Legpauze?

Zaza:

Ma Tok vroeg aan mij of ik me wel goed voelde. 

groen ei van Zaza

"Natuurlijk voel ik me goed," kakelde ik, "waarom vraagt u dat?" Het was haar opgevallen dat er al een hele tijd geen groene eieren meer werden gelegd en omdat ik de enige ben die dat doet wist ze meteen dat ik niet meer aan de leg was. 

Nu weet ik ook niet waarom ik geen eieren meer leg, ik ga regelmatig zitten, maar als er geen ei is komt het ook niet. Ma Tok zei dat het niet erg was en dat het haar was opgevallen dat er sowieso minder eitjes in de hokken lagen. 

Ze ging het Tok-huis binnen en begon een grondige inspectie van de zitstok en de mestplank. 

het flesje met het lege etiket

Even later kwam ze weer naar buiten met een chagrijnig gezicht. "Daar was ik al bang voor," mopperde ze en ze ging in de grote schuur in haar medicijnkast zoeken. Ze haalde er een klein flesje uit en toen keek ze nog bozer. 

"Staat er gewoon niks meer op het etiket!" zei ze tegen zichzelf. 

Ze maakte onze zitstok en mestplank schoon, zoals ze dat altijd doet, maar nu ging ze er een wit poeder overheen spuiten; er kwam ook wat op de bodembedekking en daarna was het klaar. Ze ging het mensenhuis in en dat was het dan, dacht ik. Maar nee hoor, de volgende dag kwam ze met een nieuw klein flesje de tuin in. Het oude flesje, waar dus niks meer op stond, pakte ze uit de schuur en

de pot met het witte poeder

toen ging ze onze waterbakken leegmaken. Dat was niks bijzonders, dat doet ze elke dag, maar nu kwam er niet alleen schoon water in, maar ook wat uit het flesje. 

"Zo," zei ze blij, "dat zal ze leren." Over wie ze het had wist ik niet, maar ik merkte wel dat diegenen niet tot haar geliefden behoorden. 

Wij dronken van het water en de volgende dag kregen we weer gewoon schoon drinken zonder het spul uit het flesje. "Over precies een week krijgen jullie nog een keer medicijn in jullie water en dan moet het over zijn met die nare beestjes," zei ma Tok en ze ging verder met haar werkzaamheden. Ze strooide elke dag van het witte poeder in ons huis, dat hoorde vast ook bij de behandeling. 

Nu had ik wel gemerkt dat ik best vaak jeuk had en ik zag de anderen zich ook regelmatig krabben en heel

bloedluis

vaak een zandbad nemen. Zou dat te maken hebben met dat medicijn? Ik vroeg het aan Odette, die de oudste en wijste is hier en zij kakelde dat er bloedluis in het Tok-huis zat. Ik wist niet wat dat was, Odette legde uit dat dat kleine beestjes waren die bij ons bloed kwamen drinken in de nacht en dat wij daardoor zwakker werden en ook geen eieren meer zouden leggen. 

Nu begreep ik waarom ma Tok zo had gemopperd en ik wist ook wie "ze" waren die een lesje moesten leren. Dat waren natuurlijk die nare beestjes. 

"Hoe gaat het medicijn helpen?" vroeg ik en Odette kakelde dat de

wijze Odette is een goede vraagbaak

luizen dood zouden gaan als ze ons bloed kwamen drinken met dat spul uit het flesje erin. 

Dat was slim bedacht vond ik en ik ging veel blijer slapen die avond. 

Nu maar hopen dat het werkt en dat we snel van die kriebeldingen af zijn. 

Zo was het dus een geluk bij een ongeluk dat er geen groene eieren meer gelegd waren door mij, anders was het misschien pas veel later aan het licht gekomen en dan waren wij helemaal verzwakt.

Misschien komen er nu ook weer groene eieren. 

En meer bruine en witte ook natuurlijk.

En dan gaan we ons ook weer beter en sterker voelen, dat is het belangrijkste.

Diepe gedachten

Ariane:

Ik ben nog als enige overgebleven van de drie kippen met prinsessennamen, mijn zusjes Amalia en Alexia zijn doodgebeten door de wrede poes, weet u nog wel? 

