Kersteieren

Keetje:
Vandaag gaan Pa en Ma Tok spruitjes eten.

met z'n allen spruitjesblaadjes eten

Hoe ik dat weet?
Wij hebben de buitenste blaadjes en de onderste stukjes van die dingen gekregen hier in de Tok-tuin.
De mensen vonden het de hoogste tijd om weer even op hun gewicht te gaan letten na de kerstdagen. Zij eten dan veel te veel en allemaal verkeerde dingen, zei Ma Tok tegen mij, toen ze de spruitenblaadjes voor ons kwam rondstrooien.
Ik begrijp niet goed wat ze daarmee bedoelt, als iets lekker is is het toch ook goed voor je? Of heb ik dat verkeerd begrepen? Alles wat Ma Tok ons geeft is gezond en lekker tegelijk, met uitzondering van die vieze

Wiske vindt nog een bloemkoolblad

mosterd. Maar die was ook niet echt als eten bedoeld, meer als afschrikmiddel. Ik geloof wel dat het helpt, want Ma Tok heeft al een paar keer met een blij gezicht goede eieren geraapt. Niet zoveel, want er wordt niet veel gelegd al is het nog steeds niet echt koud buiten.
Dat weinig leggen komt omdat er te kort zonlicht is in de Tok-tuin en dat komt weer omdat het toch winter is, al is het niet koud. Wiske heeft alweer twee keer een eitje gelegd. Wat een ijver van dat jonge ding.
En Vera of Vita had er vandaag ook weer één geproduceerd.
Zo'n grote bruine.
Yvonne en Yvette zijn helemaal gestopt.
Ze vertelden mij dat dat nog nooit gebeurd was in hun leven.

Yvonne en Yvette hebben leg-vakantie

Maar zij hebben ook nog nooit een winter meegemaakt zonder daglichtlampen, die de hennen de indruk geven dat het hoogzomer is.
Nu mogen ze lekker genieten van een rustperiode.
Dat is vast goed voor hen.
Vera en Vita leggen nog wel, maar alleen zo nu en dan, hoogstens één ei in de week.
Ma Tok vindt dat helemaal niet erg, ze gunt ons allemaal een lekkere lange wintervakantie, heeft ze gezegd.
Zij kan altijd nog eieren gaan kopen in de winkel als dat nodig mocht zijn.
Ze had voor het kerstbuffet eitjes van Wiske gekookt en daar toen gevulde eieren van gemaakt.
Die waren heel snel op, vertelde ze mij. Dat betekent dat ze bijzonder werden gewaardeerd.
Ma Tok heeft Wiske namens alle gasten bedankt voor haar eitjes, zij vonden ze erg smakelijk. En nu loopt Wiske helemaal blij en trots door de Tok-tuin.
Dat is haar gegund, die ijverige kleine meid.

Babies en kuikens

Vera en Vita:
U hebt het al gehoord, hè, van die list van Ma Tok?

LazaRus

Wij vonden het eigenlijk een beetje gemeen, om ons zoiets smerigs te geven, maar toch was het tegelijk ook slim van haar. Want wij durven nu niet meer zomaar een willekeurig ei open te pikken om de inhoud op te snavelen.
Wij kijken wel uit!
Wat was dat vies, zeg, die mosterd!
Wij begrijpen niet dat mensen dat spul graag eten. Of zouden zij het gebruiken om hun eigen kuikens het snoepen af te leren? Dat gaan wij nog eens aan Ma

