Lawaai

Linda:

De schilders zijn nog niet klaar, maar ze zijn deze hele week niet geweest in de Tok-tuin. 

veilig op de stok in het Tok-huis

Ma Tok zegt dat ze vakantie hebben, kerstvakantie. Ik vind het prima, het is weer lekker rustig hier. Al die herrie en die vreemde mensen hoeven van mij niet zo hard. Behalve die ene schilder natuurlijk, die de boze rode kater heeft weggejaagd en Alexia daardoor heeft gered, die mag altijd terugkomen. Ma Tok zegt dat er over een paar dagen heel veel lawaai gaat komen, maar dat is waarschijnlijk pas als wij veilig in het Tok-huis zitten, dus daar zullen we niet veel last van hebben. 

Ik weet niet wie er zo gek is om herrie te gaan maken in de nacht, daar is toch niets aan? 's Nachts

of bovenop de hor-deur

hoor je te slapen in je veilige hok op een stok of bovenop de hordeur. Als je dat niet doet ben je de volgende dag geen cent waard, dat heb ik ondervonden toen ik een keer zo eigenwijs was om wakker te blijven. Dat was in de zomer, toen het maar heel kort donker was, dus erg veel maakte het niet uit, maar ik merkte het toch. 

Er zijn wel twee mensenkuikens geweest deze week. Ze kwamen bij ons kijken toen ma Tok de deur van het Tok-huis open deed. 

Ze gaven ons heel veel wormpjes, dat was erg fijn en ze liepen met hun laarzen aan door de tuin. 

de mensenkuikens die zo gul waren met de wormpjes

Die laarzen waren niet meer zo schoon toen ze weer naar binnen gingen, dus ma Tok liet hen die uitdoen op de drempel van het mensenhuis. Ik denk dat ze in het mensenhuis weer schoon worden gemaakt. Ma Tok gaat ook nooit met haar laarzen aan het mensenhuis in, die dingen horen bij de tuin zegt ze dan. Ze heeft er een speciale standaard voor, daar staan ze ondersteboven op. 

Waarom ondersteboven? Als u even nadenkt begrijpt u het vast wel. 

Juist ja: als ze gewoon overeind staan lopen ze vol met regenwater en dan worden de sokken van ma Tok nat, terwijl die laarzen haar voeten juist droog moeten houden. 

Ze is met die twee kuikens ook naar Hoogendoorn geweest omdat ons voer bijna op was. En ook omdat het daar altijd zo leuk is, dat vonden de jongens ook. 

de grote voorraadton zit weer helemaal vol

Nu is onze voorraadton weer helemaal gevuld en er zijn ook weer nieuwe emmertjes met meelwormen. 

De kuikens zijn nu naar hun andere oma, dus de pret van extra meelwormen was van korte duur. Ma Tok heeft beloofd dat we de morgen na de herrie ook weer iets extra's krijgen omdat het dan een feestdag is, ze noemen dat nieuw jaar. Wat er nieuw aan is weet ik niet, elke dag is zo'n beetje hetzelfde hier in de tuin, maar tegen extra wormpjes zeggen wij nooit nee, dus ik doe maar net of ik het begrijp. 

Soms moet je je slimmer voordoen dan je bent, zeker als het iets lekkers oplevert.

Veranderingen in de tuin

Tsaar Nikolaas:

U hebt het wel gezien in het vorige verhaaltje hè, dat het gevaarlijk was in de Tok-tuin. 

de tsaar temidden van zijn hennen

Misschien hebt u zich afgevraagd waar ik was toen er gevochten moest worden om mijn hennen te beschermen. Ik begrijp dat wel, want waar is een haan anders voor? Maar ik had allang gezien dat de schilder, die véél groter en sterker is dan ik, naar de plaats delict ging, nog voordat ik ook maar een poot had kunnen verzetten. Ja, toen had het natuurlijk geen zin meer om daar als haan achteraan te gaan rennen, ik zou alleen maar voor gek hebben gestaan. Maar ik heb wel een hele poos bij het dichtgemaakte gat gezeten om te kijken of die rode kater toch niet terug zou komen. 