Yolanthe lijkt wel op Ariane

Ik was eerst erg alleen, vooral toen Angelique weer buiten ging slapen samen met Wendy. Ik durf dat niet meer, ik doe geen oog dicht als ik weer in de struik ga zitten. Ik begrijp niet dat Angelique, die de moordpartij toch ook van dichtbij heeft meegemaakt, weer buiten is gaan slapen. 

Ik trek nu veel op met Yolanthe, die wel een beetje op mij lijkt. Iedereen zegt dat zij zichzelf nogal geweldig vindt, maar dat valt reuze mee als je haar beter leert kennen. Ze is gewoon aardig en helemaal niet uit de hoogte. Zij slaapt altijd met Yneke op het deksel van de grote voerton in het Tok-huis, terwijl ik gewoon tussen de anderen op de stok zit, maar dat maakt niet uit. 

Yneke en Yolanthe

Overdag scharrelen we vaak samen door de tuin, soms is Yneke er dan ook bij, als zij tenminste geen filosofieles heeft van Odette. 

Ik zou eigenlijk ook best bij dat groepje willen horen, maar ik durf het niet te vragen aan Odette, vooral nu Clasien zich er ook bij heeft aangesloten. Yolanthe vindt die lessen helemaal niks, zij scharrelt liever vrij door de tuin, kakelde ze toen ik haar vroeg waarom zij er niet bij was. 

Ik vond het eigenlijk al vanaf het begin van de lessen erg interessant, maar Amalia vond het onzin, dus Alexia en ik deden alsof we er geen zin in hadden. Maar Amalia is er niet meer, nu mag ik zelf nadenken en beslissen wat ik wel of niet leuk

de tsaar en Ariane

vind. Misschien wil Yneke wel voor mij aan Odette vragen of ik er ook bij mag. Yolanthe zal het niet fijn vinden, dan is ze weer alleen tijdens de lessen, maar die duren niet zo lang, er blijft nog genoeg tijd over om lekker door de tuin te banjeren. 

De tsaar was ook lief voor mij toen mijn zusjes waren vermoord, maar hij vindt dat ik daar nu overheen moet zijn. Ik weet niet of dat zo hoort, maar ik ben bang dat ik het nooit zal vergeten, dat monster dat zomaar uit het niets op ons af kwam rennen. Ik bibber nog als ik er weer aan denk. Angelique kakelde tegen mij dat zij het nu en dan ook nog voor zich ziet, maar

Amalia, die de baas was over haar zusjes

dat die kat nu weer bij haar mensen is en die wonen héél ver weg, zo ver dat ze nooit meer hier kan komen. Bovendien is het raam van de schuur nu dicht zodat er geen kat meer in de tuin kan komen. 

Dat is allemaal waar, maar ik vind het nog steeds gevaarlijk om niet in een huis te slapen. 

En ik mis mijn zusjes ook wel een beetje, al moet ik kakelen dat het best fijn is om niet meer altijd te moeten doen wat Amalia beveelt. 

Daar kan ik wel aan wennen, dus misschien is het wel goed dat dit allemaal gebeurd is. 

Ik weet niet of ik zo mag denken, maar ik kan er niks aan doen, denken gaat vanzelf, dat houd je niet tegen. 

Ik ga vragen aan Odette wat zij hiervan vindt, misschien mag ik dan wel een keertje bij haar lessen komen om dit te bespreken, dan zou ik twee vliegen in één klap slaan.                                                                                                                   

Oogproblemen

Linda:

Op de foto hierboven zie ik er nog gewoon uit. 

Linda's goede (linker-)kant

Niet dat ik nu raar geworden ben, ik voel me nog even goed als toen, maar toch is er iets veranderd. 

Ik zag al een poosje niet meer zo goed met mijn ene oog, het rechter om precies te zijn. Dat is het oog dat u hierboven op de foto kunt zien. Daar is het nog helemaal helder. Ik vroeg aan mijn zusje Lisa of ze iets zag aan mijn oog, waarop ze kakelde dat het een beetje rood was. Ik schonk er verder geen aandacht aan, gelukkig heeft iedere kip twee ogen, dus ik kon alle lekkers nog goed vinden. Maar na een poosje merkte ik dat ik eigenlijk alleen maar met mijn linkeroog keek, als ik dat oog dichtdeed zag ik helemaal niets meer. Lisa kakelde dat mijn rechteroog helemaal wit was geworden. "Je moet wel heel goed kunnen kijken als je daar nog wat

het blinde oogje

door kunt zien," grapte ze. 