Laza heeft het mysterie uit de doeken gedaan

Tok vragen.
Desiree had het hele verhaal van Ma Tok meteen aan Laza verteld en die riep ons allemaal bij elkaar.
Hij deed net alsof hij het mysterie zelf had opgelost, maar wij wisten natuurlijk wel beter. We hadden Ma Tok met Desiree zien praten en daarna Desiree met Laza, dus toen begrepen wij al hoe de vork in de steel zat.
De legnesten zijn nog steeds leeg, er liggen nog geen houtsnippers in.
Wij hebben allebei al een paar

legnest met opvangbakje
(bij ons zit er een deksel op het opvangbakje)

keer een ei erin gelegd.
Raar hoor, zodra je opstaat rolt dat ei naar voren, tussen je poten door, in het bakje helemaal voor aan het nest.
Dan kunnen wij er niet meer bij. Net alsof wij dat nu nog zouden wagen!
Om van de schrik te bekomen hebben we van Ma Tok weer een heerlijke bak nasi gekregen.
En later ook nog groente.
Ze heeft er zeker spijt van, dat zij ons zo voor de gek gehouden heeft.
Nou, die nasi was heerlijk, dat maakt het bijna de narigheid van de mosterd waard.

één van de kleinkuikens in de Tok-tuin

Alle kuikens van Pa en Ma Tok zijn vrijdag ook weer eens hier geweest. De kleinkuikens kwamen bij ons in de tuin kijken. Als zij er zijn mogen zij ons altijd lekkers geven van Ma Tok.
En die twee meisjes geven ons graag heel veel lekkers, ze houden ervan om ons te verwennen. Het was tenslotte een feestdag, zeiden ze.
Er schijnen nu ook twee haantjes-kuikens te zijn in het huis bij Pa en Ma Tok, maar die zijn nog zo klein dat ze nog niet kunnen lopen.
Raar hoor, wij kunnen gelijk lopen als we uit ons ei zijn gekropen.
Wat hulpbehoevend zijn mensenkuikens dan, in vergelijking met ons.
Gelukkig dat die twee kuikens allebei hun kloek bij zich hadden, anders zouden ze maar zielig alleen blijven liggen, zonder eten en drinken en warmte.
Nee, dan hebben wij kippen het toch handiger aangepakt.

Kerstverhaaltje

Geertrui en Geertrui:
Wij mogen u vertellen hoe het gaat met een ver familielid van ons.

Jannes in zijn tuin

Hij heet Jannes en hij woont bij mevrouw Wies, hier niet zover vandaan.
In die zin dus geen verre familie.
Hij schijnt een soort van nakomeling van één van ons te zijn, maar aangezien wij helemaal niet familieziek zijn zal dat ons worst wezen. Maar Ma Tok heeft ons uitgekozen om wat over hem te vertellen, en ja, dan doen we dat maar, hè?
Jannes schijnt al aardig de baas te zijn over de hennen bij mevrouw Wies.
Alleen de kleinste, Sneeuwwitje heet ze, laat zich er niet onder duwen.
Zij blijft hem de baas, hahaha.
Dat is er eentje naar ons hart.
Van mevrouw Wies hoorde Ma Tok het volgende verhaal.
Jannes doet 's morgens altijd heel macho
('s middags ook, maar in de ochtend moet hij zich altijd even extra waarmaken, zodat iedereen weer weet dat meneer de baas is). Jannes doet dus heel macho, hij loopt dan te paraderen door de tuin.
Sneeuwwitje, die veel kleiner is dan hij,

Sneeuwwitje, de Serama

springt dan naar zijn kop om hem te pikken. Hahahahaha, die kleine Serama durft wel!
En Jannes?
Die pikt het gewoon, om het zo maar te zeggen.
De grote bruine hen negeert Jannes een beetje, maar Xara en Wilhelmina zijn erg onder de indruk van hem.
Zij vinden hem DE MAN!
Nou, zij liever dan wij.
Wij hebben genoeg aan onze "baas" Laza, die is met zijn dertien dames zo druk, dat wij nog wel eens een geintje kunnen uithalen.
Weet u nog dat Jannes zo'n lelijke kale nek had toen hij net bij mevrouw Wies kwam wonen? Die nek zit nu mooi vol met veren. Zijn staart ziet er nog een beetje rommelig uit, lang niet zo mooi als de staart van Laza, maar hij is toch een stuk mooier dan in het begin.
En kraaien?
Dat kan hij ook al aardig, al is het vast niet zo welluidend als Laza's mooie stemgeluid.

