Waar blijven de eieren? (1)

Geertrui en Vita:
Wij hebben u wat te vertellen. Wij zijn heel goede vriendinnen geworden, omdat wij elkaar zo goed begrijpen. Dat komt omdat wij allebei onze beste vriendin hebben verloren. Geertrui en Vera. Wij zitten tegenwoordig erg vaak naast elkaar in het nachthok op de stok en ook in de tuin scharrelen wij bijna altijd samen. En zo kwamen wij op een idee. Wij zullen u vertellen wat er gebeurd is.
We hadden alle hennen en ook Laza bij elkaar geroepen. Alleen Yvonne en Yvette waren er niet bij en Pippa en Zora natuurlijk ook niet. Die hebben wij later alles uitgelegd.

Vita

Vita: "Vertel jij het maar, jij bent dat meer gewend dan ik."
Geertrui: "Goed, maar jij moet me nu en dan wel aanvullen, als ik iets vergeet."
Vita: "Ja ja, dat zal ik doen, maar begin nu maar, iedereen zit op het puntje van het plateau."
Geertrui: "Jullie hebben wel gemerkt dat er de laatste tijd helemaal geen eieren van ons hier in ons huis werden gevonden door Ma Tok."
Vita: "Alleen nu en dan een kapot ei van mij in een legnest, maar daar heeft Ma Tok niets aan.
Ze vindt het zelfs naar als ik er weer eens zo één heb gelegd, want dan moet ze het legnest

Geertrui

weer schoonmaken."
Geertrui: "Goed zo, zie je wel dat je het kunt, mij aanvullen.
Om verder te gaan: er waren hennen, die wel eitjes legden, maar die waren verdwenen als
Ma Tok kwam om ze op te halen.
Vita: "Jullie hebben je vast afgevraagd waar die eitjes bleven."
Geertrui: "Nu hebben wij, Vita en ik, een verzoek aan Wiske."


Op dat moment begon Zora héél hard te piepen, wij konden haar zelfs in het Tok-huis verstaan.


Zora: "Mama, waarom zijn ze allemaal naar binnen gegaan midden op de dag?
Is er iets heel erg lekkers te snoepen daar?

Zora (op de voorgrond mama Pippa)

Waarom krijgen wij dan niks?
En wie heeft het lekkers dan gegeven? Ik heb Ma Tok niet gezien, die is al een hele tijd geleden geweest om ze er allemaal uit te laten."
Maria: "Vita en Geertrui hebben iedereen naar binnen geroepen omdat ze iets belangrijks te vertellen hebben. Ze hebben beloofd om straks alles ook aan ons en Yvonne en Yvette te komen uitleggen."
Zora: "Maar ik wil het NU weten en niet pas straks. Straks duurt altijd zo lang."
Maria: "Stil nu maar, je moet leren om geduld te hebben."
Zora: "Ik moet altijd maar leren en wachten, daar heb ik helemaal geen zin in. PIEP!"

Geertrui en Vita: Toen Maria Zora had afgeleid met een lekker hapje gingen wij weer verder met ons verhaal. Alleen moet u om te weten wat ons verzoek aan Wiske was wachten tot de volgende keer, hihihi, u moet, net zoals Zora, geduld oefenen.

Wiske speelt voor detective

Wiske:
Mijn moeder Maria heeft u al verteld dat al onze eieren telkens verdwijnen uit ons huis.

Wiske op wacht in haar donkere hoekje

Ik vind dit een heel raar fenomeen en ik heb dan ook besloten om er onderzoek naar te gaan doen.
Hoe ik dat moest aanpakken was wel even een moeilijkheidje, maar ik heb er iets op gevonden.
Ik heb bedacht dat ik gewoon een hele dag in ons huis zou moeten gaan zitten om op te letten wat er daar gebeurt.
Dus op een mooie morgen bleef ik op het plateau zitten toen ik een eitje had gelegd.
Ik bleef niet op het ei zitten, want dan zou de dief, zoals ik hem of haar nu maar even zal noemen, niets kunnen uitvoeren.
Nee, ik verstopte me een beetje in een hoekje en ik deed net alsof ik daar zat te slapen.
Zo zou ik de dief mooi kunnen betrappen.
Ma Tok was al geweest om de deur open te zetten, dus iedereen kon in- en uitlopen.
Ik zat daar al een heel tijdje, maar er gebeurde helemaal niets.
Mijn pas gelegde eitje lag goed in het zicht, maar er kwam geen dief.
Wie wel kwam was Keetje.
Zij ging bij mijn eitje zitten en ze legde er een ei van haarzelf naast. Toen ging ze weer naar buiten.