Ik zorgde ervoor dat ik altijd met mijn goede linkerkant naar ma Tok toe zat of scharrelde, maar toch zag ze per ongeluk een keer dat dat rare oog wit was geworden. Ze pakte me op en keek ernaar. "Dat ziet er niet goed uit," zei ze en ze maakte het oog voorzichtig schoon met een vochtig watje. Ik voelde er niets van en ik zag nog steeds niks. "Ik denk dat je dat oogje kwijt bent, meisje," zei ma Tok en ze zette me weer op de grond. Gelukkig hoefde ik niet naar de dierenarts, omdat die er ook niets aan zou kunnen doen. Ma Tok zei dat ik eerder had moeten aangeven dat er iets mis was, dan was het misschien nog te redden geweest. Tja, dat was misschien wel zo, maar zij had het niet gezien, dus het was

Lisa en Linda lachen om de grap

net zo goed haar schuld als de mijne. Ze gaf me wat extra wormpjes aan mijn goede kant en daarna ging ze alle kippen goed bekijken. Ze was zeker bang dat ze nog meer zou missen. Nou, ik kan me met één oog prima redden, om mij hoeft ze zich geen zorgen te maken. Ik zag wel dat ma Tok liep te piekeren en ik kakelde tegen haar dat dat helemaal niet nodig was. Ze vertelde dat ze graag wilde weten hoe het zo gekomen was, of het door een ziekte was gekomen of dat er iets in mijn oog was gekomen dat het kapot had

Nikolaas wil ook meelachen

gemaakt. Ik kakelde dat ik dat niet had gemerkt, alleen dat ik steeds minder kon zien tot het helemaal zwart was geworden aan die kant. 

Ik kakelde tegen Lisa dat het eigenlijk heel grappig was dat zij mijn oog als wit ziet en dat ik er juist zwart door zie. Lisa schoot in de lach en ik ook, waarop de tsaar eraan kwam om te vragen of hij en de andere kippen ook mochten meelachen. 

Ik vertelde wat ik net tegen Lisa had gekakeld, maar de tsaar keek zorgelijk en vroeg of het ook pijn had gedaan. 

De anderen kwamen om ons heen staan en ik moest de grap nog een keer herhalen. 

met z'n allen lachen om de grap

Iedereen lachte en toen deed Nikolaas ook mee, maar als een haan met snavelpijn. 

Ma Tok heeft beloofd dat ze mijn andere oog goed in de gaten gaat houden, want als daarmee hetzelfde gebeurt kan ik helemaal niks meer zien. Daar schrok ik een beetje van, dat lijkt me best lastig. Maar voorlopig is mijn linkeroog nog helemaal in orde en zo kan ik gewoon verder leven in de Tok-tuin.

 

De tsaar naar de pedicure

Tsaar Nikolaas:

Wat me nu weer is overkomen, ik ben er nog steeds boos om!

de tsaar in het kattenmandje

Ma Tok pakte me op een mooie dag zomaar op en voordat ik het in de gaten had zat ik in zo'n stom vervoersmandje, waar de katten altijd in gestopt worden als ze naar de dierenarts moeten. 

Wat een belediging, ik, de tsaar van de familie Tok, in een kattenmandje! 

Ik had al eens eerder in zo'n ding gezeten, we gingen toen naar de dierenarts, die een deel van mijn prachtige sporen afknipte. 

Ma Tok kreeg de afgeknipte stukken mee, wat ze ermee gedaan heeft weet ik niet, maar ik denk dat de dierenarts een beetje bang was dat ik zou denken dat hij die stukken had gestolen, zodat hij ervoor zorgde dat ma Tok nu de schuld zou krijgen. Hij was slim, die man, maar ik vond het drie keer niks dat hij me zomaar op die tafel zette om me te

de vorig jaar afgeknipte delen van de sporen van de tsaar

verwonden. Hij deed het goed, dat moet ik toegeven, ik verloor geen druppel bloed, maar toch blijft het een schande dat dat zomaar kan in dit land. 