Jannes met zijn harem

Mevrouw Wies is blij met haar Jannes en wij zijn het met onze Laza.
Iedereen gelukkig, en zo hoort het ook met kerst!

Het mysterie opgelost

Desiree:
Ma Tok kwam gisteren naar mij toe om met mij te praten over wat er de laatste tijd aan de hand is in de Tok-tuin. Zij heeft mij verteld dat zij de oorzaak is van alle consternatie.

ei zonder schaal, een zogenaamd "windei"

Maar de schuld ligt bij de kippen, bij ons, dus.
Nu werd ik wel heel erg nieuwsgierig en dat zei ik ook tegen haar.
Ze begon haar verhaal met het opfrissen van mijn geheugen, zei ze.
Het was allemaal in gang gezet door het aanpikken en opeten van de eieren van Vita, toen zij ziek was.
De schalen van haar eieren waren heel dun geweest, zodat ze vaak al braken tijdens het leggen.
Er was zelfs een keer een ei helemaal zonder schaal gelegd, met alleen een vlies er omheen.

groot wit ei van Yvonne of Yvette

Doordat de inhoud van die eieren niet werd beschermd door een degelijke schaal was het eigeel en eiwit naar buiten gelopen en de kippen hadden daarvan geproefd.
En de smaak van die inhoud beviel hen wel, zelfs zo goed, dat zij later, toen de eieren van Vita weer helemaal goed waren, die eieren stuk gingen pikken, om door te kunnen gaan met het eten van dat heerlijke spul.
Ma Tok was hier helemaal niet blij mee.
Ten eerste had zij nu geen lekkere eieren meer om mee te nemen het huis in en ten tweede moest zij telkens de troep opruimen, die door de kippen was gemaakt.
Zij had toen lege legnesten neergezet, zodat de eieren meteen in een daarvoor bestemd bakje zouden rollen.
Dat ging niet helemaal goed, omdat er nu eieren buiten de nesten werden gelegd.

mosterd

Ma Tok had al een keer gedreigd strengere maatregelen te nemen en zij vond de tijd daarvoor nu gekomen.
Ze nam een groot wit ei van Yvonne of Yvette mee naar het huis en daar maakte zij aan elke kant van dat ei een klein gaatje. Toen blies zij door het ene gaatje de inhoud van het ei door het andere gaatje naar buiten.
Het was een hele klus, vooral omdat zij was vergeten rietjes te kopen. Ze stond dus met haar mond aan het ei te blazen. Toen het eindelijk klaar was, vulde zij de slagroomspuit met mosterd(!) en daarmee spoot zij de lege schaal vol.
Een klein plakbandje op de gaatjes en het ei was klaar.
Klaar om de kippen af te leren eieren aan te pikken.
Ze legde het geprepareerde ei in een legnest en ze ging het huis weer in.
De rest kunt u vast wel raden.
Ik wel in elk geval.
Het mysterie is hiermee opgelost.
Ik ga aan Laza vertellen hoe de zaak in elkaar zit en dan moet hij maar zien wat hij ermee doet.
En of het geholpen heeft? Dat hoort u later nog wel eens.

Wat nu weer (3)

Odette:
Laza was net klaar met zijn verhaal op onze vergadering in de ren van het oude hok toen Wiske op mij af kwam lopen.

Wiske gaat naar Odette

Wat wordt dat toch een mooie meid! En ze is al zo groot.
Ze aarzelde even en toen vroeg ze: "Odette, mag ik je iets vragen?" "Natuurlijk," zei ik, "vragen staat vrij."
Ze begon met te vertellen dat haar gedachten waren afgedwaald terwijl Laza aan het praten was en dat ze nu de clou gemist had.
"Dat kan ik goed begrijpen, kind," zei ik, "mijn gedachten gaan ook vaak op de loop met mij als er iets saais aan de hand is." Wiske begon te lachen en toen pas drong het tot mij door wat ik gezegd had. Ik lachte met haar mee en ik vroeg of Laza het had gemerkt, van dat afdwalen. "Nee," zei ze, "maar nu weet ik niet wat er aan de hand is.