Alexia scharrelt weer lekker tussen de anderen

De volgende dag heb ik mijn hennen op het hart gedrukt om een beetje bij mij in de buurt te blijven en dat hebben ze allemaal braaf gedaan. Alleen Xena en Xandra niet, maar die zijn zo groot, daar durft geen kat het tegen op te nemen. Alexia loopt weer lekker te scharrelen, ze heeft gelukkig niets overgehouden aan haar angstige avontuur. Ze heeft me wel verteld dat het met Willeke nog niet zo goed ging, maar dat is inmiddels ook alweer een poosje geleden. 

het grote ding in de tuin

Ik hoop dat ze nu snel opknapt, ze is al zolang in het mensenhuis, straks weet ze de weg niet meer in de Tok-tuin. Of we kennen haar niet meer, ze zal vast ook heel anders ruiken nu ze zolang niet hier is geweest.

Verder is de tuin aan het veranderen en dat komt door de schilder. Ja, zult u zeggen, hij heeft het kattengat dichtgemaakt, maar dat bedoel ik nu niet. Er staat een heel groot ding vlakbij het Tok-huis, dat heeft de schilder daar neergezet. 

Of dat ook ter bescherming van ons is? Nee, dat is voor zijn eigen gemak. Zo kan hij beter bij de hoge gedeelten die eerst moeten worden

de onderste raamkozijnen zijn al kaal geschuurd

geschuurd en gerepareerd en daarna komt er nieuwe verf op. 

Hoe ik dat weet? 

Dat heeft ma Tok mij uitgelegd. 

Ze kwam vrijdagavond de tuin in om onze deur te sluiten, maar dat ging niet gemakkelijk. Ze moest zich langs het grote ding wringen om bij onze deur te komen. Ze probeerde eerst het ding een beetje te verschuiven, maar dat lukte niet, het was veel te zwaar. Gelukkig is ze niet zo dik, anders had ze nooit bij onze deur kunnen komen. En dan hadden we ook geen eten gekregen de volgende morgen. 

Wij hebben geen last van dat ding, we lopen er gewoon onderdoor, maar daarvoor is ma Tok net even iets te lang. 

Ik heb haar gevraagd wanneer de schilder klaar zal zijn want hij maakt een hoop herrie maar daar kon ze geen antwoord op geven, dat hangt af van het weer, zei ze. En daar moest ik het maar mee doen.

Gevaar in de Tok-tuin

 

Alexia:

Het was een mooie dag, al was het wel koud. 

de grote rode kater, hier in de Hoftuin

Ik scharrelde heerlijk door de Tok-tuin samen met mijn vriendinnen toen er plotseling iets heel ergs gebeurde. Er was vlakbij mij opeens een groot oranje beest, dat boze geluiden maakte. Ik schrok zó dat ik omhoog vloog, de veilige boom in. Maar dat enge dier kon dan niet vliegen, hij kon wel klimmen en zo gebeurde het dat ik in mijn nek werd gegrepen door hem. De schilder, die aan het mensenhuis aan het werk was, hoorde het verschrikte gekakel en kwam aangerend. Hij riep boze dingen tegen de kat, die dat niet had verwacht en mij snel liet vallen, zomaar op de grond. 

de doorgang achterin de tuin is vakkundig gesloten

Ik was verstijfd van schrik, maar ik kroop toch naar de muur aan de achterkant van de Tok-tuin, waar ik in elkaar gedoken bleef zitten. Toen pas voelde ik dat het pijn deed onder mijn vleugel, waar dat woeste dier mij met zijn tanden had gepakt. De schilder joeg de kat weg en maakte de toegang tot de tuin dicht, zodat hij niet meer terug kon komen. En hij riep ma Tok, die vroeg of hij mij kon pakken. 

Dat deed hij, hij pakte me voorzichtig vast en bracht me naar ma Tok. Die bekeek me en zag dat er bloed op mijn veren zat en eronder ook. Omdat ze toch met Willeke naar de dokter zou gaan nam ze mij mee naar binnen, ze deed een handdoek om me heen en toen gingen we in de auto, Willeke

Alexia komt bij op de warmteplaat

in een mandje en ik in die handdoek. 