Keetje legt haar ei naast dat van Wiske

Ze had mij niet eens gezien.
Dat was mooi, misschien zou de eierdief mij ook over de kop zien en dan zou ik mooi alles kunnen volgen.
Ik lag daar heerlijk zacht in de bodembedekking net te doen alsof ik sliep en weer ging er een poosje voorbij.
Maar weet u wat het gevaarlijke is van lekker zacht liggen en doen alsof je slaapt?
Juist ja, dat gebeurde dus ook met mij.
Toen ik mijn ogen weer open deed waren Keetje's en mijn ei allebei verdwenen!
Ik kon mijzelf wel voor mijn kop slaan! Wat was ik kwaad.

Wiske is vast van plan om haar plannetje nog een keer ten uitvoer te brengen, en dan goed.

Nu had ik de diefstal gemist. Het was zomaar vlak voor mijn snavel gebeurd en nu wist ik nog niet wie het gedaan had. Ik besloot maar naar buiten te gaan, het was nu toch al te laat om de boef te betrappen. Ik zou het allemaal opnieuw moeten doen en dan extra goed opletten dat ik niet in slaap zou vallen.

Voorbeeldig kind?

Pippa:
Waar ben ik aan begonnen?

Odette komt bij Pippa kakelen over Zora

Ik was van plan om van Zora de meest voorbeeldige hen van de hele Tok-tuin te maken door haar streng op te voeden.
Maar wat is dat moeilijk, zeg!
Ik geloof dat ik dan ook wel het allermoeilijkste kuiken ooit getroffen heb.
Wat een ondeugd is ze, ik kan er geen woorden voor vinden. Odette kwam pas even met mij kakelen, om te vragen hoe het gaat met de opvoeding en zo. Volgens haar ben ik veel te streng voor Zora en is ze daarom zo stout.
Ik heb daar eens over zitten denken.
Niet dat ik daar veel tijd voor

eigenwijze Zora

heb, met die kleine boef om mij heen, het kwam er op neer dat ik het nadenken moest combineren met het warm houden van Zora toen het avond was geworden.
Ik heb haar een keer extra vroeg mee naar boven genomen, het kwam goed uit dat het toen regende en koud was in de tuin. Anders was ze vast niet met mij meegegaan.
Maar goed, toen wij dus boven zaten en Zora in slaap was gevallen ben ik gaan peinzen.
En ik kwam tot de conclusie dat Odette misschien wel een beetje gelijk had.
Maar hoe moet ik het nu verder aanpakken? Ik kan toch niet gewoon van de ene op de andere dag alles maar goed gaan vinden wat die kleine uitspookt?

Pippa beschermt Zora tegen het fototoestel van Ma Tok

Ik moet alles nog eens goed op een rijtje krijgen, eerst eens bedenken wat ik absoluut niet goed vind en haar dan verder een beetje haar gang laten gaan.
Dat is de oplossing, denk ik.
Ik ga er morgenochtend meteen mee beginnen en dan kijken we wel waar het schip strandt. Odette zei dat het misschien ook kwam doordat Zora geen broertjes of zusjes heeft.
Daar kan ik niets aan veranderen. Zou het helpen als ik zelf nu en dan even voor zusje speel? Ook een beetje gek doen, bedoel ik. Daar zal ik het nog eens over hebben met Odette, zij komt morgen weer bij mij kakelen, heeft zij beloofd, om te zien of ik het met haar eens kan zijn wat betreft de strengheid van mijn