het mooie ei van Yvonne of Yvette

En als ik het aan mama Maria vraag zegt die vast weer dat ik nog maar een kuiken ben en dat vind ik erg vervelend."
Dat begreep ik en ik heb haar toen maar verteld wat Laza op zijn hart had gehad.
Het vreemde dat was gebeurd in het legnest was een raar ei. Het zag er van buiten prima uit, groot en wit, maar toen één van de hennen (het was Yvette) het had aangepikt om ervan te gaan snoepen was zij zich naar geschrokken.
Er zat geen normale ei-inhoud in dat mooie ei, nee, er kwam een lichtbruine, heel sterk ruikende smurrie uit.
Ze had één voorzichtig snaveltje genomen en toen leek het net alsof haar snavel helemaal kromtrok.
Ze had het spul uitgespuugd, maar de smaak bleef. Zelfs water drinken hielp niet.
Ze had daarna Yvonne erbij geroepen en ook die had een heel klein hapje genomen, maar zij vond het ook smerig smaken.
Ze wisten geen van beide wie dat ei had gelegd, het had er al een poosje gelegen, want vandaag hadden ze juist allebei geen ei geproduceerd.

Yvonne en Yvette

Ze besloten niets tegen de anderen te vertellen en te kijken wat die erover te zeggen zouden hebben.
Zo hadden ze bijna alle hennen een hapje "ei" zien nemen en daarna naar de waterbak rennen.
Ze hadden er wel lol om gehad, maar ze snapten er niets van. Hoe kon een ei van één van hen nu zo'n rare vieze inhoud hebben? Zouden ze ziek zijn?

Laza Rus staat voor een raadsel

Laza had gevraagd wie er allemaal van dat vreemde ei had gegeten en toen bleek dat alleen hij en Wiske er niet van hadden gesnoept.

Nu was het probleem nog niet opgelost, maar het was in elk geval wel duidelijk geworden.

Iedereen wist nu dat er iets aan de hand was met een ei van óf Yvette óf Yvonne, die zelf ook voor een raadsel stonden.
Laza gaf ons allemaal de opdracht om goed op te letten of dit nog een keer zou voorkomen.
En dan zouden wij het meteen moeten melden bij hem, de baas, zodat de zaak tot op de bodem zou kunnen worden uitgezocht.
"Nu begrijp ik waarom iedereen zo ernstig keek," zei Wiske en ze bedankte me voor mijn hulp, waardoor ze niet bij haar moeder had hoeven aankloppen.

Wat nu weer? (2)

Wiske:
We gaan gewoon verder waar we gebleven waren.

de kippen op weg naar de vergadering in de ren van het oude hok

Mama Maria zei dat ik naar de ren van het oude hok moest gaan, omdat papa Laza een vergadering nodig vond.
Hij had Desiree de opdracht gegeven om iedereen bij elkaar te roepen en bij iedereen hoorde ik ook. Gelukkig, zij dacht nu niet meer dat ik te jong was om erbij te horen.
Ik was nu ook wel erg nieuwsgierig geworden naar wat er aan de hand kon zijn.
Waarom was iedereen ineens zo op haar hoede?
Ikzelf had niks bijzonders opgemerkt, zou ik dan toch nog een beetje te kuikenachtig zijn? Ik zag dat alle hennen één voor

nog steeds op weg naar de vergadering

één naar de ren van het oude hok kwamen. Alleen de Geertruitjes kwamen samen, zij liepen alweer te giechelen. Zouden zij er dan toch iets mee te maken hebben? Je weet het maar nooit bij die twee rare meiden.
Toen iedereen eindelijk binnen was humde Laza hardop, om zo te laten horen dat hij de aandacht wilde en dat iedereen dus stil moest zijn. Hij keek nog een keer streng naar de twee krullenbollen, die natuurlijk weer doorgingen met grinniken. Eindelijk was iedereen stil.
En toen kwam het.
Laza zei dat er iets heel ernstigs was gebeurd in het huis.
Daar keek ik van op, ik had niets