De dierenarts bekeek me nauwkeurig. Ik had maar een klein gaatje in mijn lijf, maar daar zat een grote blauwe plek omheen. Ik kreeg een prikje en daarna mocht ik in de handdoek verder bijkomen van de schrik. Ik hoorde ma Tok en de dierenarts met elkaar praten over Willeke, die ook een prikje kreeg in de bult bij haar oog. Gelukkig hoefden we geen van beiden te blijven, we gingen weer met ma Tok mee naar huis. Willeke zou weer naar boven gaan in het

Alexia alleen op haar tak in de struik

mensenhuis en ik werd in het ziekenhokje gezet, lekker op de warmteplaat. Ik kreeg ook eten en drinken, maar daar had ik niet veel zin in. De volgende morgen zei ma Tok dat ik nog een extra dag en nacht in het aparte hokje moest blijven en daarna mocht ik weer de tuin in. 

Dat was fijn. 

Maar Ariane, die altijd naast mij zit op dezelfde tak van de grote struik als we gaan slapen, wilde nu niet meer zo dicht bij mij zitten. Ze kon niet uitleggen waarom dat was, ik vond het een beetje raar, maar ik ging een ander plekje zoeken op dezelfde tak. 

Alexia en Ariane weer samen op hun tak

Gelukkig was ze de volgende nacht vergeten dat ze mij had weggestuurd en we kropen weer lekker dicht tegen elkaar aan op ons plekje. 

En zo was mijn avontuur goed afgelopen. 

Het is fijn dat de grote rode kater de tuin niet meer in kan, maar dit betekent helaas dat Mickey ook niet meer kan komen om muizen te vangen en daar was ma Tok juist zo blij mee. 

Maar onze veiligheid gaat voor alles, zoals ze zei. 

Ze vindt de schilder een held en ik ook. Als hij er niet geweest was was ik er ook niet meer, denk ik.

Ma Tok: door de schrik had ik mijn telefoon niet bij me, zodat er geen foto's zijn van de gevolgen van de aanval door de boze kater; misschien is dat maar goed ook.

Ziekenboeg (2)

 Willeke:

Ik ben dus bij de dierenarts geweest.

 

Willeke doet goed haar best om beter te worden

Hij was heel aardig, maar hij ging wel met een stokje in mijn keel wriemelen en daarna het resultaat bekijken in een raar ding met glaasjes. En hij heeft in de grote bubbel naast mijn neus geprikt en daar iets uitgezogen. Dat was een raar gevoel, maar daarna kon ik weer wat beter kijken omdat de bubbel veel platter was geworden. Ma Tok vroeg of ze zalf in mijn oogjes mocht doen en dat vond hij een goed idee. Nou, ik niet. 

Nog meer gedoe aan mijn kop. 

En ik moet voortaan ook twee keer per dag dat vieze spul slikken. 

Hij wordt bedankt. Ik ben pas blij als ik er beter van wordt. 

Ik was niet de enige kip die naar de dierenarts ging, nee, ma Tok nam Alexia ook mee, niet eens in een

Willeke ging in dit vervoersmandje mee

hokje, maar gewoon in een handdoek. 

Wat er met haar aan de vleugel was? Dat mag ze zelf vertellen in het volgende verhaaltje. 

Na mijn behandeling ging ik weer in mijn vervoersmandje en zo kwam ik weer thuis in het mensenhuis, waar ik nog steeds in de bench in de keuken zit. Ma Tok heeft gezegd dat ik goed moet eten en drinken, omdat ik anders geen energie heb om beter te worden. Dus ik doe mijn best, al gaat het niet gemakkelijk met die dikke keel. Ik krijg elke dag ook wormpjes, die gaan wel heel ongemakkelijk naar