Zora in een hoekje van de ren

opvoeding.
Ik hoop dat deze verandering van aanpak een beetje gaat helpen, want zoals het nu gaat houd ik het niet vol.
En ik weet ook niet of ik op deze manier ooit nog weer eens broeds zal worden.
Straks krijg ik nog last van een post-broedse depressie en daar schiet niemand iets mee op.
Ik zal u op de hoogte houden van de uitwerking op Zora van mijn nieuwe opvoedmethode, misschien kunt u er ook nog iets van leren voor de opvoeding van uw eigen kuikens, als u die nog onder uw vleugels hebt tenminste.

Een raadsel

Maria:
Er is iets heel vreemds aan de hand in de Tok-tuin. Ik begrijp er niets van.
Wat er dan voor rare dingen gebeuren vraagt u? Dat zal ik u vertellen.

Yvonne en Yvette

De twee grote witte dames, die nu apart zitten in hun paleis, leggen bijna elke dag allebei een groot spierwit ei in hun nachthok.
Ma Tok is daar blij mee, ze neemt ze dankbaar van hen in ontvangst.

eitje van de chabo's

groot ei van de witte dames

Wij, de loslopende hennen zullen we maar zeggen, leggen ook regelmatig een eitje. Die zijn kleiner dan de reuzen-eieren van Yvonne en Yvette, maar ze zijn zeker niet te versmaden.
Dat zegt Ma Tok tenminste, en zij kan het weten.
Ook wij worden altijd door haar bedankt als wij een ei hebben gelegd.
Maar de laatste tijd heeft Ma Tok een beetje pech.
Zij heeft namelijk al een paar dagen helemaal geen kleine eitjes van ons kunnen meenemen het mensenhuis in. En dat zou op zich niet zo vreemd zijn, als het niet zo was dat wij wél eitjes leggen. Soms op de bodembedekking van het plateau, waar de slaapstokken zijn en soms in een legnest.

leeg legnest

Maar als Ma Tok komt om de eitjes te verzamelen is er niet één te vinden.
Zij denkt nu dat wij van de leg af zijn, ze heeft ons al extra vitamines gegeven, omdat ze dacht dat we misschien een tekort ergens aan zouden hebben.
Dat is natuurlijk niet zo, want we leggen wél eitjes, alleen zijn die telkens verdwenen.
Hoe dat kan?
Ik heb echt geen idee.
Ik heb eens rondgevraagd, maar niemand begrijpt waar onze eitjes blijven.
Je zou bijna denken dat er een beest komt, dat ze stiekem meeneemt om ze thuis op te peuzelen.
Maar dat zouden we toch zeker merken, als er een vreemde de tuin in komt begint Laza altijd onmiddellijk te roepen dat er gevaar dreigt.

LazaRus als de grote beschermer

Dan gaan we allemaal naar hem toe, om ons door hem te laten beschermen.
Dat kan hij goed, hij zet dan zijn borst vooruit en maakt zich zo groot mogelijk. Niet dat dat erg groot is, maar het gaat om de indruk die hij dan maakt.
Hij zet dan zijn luidste stem op en dat klinkt echt heel hard, daar schrikt iedereen van.
Zo heeft hij al een paar keer een buurkat de tuin uit gejaagd.
Wij kakelen dan allemaal zo hard mogelijk mee, om de herrie nog groter te maken.


Een dief is dus niet de oplossing van het probleem. Maar wat dan wel?

Koninklijk wonen

Yvonne en Yvette:
Wij hebben het prima naar ons zin in dit grote hok met extra ren.
Ma Tok zet telkens een nieuwe plant bij ons.

de ren met 2 planten

Op de foto hierboven staat er nog maar één, maar inmiddels hebben wij een andere erbij gekregen. De eerste plant hebben wij bijna kaal gegeten, dus het werd tijd voor wat nieuw groen. De tweede plant is nog lang niet op, daar zitten zoveel lange slierten aan. Wij vinden het heerlijk om daaraan te trekken en te pikken. De aarde uit de pot van de eerste plant vinden wij ook fijn, wij wroeten daar lekker in met onze snavels.
Ma Tok was eerst bang dat wij ons zouden vervelen nu we niet meer de hele tuin tot onze beschikking hebben, maar dat is helemaal niet zo.