hier is het gebeurd, in één van de legnesten

raars gezien of gehoord.
Laza ging verder: "Het betreft hier iets in een legnest."
Toen begreep ik het: in een legnest was ik al een tijdje niet meer geweest, omdat ik nu ook in mijn winterstop zit.
En als je geen eitje moet leggen, wat zou je dan in een legnest moeten doen? Niets toch?
Of je zou een poosje moeten gaan zitten suffen, zoals ik sommige hennen wel eens zie doen.
Maar daar ben ik nog te jong voor, ik heb geen middagslaapje nodig. Ik heb nog energie voor

Wiske, toch nog te kuikenachtig?

de hele dag.
Ik zou best de hele dag en de halve nacht kunnen scharrelen, maar als het donker wordt moeten we naar binnen van papa Laza, allemaal, dus ik ook.
En dan ga ik maar braaf met mama Maria bovenop de hordeur zitten, op ons plekje.
Bij nader inzien is er helemaal alleen in een donkere tuin ook niet veel aan om te blijven rondlopen, dus het is ook maar beter zo.
De oude hennen en hanen hebben dat nog niet zo slecht bedacht, dat de nacht is om te slapen.

Oei, nu ben ik helemaal in mijn gedachten afgedwaald en nu heb ik Laza's toespraak gemist.
Wat suf!
Hoe kon dat nou gebeuren?
En ik wil toch weten wat er aan de hand is geweest in die legnesten.
Dat moet ik dan straks maar aan mama vragen.

Wat nu weer? (1)

Wiske:
Er is nu toch zoiets raars gebeurd!
Ik begrijp er helemaal niets van.

zijn de ondeugden weer bezig geweest?

Eerst dacht ik dat de Geertruien weer een geintje hadden uitgehaald, maar dat kan in dit geval niet waar zijn.
Zij zouden dit nooit voor elkaar gekregen hebben.
In elk geval niet zonder hulp.
Er is nu grote consternatie in het Tok-huis en ook in de Tok-tuin. Iedereen kijkt elkaar wantrouwend aan.
Alleen de twee Geertruien vertrouwen elkaar nog, verder is het een beetje een nare sfeer.
Ik heb aan mama Maria gevraagd of zij weet wat er nu precies aan

Wiske in gesprek met haar moeder Maria

de hand is, maar zij zei dat dat niets is voor kuikens zoals ik. Daar ben ik dan weer een beetje boos om geworden.
Ik ben toch al lang geen kuiken meer!
Ik heb al een heel tijdje eieren gelegd, zelfs toen mama al aan haar winterstop bezig was.
Dat heb ik tegen haar gezegd, maar ze wilde me toch geen antwoord geven.
Gelukkig heb ik nog een ouder die hier woont.
Ik ben dus op Laza afgestapt en ik heb hem gevraagd of hij mij wilde vertellen wat er aan de hand was in de Tok-tuin.
"Is er iets bijzonders in de tuin, dan?" vroeg hij verbaasd.
Hij had er nog niet eens iets van gemerkt. Hoe is het mogelijk?
De baas hoort toch altijd alles in

Desiree, de oudste en wijste hen

de gaten te hebben en te houden?
Ik zei dat ook tegen hem, ik zei: "Maar papa, heb jij dan niet gezien dat iedereen hier in de tuin kijkt alsof zij haar laatste oortje versnoept heeft?
Niemand wil met een ander praten en iedereen kijkt wantrouwend naar de anderen." Papa Laza keek verbaasd om zich heen en ik geloof dat hij toen nog niets bijzonders zag.
Hij liep naar Desiree om bij haar zijn licht op te steken.
Zij is tenslotte de oudste en de wijste van alle hennen, dus als iemand wist wat er mis was zou zij het wel zijn.