Na een hele poos wachten in dat kleine mandje nam ma Tok me mee in de auto. Zouden we weer naar die man toegaan? En ja hoor, we kwamen weer in dezelfde wachtkamer terecht, waar we nog even moesten wachten tot we aan de beurt waren. Er zat ook een kat in net zo'n mandje als ik en er was een grote hond, die zomaar op de

de deze keer afgeknipte stukken van de sporen

grond lag, vlakbij mijn mandje. Hij keek naar mij alsof hij me wilde opeten, zodat ik, om me te verdedigen, een luid "Kukelekuuu" liet horen. Daar schrok hij van, hij ging meteen een eindje verderop liggen en de mensen in de wachtkamer begonnen te lachen. Dat was grappig, ik vond het zo lollig dat ik nog maar een keer kraaide, wat weer gelach opleverde. Maar ik ben niet op de wereld om mensen te vermaken, ik ben liever in mijn tuin bij mijn harem. 

de tsaar is weer terug bij zijn harem

Ma Tok zei dat ik niet zoveel herrie moest maken; om haar duidelijk te maken dat ik dat wel zelf uitmaakte kraaide ik nog een paar keer extra lang en hard. Toen we aan de beurt waren werd ik op dezelfde tafel gezet waar ik jaren geleden ook al op had gestaan. En dezelfde man stond al klaar met zijn tangetje. 

Mijn eerste spoor was ingekort voordat ik het in de gaten had, maar ik was vast besloten dat ik de tweede heel zou houden. Ik begon te wriemelen, waarop ma Tok me heel stevig vasthield zodat ik geen kant op kon. En knnappp, daar ging mijn tweede spoor. Er lagen twee prachtige stukken van mij op de tafel, ik keek er met heimwee naar. De dierenarts vroeg of ma Tok ze mee naar huis wilde nemen, maar zij zei dat dat niet hoefde. Nota bene: ze liet die gedeelten van mij zomaar achter op die tafel! Dat had ik niet

weer vertrouwd in de Tok-tuin

van haar verwacht, wat viel me dat van haar tegen. Ik werd weer in het mandje gezet en we gingen terug naar de wachtkamer. De poes in het mandje was verdwenen en de hond ook, die waren vast alweer lekker thuis. Ma Tok zette me in de auto, die intussen héél warm geworden was, ik viel bijna flauw van de hitte. Gelukkig zette ze een raampje open, zodat het wat koeler werd toen we gingen rijden. Eindelijk kwamen we weer bij mijn tuin aan en mocht ik uit dat stomme mandje. Mijn dames waren duidelijk blij dat ik er weer was, ze hadden me erg gemist, kakelden ze. Ik hoop dat ik nooit meer naar die man terug hoef, ik blijf liever met allebei mijn poten, met mooie lange sporen, op de grond staan.

Ma Tok: zoals u kunt zien op de beide foto's van de afgeknipte stukken van de sporen waren ze eerst puntig en nu niet, waaruit blijkt dat de sporen van binnenuit groeien en niet aan de uiteinden, net zoals nagels en haren bij de mens.

Aanwinst voor de filosofie?

Odette:

De rust is weergekeerd in de Tok-tuin, Clasien is helemaal gewend en wij zijn niet meer bang voor aanvallen van katten. 

Angelique

Daarom wilde ik mijn filosofie lessen maar weer eens beginnen. 

Ik keek om mij heen en zag dat Angelique en Yneke samen aan het scharrelen waren. Dat kwam goed uit, zij zijn de enige twee hennen die nog over zijn van mijn klasje. Eigenlijk vind ik twee een beetje weinig, maar wie we er nog bij zouden moeten vragen weet ik niet. Dat was meteen een goede vraag om de les te beginnen. Angelique vroeg of het een hen moest zijn die al lang in onze tuin woonde. Yneke vond dat niet per se nodig en ik eigenlijk ook niet, het gaat meer om het denkvermogen van de betreffende kip. 

"Dan zou ik Clasien willen voorstellen," kakelde Angelique. 

Daar keek ik vreemd van op, ik wist niet dat die twee zo bevriend waren

Yneke

geworden in de korte tijd dat eerstgenoemde hier woont. 