samen scharrelen in de ren

En er was een lezer, mevrouw Katblad, die zich zorgen maakte dat wij elkaar zouden gaan pikken. Maar dat doen wij niet, omdat we zoveel te doen hebben de hele dag. Voor pikken hebben wij helemaal geen tijd.
Wat wij dan allemaal doen, vraagt u?
Dat zullen wij u uitleggen.
We beginnen al vroeg.
Omdat Laza niet bij ons zit mogen wij zelf weten hoe laat wij van de stok af gaan.
Nu het zo vroeg licht wordt gaan wij ook vroeg beginnen met ons werk.
Eerst leggen we allebei een ei in het nachthok.

Yvonne en Yvette, even groot

Dan gaan we naar beneden om wat te eten en te drinken.
En vervolgens gaan we aan ons echte werk. Planten slopen, scharrelen in de ren, nu en dan even in de zon liggen om lekker op
te warmen en ga zo maar door.
Als Ma Tok de tuin in komt om de andere kippen en LazaRus los te laten gaan wij hard kakelen, zodat ze ons niet vergeet als ze lekkers uitdeelt.
Wij krijgen dan schoon water in onze drinkbak, onze voerbak wordt gecontroleerd en de nachtelijke poepjes worden uit het hok verwijderd.
En dan komt het allerbelangrijkste: Ma Tok komt met lekkers naar onze ren en dan gaat ze met gulle hand strooien, zodat wij de hele dag telkens even kunnen scharrelen en snoepen als wij daar zin in hebben.

Tijd om elkaar te pikken is er dus helemaal niet.
Bovendien zijn wij precies even groot, de één kijkt niet op de kop van de ander. Mevrouw Katblad kan dus gerust zijn, onze kammen blijven heel.
En we vinden het helemaal niet erg dat we hier apart zitten.
Eigenlijk is het wel chique, we hebben gehoord dat ons hok ook een naam heeft:
paleis Soestdijk*.

paleis Soestdijk (hier nog zonder de extra ren)

Daar schijnt vroeger de koningin van het hele land gewoond te hebben.
Hoe groot het hele land is?
Dat weten wij niet, maar het moet wel heel groot zijn, nog groter dan de hele Tok-tuin bij elkaar. En in het huis van die koningin wonen wij nu.
Is dat geweldig of niet? Nou dan!

*MaTok: paleis Soestdijk heeft ook 2 vleugels, net als dit hok, vandaar de naam.

Odette's overpeinzingen

Odette:
Wat is er ontzettend veel gebeurd de laatste tijd in de Tok-tuin.
Het is bijna niet bij te houden.
Ik heb er heel wat tijd voor nodig gehad om alles te overdenken en verwerken.
Maar nu begin ik weer een beetje bij de tijd te komen.

Zora piept met Odette (niet zichtbaar achter het gaas)

Ik geniet van de vorderingen van de kleine Zora.
Zij doet goed haar best om zo hard mogelijk te groeien.
Ik heb gisteren even met haar gekakeld, nou ja, van mijn kant was het kakelen en van haar kant kwam het neer op piepen.
Maar we begrepen elkaar in elk geval en daar komt het op aan. De kleine vertelde me dat ze heel graag net zo groot wil zijn als haar mama omdat ze dan niet meer altijd hoeft te doen wat mama zegt.
Niet dat ze dat nu altijd doet, maar het móet eigenlijk wel.
En als ze niet luistert wordt mama boos en moet ze voor straf een tijdje in Pippa's dons zitten.