benodigdheden voor de verzorging van Willeke

binnen, maar ik blijf het proberen, want ze zijn wel heel lekker. De bult voor mijn oog is weer net zo dik als eerst, de dierenarts heeft gezegd dat dat samen met de ontsteking in mijn keel moet verdwijnen door het vieze spul dat ik moet drinken. Nou, tot nog toe helpt het niet geweldig. Ma Tok zegt dat ik dapper moet zijn en geduld moet hebben, maar het duurt nu toch wel heel lang. Ik weet al bijna niet meer hoe het is om door de tuin te scharrelen. Het is hier lekker warm en ik word goed verzorgd, maar er gaat toch niets boven de Tok-tuin en het Tok-huis. Ik mis vooral mijn vriendin Wendy, die dan tegenwoordig wel in de grote struik slaapt, maar overdag

Jacco, de kaketoe die ma Tok toetakelde

waren we toch veel samen. Zou ze mij nog kennen als ik weer in de tuin kom? En hoe zou het gaan met de tsaar, zou hij ma Tok nog steeds pikken? Ze kwam pas wel thuis met een grote blauwe bult op haar arm, maar dat kwam niet door Nikolaas, zei ze, nee, een andere vogel had door haar trui heen in haar arm gepikt. Die vogel moet wel een enorme snavel hebben om door haar dikke trui heen zo'n plek te maken. Ik denk dat ze daar maar niet te vaak naartoe moet gaan. Maar ik ken ma Tok en ik weet dat zij behoorlijk eigenwijs is, dus ze zal nog wel eens met een wond thuiskomen. 

Volgende week kunt u het verhaal van Alexia lezen over haar avontuur, dat ervoor zorgde dat zij ook naar de dokter moest. Hopelijk ben ik tegen die tijd weer helemaal beter.

Ziekenboeg (1)

Willeke:

Ik ben verhuisd. Dat is omdat ik niet beter werd en ma Tok zich ongerust over mij maakte. 

in de bench in de keuken

Ze ging aan het slepen, dingen uit de schuur werden het mensenhuis in gedragen. Dat ging niet zonder mopperen, want ze moest steeds haar laarzen uitdoen als ze naar binnen ging en weer aan als ze naar buiten kwam om spullen uit de schuur te pakken, die dan ook weer naar binnen gingen, zodat de laarzen weer uit moesten. Maar goed, eindelijk verdween ze een poosje naar binnen en daarna kwam ze mij ophalen. 

Zou ik weer naar de logeerkamer gaan? Nee, die heeft ze binnenkort nodig voor logees, dus ik kwam in de keuken terecht, waar een prachtig ingerichte bench klaarstond. 

Wat was het heerlijk warm daar! 

Willeke zit heerlijk warm in de keuken van het mensenhuis

Ik ging lekker zitten genieten van het comfortabele gevoel, nu werden niet alleen mijn voeten warm maar mijn hele lijf. Ik had ook weer dat vieze spul moeten doorslikken en deze keer kreeg ik een spuitje met vitamientjeswater in mijn snavel gespoten voor de smaak. Niet dat dat zo lekker is, maar het smaakt beter dan die medicijnen van de dierenarts. 

Omdat alles plakte maakte ma Tok mijn gezicht schoon met een watje en water, dat voelde een stuk beter. De volgende dag heeft ze de vuilste veertjes naast mijn ogen en snavel weggeknipt, die waren te vies om schoon te maken. 

En nu zit ik alweer een heel poosje hier op mijn lekkere warme plekje. Ik mis de anderen wel erg, maar ik

Willeke op schoot voor haar behandeling

begrijp dat ik nu niet in de kou kan zitten. 

Ma Tok zei dat ik misschien wel de hele winter binnen moet blijven nu ik gewend ben aan de warmte, maar ik moet eerst maar eens gezond zien te worden. Ik nies en hoest ook en ma Tok maakt elke dag mijn kop schoon, ze heeft ook mijn neus een beetje nat gemaakt, die zat helemaal verstopt. Ze doet dan haar kippenschort voor en handschoenen aan, omdat ik besmettelijk ben voor de andere kippen en die wil ze niet ook ziek maken door met haar handen weer aan hun voer te komen. 