Laza Rus, de baas in de Tok-tuin

Laza stond een hele poos met Desiree te praten en toen gingen ze samen ons huis in.
Ze bleven daar een hele tijd en toen kwamen ze weer naar buiten.
Ze hadden allebei een zorgelijke trek om hun snavel en ze keken samen rond in de tuin.
Daar was iedereen zogenaamd gewoon aan het scharrelen, maar je zag alle hennen elkaar in de gaten houden.
Nee, de sfeer was om te snijden, helemaal niet gezellig.
Dat moest Laza toch ook voelen?

Hoe dit verder afloopt weet ik nog niet, ik moet nu bij mama Maria komen.

En hoewel ik geen kuiken meer ben zal ik haar toch maar gehoorzamen.
Zij is en blijft tenslotte mijn moeder.

Ma Tok en haar schoonmaakaanval

Maria:
Ma Tok had het zaterdag weer eens op haar heupen.

vies huis

Ons hele huis werd leeggehaald, zelfs de houtsnippers werden verwijderd.
En toen begon het schrobben en poetsen.
De zitstokken, de mestplanken, de legnesten, ons lekkere bord, de waterbakken, alles was naar buiten gesleept en werd daar onder handen genomen.
Met een schuursponsje en dierverblijfreiniger en met water natuurlijk.
Toen Ma Tok net was begonnen met haar gepoets van al ons meubilair begon het te regenen. Ik dacht dat zij dat wel prettig zou vinden, dan hoefde ze niet zoveel water uit de slang te laten

vies meubilair

komen. De regen hielp een handje mee, zou je kunnen zeggen. Maar dat klopte toch niet. Integendeel, Ma Tok vond die regen heel vervelend, omdat zij nu zelf ook nat werd.
En dat terwijl zij net had gezegd dat zij lekker onder de douche zou gaan als zij klaar zou zijn met ons huis.
Dan maakt het toch niet uit dat zij alvast een beetje nat werd?
Mensen zijn rare wezens.
Maar goed, alles werd driftig met het schuursponsje bewerkt en ik moet toegeven: het was nodig.
Er kwam best veel troep van onze spullen.
Ik zal voor de eerlijkheid ook vermelden dat er weer eens twee legnesten door ons waren bevuild, omdat wij weer van de eieren hadden gegeten. Maar dat was nu niet zo erg, ze moesten toch schoongemaakt worden.
Ma Tok rustte niet voordat alles weer helemaal tiptop schoon was.
Toen ging zij alles afdrogen en in de schuur leggen. Anders zou dat afdrogen weinig helpen, omdat het nog steeds regende, zelfs

inkijkje op het plateau door het kleine deurtje

harder dan in het begin.
Ons huis werd helemaal geveegd met de bezem en toen kwamen de meubels er weer in te staan. Nog steeds kale legnesten, omdat we nog niet over het eieren pikken heen waren.
Alles werd naar tevredenheid van Ma Tok neergezet en daarna kwamen de nieuwe, schone, droge houtsnippers op ons plateau te liggen.
Wat zag ons huis er weer prachtig uit!
We kregen vitamientjes door ons drinkwater en daarna ging Ma Tok alles opruimen.
Er verdwenen dingen in de schuur, in een vuilniszak, die ook

het frisse plateau met mestplank en zitstok

de schuur in ging, in het huis voor de was (de droogdoeken) en toen ging Ma Tok naar boven. Naar haar douche, neem ik aan, al was dat nauwelijks meer nodig, ze was kleddernat geworden.
Ik hoop dat zij niet echt ziek wordt, want ze was al snipverkouden toen ze aan het schoonmaken begon. Maar gelukkig is zij niet zo snel ziek. En als zij toch ziek is zegt ze: "Gewoon doorlopen, dan heb je er het langste plezier van."
Alleen is haar humeur dan niet zo zonnig, niet om over naar huis te schrijven, zou je kunnen zeggen.