Pippa let erg goed op wat Zora doet

Om haar zonden te overdenken, zegt Pippa dan.
Zora vertelde me dat ze die tijd in het dons gebruikte om nieuwe streken te verzinnen.
Wat een ongelooflijke ondeugd. Als zij maar niet voor galg en rad opgroeit.
Maar het is ook wel een beetje te begrijpen, ze is altijd alleen om te spelen, ze heeft helemaal geen broertjes of zusjes.
Ik heb met Pippa gekakeld toen Zora even binnen aan het eten was. Ik heb haar gezegd dat ze de kleine niet te kort moet houden, dat ze haar nu en dan een lolletje moet gunnen.

Geertruitjes, toen ze nog met hun tweeën waren

Pippa is als kuiken vast ook wel eens stout geweest.
Pippa zei dat ze erover zou nadenken.
Ze was vast van plan om van Zora het meest welopgevoede hennetje te maken dat je je maar kunt voorstellen, daarom was ze zo streng voor haar.
Ik heb haar uitgelegd dat je beter in je jeugd ondeugend kunt zijn, dan hoef je dat later niet in te halen.
Pippa vroeg toen of ik dacht dat de Geertruitjes als kuikens misschien te kort gehouden waren, dat ze daarom altijd zulke rare streken uithaalden toen ze al volwassen hennen waren geworden.
Ik denk niet dat dat het geval is, die twee waren gewoon zo, zij moeten in hun ei al geintjes hebben bedacht, om het zo maar eens te zeggen.
En het hielp natuurlijk ook niet dat zij met hun tweeën waren.
Toen ik dat had gezegd besefte ik dat ik hun grapjes begon te missen.
Het is al best lang geleden dat we met ons allen in een deuk lagen om zo'n rare mop van die twee. Zouden we nu nooit meer eens zo vrolijk kunnen zijn met de hele familie?

Verjongingskuur

Desiree:
Er is iets fijns gebeurd met mij.
En dat komt door Ma Tok, omdat zij zo'n goed plannetje had.

nieuwe scheuten rondom het "tonsuurtje" van Desiree

Weet u al waarover het gaat? Nee?
Waar heb ik nu altijd problemen mee?
Inderdaad, met mijn kuif.
Ik heb al meer dan een jaar last van een kale plek in mijn kuif,
Ma Tok noemde dat mijn "tonsuurtje".
Ik vond het op zich niet zo erg, al stond het natuurlijk niet zo fraai, maar het vervelende was dat er telkens, als er weer nieuwe veerschachten probeerden tot ontwikkeling te komen, door de anderen aan die nieuwe "scheuten" gepikt werd.
En dan gingen ze net zolang door tot het ging bloeden op mijn kop. Dat was best vervelend, want als er eenmaal bloed te zien is blijft

desiree, na behandeling met blauwspray, in het oude hok

iedereen doorgaan met pikken.
Toen het een keer zo erg was dat Ma Tok zag dat er zelfs bloed in mijn nek was gelopen, greep ze in. Ze zette mij in het ( toen nog lege) oude hok, daar kon niemand mij pikken.
Het was wel een beetje eenzaam, dus zette Ma Tok 's nachts Keetje bij mij, zodat ik wat gezelschap had. Keetje vond dat prima, ze bleef vrijwillig ook overdag bij mij.
Totdat Vera de eerste keer terug kwam van de dierenarts, toen hij haar zo had laten spugen, weet u het nog?
Toen haalde Ma Tok Keetje uit het hok en zette ze Vera erin.

Desiree met speldjes in haar kuif

Dat was ook gezellig.
Toen Vera weer in de tuin kon scharrelen was ik eindelijk ook weer aan mijn vrijheid toe.
Er werden voor de zekerheid nog wat haarspeldjes in mijn kuif gedaan, maar die vielen er uit toen ik ze zat was en met mijn kop langs de muur ging wrijven. En nu loop ik alweer een poosje vrij rond in de Tok-tuin.
Dat is weer helemaal veilig geworden, nu Yvonne en Yvette een apart gedeelte van de tuin hebben gekregen, in het hok met de grote ren er aan vast.
Nu worden we niet meer gepikt. En nu kom ik bij wat ik eigenlijk wilde vertellen aan het begin van dit verhaal: mijn kuif is weer zo

Desiree met haar mooie nieuwe kuif

goed als helemaal dicht gegroeid, hij ziet er weer mooi uit.