De vorige keer dat ik in het

Youri en Geertje, de 2 katten van het huis

mensenhuis zat was ik niet alleen, toen waren er meer kippen tegelijk ziek, dat was niet fijn voor die hennen, maar het was wel gezelliger. 

Er komen nu en dan twee katten bij mij kijken, een zwarte en een wit met rode. Ze keken eerst heel verbaasd toen ik moest niezen maar nu zijn ze eraan gewend en lopen ze mijn bench zo voorbij. 

Omdat ik nog steeds niet gezond was nam ma Tok mij mee naar de dierenarts om naar de bubbels op mijn gezicht te kijken, ze zei tegen de dokter dat ze dacht dat er pus in zou zitten. Over dat bezoek vertel ik volgende week.

Smulfeest

Willeke:

Ik voelde me niet zo lekker, ik had het koud en mijn ene oog zat een beetje dicht. 

zieke Willeke

Natuurlijk zag ma Tok dat meteen en ze zette me apart in het ziekenhokje met de warmteplaat. Dat was heerlijk! Ik kreeg ook eten en drinken en een heel bakje vol met meelwormpjes. Ik zat eerst een poosje te genieten van de warmte, daarna ging ik op mijn gemak wormpjes eten en vitamientjes-water drinken. Er konden geen andere kippen bij mij komen om me weg te duwen en het lekkers op te snavelen. Ik voelde me al snel beter, maar ma Tok liet me nog een extra dag en nacht in mijn hokje doorbrengen, zodat ik kon aansterken om de anderen weer aan te kunnen. 

Willeke in het ziekenhokje

De volgende dag liet ze me weer in de tuin, zodat ik mijn pootjes kon strekken. Die avond ging ik niet op de stok zitten in het Tok-huis, ik vond een plekje op de stenen rand die door het huis loopt. Ma Tok, die ons kwam tellen voordat ze de deur ging sluiten, vond dat geen goed idee, ze vond de stenen veel te koud voor mij en ze zette me weer in het ziekenhokje. Daar zat ik inderdaad wel warmer, dat moest ik toegeven. Ik mocht overdag weer rondscharrelen en 's avonds zette ma Tok me weer in het hokje. Zou ik daar nu elke nacht moeten slapen in mijn eentje? 

na het ongeluk met de wormpjes-emmer

Helemaal niet gezellig, al was het wel lekker warm. De volgende ochtend kwam ma Tok met de grote emmer met wormpjes naar mijn hokje toe om me vrij te laten. Ik was zó opgewonden dat ik weer lekker naar buiten mocht dat ik niet goed uitkeek toen ik eruit wilde vliegen. Ik vloog tegen haar hand op waardoor ze de emmer uit haar handen liet vallen. 

Ondersteboven natuurlijk! 

Toen ze hem weer opraapte lag er een berg meelwormpjes op de grond. Iedereen kwam erop af rennen om haar deel op te eisen. Ma Tok stond er hoofdschuddend en lachend bij te kijken. Ze schepte met haar handen wat wormpjes op en deed die terug in de emmer, maar het grootste deel liet ze liggen voor

Willeke bij Yneke en Yolanthe op de voerton

ons. Dat was smullen! Xena en Xandra bedankten mij hartelijk voor mijn aandeel in dit feestmaal en ook de anderen kakelden met enthousiast getok hun dankbetuigingen. 

Die avond ging ik weer in het Tok-huis slapen, niet op de stok maar op het deksel van de grote voerton, waar Yneke en Yolanthe altijd slapen. Dat is warmer dan de stenen rand en ma Tok zei dat ik het goed voor elkaar had daar, lekker warm bij de twee andere hennetjes. 

Het ging een dag goed met me, maar ma Tok zag dat ik toch weer

Willeke's oogjes zitten weer dicht

veel binnen bleef en ze pakte me op. 

Omdat mijn ogen bijna dicht zaten zette ze me weer in het ziekenhokje en ze gaf me het medicijn van Babette in mijn snavel. 

Dat was me toch een partij vies! 

