." kakelde ik bibberend. 

Mama Pippa dacht even na en begon toen te grinniken. 

"Ik denk dat ik wel weet hoe het in elkaar zit," zei ze en ze drukte me op het hart me  er geen zorgen over te maken, omdat er niets besmettelijks aan was. Ik liep geen enkel gevaar en de andere hennen ook niet.

Ik keek haar verbaasd aan, zou zij meer weten over het eieren-mysterie?

En u, weet u het ook?

In memoriam: Saartje

Ma Tok:

Saartje kwam samen met Sandra bij ons in de Tok-tuin wonen in augustus. 

U kunt het verhaal over haar komst lezen bij "Sandra en Saartje vertellen hun verhaal" van 27 augustus.

Sandra en Saartje samen in de tuin

Pa Tok en ik hadden de beide dames gehaald omdat Soestdijk leeg stond en er dus wel plaats was voor een paar kippen, die gered waren van de slacht. 

Nu waren Sandra en Saartje niet door mensen uit een grote stal opgehaald, nee, ze waren gevonden in een bos, waar ze met hun tweeën rondzwierven. Omdat ze nogal timide waren konden ze niet bij andere grote kippen geplaatst worden, ze werden daar telkens aangevallen en gepikt en zo kwamen ze hier bij ons terecht. 

De krielkipjes zouden hen er niet zo

samen in het nachthok van Soestdijk

snel onder krijgen en dat bleek inderdaad te kloppen. 

Al snel waren beide grote bruine dames helemaal thuis in de tuin en liepen ze overdag gewoon tussen de kleintjes rond. 

Ze bleven wel in Soestdijk slapen, gezellig samen met z'n tweetjes. 

Er werd regelmatig een enorm bruin ei gelegd, of dat van Sandra of van Saartje was is mij nooit helemaal duidelijk geworden, misschien legden ze om de beurt een ei, dat kan ook nog. 

Saartje en Quinoa

En juist toen het spannend begon te worden met kleine eitjes in Soestdijk was Saartje opeens dood. Ze lag stil in het nachthok, terwijl Sandra een beetje bedeesd op mij afkwam toen ik de tuin in kwam om de deur van het Tok-huis open te zetten. 

Omdat de beide meiden altijd met een noodvaart op mij af kwamen schommelen vond ik het al vreemd dat er nu maar één naar me toe kwam en dan ook nog een beetje aarzelend, alsof er iets niet klopte. En dat was natuurlijk ook zo. 

Saartje in de tuin

Ik heb Saartje voorzichtig uit Soestdijk getild en haar de volgende morgen vroeg, toen de deur van het Tok-huis nog dicht was, begraven in de tuin. Sandra kwam erbij staan toen ik aan het graven was, ze heeft heel wat wormen soldaat gemaakt, maar toen haar maatje in het graf verdween stond ze stilletjes toe te kijken. Zo hebben wij samen gerouwd om Saartje. 

En later was er een bijeenkomst van alle kippen, ik denk dat ze Saartje ook misten. 

Sandra te midden van de kleintjes

Toen Sandra voor de tweede keer helemaal alleen in Soestdijk was gaan zitten voor de nacht heb ik haar bij de anderen in het Tok-huis gezet, zodat ze met elkaar waren. De volgende morgen kwamen alle kippen blij naar buiten, met Sandra tussen hen in. Ik hoop dat ze troost vindt bij de anderen, zodat ze zich niet meer alleen voelt.

Vaarwel, lieve Saartje, je was een schat van een kip. 

En al was je maar kort bij ons, we zullen je niet vergeten.

Rouw in de Tok-tuin

 Ma Tok:

Onze lieve Saartje is overleden.

Ze lag op een ochtend zomaar dood in het nachthok van Soestdijk.

Sandra mist haar erg en ook de rest van de familie Tok is in rouw.

Aanstaande vrijdag kunt u haar in memoriam lezen.

Vreemde eieren

Sandra en Saartje:

Wij leggen ons ei altijd netjes in de bodembedekking van het nachthok van Soestdijk, waar wij wonen. 

Sandra in het nachthok van Soestdijk

Dat is onze veilige plek in de Tok-tuin. 

De andere kippen leggen hun eitjes meestal in het Tok-huis, ook in de bodembedekking. Eerst hadden ze legnesten, maar die heeft ma Tok weggehaald omdat daar steeds muizen in kropen om hun kindertjes er in groot te brengen. Het was daar in die nesten lekker warm, vooral als er een kip op ging zitten om een eitje te leggen of om het warm te houden. En ma Tok vindt muisjes heel lief, maar ze wil ze niet bij ons in de slaapkamers hebben. En ook niet in de tuin en al helemaal niet in het mensenhuis. Wat zegt u? Daar wonen toch katten? Ja, dat is waar, maar die komen niet beneden, die gaan altijd

Igor op de schutting van het terras boven

via het terras de andere kant op, naar de Hoftuin en de rest van de buurt. 