Het enige nadeel hiervan is dat Laza mij nu ook weer ziet staan. Hij rent telkens achter mij aan, om mij te treden, hij denkt geloof ik dat ik een jonge hen ben geworden.
En dat is natuurlijk niet zo.
Ik ben en blijf een oude dame, al leg ik nu en dan nog wel eens een ei.
Dus nu moet ik steeds rennen om uit zijn buurt te blijven en hij heeft me al een keer ingehaald ook, de bruut!

Ik ben bang dat ik dat nu maar voor lief nemen, die avances van hem.
En eigenlijk ben ik natuurlijk, stiekem, ook wel een beetje gestreeld.

De jongste van de familie

Wiske:

Het gaat nog steeds prima met Zora, ze groeit goed en ze krijgt steeds meer veertjes.

Zora en haar nieuwe veertjes

Witte en zwarte.
Haar gepiep gaat echt de hele dag door, ik zou er een beetje gek van worden als ik daar de hele tijd vlakbij zou moeten zitten. Dat Pippa dat volhoudt! Heb ik echt vroeger ook zoveel praatjes gehad?
Ik kan het me niet voorstellen. En dan waren wij nog met ons vieren ook!
En een stukje verder in het andere broedhok zat Pippa met haar twee kuikens.
Dat moet toen toch wel een oorverdovend gepiep geweest zijn in de Tok-tuin.
Of zou Zora zoveel geluid maken omdat zij het enige kleintje is in de tuin?

Zora wil alles zien wat er in de tuin gebeurt

Volgens mij wil Zora alles zien wat er in de Tok-tuin gebeurt.
Ze zit regelmatig door het gaas heen te kijken naar ons.
Nu en dan rekt ze zich zo hoog mogelijk uit om beter te kunnen kijken.
Ze zit daar natuurlijk ook de hele dag maar alleen met een volwassen hen, die haar dan ook nog telkens zegt wat ze wel en niet mag doen. Geen broertjes of zusjes om ondeugende streken mee uit te halen.
Dat deden wij wel, toen we nog klein waren.
Op mama's rug springen, de voerbakjes omgooien, over elkaar heen duikelen, en dan snel wegrennen als mama eraan kwam om ons op ons kop te

Wiske en haar broertjes en zusje aan het donderjagen

geven. Dat was best grappig.
Ik krijg wel een beetje medelijden met Zora, die dat allemaal moet missen.

Wat ik wel heel fijn vind is dat ik nu niet meer de jongste ben hier. Dat ben ik heel lang geweest en ik werd ook vaak als zodanig behandeld. Dat is nu gelukkig over, ik hoor nu echt bij de volwassen hennen.
Mama Maria laat mij de laatste tijd ook wat meer mijn eigen gang gaan.
Ik ben wel blij dat zij niet broeds is geworden, misschien had ik dan ook wel op een paar van die piepende kuikentjes moeten

Wiske ziet al voor zich hoe ze op haar broedbroertjes
en -zusjes moet passen

passen als zij even iets voor zichzelf wilde doen, ik zou dan immers de oudere zus zijn van haar ukkies.
Nee, ik denk er zelf ook nog niet over om te gaan zitten broeden. Volgend jaar misschien, maar misschien ook helemaal nooit. Het is iets dat over je schijnt te komen en waar je dan niets tegen kunt doen. Dat lijkt mij heel raar, dat je zelf niet meer helemaal bij de tijd bent.
Dat je alleen maar kunt denken aan zitten en broeden.
Saai hoor.
Ma Tok zei dat ze dacht dat Zora best een haantje zou kunnen zijn, maar dat we dat pas met zekerheid kunnen zeggen als ze tien of twaalf weken oud is, dan gaan haantjes namelijk proberen te kraaien. Ik hoop dat Zora een hennetje is, dan kan ik haar een beetje wegwijs maken hier in de tuin.