Omdat ik Clasien nog niet goed ken stelde ik voor om haar aan een geschiktheidsonderzoek te onderwerpen, waarop Angelique kakelde dat we een beetje voorzichtig met haar moesten zijn omdat ze nogal veel heeft meegemaakt. Daarmee toonde zij aan dat ze echt diep nadenkt over de dingen en dat ze dus een zeer goede opvolgster van mij zou kunnen worden. Ik beloofde haar dat ik Clasien met fluwelen pootschoentjes zou aanpakken en daarmee was ze gerustgesteld. We kakelden nog wat door over verschillende onderwerpen en toen vond ik het wel genoeg voor een

Odette en Clasien

eerste les na zo'n lange tijd vakantie. Ik stapte op Clasien af en vroeg haar hoe het haar beviel hier in de tuin. "P-p-prima," kakelde ze.

Ik had nog niet eerder gemerkt dat zij stotterde, ik besloot er geen aandacht aan te schenken en gewoon door te vragen. 

"Heb je al eerder in een tuin gewoond, of alleen maar in een schuur?" vroeg ik. "Alleen m-m-maar in een s-s-schuur," kakelde de bruine dame. Ze had het niet fijn gehad in die schuur, dat begreep ik wel en ik had meteen medelijden met haar. 

Nu weet ik dat veel kippen het niet fijn vinden om als zielig te worden gezien, dus ik deed net alsof ik niet in de gaten had dat ze stotterde. 

Ze keek me een beetje bevreemd aan, maar kakelde wel door op de vragen die ik haar stelde. 

Ze leek me niet echt de slimste, maar omdat Angelique haar graag bij de

Clasien gaat de lessen filosofie volgen

les wilde hebben vroeg ik haar of ze daar zin in had. Ze keek bedenkelijk en kakelde of ze daar even over mocht nadenken. "Natuurlijk," kakelde ik, "Angelique is ook lid van de filosofie-club en zij zou het fijn vinden als je erbij zou komen." Hierop klaarde haar gezicht op; ze wilde weten wie er nog meer bij de lessen aanwezig waren en toen ik antwoordde dat Yneke er ook bij hoorde werd ze wat enthousiaster. "D-d-dan w-w-wil ik er w-w-wel g-g-graag b-b-bij h-h-horen," kakelde ze en zo werd besloten dat de filosofie lessen voortaan door mij gegeven zouden worden aan Angelique, Willeke en Clasien. 

Odette is wel oud maar ze ziet er nog goed uit

Het stelde mij gerust dat er nu weer drie kandidaten waren om mij op te volgen als ik er niet meer zou zijn. Ik voel me nog steeds goed, maar ik ben al veertien jaar, dus het is best mogelijk dat ik er over niet al te lange tijd niet meer ben. 

De opvolgers zijn in elk geval weer op volle sterkte aanwezig, morgen beginnen we met de nieuwe lessen, dan zullen we zien hoe Clasien zich handhaaft tussen de denkers.

Ik moet eerlijk kakelen dat ik niet denk dat ze veel zal bijdragen, maar je kunt je aardig verkijken op iemands intelligentie, dus we wachten het maar rustig af.

Het verhaal van Clasien (2)

Clasien:

De tweede keer dat ma Tok mij losliet had ik besloten om gewoon mezelf te zijn.

Wendy en Angelique zijn elke morgen al vroeg in de tuin

Ik ging nu dus heel bescheiden de tuin in en liep niet direct op iets lekkers af. Nee, ik wachtte tot iedereen genoeg had gesnoept en toen bleek dat er nog heel veel lekkers over was voor mij. Wendy en Angelique, die ik wat beter kende omdat zij elke morgen vroeg door de tuin scharrelden als de anderen nog sliepen, kakelden dat ik het nu veel beter deed dan de eerste keer. 

Toen ik hen mijn verhaal vertelde zag ik dat zij het begrepen, vooral Angelique is een erg lief kipje, zij kwam me als troost een lekker wormpje brengen, dat nog in de tuin had gelegen van de vorige dag. Toen iedereen weer buiten was kwam de tsaar, zoals het haantje

de tsaar heeft Clasien geaccepteerd

heet, op mij af en hij maakte een dansje voor me. Ik begreep dat hij mij nu had geaccepteerd als één van zijn hennen en ik bleef de hele dag dicht bij hem in de buurt. 

De enorme kip, die Xena heet, beschermde mij tegen Quinoa, het hennetje dat ik als eerste had aangevallen. Quinoa is geloof ik nog steeds een beetje boos op mij. Toen ik dit aan Angelique vertelde kakelde die dat ik me daar niets van moest aantrekken omdat Quinoa nogal snel op haar teentjes getrapt is; zij denkt dat ze een streepje vóór heeft op iedereen omdat zij een dochter is van de tsaar, maar dat is onzin, iedereen is hier gelijk in de tuin. 