Dat geldt dan alleen voor de kater, Igor, de twee poesjes Lotje en Cieniy blijven dichter bij huis, die komen het terras eigenlijk niet af. Hoe dan ook, de muizen hier in de tuin hebben geen last van de katten, volgens mij weten ze niet eens dat die voor hen zo gevaarlijke dieren daar wonen. 

Maar nu gaan we weer terug naar het leggen van eieren, we zijn helemaal afgedwaald door die muizen. 

Wij leggen ze dus in Soestdijk en de

Pippa en Babette leggen een eitje in het Tok-huis

anderen deponeren ze in het Tok-huis. Een heel enkele keer legt een jong hennetje, dat nog niet beter weet, een eitje zomaar midden in de tuin, maar dat is meestal na één keer wel over, hun moeder vertelt hen dat ze dat niet moeten doen, omdat de tuin niet geschikt is voor een eitje. Nee, voor je het weet staat ma Tok er met haar grote laarzen bovenop en daar gaat al je moeite. 

Nu weet u misschien dat onze eieren best groot zijn en bruin van kleur. Die van de anderen zijn veel kleiner en wit, creme of heel lichtbruin. Ze zijn dus duidelijk te onderscheiden van die van ons. 

Dus wie schetst onze verbazing

ei van Sandra/Saartje (links) en één van de "kleintjes"

toen één van ons haar ei had gelegd in Soestdijk en dat een klein creme eitje bleek te zijn. We kakelden er lange tijd over maar we kwamen er niet uit. En het gekke was dat de ander de volgende dag ook zo'n eitje achter zich vond. 

Ma Tok haalde de eitjes gewoon weg en bracht ze naar de schuur, waar alle eieren in verdwijnen. Maar wij begrepen er niets van. Waren we ziek? We keken elkaar aan om te zien of we opeens in kleine kipjes waren veranderd, maar we zagen er nog net zo uit als een paar dagen geleden. 

Saartjes geknipte achterkant

De volgende dag kwam er gelukkig weer een gewoon ei, maar de dag daarop was er weer zo'n kleintje. Wat zou er toch aan de vleugel zijn? We piekerden en kakelden maar we kwamen er niet uit. 

Saartje heeft de laatste tijd een beetje een vieze kont, om het maar plat te zeggen. Nu heeft ma Tok de vieze veren daar weggeknipt omdat ze bang is dat daar eitjes in gelegd zullen worden door vliegen. Niet dat die er zijn in de winter, maar je weet het maar nooit. 

Zou het daar mee te maken hebben? 

Wat denkt u?

 

Humor

 Wiske:

Odette vertelde in het vorige verhaaltje dat ik de oudste ben van de tweede generatie. 

Wiske voelt zich nog jong

Daarin heeft zij gelijk, al voel ik me nog helemaal niet oud en dat ben ik ook niet. Ik ben nog maar zes en een half jaar, dat is nog best jong. En ik weet precies wat ik wel en niet wil. 

Dat nieuwe haantje bij voorbeeld: die denkt dat ik me laat treden door hem, nou, dat kan hij vergeten! Ik vind hem helemaal geen echte haan, niet mannelijk en zo. 

Zonder staart nota bene! 

Het is toch geen gezicht? 

Dus als hij op mij afkomt doe ik een stapje opzij en als hij het dan nog niet begrijpt spring ik in zijn gezicht. Dan gaat hij er wel van door, de sukkel. 

Mijn dochter Floortje laat hem wel

kraaiende Laza, een echte haan

toe en dat moet zij zelf weten, ze is een volwassen hen, maar ik pas ervoor! 

Ma Tok vroeg me waarom ik Nikolaas niet mag. Eigenlijk weet ik dat zelf ook niet, misschien komt het doordat ik LazaRus zo'n fijne haan vond dat ik niet aan een andere kan wennen. Ik mis hem nog steeds, onze goeie ouwe Laza. Wat was het altijd gezellig met hem in het Tok-huis als het donker werd. Hij was streng, maar kon toch vaak meelachen om de rare fratsen van de Geertruien en van Daantje en Dirkje. 

Ik heb de tsaar nog niet zien lachen om een grap. Zou hij geen gevoel voor humor hebben? 

Dat moet ik maar eens gaan onderzoeken. 

Maar hoe doe je zoiets? 

Wiske wordt aangesproken door Daantje en Dirkje

Leefden de Geertruien nog maar, die zouden het wel weten. Ik ben niet zo goed in het verzinnen van grapjes, maar ik ga er toch eens over nadenken. 

Dirkje: "Hé, Wiske, wat loop jè hierr te sjaggerrijnûh?" 

Daantje: "Nôh, seg dat wel, seg, wat een bozûh snavel!" 

Dat kon er ook nog wel bij, kwamen die twee lolligerds me lastigvallen. Wat moest ik daar nu mee? 

Maar wacht eens even... misschien waren zij het antwoord op mijn probleem! Ik zou hen kunnen vragen om iets geks te verzinnen om te kijken of de tsaar dat zou kunnen waarderen. 