Zora: hopelijk is ze een hennetje en geen haantje

Begrijp me goed, ik wil haar pas onder mijn hoede nemen als ze een heel stuk groter is en niet meer constant zoveel herrie maakt. Tot die tijd moet Pippa het maar opknappen, zij heeft het zelf gewild, terwijl ze wist wat de gevolgen waren van haar broeden.

Grietje

Odette:
Ik ben door Ma Tok uitgekozen om u iets te vertellen over Grietje, de nieuwe kip van mevrouw Wies.

Grietje bij aankomst bij mevrouw Wies

Het gaat heel goed met haar.
Ze heeft eerst een poos in een apart hok gezeten, omdat ze een verwonding boven haar staart had. Die moest eerst genezen, anders zouden de andere kippen, en misschien Jannes ook wel, daaraan gaan pikken.
Mevrouw Wies heeft haar heel goed verzorgd, telkens zalf op de wond gesmeerd en Grietje kreeg ook veel aansterkende hapjes. Het leek wel alsof ze maar één soort eten gewend was geweest, bij elk lekkernijtje keek ze verbaasd en afwachtend.
Nu is haar wond zo goed als genezen en mag ze los in de tuin lopen bij de anderen.

Grietje naast Jannes in de tuin van mevrouw Wies

Zij vindt dat helemaal geweldig, al ging ze de eerste dagen wel telkens even terug in haar hok, waarschijnlijk om bij te komen van alle nieuwe indrukken.
Ze heeft een heerlijk zandbad genomen in de tuin.
Jannes, die al een tijdje steeds naar haar had staan kijken toen ze nog in het hok zat, zag zijn kans schoon toen de grote bruine hen in zijn domein werd losgelaten. Hij wilde haar meteen gaan treden, maar daar was Grietje niet van gediend.
Toen nam Jannes maar genoegen met een dansje om haar heen.
Zo heeft hij haar officieel verwelkomd in zijn koninkrijk.

Grietje, lekker buiten

En nu hoort ze er helemaal bij. Ze legt ook al eieren, grote bruine, net zoals Vera en Vita dat vroeger deden.
Mevrouw Wies heeft Grietje gekortwiekt, om te voorkomen dat zij in de singel belandt.
Daar moet je toch niet aan denken, dat dat zou gebeuren nu het eindelijk beter met haar gaat. Ze heeft vast geen erg leuk leven achter de rug, anders zou ze er nooit zo slecht uitgezien hebben.
Gelukkig is ze heel goed terecht gekomen in de tuin van mevrouw Wies, beter had niet gekund.
Wij gunnen het haar van harte.

Grietje tijdens haar zandbad

Ma Tok: met dank aan mevrouw Wies voor de foto's.

Eigenwijs klein ukkie

Nadine:
We zijn hier in de Tok-tuin allemaal zó blij met de kleine Zora!

Zora vindt zichzelf al een heel kuiken

En we zijn ook allemaal nieuwsgierig hoe ze zich zal ontwikkelen.
Hoe zal ze er uit gaan zien?
Zal ze een lief, bescheiden hennetje worden of een ondeugend kipje?
Of zelfs een haantje?
Dat laatste hoop ik niet, want ik denk niet dat zij, die dan dus een hij is, dan kan blijven.
Of Laza moet het goed vinden. Maar dat is allemaal van later zorg. Als ze een week of tien of twaalf oud is zou ze moeten gaan kraaien als ze een haantje zou zijn. Dus we moeten nog even geduld hebben.
Maar laten we er van uit gaan dat ze een hennetje is, dat hoort zo in de Tok-tuin.
Zora groeit goed, ze vindt zelf dat ze al een heel flink kuiken is, maar wij vinden haar nog best

het broedhok met rennetje ervoor

een klein ukkie.
Ma Tok heeft de glasplaat voor het hok allang weggehaald, omdat het eindelijk echt lente is geworden. En omdat Pippa het een beetje zat werd in het kleine stukje bovenin het broedhok heeft Ma Tok de trap naar beneden open gedaan.
Verder staat ook het extra rennetje nu weer voor het hok. En raad eens: toen Pippa voor het eerst naar beneden ging en Zora riep om achter haar aan te komen, deed de kleine dat meteen. En ze ging ook gelijk naar buiten in het rennetje.
Dat heeft nog geen enkel kuiken in de Tok-tuin ooit gedaan.