Maar ik heb het dapper doorgeslikt omdat ma Tok zei dat ik daar beter van zou worden. 

En nu moeten we maar hopen dat het gaat werken. Ma Tok gaat morgen mijn gezicht een beetje schoonmaken, want de veertjes rond mijn ogen zijn helemaal aan elkaar gekoekt. Ze wil eerst even kijken of ik wat opknap van het medicijn voordat ze me daarmee gaat pesten, zei ze.

Ik zit in elk geval lekker warm op de warmteplaat en ik kreeg ook nog eivoer, voor de vieze smaak.

Ze is er weer!

Tsaar Nikolaas:

Ze is er weer, ma Tok.

er moest veel gescholen worden

Ik ben erg blij dat alles nu weer helemaal normaal wordt, al is het prima gegaan met onze tijdelijke verzorger. Hij heeft ons heel goed van eten en drinken en lekkere wormpjes voorzien, daar kan ik niks op aanmerken. En het schoon houden van ons Tok-huis was ook voortreffelijk. Maar er gaat toch niets boven onze eigen ma Tok. 

Of ik hem heb gepikt, onze oom Tok? Dat is voor u een vraag en voor mij een weet. Ja, we hebben inderdaad op aanraden van het filosofen-klasje besloten hem "oom Tok" te noemen. Dat klinkt beter dan "tijdelijke verzorger," dat zult u toch met mij eens zijn. Dat laatste klonk zo afstandelijk dat we er

zieke Babette in de tuin

meteen maar toe over zijn gegaan hem om te dopen. Het was een idee van Odette en zij is de oudste hier in de tuin en bovendien professor, dus haar voorstel werd direct aangenomen. 

Ondanks de goede zorgen van oom Tok is er toch een kipje overleden tijdens de afwezigheid van ma Tok. Zij was al lange tijd niet in goede doen, dus ma Tok was niet heel erg verbaasd toen zij te horen kreeg dat het niet goed met haar ging. Er is nog telefonisch contact geweest tussen ma en oom Tok, de laatste is

Babette in haar hokje met verwarming

nog met Babette naar de dierenarts geweest en heeft haar antibiotica toegediend, terwijl mevrouw Marit het ziekenhokje voor haar had klaargemaakt, maar dat alles heeft niet mogen baten. 

Oom Tok en mevrouw Marit hebben Babette begraven in de Tok-tuin. Ma Tok heeft, zoals ze altijd doet, een "in memoriam" voor haar geschreven, dat kunt u lezen in het verhaaltje dat aan mijn epistel voorafgaat.

En nu wilt u natuurlijk weten of ma Tok is veranderd door haar lange

Nikolaas en Trui in het Tok-huis

afwezigheid, waarin zij aan de andere kant van de wereld verbleef. Ik moet kukelen dat mij dat niet is opgevallen, al was ik wel even verbaasd dat zij er weer was. Zó verbaasd zelfs dat ik vergat haar aan te vallen. Maar dat duurde maar kort, toen ze de volgende dag weer in de tuin kwam heb ik lekker in haar laarzen gepikt. En ook nog met mijn sporen haar hand opengehaald. Dat zal haar leren ons zolang in de steek te laten! 

Ze heeft beloofd weer elke week een verhaaltje over ons te schrijven, dus uw Tok-loze tijd is achter de rug. 

Ik wens u weer veel plezier met het lezen van onze belevenissen.

In memoriam: Babette

Ma Tok:

Babette kwam in de Tok-tuin samen met haar vriendin Barbara. 

Barbara en Babette bij aankomst

Het was 2016, dus alweer een tijdje geleden. LazaRus was toen nog de baas hier en Anne C was zijn hulphaan. 

Nadine was de eerste met wie ze kennis maakten, zij zat naast hen op de stok in het Tok-huis. Nadine was erg blij dat er twee bruine kipjes bij de familie waren gekomen, zij was destijds de enige in die kleur hier. 