Dus ik probeerde vriendelijk naar hen te kijken, wat me moeite kostte, want ik heb nu eenmaal een streng gezicht, en ik vroeg hen of ze niet weer eens toe waren aan

Wiske heeft een nogal streng gezicht

een geintje. 

Ze keken elkaar aan en begonnen te stralen. 

"Dat is ûn geweldig plan van jûh, Wiske, wie had dat achterr jou gezocht?" riepen ze in koor. 

Het bleek dat zij het al een hele tijd een saaie boel vonden hier in de tuin, alles gaat gezapig z'n gangetje en er wordt nooit meer gelachen om iets geks. 

"Wûh gaan dierrect brrainstorremûh, en als wûh iets hebbûh verrzonnûh merruk jûh het vanzelluf." 

En nu moet ik dus maar afwachten wat er uit de koker van die twee gaat komen. 

Ik word er zenuwachtig van, straks loopt het niet goed af en dan is het mijn schuld. 

Waar ben ik aan begonnen?

Genen of opvoeding?

 Odette:

Mijn broeddochter Quinoa heeft het vorige verhaaltje aan u verteld en ik moet zeggen dat ik trots op haar ben. 

mama Odette en de kleine Quinoa

Wat kan zij mooi kakelen! Natuurlijk weet ik dat ik haar dat heb geleerd, maar dat kan toch niet alles verklaren. 

Kijk maar eens naar Daantje en Dirkje en hun broedmoeder Pippa, dan begrijpt u dat opvoeding niet alles is. 

Nee, ik denk toch dat er iets bijzonders in Quinoa's genen zit. 

Of dat van mij is of van tsaar Nikolaas is niet te zeggen, omdat er nog maar één van Nikolaas' nazaten hier in de Tok-tuin woont. 

Of er al meer van mijn kuikens hier zijn? Ik heb er genoeg uitgebroed door de jaren heen, er is zelfs een jaar geweest dat ik zes kleintjes om mij heen had dartelen. 

Odette: wit met grijze staart

Maar dat zegt niets over de genen. Als je broedmoeder bent kunnen de eitjes van elke leggende hen in de tuin zijn. 

Ik zou het heel fijn vinden als Quinoa mijn genen heeft, dan zou zij dus uit een eitje van mij zijn gekropen. Toegegeven, ze lijkt niet erg op mij, maar ze heeft wel één van mijn twee kleuren. Grijs, ja, dat heb ik in mijn staart en zij heeft het over haar hele lijfje. Nikolaas heeft ook grijs aan de onderkant van zijn vleugels, dus het is best mogelijk dat Quinoa van ons allebei de grijze genen heeft overgenomen. 

Pippa denkt dat Quinoa uit een eitje van Trui komt, maar dan zou zij

Nikolaas is grijs aan de binnenkant van zijn vleugels

toch vast wel wat bruins hebben. Omdat we er toch niet uitkomen neem ik maar gewoon aan dat ze dubbel van mij is, bloed- en broeddochter dus. 

Ik zal er alles aan doen om van haar een denkertje te maken, ze heeft er aanleg voor en aanleg moet je koesteren. Misschien wordt zij ook filosoof, dan kan zij mij straks opvolgen als ik er niet meer ben. Niet dat ik van plan ben om binnenkort dood te gaan, begrijp me niet verkeerd, maar niemand heeft het eeuwige leven en ik ben al best oud, al zie ik er nog prima uit. Ik ben al elf jaar, dat is een hele

Odette en Pippa, 2 van de 3 ouwetjes

leeftijd voor een kip. 

Ja, ik weet het, Desiree is vijftien geworden, maar dat was dan ook uitzonderlijk. 

Nadine is nog ouder dan ik, zij is de oudste op het ogenblik. Ze wordt best stram, dat zie je als ze van het plateau af wil vliegen. Ze wacht tegenwoordig steeds vaker tot ma Tok haar daar van af tilt en op de grond zet. Pippa is iets jonger dan ik, maar we zijn alle drie elf jaar, dus veel schelen we niet. Wij zijn de ouwetjes, de rest is allemaal een stuk jonger, dat scheelt vijf jaren!

Wiske, de oudste van de jongere generatie

Wiske en Xara zijn zes jaar, en die zijn na ons de oudsten. 

Ik breng u maar even op de hoogte, hoewel u dit ook kunt zien rechts naast onze verhaaltjes, daar staan onze portretten met onze uitkom-jaren erbij. 

Nee, geen geboortejaar, wij kippen worden niet geboren, we komen uit onze eieren, daarom heet het bij ons "uitkom-jaar." 

Hoe oud Sandra en Saartje zijn weet niemand, daarom heeft ma Tok het jaar waarin ze hier kwamen wonen maar bij hun foto's gezet. Dat is natuurlijk niet hun uitkom-jaar, ze zijn zeker niet meer de jongsten, maar je moet wat, hè?