Aan het einde van haar schoonmaakactie hebben wij met ons allen heel hard "HOERA" voor Ma Tok gekakeld, als dank voor het fijne schone huis. Zij kwam in het huis voor het raam kijken om te zien waarom wij zo kakelden, dus ze heeft het in elk geval gehoord. Ze had andere kleren aan, dus ik denk dat ze toch haar douche had genomen.

Singels

Laza Rus:
Mevrouw Wies heeft nog wat problemen met haar Jannes, heb ik begrepen.

Geertrui met haar krulveer-staart

Niet dat hij geen goede haan zou zijn, daar gaat het niet om.
Nee, het gaat over zijn staart.
Die schijnt nogal rommelig te blijven, terwijl zijn kale nekkie weer helemaal mooi begroeid is.
Hij lijkt erg op de Geertuien, zegt mevrouw Wies.
Maar ja, dat zijn hennen, die hebben natuurlijk niet zo'n grote opvallende staart als een haan.
En Jannes is nog erg jong.
Ik denk dat mevrouw Wies gewoon geduld moet oefenen, dan wordt de staart van die witte krulveer vast ook wel mooi.
Ze moet hem maar veel eivoer geven, dat is heel goed voor de veer-ontwikkeling.
En het is ook nog eens vreselijk lekker.
Wij krijgen het hier eigenlijk elke

Laza Rus met zijn fraaie staart

dag wel een beetje, gewoon omdat het goed is voor ons, er zit veel eiwit in, en ook omdat wij er altijd zo leuk op af rennen.
Dat zegt Ma Tok tenminste.
Ik denk overigens niet dat de staart van Jannes zo mooi wordt als die van mij.
Dat zeg ik niet uit ijdelheid, maar gewoon omdat hij een krulveer is en ik kan me niet goed voorstellen hoe de sierveren van een krulveer zijn staart er uit gaan zien.
Wist u dat die lange sierveren aan de staart van een haan "singels" heten? Het lijkt wel alsof dat in Leiden is uitgevonden, die naam. Hier om de stad heen zijn ook singels, maar die zien er toch heel anders uit dan mijn staartveren. Heel nat zijn ze, die singels, ze staan vol met water, heb ik gehoord.

Wendelmoed, voordat hij in de singel belandde

Mijn zoon Wendelmoed is verdronken in zo'n singel om de
stad.
Hij was met zijn singels in de singel gevallen, zou je kunnen zeggen.
Als het niet zo triest was zou je daarom kunnen lachen.

Gelukkig was er toen een buurvrouw van Ma Tok, die nog een haantje over had, dat naar mevrouw Wies mocht verhuizen.
Het is voor haar hennen wel heel fijn dat deze Jannes nu de boel een beetje onder controle is komen houden.
Want al is hij lang niet de oudste of de grootste, hij is daar wel de baas, heb ik gehoord.
En zo hoort het ook.

Lege legnesten

Desiree:
Wat een probleem, hè, met die aangepikte eieren.

leeg legnest met zwart matje onderin

Ik heb medelijden met Ma Tok, die elke dag een legnest staat schoon te schrobben.
Zij heeft al tegen Vera en Vita en Yvonne en Yvette gezegd dat zij nog liever heeft dat er helemaal geen eieren meer gelegd worden. Dan heeft zij in elk geval niet zoveel werk.
En nu is het toch zover gekomen dat Ma Tok de legnesten leeg heeft gelaten, dus zonder bodembedekking.
Nu moet je op een soort plastic matje gaan zitten om te leggen. Het is een lekker zacht matje, dat wel, maar ik vind het niet zo comfortabel als een laag heerlijke houtkrulletjes.
Ma Tok zei dat we het er zelf naar gemaakt hebben.
En ik moet haar eigenlijk wel gelijk geven.

groot bruin ei van Vera en Vita

groot ei van Yvonne en Yvette

Nu is het de bedoeling dat de gelegde eieren na het opstaan van de leggende hen meteen naar voren in het daarvoor bestemde bakje rollen.
Maar ik heb zo mijn twijfels of dat gaat gebeuren.