De twee "kleintjes", zoals ze werden genoemd, waren snel gewend en ze hadden het erg naar hun zin. Al in het voorjaar van 2017, haar eerste lente in de tuin, broedde Babette drie kuikens uit, die het heel gezellig hadden omdat

Babette met haar kuikens

er dat jaar heel veel kuikens uit hun eitjes kropen hier. Het waren er wel veertien! Er waren nogal wat haantjes bij, die allemaal naar Hoogendoorn verhuisden om van daar uit hun eigen toompje hennetjes te gaan houden. 

In 2018 broedde Babette nog twee kuikens uit, Inge en Iyona, zij waren zijdehoentjes. Iyona werd omgedoopt tot Iona toen hij begon te kraaien en Inge leefde niet zo lang, ze werd maar drie jaar oud. Vorig jaar ging Babette's  kleine vriendinnetje Barbara plotseling dood, dat heeft haar veel verdriet gedaan. 

Babette in betere tijden

Op een dag zag ik dat Babette op haar rug lag in de tuin, ze kon niet meer overeind komen, maar toen ik haar weer op haar pootjes zette liep ze vrolijk op de meelwormpjes af om te gaan snoepen. 

Ze heeft daarna nog bijna een jaar geleefd, maar toen ik op vakantie was merkte oom Tok dat er iets niet in orde was met haar. Hij pleegde overleg met mij en ging met haar naar de dierenarts, die antibiotica voorschreef. Oom Tok heeft haar dat gegeven, maar helaas lag ze de volgende morgen levenloos in het aparte ziekenhokje, dat door mevrouw Marit zorgzaam in de grote schuur was gezet. 

Ze is zeven en een half jaar oud geworden. Oom Tok en mevrouw Marit hebben haar samen begraven vlakbij haar geliefde Barbara, zodat ze nu voor altijd samen zijn.

Vaarwel lief kleintje, we zullen je niet vergeten. 

Filosofie

 Odette:

U vraagt zich misschien af wat er is geworden van de colleges filosofie.

Yneke bij aankomst in het Loo voor het college

Wel, ik kan u meedelen dat die nog steeds gehouden worden. 

Yneke, Willeke en Angelique komen trouw naar de lessen en ik kan gerust zeggen dat ze alle drie veelbelovende studenten zijn. Ze zijn zeer geïnteresseerd in alles wat ik vertel en ze komen altijd met vragen en opmerkingen. Vaak hebben ze eerst zelf nagedacht voordat ze mij iets voorleggen, dat vind ik een teken van zelfstandigheid. 

Zij komen er wel. 

Wie van de drie mij moet opvolgen

Willeke in het mensenhuis toen ze ziek was

als ik er niet meer ben? Ik zou het eerlijk gekakeld niet weten, ze hebben allemaal potentie. Ik denk dat ze het maar onderling moeten uitmaken als de tijd daar is. Misschien willen ze het wel met hun drieën doen, dat kan ook. 

We hebben op het ogenblik een goed onderwerp om over te filosoferen: het vertrek van ma Tok, dat nu wel heel dichtbij begint te komen. 

Onze tijdelijke verzorger is al met ma Tok samen komen kijken hoe hij onze verblijven schoon moet houden en waar ons eten is en zo.

Angelique in het Loo

Hij zag er aardig uit en ik denk dat hij best slim is, hij begreep ma Tok uitstekend toen ze alles aan het uitleggen was. Gelukkig maar, zo zullen we niets tekort komen, al zullen we ma Tok natuurlijk wel missen. 

Ik heb aan de studenten gevraagd wat ze ervan vonden om hem "oom Tok" te noemen. Angelique vond dat een prima idee, maar de andere twee moesten er eerst nog even over nadenken, kakelden ze. "Hij moet dat zelf ook goedvinden," kakelde Yneke, waarop Angelique antwoordde dat hij daar niets over te zeggen had. Willeke was dat niet

professor Odette

met Angelique eens, je kunt iemand niet zomaar een naam geven zonder aan hem te vragen of hij dat wel goed vind. Waarop Angelique vroeg of iemand aan haar had gevraagd of ze wel Willeke wilde heten. 

Er volgde een geanimeerd gesprek en we besloten dat daar nog hard op gestudeerd zou moeten worden, de volgende les zal in het teken van naamgeving en acceptatie daarvan staan. 