Clasien is een beetje droevig vanwege haar gestotter

Dat was heel fijn om te horen, dat was anders dan ik gewend was. Angelique vroeg of ze een heel onbescheiden vraag aan mij mocht stellen, waarop ik natuurlijk volsnavelig "J-j-ja" antwoordde. Ze wilde graag weten of ik altijd had gestotterd, of dat dat kwam omdat ik een beetje verlegen was. "D-d-dat w-w-weet ik eigenlijk n-n-niet," kakelde ik en ik werd een beetje droevig omdat ik nu begreep dat iedereen mijn gebrek gehoord zou hebben. Ik had nog even gedacht dat ik het me verbeeldde, maar nu wist ik dat het echt zo was. 

"Het geeft niks hoor," kakelde Angelique, "ik vind je even lief, of je nu stottert of niet. En misschien komt het wel door het moeilijke leven dat je hebt gehad, dan zou

Angelique troost Clasien met wijze woorden

het best kunnen dat het hier in de tuin over gaat." 

"Z-z-zou j-j-je d-d-dat echt d-d-denken?" vroeg ik. Angelique kakelde dat zij het niet zeker wist, maar dat het best zou kunnen. 

Als dat toch eens zou gebeuren, wat zou ik dan gelukkig zijn! 

Nadat ik een aantal nachten alleen had geslapen in Soestdijk zei ma Tok tegen me dat ze dat helemaal niet gezellig vond voor mij. Ze pakte me pardoes op en zette me in het Tok-huis tussen de anderen op de stok. 

Ik vond het eerst een beetje eng, maar toen iedereen het gewoon accepteerde alsof het altijd zo was

Clasien (rechts) in het Tok-huis op stok

geweest begon ik ervan te genieten. 

Het was inderdaad veel gezelliger zo met zijn allen bij elkaar te slapen, ik hoorde de geluiden van de andere kippen, dat gaf me een veilig gevoel. 

De volgende avond durfde ik nog niet zelf het huis binnen te gaan, ma Tok pakte me weer op en zette me weer binnen. 

En nu ga ik al uit mezelf mee naar binnen als de anderen dat doen, zodat ik er helemaal bij hoor. 

Het verhaal van Clasien (1)

Clasien:

Ik heb de laatste maanden heel veel meegemaakt, zoveel dat ik mijn vroegere leven bijna ben vergeten. 

Clasien in haar mandje

En dat vind ik niet erg, want zo fijn was dat leven niet. Ik zat opgesloten in een heel grote schuur met héél veel kippen en het enige wat we moesten doen was zoveel mogelijk eieren leggen. We kregen wel eten en drinken, anders zouden er geen eieren komen, maar omdat ik niet van de bazige soort was kreeg ik vaak het allerlaatste restje dat overbleef als iedereen genoeg had gegeten. Daardoor werd ik mager en legde ik niet zoveel eieren. Op een dag werden we allemaal gevangen en in kratten gepropt, maar toen behoorde ik tot de gelukkigen die niet in een grote auto werden gezet, maar ik mocht met iemand mee die mij en nog een aantal kippen in haar tuin zette. Dat was geweldig! 

Clasien in het nachthok van Soestdijk

Het was alleen jammer dat ik hier ook door iedereen werd gepikt, zodat ik in een apart hokje moest wonen. Dat was wel lekker rustig en veilig, maar ik had liever wat meer ruimte gehad. 

En die kreeg ik toen ik door iemand werd opgehaald. Eerst werd mijn ruimte nog veel kleiner, ik werd in een mandje gezet en met een auto naar mijn nieuwe woonplaats gebracht. Daar kreeg ik een groot hok met een enorme ren ervoor, helemaal voor mij alleen. 

Ik zag wel een heleboel andere kippen en ook een haantje, maar die konden niet bij mij komen om me te pikken. Die anderen liepen door de hele tuin te scharrelen, dat wilde ik ook wel, maar we moesten eerst aan elkaar wennen zei de vrouw die me had opgehaald. 

heel veel lekkers in de tuin

Later hoorde ik dat zij ma Tok werd genoemd. Ze gaf mij ook een naam: Clasien Tok, best een chique naam voor zo'n eenvoudige hen als ik. 