2 soorten geredde legkippen bij elkaar

De eieren van die vier grote meiden zijn namelijk zó enorm, die passen vast niet door de ingang van dat bakje.
En dan blijven ze alsnog in het nest liggen, uitnodigend om aangepikt te worden.
De tijd zal het leren.
U vraagt waarom wij dat doen, dat aanpikken?
Dat komt omdat wij de inhoud van een ei onweerstaanbaar heerlijk vinden smaken.
En nu wilt u weten waarom we dat eerst niet deden, dat

scharrelen is beter dan eieren kapot pikken

aanpikken, en nu wel?
Dat is zo gekomen toen Vita eieren ging leggen met een heel slappe schaal, die meteen kapot ging, zodat de inhoud voor onze snavels kwam te liggen.
En nu weten wij dus hoe lekker dat is. En daarom kunnen wij het niet meer laten.
Ma Tok is al aan het bedenken hoe ze ons kan afleren om ervan te eten. Ik geloof dat zij al een heel naar ideetje heeft, ik hoorde haar iets mompelen over mosterd... Hopelijk is dat niet nodig, want het klinkt niet fijn. Maar eerst wachten we dit experiment met de lege legnesten maar eens af.

Eierproblemen

                                                                      Nadine:

Laza Rus in de rui

Yvonne en Yvette hebben u al verteld hoe het komt dat wij er weer allemaal zo mooi uit zien.
Door de rui, inderdaad.
Ik moet zeggen dat ikzelf niet veel last heb gehad van het wisselen der veren, maar sommige hennen hebben er een poosje best zielig uitgezien.
Hennen, zeg ik, maar herinnert u zich de foto van onze haan nog?
Laza Rus in de rui?
Dat was ook geen gezicht, met die ene hoge veer in zijn staart.
Wij hennen hebben daar stiekem om zitten grinniken.
We hebben hem niet in zijn gezicht uitgelachen natuurlijk, we kijken wel uit, dan zou er wat gezwaaid hebben.
Hij is tenslotte de baas.
Maar goed, die tijd is ook weer voorbij.

En nu is het tijd om het over onze eieren te hebben.

Vera en Vita, de bruine geredde legkippen

Wij, de chabo's, en de kuifhoenders leggen niet in de winter, dan hebben wij onze energie nodig om warm te blijven. Dat komt omdat wij eigenlijk sierkippen zijn en geen legkippen.
Ook geen vleeskippen, nee, die zijn er niet in de familie Tok. Vera en Vita zijn bruine geredde legkippen en Yvonne en Yvette zijn witte van die soort.
Ze zijn niet van hetzelfde ras.
Dat kunt u zien aan de verschillende kammetjes,
die zij hebben.
En aan hun kleur, natuurlijk.
De legkippen leggen in de winter veel minder eieren, nu zij niet meer in een legschuur wonen,

Yvonne en Yvette, de witte geredde legkippen

waar constant het licht aan is.
Zij mogen hier in de Tok-tuin ook genieten van een rustperiode in de winter. En dat doen zij ook. Maar toch leggen ze nu en dan nog wel een ei.
En nu komt het: die eieren worden door onszelf opgegeten! Ik weet niet wie er is begonnen met het aanpikken van de schaal van zo'n ei, maar als het eenmaal open is kunnen wij er echt niet van afblijven.
En zo is het gekomen dat Ma Tok nu bijna elke morgen een legnest moet schoonmaken.
Soms zelfs wel twee.
Zij is daar helemaal niet blij mee. Ze loopt dan een beetje te mopperen op ons, terwijl ze alles aan het opruimen is.
Ja, want er zakt altijd ook wat van de inhoud van zo'n ei in de houtsnippers, die in het legnest liggen en dat maakt een vieze kleverige natte smurrie in dat nest.
Ma Tok heeft al gedreigd om er geen zachte snippers meer in te leggen, zodat een ei meteen na het leggen in het bakje vooraan het nest rolt.
Dan kunnen wij er niet meer bij.
Ik ben benieuwd hoe dit gaat aflopen.