U hoort daar ongetwijfeld meer over als ma Tok weer terug is, want dit was voorlopig het laatste verhaaltje van ons.

Ma Tok: U zult het inderdaad even zonder de verhaaltjes van de familie Tok moeten doen. Ik wens u daarbij veel sterkte.

Binnen of buiten?

Wendy:

Ik heb een nieuwe vriendin. 

Angelique, Wendy"s nieuwe vriendin

Ze is niet nieuw hier in de tuin, maar ik heb pas vriendschap met haar gesloten. Natuurlijk blijft Willeke ook mijn vriendin, zij is mijn zusje, maar mijn nieuwe vriendin heb ik zelf uitgezocht en met een zusje is dat niet zo. 

Nu bent u natuurlijk nieuwsgierig wie door mij is gekozen om samen mee op te trekken. 

Het is Angelique. Zij lijkt best veel op Willeke en mij, ze heeft alleen een bolstaart, terwijl wij een gewone staart hebben. 

Angelique slaapt altijd in de grote struik, zoals u weet en ze vroeg mij of ik ook daar wilde gaan overnachten. Ik heb het een keertje geprobeerd en ik moet kakelen dat het mij prima is bevallen. En zo komt het dat er nu vijf kipjes buiten
slapen in plaats van vier. 

Wendy ook in de struik

Ma Tok was mij natuurlijk kwijt de eerste avond dat ik buiten zat, ze telde een kipje te weinig in het Tok-huis. Maar toen ze me ging zoeken zag ze me meteen zitten; best knap van haar, want het was al behoorlijk donker. 

Ze had wel een zaklamp bij zich, waarmee ze de struik verlichtte toen ze vijf en geen vier donkere schaduwen ontdekte, maar toch. 

En zo is het gekomen dat ik nu voortaan buiten slaap. Het is vooral lekker om in de morgen vroeg door de tuin te kunnen scharrelen. Als je in het Tok-huis overnacht moet je wachten tot ma Tok de deur open doet, maar nu kan ik meteen van mijn tak de tuin in stappen. Geniaal! En als ma Tok de tuin

Wendy scoort alvast wat wormpjes

inkomt geeft ze de "buitenkippen", zoals zij ons noemt, alvast een paar wormpjes. Daarna gaat ze pas de anderen naar buiten laten. Als ik dat eerder had geweten was ik eerder op een tak gaan slapen. Willeke wil niet buiten slapen, ik heb het aan haar gevraagd, maar omdat zij nogal ziekelijk is zit ze liever binnen. Dat is wel verstandig van haar, ik zou niet willen dat zij weer in het mensenhuis zou moeten blijven om beter te worden, laat haar maar lekker in het Tok-huis overnachten. 

Er zijn nog twee kippen die tegenwoordig buiten slapen, al zitten ze wel in de ren van

Xena en Xandra onder het nachthok van Soestdijk

Soestdijk. 

Xena en Xandra hadden aan mij gevraagd hoe het kon dat ik ook zo vroeg al buiten was en toen ik hen had uitgelegd dat buiten slapen helemaal het einde was hebben zij besloten dat ook te gaan doen. 

Ma Tok kon hen de eerste keer niet vinden, net zoals dat ging bij mijn eerste nacht buiten, maar omdat Xena soms een beetje geluid maakt als ze slaapt ontdekte ma Tok haar en haar vriendin toch onder hun nachthok. 

Yneke had van de gelegenheid gebruik gemaakt om in het nachthok van het paleis te gaan slapen, ma Tok liet haar daar maar voor een keertje lekker zitten. 

Yneke in het nachthok van Soestdijk

De volgende nacht ging Yneke weer gewoon het Tok-huis in om te gaan slapen, haar nachtje in het paleis was haar toch te eenzaam geweest kakelde ze.

Ik hoop dat onze tijdelijke verzorger iedereen kan vinden voor de nacht, als we steeds blijven veranderen van slaapplaats wordt dat nog moeilijk voor hem.