Na een aantal dagen zette deze ma Tok de deur van mijn ren open en toen zag ik dat er een heleboel lekkers in de tuin lag. Daar wilde ik ook graag van mee-snoepen, dus ik stapte de tuin in. Eerst ging het allemaal goed, ik pikte lekker in de slablaadjes, die overal lagen. Maar toen de anderen in de gaten kregen dat ik los was kwamen ze op me afrennen. Omdat ik bang was dat ik voortaan weer als allerlaatste aan de beurt zou komen ging ik in de aanval. Dat is de beste verdediging, heb ik wel eens gehoord. 

Een grijs kipje, dat Quinoa heette,

Clasien in de aanval

vond dat ik niet zo'n hoge toon
mocht aanslaan als nieuweling en zij begon tegen me op te springen. Daarop kwam het haantje naar ons toe en hij kakelde dat wij ons niet zo moesten aanstellen. 

"Oei," dacht ik, "nu moet ik meteen maar laten zien dat ik niet de onderste in de pikorde wil zijn," en ik liep dreigend op hem af. 

Maar hij had een scherpe snavel, waarmee hij me in mijn lelletje pikte. Daar schrok ik van en ma Tok, die het bloed zag, tilde me op en zette me weer in de ren. 

Had ik de verkeerde tactiek toegepast? 

Had ik me toch wat bescheidener moeten opstellen? 

weer in de ren na de eerste mislukte poging

Ik besloot het allemaal maar even af te wachten en als ik nog een kans zou krijgen zou ik me vriendelijker gedragen. 

Zouden ze begrijpen dat het mijn angst was geweest die me zo brutaal had gemaakt? 

Ik hoopte het van harte, want die tuin zag er zó aanlokkelijk uit met allemaal schaduw- en zonneplekjes, een enorme struik en een echt zandbad in een autoband, het leek wel een paradijs!

 

de paradijselijke tuin, gezien vanuit de ren van Clasien

Timide legkip?

Tsaar Nikolaas:

Ma Tok heeft mij gewoon voor een voldongen feit gezet. 

Clasien nog achter het gaas van  de ren

Dat doet ze nou altijd! 

Ik had net verkondigd dat ik mijn poten vol had aan de overgebleven hennen hier in de tuin, haalt ze er toch weer één bij. 

En wat voor één! 

Het zou een timide kip zijn, nou, dat viel vies tegen. Ma Tok had haar eerst een aantal dagen in Soestdijk opgesloten, met onze schuilren ervoor, zodat ze wat meer ruimte zou hebben. Toen het mooi weer was dacht ma Tok dat ze Clasien, zo heet de nieuwe, wel los kon laten bij ons als zij erbij ging zitten. Ze gaf ons heel veel lekkers, daar was niks mis mee natuurlijk, maar toen deed ze de deur van de ren open. 

Clasien en Quinoa

Komt Clasien meteen de tuin in om haar deel van het lekkers op te eisen, terwijl er in haar ren ook een hele voorraad lag. 

Ik had eerst niet in de gaten dat ze los was, maar toen ik Quinoa boos hoorde schreeuwen keek ik om en zag ik dat zij met Clasien aan het vechten was om een blaadje sla. 

Ik ging erop af en kakelde dat er voor iedereen genoeg was en dat ze zich niet zo moesten aanstellen: komt me die Clasien gewoon op mij afstormen om een potje matten! 

De brutaliteit! 

En dat terwijl wij ons allemaal zo netjes aan haar hadden voorgesteld. 

Clasien komt op de tsaar af

Ma Tok kwam tussenbeide, maar toen had ik haar lekker al in haar verwaande lelletje gepikt. Ma Tok zag bloed en ze sloot Clasien weer op met de verzuchting dat het kennelijk te vroeg was geweest om haar al los te laten. 

Zo zat Clasien weer een poosje in haar hok met de ren en wij gingen weer lekker onze gang in de tuin. 

Maar natuurlijk was het niet de bedoeling dat de nieuwe hen opgesloten zou blijven, dus ma Tok deed een tweede poging om haar los te laten. 

Gelukkig gedroeg ze zich toen wat bescheidener, ze kwam zelfs

de tsaar danst om Clasien heen

voorzichtig naar mij toe om echt van dichtbij kennis te maken. 