Zora met Pippa in de ren

Ma Tok zei: "O,o, als dat geen haantje is..."
Wij maken ons daar nog niet druk over, er bestaan ook genoeg brutale hennetjes.
Pippa is erg blij dat ze nu haar poten even lekker kan strekken beneden, het werd voor haar toch wel een beetje krap in dat bovengedeelte.
Ik denk dat ze dat vergeten was toen ze weer broeds werd.
Ik weet niet of ze nu eindelijk wijzer is geworden, of dat ze, nadat Zora uit het hok mag, weer broeds wordt.
Dat was vorig jaar zo.
En het jaar daarvoor ook.

Wij gaan vaak bij Pippa op bezoek, maar we doen dat niet alleen voor haar, we willen ook Zora zien. Ze is zo grappig met die piepkleine veertjes aan haar vleugeltjes.
En die kleine voetjes.
En dan te bedenken dat zij na twintig weken al een volwassen kip zal zijn geworden!
Alleen haar stem is niet zo klein. En ze is vreselijk druk.

Ja, het is erg leuk, een kuikentje, maar toch liever bij een ander dan bij mij!

Hieperdepiep

Yvonne en Yvette:
Wij zitten heerlijk in ons uitgebreide hok met grote ren.
En we krijgen extra lekkers van Ma Tok, omdat we opgesloten zitten.

Yvonne en Yvette in hun ren met planten

Niet dat we dat erg vinden, maar dat mag u haar niet verklappen want dan krijgen wij vast niets extra's meer.
Er zijn wel duidelijk wat veranderingen opgetreden de laatste tijd.
Niet alleen zijn Vera en één van de Geertruien verdwenen, er klinkt ook een nieuw geluid in de Tok-tuin. Een geluid dat wij nog nooit hebben gehoord.
Het klinkt een beetje als "Hieperdepieperdepiep", en dan wel honderd keer achter elkaar. Vita zegt dat het uit het kleine hokje komt, waar Pippa zat te broeden op haar vier eieren.
Wij hadden al gehoord dat er

Nadine in gesprek met Yvonne en Yvette

uiteindelijk maar één eitje over was, omdat de andere drie geen kuikentjes bevatten.
Omdat Vita zei "het hokje waar Pippa ZAT te broeden" begrepen wij dat er aan dat broeden een einde gekomen was.
Vita was inmiddels weer weggelopen bij onze ren, maar nu stond Nadine vlakbij, dus we riepen naar haar: "Nadine, is er al een kuikentje?"
Nadine begon te grinniken en ze vroeg of wij doof waren.
"Doof, waar slaat dat nu weer op?" vroegen we.
"Horen jullie dat harde gepiep dan niet de hele tijd?"
Ja, dat hadden wij duidelijk wel gehoord, maar wat had dat met het uitkomen van een kuikentje te maken? Of zou dat gepiep.... Wacht eens even.... Dat was natuurlijk het kuiken!
Wat waren wij dom geweest, dat wij dat niet hadden begrepen.

Zora wordt getoond aan Yvonne en Yvette

Maar dat komt natuurlijk omdat wij nog nooit een kuikentje hebben gezien of gehoord.
Wel toen wij zelf kuikens waren, maar hoe dat was zijn wij allang vergeten.
Wij hebben aan Ma Tok gevraagd of wij het kleintje mochten zien en toen heeft zij, speciaal voor ons, het kuiken, dat Zora blijkt te heten, uit het hokje gehaald en het in haar hand aan ons laten zien.
Wat is dat beestje klein!
En wat komt er verschrikkelijk veel lawaai uit zo'n ukkie!
Wij kunnen niet geloven dat dit kleine ding een echte hen gaat worden.


Ze wordt natuurlijk niet zo groot als wij, maar wel als Pippa en Nadine.
Nou, wij moeten het nog zien!