Ik heb een dansje voor haar gemaakt en toen was alles in orde. Ze bleef een beetje bij me in de buurt, vooral toen Quinoa achter haar aan begon te lopen. Gelukkig kwam Xena met haar grote lijf tussen mijn dochter en de nieuwe dame staan, zodat er geen sprake kon zijn van een aanvaring. 

Die avond gingen we allemaal rustig op stok en Clasien ging in het nachthok van Soestdijk slapen. 

En de dagen daarna was ze helemaal geaccepteerd door iedereen, zodat ze nu een volwaardig lid is van de familie Tok.

Geen geheim meer

Angelique:

De hele tuin was verbouwd en ik weet nu ook waarom.

de nieuwe geredde legkip in Soestdijk

Het blijkt dat Xena er al van wist, maar ze heeft het goed geheim gehouden. 

En nu wilt u natuurlijk weten wat er is gebeurd nadat de ren voor Soestdijk werd gezet en alle deuren werden gesloten. Wel, dat zal ik u vertellen. 

We hebben een nieuw familielid mogen verwelkomen in de Tok-tuin. Ze woont voorlopig in Soestdijk, omdat wij aan elkaar moeten wennen, anders wordt het hommeles, zei ma Tok. Nu ben ik van nature nogal zachtaardig, maar er lopen hier ook een paar haaibaaien rond, ik zal geen namen noemen, misschien weet u wel wie ik bedoel. 

De nieuwe kip is een zogenaamde "geredde legkip", zoals er al heel wat hier hebben gewoond om hun laatste jaren nog echt kip te mogen zijn. Ze heeft in een heel groot hok gewoond met heel veel andere kippen, ze hadden allemaal maar weinig ruimte en daardoor zijn ze elkaar gaan pikken.

ze is nog best mager

Deze dame was al vijf weken in een opvang geweest, maar omdat ze nogal timide is werd ze daar ook steeds gepikt. Tijd voor een nieuwe plek dus en die plek heeft ze hier gekregen bij ons. 

Ze is best mager en ook nog een beetje kaal. Bovendien ziet ze wel erg bleek, zei ma Tok, waarvoor ze nu vitamientjes door haar drinkwater krijgt. Ze wordt ook verwend met eivoer om aan te sterken en omdat ma Tok hoorde van haar vorige verzorgster dat ze gek is op groene blaadjes heeft ze ook een paar blaadjes sla gekregen. Wij mochten de rest van de krop opeten, nou, dat ging er wel in! 

De eerste dag lieten we haar met rust, maar de tweede dag, toen alleen Wendy en ik nog maar in de tuin scharrelden, ben ik naar de ren toegestapt en omdat de nieuwe hen nogal droevig keek heb ik aan haar gevraagd hoe ma Tok haar had genoemd en toen kakelde ze heel verlegen "C-C-Clasien T-T-Tok." 

Angelique in gesprek met Clasien

Ik kakelde dat ze het hier heel goed ging hebben, waarop ze een beetje vrolijker werd. "Moest je lang in de auto zitten bij ma Tok?" vroeg ik. "N-N-Niet zo h-h-heel l-l-lang," antwoordde ze. 

Ik weet niet of ze stottert omdat ze zich hier nog onwennig voelt of dat ze dat altijd heeft gedaan. Dat zullen we wel merken als ze hier een poosje is. Ik vond het niet aardig om het aan haar te vragen. Toen de rest van de familie uit het Tok-huis werd gelaten kwamen ze allemaal bij de ren staan om kennis te maken. Clasien vond het best spannend, dat zag ik wel, maar toen de tsaar zich aan haar voorstelde kakelde ze dapper dat ze C-C-Clasien heette. 

Ze werd hartelijk welkom geheten

iedereen komt kennismaken met Clasien

door Nikolaas en ook door alle anderen, die zich één voor één kwamen voorstellen. 

Wendy en ik hadden dat al gedaan, dus toen ma Tok lekkers voor ons ging strooien waren wij daar als eersten bij. Clasien kreeg ook wormpjes in haar ren, ze viel erop aan alsof ze grote honger had, terwijl wij toch duidelijk hadden gezien dat ma Tok een volle voerbak in haar nachthok had gezet. 

Misschien moet ze er nog aan wennen dat er hier altijd genoeg is voor iedereen, ook voor de verlegen hennen, nou, dat gaat vast helemaal goed komen.